به‌نام اقتصاد به کام سیاست

وزیر امورخارجه چین امروز وارد تهران خواهد شد. این سفر در واقع پاسخ به بازدید سفری بود که چندی پیش وزیر خارجه ایران به چین داشت و بیش از آنکه سفری با اهداف اقتصادی باشد، سفری با اهداف سیاسی و برای یافتن راه‌حلی برای مسائل جهانی است. با این حال نمی‌توان از نقش چین در اقتصاد ایران غافل شد. چین امروز یکی از بزرگ‌ترین اقتصاد‌های دنیا را دارد و درعین حال به خاطر مراودات فراوان اقتصادی همواره مورد توجه بازرگانان ایرانی بوده است. بر اساس آمار موجود در سال گذشته میلادی مراودات اقتصادی دو کشور به بیش از 47 میلیارد دلار تا پایان ماه نوامبر رسید که با اضافه شدن آمار ماه دسامبر این رقم به بیش از 50میلیارد دلار خواهد رسید و پیش‌بینی شده است که این رقم در سال جاری میلادی نزدیک به 10درصد افزایش پیدا کند. این رقم مجموع صادرات و واردات ایران از کشور چین بوده است که بر اساس آمار موجود 55درصد آن مربوط به صادرات کالای ایرانی به چین و 45درصد آن مختص واردات کالای چینی از این کشور است. البته این آمار با احتساب صادرات انرژی به این کشور است که حجم عمده صادرات ایران به چین را تشکیل می‌دهد و بین 13 تا 14میلیارد دلار از حجم صادرات ما را شامل می‌شود. ایران نزدیک به 18میلیارد دلار هم صادرات غیرنفتی به کشور چین دارد. با حجم عظیمی از انرژی، پتروشیمی و میعانات گازی که چین از ایران خریداری می‌کند، درحال حاضر باید روابط میان دو کشور به‌صورت درازمدت تعریف شود. تنها مسئله کوچکی که باید در این میان مدنظر قرار گیرد این است که ایران نمی‌تواند کالاهای مصرفی بی‌کیفیت چینی را خریداری کند بلکه باید خرید کالاهای با کیفیت چینی را نیز به حداقل برساند و بیشتر به سمت سرمایه‌گذاری‌های مشترک پیش رود. با اینکه در یک سال گذشته روابط سیاسی ایران با کشورهای غربی بهبود یافته است اما روابط اقتصادی ایران با غرب هنوز دچار ابهام است؛ بنابراین باید به سرعت روابط اقتصادی و مبادلات تجاری با همسایگان و نیز هند، چین و ژاپن که می‌توانیم جدای از غرب با آنها حرف بزنیم، بهبود یابد. ایران در اقتصاد با چین باید به درازمدت نگاه کند و در این میان نباید به این موضوع متکی باشد که با اروپا تفاهم خواهد کرد و این تفاهم باعث شود که چینی‌ها را در روابط اقتصادی خود کنار بگذاریم، این درحالی است که اگر تفاهمی نیز با اروپا شکل گیرد، تا شرایط به مرز عادی‌شدن روابط اقتصادی برسد، چند سال زمان می‌برد و این‌گونه نیست که با امضای موافقتنامه، از فردای آن همه چیز حل شود.

*رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین