روزنامه‌های صبح امروز ایران در سرمقاله‌های خود به مهمترین مسائل روز کشور و جهان پرداخته‌اند که برخی از آنها در زیر می‌آید. 

جام جم: دایره بسته تندروی

«دایره بسته تندروی»عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم محسن ماندگاری است که در آن می خوانید؛تندروها یکدیگر را تقویت می کنند حتی اگر بظاهر در دو جبهه مختلف، رودرروی هم صف آرایی کرده باشند. آنها همانند دو لبه یک قیچی، نهال دین یا آزادی را قطع می کنند، بدون اینکه به تنهایی بتوانند به این هدف نایل گردند.

سه تروریست مسلح هفته گذشته در اعتراض به کاریکاتورهای توهین آمیز مجله فکاهی «شارلی ابدو» به دفتر این مجله وارد شده و 12 نفر را از پا درآوردند، حمله ای که فرانسه را در شوک فرو برد. تروریست هایی آموزش دیده که گمان می رود با گروه داعش یا القاعده ارتباط داشتند و توسط آنها آموزش دیده بودند. ماجرای کاریکاتورهای توهین آمیز نسبت به باورها و اعتقادات چند میلیارد مسلمان در اروپا اتفاق تازه ای نیست. از هشت سال قبل که این اقدام موهن به بهانه آزادی بیان در غرب آغاز شده هر از گاهی با این پدیده مواجه بوده ایم. این در حالی است که غرب همواره در ظاهر از «رواداری» و «همزیستی مسالمت آمیز» سخن گفته و آن را ترویج می کند، اما قرائت و باور خود را ملاک قرار داده و حتی مسلمانان را به تحمل اهانت به باورهای مذهبی شان و احترام به آزادی بیان شهروندان غربی فرامی خواند.

درباره ریشه های شکل گیری گروه هایی افراطی نظیر داعش و گسیل مسلمانان افراطی اروپا به سوریه برای پیوستن به گروه های تروریستی، که شگفتی ناظران بین المللی را به دنبال داشته، عوامل مختلفی بیان شده است اما شاید یکی از دلایل آن نیز، انباشت خشم بظاهر مقدس از مشاهده توهین به باورهای مذهبی مسلمانان در اروپا و در عین حال جهالت مذهبی آنها باشد.

در ماه های اخیر درباره سکوت همراه با رضایت سران غرب از شکل گیری داعش و دیگر گروه های تکفیری در سوریه و چشم بر هم گذاشتن آنها در برابر اعزام نیرو از اروپا به خاورمیانه با هدف ساقط کردن بشار اسد زیاد سخن گفته شده است، اما آنچه درباره آن گفته نشده، نقش جوامع غربی و بویژه سیاستمداران و صاحبان رسانه های جمعی در پرورش تفکر افراطی و تکفیری در میان مسلمانان اروپاست.

صورت مساله بسیار روشن است؛ خشم ناشی از تحمل توهین به پیامبر اسلام، بر افزایش تفکرات رادیکال در جوامع اسلامی اروپا افزوده است و اکنون این خشم به اسلحه ای در دستان برادران کواشی تبدیل شده تا 12 نفر را در دفتر
یک مجله طنز به قتل برسانند.

اما این پایان ماجرا نیست؛ مجله ای که در تیراژ بسیار محدود چندهزار تایی منتشر می شد و کاریکاتورهایی ضددینی منتشر می کرد، امروز قرار است با چاپ کاریکاتوری موهن از پیامبر اسلام در تیراژی سه میلیون نسخه ای به بازار بیاید. تروریست ها نه تنها موفق به توقف روند اهانت به اعتقاداتشان نشده اند که دامنه آن را بسیار گسترده تر کرده و بدتر از آن همراهی و همدلی بسیاری از چهره های سرشناس و رسانه ها با این مجله فکاهی را هم باعث شده اند.

افراطی ها یکدیگر را تقویت می کنند؛ لیبرال های هتاک به اسم آزادی بیان، توهین می کنند تا نفیر گلوله ها بیشتر شود و تکفیری ها کشتار می کنند تا توهین در تیراژی وسیع تر توزیع شود. این یک دایره بسته و تکرار شونده است.

