با اینکه تلاطم و نوسانات زیادی بعد از اجلاس وین8 در روند مذاکرات هسته‌ای به وجود آمده، اما امیدها نیز افزایش یافته است. ایران و آمریکا هر دو در شرایطی قرار دارند که باید این مذاکرات را در محیطی احترام‌آمیز و حاکی از شناسایی منافع ملی یکدیگر پیش ببرند. اتحادیه اروپا هم در این دستاورد عموما مشترک است و خواستار پایان یافتن افتخارآمیز مذاکرات هسته‌ای به نفع دو طرف است. این باعث شده فضا برای توافق اصولی فراهم شود و مذاکرات هسته‌ای به دور از هیاهوهای تبلیغاتی و فشارهای سیاسی، راه طبیعی خود را طی کند. یقینا هنگام به ثمر رسیدن مذاکرات است که دست‌های آشکار و پنهان به کار می‌‌افتند تا به هر طریق ممکن آب را گل‌آلود ساخته و اجازه ندهند کار به نتیجه مطلوب خود برسد. البته آمریکا کارشکنی‌های فراوانی انجام داده و خواهد داد. آنها که به ساختار سیاسی و قدرت در آمریکا آشنا هستند، به خوبی می‌دانند که صحنه سیاسی این کشور در صورت وجود اراده، محیط بسیار مناسبی برای پیشبرد یک سیاست است و در مقابل هم با ابزارهای دموکراسی، مخالفین و معاندین قادر خواهند بود در کارشکنی سعی بلیغ نمایند. چنین محیطی برای کشوری چون ایران که قصد دارد از منافع و امنیت ملی خود حفاظت و نگهداری کند، از یکسو امیدوارکننده و از سوی دیگر بسیار نگران‌کننده است. ایران با درایت می‌تواند مذاکرات هسته‌ای خود را برای استیفای منافع و امنیت ملی کشور با اطمینان به پیش برد و همزمان باید نسبت به نقش بدخواهان بسیار دقیق باشد که هیچگونه منفذی در اختیار آنان در آینده قرار ندهد. بی‌شک پیشبرد چنین مذاکراتی بسیار سخت، طاقت‌فرسا و محتاطانه خواهد بود. آن دسته از انتقاداتی که در ایران دلسوزانه انجام می‌شود و از یک سو نقاط تاریک و مبهم مذاکرات را برای مذاکره‌کنندگان هسته‌ای روشن می‌سازد و از سوی دیگر آنان را در قبال جنگ روانی دشمن مورد حمایت قرار می‌دهد، قطعا سازنده و کارگشا خواهد بود. طرح‌ها و لوایحی که مجلس شورای اسلامی در چند روز گذشته و یا قبلا پیشنهاد نموده تا اراده و عزت ملت ایران را خاطرنشان سازد، مورد تائید و جایگاه عقلانی و کارشناسی دارد که به سلامت مذاکرات کمک می‌نماید. اما آن دسته از بهانه‌گیری‌هایی که ظاهرا جنبه انتقادی دارد، ولی در واقع برای تضعیف روحیه مذاکره‌کنندگان ایرانی مطرح می‌شود و قصد نهایی آنها عدم رسیدن به نتیجه مطلوب در مذاکرات هسته‌ای و شکست سیاستهای دکتر روحانی است، از نگاه مردم و به‌ویژه نخبگان و دانشگاهیان واضح و روشن است و جای آن در دل‌های مردم و در تاریخ به ثبت خواهد رسید. در هیچ برهه‌ای و در تاریخ هیچ ملتی، هنگامی که مذاکراتی ملی در پیش بوده، هیچ جناحی حق نداشته مذاکره‌کنندگانش را تضعیف نماید که اگر چنین شده با آن جناح‌ها برخورد قانونی شده است. ایران، امروز نیاز دارد یکپارچه و با وحدت و همدلی از مذاکره‌کنندگان خود حمایت کامل به عمل آورد تا آنها بتوانند دستاوردهای خود را در مذاکرات به حداکثر برسانند. این یک گذرگاه تاریخی است که از یک سو تکنولوژی هسته‌ای ایران و دستاوردهای آن حفظ شود و از سوی دیگر در یک محیط مسالمت‌آمیز با جهان، توافق و همکاری را بر تنش و درگیری ترجیح دهیم.

* سفیر و نماینده دائم اسبق ایران در سازمان ملل متحد- ژنو