مجوز تجمعات دلواپسان از کجا صادر‌می‌شود؟!
روزنو :
روز گذشته وزیر کشور اعلام کرد که این نهاد دولتی له یا علیه مذاکرات هسته‌ای مجوزی برای تجمع و گردهمایی صادر نمی‌کند این در حالی است که طی روزهای گذشته دلواپسان مراسم‌های بسیاری را در این راستا حتی در تالار دولتی برگزار نموده‌اند
بخشی از صحبت های وزیر کشور که عصر دیروز در همایش فرمانداران سراسر کشور عنوان شد حاوی نکته ای بود که نیاز به بررسی بیشتر دارد . وی در بخشی از صحبت هایش می گوید:
«موضوعی مانند مسئله هسته‌ای که جنبه ملی دارد کسی نمی‌تواند به عنوان موافق یا مخالف در کف جامعه تجمع یا گردهمایی در خصوصش برگزار کند.هیچ گونه مجوزی برای مسائلی که مورد وفاق عینی قرار گرفته است صادر نخواهیم کرد.»
در واقع وزیر کشور علنا اعلام می کند که هر گونه تجمع در مورد بحث هسته ای غیر ضروری و
غیر قانونی است ومجوزی به آن داده نخواهد شد .
چرا که بحث هسته ای موضوعی است ملی که
زیر نظر رهبری در حال انجام است .
صحبت‌های رحمانی فضلی زمانی جای اما و اگر پیدا می کند که بخواهیم نگاهی بیاندازیم بر مجموعه فعالیت هایی که در این روزها و ماهها بارها از سوی یک گروه خاص انجام شده است . گروهی که خود را دلسوزان واقعی نظام و ملت می دانند و مدعی هستند مسئولین مذاکره کننده کشورمان پا را فراتر از چارچوب ها و اصول گذاشته و به هر بهانه ای و هر قیمتی عنان مملکت را به بیگانه سپرده اند تا به توافق برسند!
البته افراد این گروه گاه آنقدر در جلد نقش های خودشان فرو می روند که از قول رهبری هم سخن می گویند و به ظن خود وزیر امور خارجه کشور را خائن خطاب می‌کنند!
هر تفاهم نامه ؛ چند تجمع
این جماعت به اصطلاح دلواپس برخلاف آنچه وزیر کشور می گوید که اجازه تجمع و تظاهرات علیه مذاکرات هسته ای را ندارند تا کنون بارها و
بارها از این قبیل تجمعات ضد توافق را برگزار کرده اند .
شاید بشود سرنخ این تجمعات ضد توافق را ازروز 13 اردیبهشت سال 93 پیدا کرد . روزی که این عده به اصطلاح دلسوز به دلواپسان شهره شده‌اند .
در این روز بود که آنها تجمعی در سفارت سابق آمریکا برگزار کردندتجمعی با عنوان « همایش دلواپسیم » همایشی که به عنوان همایش بزرگ منتقدان توافق با آمریکا معروف شد .
به نظر می‌رسد این همایش آغازی بود برای تجمعات و برنامه های مختلف دیگر دلواپسان علیه مذاکرات هسته ای.
تجمعاتی که گویی اینبار بعداز تفاهم نامه لوزان در 13 فروردین 94، رنگ و بویی نو برخود گرفت و اوج آن را در این روزها و در آستانه تاریخ دهم تیرماه، تاریخی که بسیاری برای رسیدن به توافق جامع به آن امیدوارند، شاهد هستیم.
در همین چند روز نگاهی بر آنچه که در همین چند روز گذشته رخ داده است صحبت های دیروز وزیر کشور رادر رابطه با عدم اجازه تجمعات هسته ای با علامت سوالی پررنگ‌تر، همراه می‌کند اینکه اگر او در باره تجمعات چنین می‌گوید پس دلیل این گردهمایی‌ها برای به سخره‌گرفتن مذاکرات هسته ای از سوی برخی دلواپسان چیست؟ کافی است تا نگاهی اجمالی به چند مورد از تجمعات اخیر علیه توافق هسته‌ای داشته باشیم.
18فروردین ماه امسال؛ درست چند روز بعد از تفاهم‌نامه لوزان گروهی چند ده نفره در مقابل مجلس، علیه این تفاهم نامه تجمع کردند، در برخی از پلاکاردهای این جمع نوشته هایی چون" توافق نامه حقارت بار"، یا "کاپیتولاسیون در نقاب برجام" و.... دیده می شد. این تجمع در حالی بود که در آن روزها اکثریت مردم از به ثمر رسیدن یک نتیجه قابل قبول در مذاکرات خوشحال بودند؛ اما دلواپسان بازهم ساز مخالف زدن را ترجیح دادند.