کیهان:کرم ها و ریشه ها

«کرم ها و ریشه ها»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم محمد ایمانی است که در آن می خوانید؛اگر آرمان به سانتریفیوژ وصل نیست، به چه چیزی وصل است؟ یعنی کجا ممکن است خط قرمز باشد و آستانه تحمل قائلان این سخن تمام شود؟ کجاهاست که غیرت یک فرد یا جامعه دیگر نمی پذیرد کوتاه بیایند؟ اصلا آیا محل نزاع و بحث مثلا میان منافع و آرمان ها و دوگانگی واقعیت ها و ارزش هاست آن گونه که در سخنان هفته گذشته رئیس جمهور القا شد و عمیق تر آن سال هاست از زبان طیفی از معارضین اصول انقلاب اسلامی- از جبهه ملی و نهضت آزادی تا راست و چپ های تجدیدنظرطلب نظیر برخی اعضای کارگزاران و مشارکت و مجمع روحانیون و حتی یکی دو عضو زاویه گرفته جامعه روحانیت- ادا می شود؟ کسانی با بدفهمی و خیال مصلحت سنجی وارد این مغالطه شده اند اما متن و اصل و ریشه این خط در معارضه با انقلاب اسلامی است. سخنگوی حزب کارگزاران به عنوان کسی که این حزب را لیبرال توصیف کرد یکشنبه 21 دی 93 در مصاحبه با روزنامه اعتماد می گوید «ما باید مشخص کنیم می خواهیم همچنان یک دولت انقلابی باشیم یا دولتی مستقل که می خواهیم به مسائل داخلی بپردازیم. اگر بخواهیم انقلابی بمانیم و رفتار کنیم باید بسیج و سپاه را تقویت کرد، یارگیری هایی در منطقه داشته باشیم، حوزه نفوذمان را افزایش دهیم... ما باید تعاملات و سرمایه گذاری خارجی را افزایش دهیم. مردم باید تصمیم بگیرند می خواهند دولت و نظام پیشتاز در منطقه و جهان داشته باشند یا ترجیح می دهند نظام و دولتشان مستقر و در خدمت توسعه و آبادانی کشور و نظام باشد.» این جریان به آقای روحانی و دولت وی به چشم پلی برای عبور از آرمان های انقلاب- با ژست تامین منافع ملی می نگرد.

قبل از بررسی پرسش های فوق الذکر باید از یک عارضه مهم که خیلی هم به چشم نمی آید تحت عنوان «کرم خوردگی فکری و فرهنگی» در میان برخی جریان ها سخن گفت. به تعبیر دهخدا «کرم خوردگی: خوردن کرم درخت را، و آن آفتی است که بر اثر کرم های ریز حاصل می شود.» مفهوم رساتر، کرم خوردگی دندان است. دندان در ظاهر سالم اما در واقع از درون پوک شده و پوسیده است. گاه اندازه یک خال کوچک به نظر می رسد اما وقتی همان خال را بشکافید یا دندان بشکند معلوم می شود پشت این دیواره به ظاهر سالم، بخش اعظمی از دندان بر اثر فعالیت باکتری ها پوسیده است. گاه این عمل باکتری ها موجب ایجاد حفره و سپس تعمیق آن و شکستن دندان می شود. اتفاقی که در سازمان مجاهدین (انقلاب) و حزب مشارکت و کارگزاران رخ داد، مشابه همین کرم خوردگی است. 9 دی ماه 1380 در حالی که «عصر ما» ارگان «سازمان» توقیف شده بود، نشریه سکولار همشهری ماه به سردبیری محمد-ق (سردبیر بعدی نشریات زنجیره ای) نوشت «عصر ما در تئوری پردازی های خود می کوشید ثابت کند سکولار نیست و با سکولارها مرزبندی دارد اما کارنامه 8 ساله عصر ما لاجرم گامی بلند در راه عرفی شدن [سکولاریزاسیون] سیاست بود. جناح چپ در عصر ما دوران گذار خویش را از ایدئولوژیزه به استراتژیک سپری کرد. عصر ما آذر 80 لغو امتیاز شد اما مدت ها پیش از این عصر ما پایان یافته بود. فراموش نکنیم همه ما بر شانه های عصر ما ایستاده ایم.»

