تركيب صادرات كشور كه از شاخص‌هاي مهم اقتصاد دانش بنيان است، عملكردي مخالف سياست‌هاي مورد نظر را نشان مي‌دهد. در ايران صنايع با فناوري بالا دو مشكل اساسي دارد؛ نخست پايين بودن حجم صادرات و روند نزولي سهم آن و دوم فقدان تنوع و تمركز بيش از 80 درصد ارزش آن به يك نوع محصول خاص مانند دارو.

صادرات كالاها و خدمات دانش بنيان عبارت است از صادرات محصولات و فعاليت‌هاي منتج از فناوري‌هاي نوين كه توليد، عرضه و صادرات آنها ارزش افزوده بيشتري نسبت به كالاها و خدمات محصول براي كشور ايجاد مي‌كند و در توليد آنها نوآوري و خلاقيت سهم بيشتري نسبت به مواد اوليه دارد. 

صنايع با فناوري بالا شامل داروسازي، رايانه، ماشين‌هاي اداري، تجهيزات الكترونيكي، ابزار دقيق علمي و ماشين‌آلات نوري، فضا پيما و هوا-فضاست.

بررسي نسبت صادارت‌هاي تك از كل صادرات صنعتي در ايران نشان مي‌دهد اين سهم در سال 80 نزديك به 0.92 درصد بوده است. كم كم اين سهم در سال‌هاي بعد افزايش يافت و در سال 85 به 1.53 درصد رسيد. اما از اين سال رفته رفته سهم صادرات هاي تك از كل صادرات كاهش يافت تا جايي كه حتي از سهم سال 80 نيز كمتر شد. در سال 92 به عنوان آخرين سالي كه اين نسبت محاسبه شده است سهم صادرات با فناوري بالا 0.73 درصد برآورد شده است.

صادرات خدمات فني و مهندسي نيز شامل ارايه خدمات طراحي، مديريت، تدارك، اجرا و يا طرح و ساخت توسط شركت‌ها و موسسه‌هاي ايراني به متقاضيان خارج از كشور است. 

اين نوع صادرات از سال 73 شروع شده است. در بخش صادرات فني مهندسي از كل صادرات غيرنفتي از سال 1382 تا 1388 روند رو به رشد بوده است و پس از آن روند نزولي است كه ناشي از تحريم بانكي و نفتي در سال 1391 و 1392 است. 

در سال 1392 حدود 5.5 درصد از سهم صادرات غيرنفتي با احتساب ميعانات گازي را صادرات خدمات فني- مهندسي در بر مي‌گيرد.