31 اردیبهشت ماه امسال؛ تجمعی ازسوی برخی دیگر از دلواپسان علیه دولت در تالار وزارت کشور برگزار می‌شود. همایشی با عنوان "دکتر سلام" که به بهانه دوسالگی این مجموعه طنز ضد دولتی برگزار شد، اما نکته جالب توجه در این همایش، شعارها و سخنرانی های ضد توافق هسته ای بود که در تالار وزارت کشور رخ داد. مثلا در بخشی از برنامه با انتقاد از مذاکره‌کنندگان هسته ای، بازرسی آژانس از ایران را به استهزاء گرفته و آن را نتیجه این مذاکرات می‌دانند؛ این موضوع فارغ از سخنرانی ها و پلاکاردهایی است که تلاش مذاکره کنندگان ایران را زیر سوال برد. هنوز هم جای سوال است که چگونه چنین همایشی در یک تالار دولتی برگزار شده است؟
دوم خرداد ماه امسال ؛دو تجمع غیر قانونی و بدون مجوز یکی در مقابل مجلس شورای اسلامی و دیگری در میدان فلسطین برگزار شد که البته هر دوی این تجمعات با حضور تعدادی اندک همراه بود ولی چهره‌هایی مثل فرج اله سلحشور، محمد علی رامین و نزدیکان احمدی نژاد هم در آن تجمع حضور داشتند. علی رغم اظهارات دوگانه درباره صدور یا عدم صدور مجوز برای این برنامه، استانداری تهران اعلام نمود که این تجمعات فاقد مجوز بوده است. دراین برنامه هم پلاکاردهایی چون "اگر انرژی هسته‌ای در ثریا هم باشد مردانی از جنس اعتدال آن را پلمب می‌کنند"و یا شعاری، چون « ... ، کدخدا رو رها کن" سر داده شد. البته باید این را هم اضافه کرد که گویا برای برگزاری این مراسم پیش از این هم، چند بار تقاضای مجوز شده بود.
هفتم خردادماه امسال هم تجمعی در مشهد با عنوان "ما اجازه نمی دهیم" برگزار شد. برنامه ای که با آب و‌تاب خاصی از سوی صداو سیما مورد پوشش قرار گرفت. تصاویر مخابره شده از این مراسم بیانگر برخی از شعارها و پلاکاردهای ضد توافق البته به شکلی بسیار سخیف بود؛ شعارهایی چون " اجازه بازرسی از پوشک مان را نمی‌دهیم، ما دندانپزشکان دهن آمریکا را سرویس می‌کنیم"!
جالب آن است که در ارتباط با این تجمع محمد گلستانی فر فرماندار مشهد با صراحت از دارای مجوز بودن این تجمع سخن می گوید.
چه قدر برایشان فرق دارد؟
اینها نمونه هایی از چند تجمعی است که در همین
یکی‌دو ماهه رخ داده است، تجمعاتی که چه مجوز داشته باشند چه نداشته باشند با اهداف سیاسی و علیه تیم مذاکره کننده و البته عملا بر ضد تلاشهای دولت در این راستا برگزار شده است. در این بین این پرسش پیش‌می‌آید که چنانچه وزیر کشور از عدم صدور مجوز به هر تجمعی به نفع یا برضد توافق سخن می گوید چگونه است که برخی مثل فرماندار مشهد از داشتن مجوز اجتماع" ما اجازه نمی دهیم " سخن می گوید؟ و دومین پرسش اینکه، اساسا برای دلواپسان صدور یا عدم صدور مجوز برای برگزاری این تجمعات چه قدر تفاوت دارد؟
چرا که آنها در هر صورتی برای اهداف خود که همانا بدبین ساختن مردم به روند مذاکرات است از هر مجوزی بی نیازند گویی آنها خود تشخیص می دهند که چه زمانی مجوز برای کاری را دارند. و اما پرسش پایانی اینکه اگر اظهارات وزیر کشور درست است و این نهاد دولتی له یا علیه مذاکرات هسته‌ای مجوزی صادر نمی‌کند مجوز برخی تجمعات و راه‌پیمایی‌ها علیه تیم مذاکره کننده از کجا صادر می‌شود؟