همین کرم خوردگی بود که باعث شد علیرضا علوی تبار جرئت کند درباره حزب مشارکت پیش بینی کند و آن پیش بینی هم درست از آب دربیاید مبنی بر اینکه 3 طیف در جبهه مشارکت گرد هم آمده اند از جمله کسانی که به خاطر خط امام در مقابل آقای منتظری ایستادند اما طیف تکنوکرات و بورکرات، خط امامی ها را به حاشیه خواهند برد. همین کرم خوردگی است که موجب می شود سردبیر «همشهری ماه» و چند نفر قبیل وی امسال به مرکزیت حزب کارگزاران راه پیدا کنند و محمد هاشمی دبیر سیاسی حزب و از پایه گذاران آن پس از کناره گیری اعتراضی از حزب بگوید من به اعضای کارگزاران هشدار دادم که سرنوشت ساختارشکنانه مشارکت در انتظار کارگزاران است. همین کرم خوردگی است که موجب می شود سردبیر همشهری ماه پس از حضور در طیفی از پایگاه های مطبوعاتی دشمن، سردبیر روزنامه آسمان شود و آن روزنامه از زبان یک عضو گروهک مرتد جبهه ملی، به حکم قرآنی قصاص اهانت کند. اسفند 92 این روزنامه توقیف می شود اما فقط به 2 میلیون تومان جریمه محکوم می شود! بعدها اخباری از حضور آقای سردبیر در برخی گروه های انتخاب وزیر و مدیر منتشر شد تا 27 تیر 93 که همین آقا به همراه برخی دیگر از اعضای گروهک های نشاندار به مراسم افطار رئیس جمهور دعوت می شود و در آنجا درباره زندگی به سبک حلزون خانه به دوش، فقدان آزادی بیان و اظهار همدردی با رئیس جمهور در قبال برخی محدودیت ها سخنرانی می کند. به چند ماه نمی کشد که همین پادوی جریان های معارض و تجدیدنظرطلب، سردبیر یک روزنامه تازه تاسیس می شود تا دیروز تیتر و عکس تمام قد صفحه اول خود را به یک کارگردان و این عبارت اختصاص دهد؛ «من هم شارلی هستم.»!

«من هم شارلی هستم»، برگردان «من هم سلمان رشدی هستم» است. درباره اتفاقات این روزهای پاریس و حمله به مجله طنز شارلی ابدو و پشت پرده های آن باید در زمان دیگری گفت و نوشت. حقیقت این است که 2 گروه تروریست فرهنگی و فیزیکی (از سروش تا داعش) یکی با ژست روشنفکر و دیگری با قیافه مسلمانی، به اصل و ریشه و تنه و ساقه اسلام حمله می کنند. علت هم همان است که چند سال پیش سروش (به عنوان شروع کننده برخی توهین و تحریف ها نسبت به پیامبر(ص)) با صدای بلند در هلند و پاریس گفت «سکولاریسم که قرار بود نسبت به ادیان بی طرف باشد اکنون تبدیل به سکولاریسم ستیزه گر شده یعنی رسما با پاره ای از ادیان در می آویزد و می ستیزد و وجود اجتماعی آن را تحمل نمی کند. از این قرار چیزی اتفاق افتاده که در پیش بینی سکولارها نبوده است... رفته رفته سکولاریسم وارد دوره ستیزه گر و میلیتانت می شود. سکولاریسمی که مدارا و ظرفیت و هاضمه قوی پیشین خود را از دست داده است. به گفته جامعه شناسان و برخلاف پیش بینی ها، ادیان در حال قوت گرفتن هستند...

سکولاریسم نمی تواند دین قوی و فربه را ببلعد و از گلویش پایین نمی رود و لذا ستیزه گر می شود... آمریکا، عراق و افغانستان را اشغال کرد و هر دو کشور در قانون اساسی نوشتند ما باید قوانین مان را از شرع بگیریم. سکولاریسم صدامی تبدیل شده به آنتی سکولاریسم و این در مخیله آمریکایی ها نمی گنجید... در کشورهای اروپایی حکومت ها در مواجهه با اقلیت های دینی نیرومند کم کم دارند مدارای خود را از دست می دهند.»

