برای کشوری که به واردات جنس نامرغوب و بنجل چینی عادت کرده است، حرف زدن از صادرات کار آسانی نیست.
اگر هم حرف صادرات به میان بیاید همه یاد نفت، فرش و پسته می افتند. سه کالایی که انگار نیازی به هیچ مدیریت دولتی ندارند و دولتی هم سرکار نباشد راهشان را باز می کنند. این حکایت البته فقط خاص دنیای اقتصاد نیست، در ورزش و بخصوص فوتبال هم اوضاع واردات و صادرات بهتر از این نیست.
چند سالی می شود که بازیکنان کم توان، پیر، فرتوت و از رده خارج با هیاهوی بسیار به فوتبال ایران وارد می شوند، قراردادهای درشت می بندند، هیچ چیزی به فوتبال ایرانی اضافه نمی کنند، حاشیه هایی در مورد خانه و هتل محل اقامت می سازند و در آخر بی سر و صدا ایران را ترک می کنند و از باشگاهشان به فیفا شکایت می برند و روزنامه ها خبر از کسر امتیاز و تعلیق تیم می دهند و ...
یک داستان تکراری، نخ نما و کسل کننده اما هر روزه! نکته جالب اینکه همه می دانند در جریان این واردات دست هایی به سبک همان دلال های جنس چینی در کار است و هر کس که ضرر کند دنیا به کام آن «کاسه لیسان» است که هیچوقت و هیچ کجا نام شان فاش نمی شود!
اگر یکی از راه های درآمدزایی کشوری مثل برزیل صادرات بازیکن به اروپا است، به نظر می رسد در ایران یا بازیکنانی با ارزشمندی نفت، پسته و فرش نداریم که صادر کنیم یا بلد نیستم به درستی «بسته بندی» و بازار مناسب شان را پیدا کنیم.
برای همین «صادرات» ما دایره ای به وسعت دم دست ترین بازارها یعنی کشورهای حوزه خلیج فارس پیدا می کند. بازیکنان خوب و ملی پوش به باشگاه هایی می روند که مردم به سختی نام شان را تلفظ می کنند و اصولاً تفکیک اینکه به کدام کشور تعلق دارند هم کار آسانی نیست.
بخش بررسی عملکرد لژیونرها در برنامه 90 این سالها بیشتر به شکست، سقوط و عدم نتیجه گیری بازیکنان ایرانی با تیم های عربی شان اختصاص دارد.
اینکه آندارنیک و مسعود شجاعی و پژمان منتظری مثلاً یک نیمه برای تیم شان بازی کردند و موفق شدند با یک گل شکست بخورند!
در ایران «باید بررسی شود» یعنی رها کنید به امان خدا! الان وقت و حوصله و سوادش را نداریم و خودش درست می شود انشااله! ... در این چند سال بارها در مورد اینکه چطور در رنکینگ آسیا بهترین تیم قلمداد می شویم اما ستاره هایمان از قطر دورتر مشتری ندارند حرف به میان آمده و قرار شده «بررسی شود» و نمی شود یا می شود و اطلاعات این بررسی های درخشان به بیرون درز نمی کند.
با روندی که کشورهای عربی در پیش گرفته اند هیچ بعید نیست در چند سال آینده حتی همین شلخته بازار هم بسته شود.
به همین خاطر بد نیست مدیران باشگاه ها و «بررسی کنندگان» عزیز به فکر فتح بازارهای جدید باشند. بازارهایی که در آن نیازی به سواد چندانی نیست، دانستن زبان انگلیسی مهم نیست، باشگاه داری در آن به شیوه سنتی انجام می شود و کسی با ذره بین قراردادها را چک نمی کند. کجا؟ مثلاً همین لیگ فوتبال افغانستان!
اگر هم حرف صادرات به میان بیاید همه یاد نفت، فرش و پسته می افتند. سه کالایی که انگار نیازی به هیچ مدیریت دولتی ندارند و دولتی هم سرکار نباشد راهشان را باز می کنند. این حکایت البته فقط خاص دنیای اقتصاد نیست، در ورزش و بخصوص فوتبال هم اوضاع واردات و صادرات بهتر از این نیست.
چند سالی می شود که بازیکنان کم توان، پیر، فرتوت و از رده خارج با هیاهوی بسیار به فوتبال ایران وارد می شوند، قراردادهای درشت می بندند، هیچ چیزی به فوتبال ایرانی اضافه نمی کنند، حاشیه هایی در مورد خانه و هتل محل اقامت می سازند و در آخر بی سر و صدا ایران را ترک می کنند و از باشگاهشان به فیفا شکایت می برند و روزنامه ها خبر از کسر امتیاز و تعلیق تیم می دهند و ...
یک داستان تکراری، نخ نما و کسل کننده اما هر روزه! نکته جالب اینکه همه می دانند در جریان این واردات دست هایی به سبک همان دلال های جنس چینی در کار است و هر کس که ضرر کند دنیا به کام آن «کاسه لیسان» است که هیچوقت و هیچ کجا نام شان فاش نمی شود!
اگر یکی از راه های درآمدزایی کشوری مثل برزیل صادرات بازیکن به اروپا است، به نظر می رسد در ایران یا بازیکنانی با ارزشمندی نفت، پسته و فرش نداریم که صادر کنیم یا بلد نیستم به درستی «بسته بندی» و بازار مناسب شان را پیدا کنیم.
برای همین «صادرات» ما دایره ای به وسعت دم دست ترین بازارها یعنی کشورهای حوزه خلیج فارس پیدا می کند. بازیکنان خوب و ملی پوش به باشگاه هایی می روند که مردم به سختی نام شان را تلفظ می کنند و اصولاً تفکیک اینکه به کدام کشور تعلق دارند هم کار آسانی نیست.
بخش بررسی عملکرد لژیونرها در برنامه 90 این سالها بیشتر به شکست، سقوط و عدم نتیجه گیری بازیکنان ایرانی با تیم های عربی شان اختصاص دارد.
اینکه آندارنیک و مسعود شجاعی و پژمان منتظری مثلاً یک نیمه برای تیم شان بازی کردند و موفق شدند با یک گل شکست بخورند!
در ایران «باید بررسی شود» یعنی رها کنید به امان خدا! الان وقت و حوصله و سوادش را نداریم و خودش درست می شود انشااله! ... در این چند سال بارها در مورد اینکه چطور در رنکینگ آسیا بهترین تیم قلمداد می شویم اما ستاره هایمان از قطر دورتر مشتری ندارند حرف به میان آمده و قرار شده «بررسی شود» و نمی شود یا می شود و اطلاعات این بررسی های درخشان به بیرون درز نمی کند.
با روندی که کشورهای عربی در پیش گرفته اند هیچ بعید نیست در چند سال آینده حتی همین شلخته بازار هم بسته شود.
به همین خاطر بد نیست مدیران باشگاه ها و «بررسی کنندگان» عزیز به فکر فتح بازارهای جدید باشند. بازارهایی که در آن نیازی به سواد چندانی نیست، دانستن زبان انگلیسی مهم نیست، باشگاه داری در آن به شیوه سنتی انجام می شود و کسی با ذره بین قراردادها را چک نمی کند. کجا؟ مثلاً همین لیگ فوتبال افغانستان!
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
