چرا مردم از خودروسازان ناراضی شده اند؟ آیا اتفاق جدیدی افتاده که مردم را ناراضی کرده است؟ آیا سطح کیفی خودروهای وطنی طی چند ماه اخیر به شکل فاحشی پایین آمده است؟

به گزارش تجارت امروز؛ در این روزها خودروسازان در شرایط خاصی به لحاظ رسانه ای و افکار عمومی قرار گرفته اند و ظاهرا کمپین "نخریدن خودروی نو" فروش خودروسازان را به میزان قابل توجهی کاهش داده است.

هر چند مدیران خودروساز، این نکته را رد می کنند اما موضوعی که وزیر را نیز به واکنش کشاند تا جایی که نخریدن خودرو را به ضدانقلاب نسبت داد، نشان از واقعیت داشتن این مساله دارد.

اما چرا مردم از خودروسازان ناراضی شده اند؟ آیا اتفاق جدیدی افتاده که مردم را ناراضی کرده است؟ مثلا آیا سطح کیفی خودروهای وطنی طی چند ماه اخیر به شکل فاحشی پایین آمده است؟ به نظر می رسد چنین نباشد و سایپا و ایران خودرو محصولاتی را ارائه می دهند که سطح کیفی تقریبا ثابتی را در سال های اخیر داشته است.

آیا باید مثل برداشتی که از سخنان وزیر شد، نخریدن خودرو را گردن ضد انقلاب و احیانا بیگانگان و دشمنان ملت بیندازیم؟ به نظر می رسد این کار هم درست نباشد چه این که ، دشمنی دشمنان این مملکت چیز جدیدی نیست و دشمن جدیدی هم به میدان نیامده است، ضمن این که همه آگاهان می دانند نارضایتی در متن و بطن جامعه ما از محصولات خودروسازان داخلی وجود داشته و دارد، اما چه اتفاقی اخیرا افتاده که مردم را به واکنش کشانده است؟

نکته را باید در توافق اخیر ایران با گروه 1+5 جست و جو کرد، این که دورنمای روشنی که از ورود خودروهای جدید چه به صورت وارداتی و چه به صورت مونتاژی ایجاد شده است، باعث شده مردم فرصت بروز خواسته های خود را پیدا کنند. احتمال ورود رقبای قدرتمند خارجی در قالب کارخانه های داخلی به کشور، مردم را امیدوار به روی میز قرار گرفتن گزینه های جدید خودرویی برای کشور کرده است.

وقتی زمزمه های ورود کمپانی های مختلف و نامدار اروپایی برای تولید خودرو در ایران شنیده می شود، طبیعی است که همه منتظر بمانند تا این خودروها به بازار بیایند.

اما مشکل مردم با خودروسازان وطنی در داخل چیست؟ گفته می شود مشکل اصلی در کیفیت خودرو و قیمت آن است. به هر حال این مشکلات چیز جدیدی نیستند و طبیعتا نباید غیرقابل حل هم باشند. شاید بتوان این نکته را تایید کرد که تمام ماجرای نخریدن خودرو به همینجا ختم می شود که مردم از کیفیت و قیمت راضی نیستند و حال اگر بتوان در این دو مورد به سمت بهبودی حرکت کرد، طبیعتا میزان نارضایتی کاهش خواهد یافت.

به باور ما می توان به صورت مشخص ریشه های نارضایتی را یافت و دقیقا آن مشکلات را برطرف کرد. ضمن این که با فرض پذیرش شرایط نامناسب برای صنعت خودرو، باید این نکته را در نظر گرفت که این صنایع اگر نگوییم دولتی هستند، شبهه دولتی اند و طبعا سیاست های حاکم بر آنها طی سالیان گذشته که منجر به بروز نارضایتی در میان مردم شده، توسط دولتمردان به این کمپانی ها دیکته شده است، حال چگونه است که وقتی کار به اعتراض کشیده همه مشکلات باید به گردن خودروسازان بیفتد؟ در این مجال قصد دفاع از خودروسازان را نداریم اما باید دانست مقصر شرایط پیش آمده تنها خودروسازان نیستند و این درست نیست که سایرین خود را کنار کشیده و تمام تقصیرها را بر گردن خودروسازان بیاندازند.

گذر صنعت خودروسازی که چه بپذیریم و چه نه، برای مملکت ما ارزشمند و دارای ارزش افزوده است، از شرایط فعلی قطعا پیچیدگی هایی دارد و بازگرداندن اعتماد مردم به این صنعت کاری دشوار و سخت ، اما شدنی است و حل آن هم در سایه شناخت مشکلات این صنعت و کمک به حل آنهاست که امیدواریم در دولت تدبیر و امید و با کمک مسئولان صنعت، به این مهم دست پیدا کنیم.