شارلی ابدو با عقبه یهودی، سال های 2006 و 2001 به همراه برخی نشریات اروپایی از جمله دانمارکی اقدام به انتشار کاریکاتورهای توهین آمیز علیه پیامبر اعظم(ص) کرد. این نشریه اعلام کرد همین امروز (چهارشنبه) نیز کاریکاتورهایی علیه پیامبر اسلام(ص) منتشر خواهد کرد. اما یک روز قبل، یک روزنامه ایرانی- با عقبه ای که به اجمال گفته شد- در تیتر یک بزرگ خود با وقاحت می نویسد «من هم شارلی هستم». یعنی سلمان رشدی ها در این مسجد ضرار دور هم جمع شده اند. این کرم خوردگی و فعالیت زالوها و انگل ها در حال وقوع است اما چون دوقطبی اصلی برای برخی مسئولان، دوقطبی غیرواقعی و مغلوط «حامی دولت- منتقد و مخالف دولت»- و نه دوقطبی باورها و منافع ملت و دشمنان آن- است بنابراین از کنار این قبیل نشریات عبور می کنند و دست روی نشریه منتقدی می گذارند که خبر مرگ دیکتاتور عربستان (یکی از عاملان اصلی انواع جنایت ها علیه ملت های منطقه و خائن بزرگ در ماجرای سقوط قیمت نفت) را تیتر خود کرده است. این روزنامه بلافاصله دادگاهی می شود چون موجب تخریب روابط خوب ما با آل سعود شده(!) اما متولیان نشریات زنجیره ای جرئت می کنند گستاخی را از غیرانسانی خواندن قصاص به «من هم شارلی هستم» توسعه بدهند. چرا؟ چون آرمان بعضی از ماها نه به سانتریفیوژ که به هیچ رگ و ریشه ای وصل نیست. به اعتبار همین پکیدگی و پوسیدگی بود که فروردین 88 یک سارق لباس پیامبر(ص) در اسلامبول ترکیه (اجلاس اتحاد تمدن ها) دست راسموسن دبیر کل ناتو و نخست وزیر سابق دانمارک را که از حامیان اصلی کاریکاتورهای توهین آمیز علیه رسول اعظم(ص) بود، گرفت و به گرمی فشرد در حالی که دست راست راسموسن شکسته و از گردن آویزان بود.

از کتاب آیات شیطانی تا کاریکاتورها و مقالات اهانت آمیز رسانه های اروپایی و آمریکایی و از اعلام جنگ جهانی چهارم و صلیبی علیه 23 کشور اسلامی تا تبدیل آن به جنگ نیابتی توسط امثال داعش و آل سعود و... نشان می دهد اتفاقا رویکرد غرب به حوزه جهان اسلام نگاه مطلقا ایدئولوژیک و نه مبتنی بر منافع ملی و دیالوگ و مذاکره و احترام است. بدین ترتیب این تلقی که آرمان ها را باید پشت در مذاکرات گذاشت و درباره منافع مشترک مذاکره کرد، نه معارضه با آرمان که معارضه و انکار واقعیت است. در حقیقت خطا یا مغالطه است که آرمان ها و منافع ملی مقابل هم نشان داده شوند حال آن که اولا پیگیری آرمان ها در میان مدت و بلند مدت رکن مقوّم منافع ملی ماست و ثانیا این واقعیات هستند که برخی ذهنیت ها فانتزی و خیالی در زمینه امکان تعامل با غرب، بستن با کدخدا و خوش گمانی نسبت به آمریکا را به چالش کشیده اند. به عبارت دیگر آنچه به واسطه واقعیت ها زیر سوال و در گوشه رینگ است نه آرمان های اسلامی و انقلابی ملت که برخی خیال پردازی های رمانتیک و تجدیدنظرطلبانه نسبت به استکبار می باشد. به راستی در حالی که برخلاف توافق ژنو تحریم ها 100 مورد افزایش پیدا کرد و حتی تحریم ناچیز صنعت خودرو خلاف تعهد غرب لغو نشد با چه رویی می توان ماجرا را به تقابل منافع ملی و آرمان نسبت داد؟

