حالا و در میان بازیکنانی که با کارلوس کی‌روش به هندوستان رفته بودند هم این مساله نمود پیدا کرد. امروز وقتی نام ملی‌پوشان را مرور می‌کنیم هیچ کاپیتانی از تیم‌های لیگ برتری را در جمع آنها نمی‌بینیم. این اتفاق از نظر کی‌روش یعنی اینکه شما حتی اگر کاپیتان پرسپولیس، استقلال، سپاهان، فولاد، ذوب‌آهن و تراکتورسازی هم باشید حتما نباید ملی‌پوش شوید.

سید مهدی رحمتی، هادی نوروزی، اسماعیل شریفات، علیرضا عزت کرامت، عادل کلاه‌کج، عبدالهادی خنیفر، ابراهیم صادقی، بهادر عبدی، رضا عنایتی، حسین بادامکی، مهدی رجب‌زاده، پژمان نوری، مرتضی اسدی، سامان نریمان جهان و ابوالفضل ابراهیمی 16 کاپیتان تیم‌های لیگ برتری هستند که جایی در تیم ملی ندارند. حتی لژیونرهای تیم ملی مثل تیموریان، دژاگه، آزمون، منتظری، حقیقی و حاجی‌صفی هم در تیم‌های باشگاهی‌شان کاپیتان نیستند. اگرچه نمی‌توان به این موضوع ایراد گرفت اما شاید برای لیگی که 16 تیم دارد و 16 بازیکن، هیچ‌کدام‌شان کاپیتان نباشند خوب نیست. اگر کمی با دقت بیشتری این موضوع را بررسی کنیم به این نتیجه می‌رسیم که کاپیتان دوم تیم‌ها هم جایی در لیست کی‌روش ندارند و عجیب‌تر اینکه کاپیتان سوم بعضی از این تیم‌ها هم ملی‌پوش نیستند .

لیست بازیکنان 16 تیم را دوباره مرور می‌کنیم و تنها به اسم خسرو حیدری می‌رسیم که بعد از سید مهدی رحمتی و آرش برهانی کاپیتان سوم استقلال است که در اردوی تیم ملی هم حضور دارد. رسیدن به دلایل این اتفاق نیاز به زمان کافی و کار کارشناسی دارد. چطور امکان دارد از 48 کاپیتان 16 تیم (سه کاپیتان اول) فقط یک نفر ملی‌پوش باشد! آیا فقط بحث جوانگرایی می‌تواند دلیل اصلی این مهم باشد یا فاصله زیاد میان بازیکنان با کاپیتان‌های‌شان.