اکرم پورنهاوندی، مشاور خانواده در مورد آسیب های روحی نوجوانان زیر 14 سال که گاها تبدیل به بحران می شود گفت: از نگاه مشاور آسیب برای یک نوجوان در دوره نوجوانی اتفاق نمی افتد بلکه پیش از تولد و در زمان بارداری اتفاق می افتد. مادر و پدر اگر بحران هایی در زندگیشان داشته باشند، از همان موقع آسیب شروع به شکل گیری می کند.

او ادامه داد: دوران هفت سال اول تربیت که مهمترین دوران زندگی است چرا که شخصیت آن بچه شکل می گیرد. اگر در این دوران تربیتی بحران ها کم باشد و حساسیت زدایی شده باشد و پدر و مادر بچه را در وضعیت وسواس تربیت نکنند و حالت بی خیالی و بی مسئولیتی نداشته باشند، نوع برخورد و تعاملشان طوری باشد که خوراک های لازم روحی و روانی و جسمی را به فرزند بدهند می توانند در دوره نوجوانی آن برداشت مناسب را داشته باشند و دوران بلوغ خیلی بهتر شکل می گیرد.

پورنهاوندی در مورد بحران های نوجوان ها در مرحله بلوغ گفت: بعضی از بحران های نوجوان ها همان مرحله بلوغ است. یعنی والدین دوره بارداری را مرتب طی کرده اند و دوران تربیت را هم مناسب طی کرده اند اما می بینند در دوران بلوغ تغییرات زیادی در نوجوان ایجاد می شود. اگر والدین اطلاعات کافی از مثلا تربیت دختر بالغ که در حال بلوغ است و یا یک پسری که در حال بلوغ است نداشته باشند با نوجوان به مشکل برمی خورند که این مشکلات در بچه ها بحران هایی را ایجاد می کند.مهمترین عاملی که می تواند یک نوجوان را یک فرزند سالم تربیت کند و نوجوان بتواند مرحله بلوغ را به راحتی طی کند، این است که والدین با بچه ها دوست صمیمی باشند. البته دوست به این معنا نیست که مشاور ان ها باشند و نه به این معنی که نصیحت کنند و خطاها را ببینند. مانند دو تا رفیق که وقتی به هم می رسند همدیگر را ارزیابی نمی کنند و از یکدیگر انتقاد نمی کنند.

او ادامه داد: اگر احساس کردند نوجوان پذیرش دارد آن وقت مشاوره های خوب بدهند. مشاوره هم لزوما بکن و نکن نیست. پدر و مادر خوب پدر و مادری هستند که بین چند تا راه حل به بچه راهنمایی کنند کدام راه را برود.

این مشاور خانواده در مورد بزرگترین مشکل نوجوان امروز گفت: بزرگترین مشکلاتی که گریبانگیر نوجوانان است عدم رابطه صحیح با فرزندان است. می گویند پدر و مادر ما را درک نمی کنند. موضوع بچه را وقتی پدر و مادر نفهمند و ارزیابی نکنند و از مشاور کمک نگیرند، کنتاکت پیدا می شود و نوجوان تبعیت نمی کند.

او افزود: مشکل دیگر کمبودهای عاطفی والدین به یکدیگر است. عدم ابراز علاقه پدر و مادر به هم و از آن طرف ابراز علاقه به فرزند و عواطف کمبودهایی را ایجاد می کند که ان ها را به سمت ارتباط با جنس مخالف می کشاند.

پورنهاوندی ادامه داد: اگر رابطه عاشقانه و همراه با محبت بین پدر و مادر وجود داشته باشد و فرزند آن را ببیند، احساس می کند که پدر و مادر مانند یک دژ محکم هستند و ستون خانواده هستند. در این صورت وقتی مشکلی پیش می آید اول به خانواده می گویند.

این روانشناس گفت: هر تنشی که بین والدین باشد اولا به گپی تبدیل یم شود برای سوءاستفاده بچه که بسیار برای تربیت فرزندان بد است دوما این که عدم ارتباط همیشه این خلا محبت را ایجاد می کند و فرزند برای اثبات این که می تواند عاشق باشد و دوست بدارد، به روابط ناصحیح روی می آورد آن هم در سنین نوجوانی که آسیب های روحی بسیاری ایجاد می کند.