وقتی آقای عراقچی معاون وزیر خارجه می گوید مذاکرات مسقط مذاکرات بسیار بدی بود که می خواستیم تعطیل کنیم و آقای صالحی رئیس سازمان انرژی اتمی تصریح می کند غرب در وین جا زد و با افزایش مطالبات سراغ تبدیل اورانیوم 5 درصد (پس از اورانیوم 20 درصد) رفت، و این همه در حالی است که کمترین صحبتی از لغو ملموس و موثر تحریم های اصلی در کوتاه مدت نیست، چگونه می شود صورت مسئله را تحریف کرد و روند مذاکرات را به صلح حدیبیه پیامبر(ص) تشبیه کرد؟! اگر قرار باشد هر بار بر دامنه امتیازات واگذار شده افزوده شود و حالا به اصل سانتریفیوژ برسیم و از آن طرف تحریم ها بماند و فربه تر هم شود و چرخ تولید به خاطر بی تدبیری های برخی دولتمردان- و نه الزاما تحریم ها- نچرخد، آنگاه تکلیف شعارها و وعده ها چه می شود؟! آیا آنگاه نباید گفت غیرواقعی ترین شعارها همین شعارهای نابهنجار و به دور از استاندارد های انقلاب بوده است؟! پیامبر اعظم(ص) یا صحابی ایشان کجا در ماجرای حدیبیه یا حتی در محاصره شعب ابی طالب و محاصره - جنگ دشوار احزاب ولو یک بار- آن هم با صدای بلند به نحوی که دشمن بشنود- مهر تایید بر فشارها و دعاوی دشمن گذاشتند و گفتند «با انزوا نمی شود پیشرفت کرد»؟! آیا جز بیعت رضوان با رهبر سخن دیگری در حدیبیه مطرح شد؟ دشمن باید از این قبیل اظهارات چه سیگنالی را دریافت کند؟ تحلیل های اینهورن مشاور سابق اوباما در المانیتور و ری تاکیه عضو شورای روابط خارجی آمریکا در لس آنجلس تایمز که در اخبار دیروز کیهان منتشر شد، نشان می دهد این آدرس دادن های غلط و خلاف واقع، دشمن سرخورده را جسور و امیدوار کرده است.

منطق ما نمی توانیم و باید کوتاه بیاییم مطلقا در قاموس قرآن و ادبیات پیامبر و اهل بیت علیهم السلام نیست. ادبیات «لاطاقهًْ لنا الیوم بجالوت و جنوده- ما نمی توانیم مقابل جالوت و لشکریانش مقاومت کنیم»، «یا اهل یثرب لامقام لکم فارجعوا- مردم این جنگ جنگ شما نیست و نمی توانید باقی بمانید، از مقاومت برگردید» و قبیل آن منطق مومنان نیست؛ منطق اهل تردید و تردد میان جبهه حق و باطل است. جناب آقای روحانی به عنوان کسی که افتخار دارد لفظ امام را برای آیت الله خمینی در کوران انقلاب ترویج کرده و در سال 78 علیه اوباش مزدور آمریکا صریح سخن گفته، با حساب همه اعضای جبهه جنگ نیابتی (از سروش تا داعش) جداست. بنابراین باید ادبیات اسلام و انقلاب را سر دست بگیرد و دولت را در مقابل جنگ مستقیم و جنگ نیابتی جبهه شیطان بزرگ تجدید سازمان کند. این مقدمه بسیاری از گشایش ها و برکت هاست.

