تیغ طنز برّان‌تر از قوانین ناکار آمد

روز نو: قوانین و مقررات ویژه‌ای برای پیشگیری از جرایم و تخلفات صنفی و مشاغل وجود دارد. این گذشت زمان است که تعیین می‌کند مجازات‌های تعیینی چقدر بازدارنده بوده‌اند. هرقدر که اهمیت مشاغل مربوطه از حیث نزدیکی به جان و مال و ناموس مردم بیشتر باشد این مقوله نیز حساس‌تر می‌گردد تا آنجا که به برخی از این مشاغل واژه مقدس گفته می‌شود و برای نیل به این مشاغل، اتیان سوگند لازم است. ازجمله این مشاغل می‌توان از پزشکی، قضاوت و وکالت نام برد. ادبیات طنز ملل و کشورمان نیز سرشار از اینگونه نوشته‌ها ست و مثلا می‌توان در کتاب‌های عبید زاکانی فصل‌های جداگانه‌ای ویژه این مشاغل یافت که این سابقه ادبیات طنز نشانگر لزوم  در مرئی و منظربودن صاحبان این مشاغل است. و البته بی‌دلیل نیست که بر اساس اصل 165 قانون اساسی کشورمان باید تمامی محاکمات علنی برگزار ‎شود. همچنین از تجربه کاری خود چنین آموختم که مقررات و قوانین بازدارنده برای این مشاغل به هیچ عنوان توانایی لازم را ندارند مگر آنکه اخلاق و فرهنگ بر سر آن جایگاهی متین داشته باشد. اصولا احترام مردم نیز به لازمه داشتن اخلاق و فرهنگ دارندگان این مشاغل برمی‌گردد. چنانکه در گذشته به پزشکان، حکیم می‌گفتند. بنابراین اگر اخلاق و فرهنگ از این مشاغل فاصله گیرد، طبعا احترام مردم نیز کمتر شده و اینجاست که طنزپردازان زبده از روی اصلاح ناچار به پرداختن غلوآمیز به خطاهای مرتکبین به این مشاغل می‌پردازند. در وکالت اگر فرهنگ و اخلاق را در کناری بنهیم، پول‌ات که پارو می‌شود و در صورت شکایت و حتی محکومیت و برکناری از وکالت، وکیل متخلف بارخویش را بسته و ککش نمی‌گزد و این وکلای راستین و پایبند به سوگند هستند که باید به پای بدنامی اندک متخلفان بسوزند. اینجاست که من از سازنده مصلح طنز حمایت کرده و کار او را نرم‌افزاری برای بازگشت اخلاق و فرهنگ به وکالت می‌دانم زیرا سخت‌افزار قوانین نخواهد توانست چنین باری را بردارد.