مجله معروف «تایم» که برای انتخاب چهره‌ها و شخصیت‌های برجسته و معروف از یک شهرت جهانی برخوردار است، این‌بار عکسی از چهره و شخصیتی را بر جلدش چاپ نکرده بلکه جمله‌ای را جایگزین کرده است با این عنوان که «ایران ٢٠٢٥».مجله سپس در گزارش مفصلی با عنوان «ایران از زیر سایه‌ها بیرون می‌آید»، به ایران و درست‌تر گفته باشیم ایران در آینده پرداخته است. همراه گزارش، عکس‌های بسیار جالبی از ایران است که توسط خانم «نیوشا توکلیان» گرفته شده. عکس‌ها در حقیقت بیش از هر نوشته و تحلیلی نشان‌دهنده جنبه‌های اجتماعی ایران امروز است. تایم معتقد است که ایران دارد پوست می‌اندازد و از زیر سایه سنگین تحریم‌ها از یک‌سو و فضایی که دوران محمود احمدی‌نژاد ایجاد کرده بود از سویی دیگر بیرون می‌آید. تهیه‌کنندگان گزارش تلاش کرده‌‌اند تا تفسیر ایران پسابرجام و پساتحریم‌ها از یک‌سو و پسااحمدی‌نژاد را برای مخاطب ترسیم کنند. گزارش از بسیاری جهات جالب است و استعداد و تبحر ژورنالیستی یک رسانه را به نحو ارزنده‌ای به نمایش می‌گذارد.در نگاه اول شاید تصور مخاطب این باشد که تایم در گزارشش می‌خواهد آثار لغو تحریم‌ها را بر اقتصاد ایران تحلیل کند یا می‌خواهد چشم‌انداز آینده ایران و آمریکا را در سایه توافق تاریخی هسته‌ای وین به تصویر درآورد یا می‌خواهد به معضلات سیاسی و راهبردهای دیپلماسی ایران در منطقه بپردازد.

 اما جالب است که تایم به ایران از منظری کاملا متفاوت نگاه کرده است؛ اینکه درحالی‌که سایه‌های سنگین تحریم‌ها و دوران احمدی‌نژاد دارند به‌تدریج از آسمان ایران دور می‌شوند، چگونه ایرانی از زیر سایه تحریم‌ها بیرون می‌آید و دنیا چگونه ایرانی را مشاهده خواهد کرد؟ به‌عبارت‌دیگر، زیر پوست و زیر سایه سنگین تحریم‌ها و دوران احمدی‌نژاد و درحالی‌که ارتباطات چندانی میان ایران و جهان خارج نبود، جوانان ایران و نسل‌های جدید کشور به کدام سمت‌وسو رفته‌اند؟ در دوران احمدی‌نژاد که سخن از انکار هولوکاست، دشمنی با غرب، ضدیت با آمریکا، طرح مدیریت جهانی و دوستی با رژیم‌های آمریکاستیز ‌بود، نسل‌های جوان‌تر ایران در آن سال‌ها به کدام سمت‌وسو رفته‌اند؟ یا آنکه در سال‌هایی که ایران زیر سایه بود، جوان‌ها دغدغه‌های دیگری پیدا می‌کنند، بدون آنکه جهان متوجه این تغییر و تحولات عظیم اجتماعی در ایران بشود؟

اساسا در شرایطی که بخش عمده‌ای از کشورهای منطقه گرفتار آتش سهمگین بنیادگرایی‌های تندرو ضدغربی شده‌‌اند، نگاه جوانان و نسل‌های جدید ایران به تحولات منطقه و نیروهای سیاسی جدیدی که به پیکار برخاسته‌‌اند چگونه است؟ درحالی‌که گروه‌های  رادیکال ضدغربی و خشونتی که به راه انداخته‌اند همچون سیلی خروشان بسیاری از کشورهای منطقه را در خود فرو برده، نسل‌های جدید ایرانیان یعنی نسل‌های بعد از انقلاب که به ٢٠، ٣٠ و ٤٠سالگی رسیده‌‌اند، اساسا چه خواسته‌هایی دارند؟ وآنان چه رویکردهایی را برای تغییر مدنظر دارند؟