خراسان:چرا واسطه این خیر عظیم نمی شویم؟

«چرا واسطه این خیر عظیم نمی شویم؟»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم کورش شجاعی است که درآن می خوانید؛خوب یا بد به هر صورت چند سالی است که «همسر یابی» در برخی مراکزو در فضای مجازی و اینترنتی جای پایی برای خود پیدا کرده. هر چند به دلایل مختلف اکثر خانواده ها و جوانان به خاطر ترس از تبعات و عوارض منفی پیدا و پنهان، به این نوع همسریابی ها اعتماد و اطمینانی ندارند و اگر چه در این مقال قصد بررسی عوارض سوء همسریابی در فضای مجازی را نداریم اما این موضوع تنها به این دلیل مورد اشاره قرار گرفت که این سوال را مطرح کنیم چرا با وجود این که طبق آمار منتشر شده ۱۰ میلیون جوان جامعه ما در سن ازدواج قرار گرفته اند و علی رغم تأکیدهای مکرر مکتب هستی بخش اسلام بر ازدواج و تشکیل خانواده و با وجود تأکید موکد پیامبر عظیم الشأن اسلام بر ازدواج و پیوند زناشویی که اوج آن در حدیث شریف «النکاح سنتی فمن رغب عن سنتی فلیس منّی» تجلی پیدا کرده و حبیب خدا حضرت محمد مصطفی(ص) این پیوند آسمانی را سنت خود برشمرده و تا بدان جا بر آن تأکید فرموده که کسانی که از این سنت روی گردان باشند از من نیستند، پس چرا بسیاری از بزرگ ترها، ریش سفیدها و کسانی که مورد اطمینان خانواده ها، فامیل و جامعه هستند برای ترویج این سنت نبوی و پیوند دل های پر از مهربانی جوانان کاری نمی کنند، پیوند و سنتی که هم مایه برکت و بارش رحمت الهی است و هم زمینه آرامش و تعالی و کامل شدن را فراهم می کند و هم به تشکیل خانواده که امن ترین مأمن زندگی انسانی است می انجامد. پیوندی که موجب ترویج مهربانی ها و دلدادگی های سالم و مطمئن و مبارک و انس و الفت و هم ادامه حیات بشر می شود پیوندی که از سرخوردگی جوانان و فروپاشی اخلاق و فساد جامعه جلوگیری می کند.

پیوند آسمانی و مبارکی که در کنار ایجاد زمینه جذب هر چه بیشتر رحمت الهی، نور امید به زندگی و آینده را فروزان می کند. آری واقعاً چرا افراد مورد اطمینان، برای پیوند دادن دل های پاک جوانان و برآورده شدن این نیاز واقعی و حتمی زندگی هر انسانی، ریش سفیدی و پادرمیانی نمی کنند و واسطه این خیر عظیم و ماندگار نمی شوند؟

بله این درست است که عوامل بسیاری از جمله بیکاری، وضعیت ناپایدار و نامناسب اقتصادی، افزایش توقعات، تجملات و تشریفات، سخت گیری های برخی خانواده ها، مهریه ها و جهیزیه های سنگین، تورم و گرانی و هزینه کمرشکن اجاره خانه، اشتیاق برخی دختران به اشتغال قبل از ازدواج، افزایش توقعات برخی دختران و پسران و از همه مهمتر کم رنگ شدن توکل و باور عمیق به رزاقیت خالق هستی نزد بعضی ها از یک سو و از دیگر سو کم کاری حوزه های علمیه و دانشگاه ها در ترویج ازدواج و تشکیل خانواده، نبود عزم جدی و موثر در سیاست گذاری و قانون گذاری مجلسیان و دولتیان برای تشویق و ترغیب و ارائه تسهیلات مناسب به جوانان برای ازدواج، کم کاری مشهود رسانه ها در ترغیب قانع کننده و عالمانه جوانان به ازدواج آگاهانه، ساده و پایدار، تبیین نشدن کارشناسانه و علمی مبانی ازدواج برای جوانان و همچنین منفعل بودن بسیاری از مسئولان، رسانه ها و خانواده ها در مقابل هجمه مستمر رسانه های غربی و ترویج تجردگرایی و «فرد زیستن» و... بر کاهش آمار ازدواج تأثیر زیادی گذاشته است. اما در عین حال و با وجود این واقعیت های غیرقابل انکار نمی توان و نباید نقش مهم و تأثیرگذار افراد و برخی نهادهای مورد اطمینان خصوصاً در دانشگاه ها و حوزه های علمیه که می توانند برای شناساندن خانواده ها و دختران و پسران آماده ازدواج ایفا کنند را نادیده بگیریم چرا که با وجود همه مشکلات می دانیم بسیاری از دختران و پسران و خانواده های این عزیزان به خاطر این که دختر یا پسر مورد نظر خود را سراغ ندارند و نمی شناسند فرآیند ازدواجشان به درازا کشیده و گاه حتی تعطیل شده است.

