اولين اتوبوس در ايران توسط يک تاجر بلژيکي در شهر رشت به کار گرفته شد، اما به مرور زمان و با توجه به ميزان کرايه، سودآوري و زير ساخت هاي حمل و نقل توجيه اقتصادي آن رد شد و به همين دليل اتوبوس به کار گرفته شده به يکي از تجار ايراني به نام (معين التجار) فروخته شد.
روزنو : 
اولين اتوبوس در ايران توسط يک تاجر بلژيکي در شهر رشت به کار گرفته شد، اما به مرور زمان و با توجه به ميزان کرايه، سودآوري و زير ساخت هاي حمل و نقل توجيه اقتصادي آن رد شد و به همين دليل اتوبوس به کار گرفته شده به يکي از تجار ايراني به نام (معين التجار) فروخته شد.
او نيز پس از انقلاب مشروطه اتوبوس خود را به تهران آورد و با کرايه هر نفر 3 شاهي مشغول به فعاليت شد که به مرور زمان تقاضا براي استفاده از اين خودرو بيشتر از قبل شد و پس از چند سال با ورود چند اتوبوس توسط تجار مختلف به شهر رونق زيادي در جابه جايي مسافر شکل گرفت.
اما اغلب اتوبوس هاي شاغل با توجه به مسافت طي شده از اروپا تا مقصد به کارگيري در ايران، بعد مسافت و زمان حمل، مستهلک بودند و هزينه حمل و نقل بالايي را طلب مي کردند که در نهايت باعث پايه گذاري صنعت اتومبيل سازي در ايران شد.
براين اساس اولين اتوبوس هاي مونتاژ شده در سال 1290 شمسي وارد تهران شدند که حدود 5 درصد جابه جايي مسافران آن زمان توسط 500 دستگاه اتوبوس انجام مي‌گرفت.
در زمان صدارت وثوق الدوله در سال 1298 با توجه به افزايش نارضايتي مردم از نحوه جابه جايي مسافر، دولتمردان بر آن شدند تا با ايجاد يک اداره به سازماندهي و نظم بخشيدن به حمل و نقل شهري بپردازند که پس از مدتي بحث و تفحص اين اداره در بلديه (شهرداري) پايه گذاري شد. شهرداري موظف شد قوانيني وضع کند تا تسهيلات لازم را براي مسافران ايجاد کند که اين قوانين شامل ميزان کرايه، زمان کار ناوگان، تثبيت خطوط و آيين نامه انضباطي بود.
در اولين گام شهرداري تمام اتوبوس ها را موظف به دريافت پلاک شناسايي خودرو نمود و در زمان کريم آقا بوذرجمهري، جهت کنترل خطوط هر خط داراي ناظري شد تا بر رعايت ناوگان خطوط نظارت کند. در شهريور سال 1320 نيز تعداد 100 دستگاه اتوبوس در تهران کار مي کردند که حدود 90 دستگاه آن بنز بود.
در همين سال اتوبوس هاي «زايس» روسي وارد ايران شدند و در سال 1331 دولت آقاي سهيلي اجازه فعاليت شرکت هاي خصوصي حمل و نقل را صادر کرد.
*جام جم
اولين اتوبوس در ايران توسط يک تاجر بلژيکي در شهر رشت به کار گرفته شد، اما به مرور زمان و با توجه به ميزان کرايه، سودآوري و زير ساخت هاي حمل و نقل توجيه اقتصادي آن رد شد و به همين دليل اتوبوس به کار گرفته شده به يکي از تجار ايراني به نام (معين التجار) فروخته شد.
او نيز پس از انقلاب مشروطه اتوبوس خود را به تهران آورد و با کرايه هر نفر 3 شاهي مشغول به فعاليت شد که به مرور زمان تقاضا براي استفاده از اين خودرو بيشتر از قبل شد و پس از چند سال با ورود چند اتوبوس توسط تجار مختلف به شهر رونق زيادي در جابه جايي مسافر شکل گرفت.
اما اغلب اتوبوس هاي شاغل با توجه به مسافت طي شده از اروپا تا مقصد به کارگيري در ايران، بعد مسافت و زمان حمل، مستهلک بودند و هزينه حمل و نقل بالايي را طلب مي کردند که در نهايت باعث پايه گذاري صنعت اتومبيل سازي در ايران شد.
براين اساس اولين اتوبوس هاي مونتاژ شده در سال 1290 شمسي وارد تهران شدند که حدود 5 درصد جابه جايي مسافران آن زمان توسط 500 دستگاه اتوبوس انجام مي‌گرفت.
در زمان صدارت وثوق الدوله در سال 1298 با توجه به افزايش نارضايتي مردم از نحوه جابه جايي مسافر، دولتمردان بر آن شدند تا با ايجاد يک اداره به سازماندهي و نظم بخشيدن به حمل و نقل شهري بپردازند که پس از مدتي بحث و تفحص اين اداره در بلديه (شهرداري) پايه گذاري شد. شهرداري موظف شد قوانيني وضع کند تا تسهيلات لازم را براي مسافران ايجاد کند که اين قوانين شامل ميزان کرايه، زمان کار ناوگان، تثبيت خطوط و آيين نامه انضباطي بود.
در اولين گام شهرداري تمام اتوبوس ها را موظف به دريافت پلاک شناسايي خودرو نمود و در زمان کريم آقا بوذرجمهري، جهت کنترل خطوط هر خط داراي ناظري شد تا بر رعايت ناوگان خطوط نظارت کند. در شهريور سال 1320 نيز تعداد 100 دستگاه اتوبوس در تهران کار مي کردند که حدود 90 دستگاه آن بنز بود.
در همين سال اتوبوس هاي «زايس» روسي وارد ايران شدند و در سال 1331 دولت آقاي سهيلي اجازه فعاليت شرکت هاي خصوصي حمل و نقل را صادر کرد.
*جام جم
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