با وجود این واقعیت ها آیا نباید هر زن و مرد موجه و مورد اطمینان، پاک نیت، آگاه و اهل معرفت و دین باور خصوصاً در شرایط امروز جامعه خود را مکلف به شناساندن خانواده هایی که جوانانشان تمایل به ازدواج دارند بداند؟ و با انجام این وظیفه وجدانی و سرشار از مهربانی و نوع دوستی و خیرخواهی، هم به رساندن دل های پاک جوانان آماده ازدواج به یکدیگر و سر و سامان یافتن آنان کمک کنند و هم به احیاء سنت نبوی ازدواج و تشکیل خانواده همت گمارند و هم به روشن کردن چراغ امید در دل جوانان و خانواده ها کمک کنند و هم به واسطه این خیر عظیم و کمک به اصلاح جامعه و رهانیدن دختران و پسران جوان از تنهایی و تجرد، ثواب و خیری دائمی برای دنیا و آخرت خود مهیا کنند و در این مسیر البته که باید برخی سختی ها و شاید حتی طعن ها و نیش و کنایه ها را تحمل کرد.

جمهوری اسلامی: تروریسم و بازی صهیونیست ها با غرب

«تروریسم و بازی صهیونیست ها با غرب»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی به قلم جلیل حسنی است که در آن می خوانید؛دبیرکل ناتو در اشاره به حوادث اخیر پاریس با تاکید بر اینکه نباید هیچ مذهب و ملیتی مسئول اقدامات تروریستی فرانسه دانسته شود، گفت: مسلمانان بزرگترین قربانیان تروریسم هستند.

وی در پاسخ به سوال خبرنگار یک نشریه آلمانی درباره میزان تهدید «تروریسم اسلامی» در اروپا گفت: چندی قبل در نروژ یک مسیحی سفیدپوست قتل عام غیرقابل تصوری راه انداخت بنابر این درست این است که با تروریسم باید بدون در نظرگرفتن مذهب یا ملیت مبارزه کرد.

علیرغم اظهارات دبیرکل ناتو، نشانه ها و شواهدی وجود دارد و مسائلی در چند روز گذشته و در پی اتفاقات پاریس مطرح شده است که نشان می دهد جریان هایی، به خصوص در غرب تلاش می کنند ماجرای تروریستی اخیر را به گونه ای به اساس دین اسلام نسبت دهند و اعتبار وجهه کل مسلمانان را زیر سوال ببرند. به نظر می رسد صحبت های دبیرکل ناتو نیز در پاسخ به چنین فضایی باشد تا از واکنش مسلمانان جلوگیری شود چرا که غربی ها به خصوص اروپائیها درحال حاضر تمایل ندارند، ابعاد بحرانی که با آن دست به گریبان هستند بیش از این گسترده شود.

کاملاً مشخص است که جریان هایی درصدد هستند به بهانه رویدادهای اخیر پاریس علیه مسلمانان و اسلام عقده گشایی کنند و خصومت های دیرینه خود را بروز دهند. در راس این جریان ها، صهیونیست ها قرار دارند که در قبال حوادث پاریس، مزورانه سینه چاک کرده و با ارسال پیام های متعدد به مقامات پاریس، سعی دارند این کشور و سایر کشورهای اروپایی را علیه مسلمانان تحریک نموده و با دادن نشانی غلط، آنها را وادار به موضع گیری علیه مسلمانان کنند درحالی که دلایل کاملاً روشن و کافی وجود دارد که صهیونیست ها می توانند اصلی ترین متهم حوادث پاریس باشند.

نتانیاهو، نخست وزیر جنایتکار رژیم صهیونیستی که قاتل هزاران فلسطینی است در اظهاراتی که بلافاصله پس از وقوع حملات تروریستی پاریس مطرح شد، به فرانسوی ها با کنایه هشدار داد در سیاست هایشان در قبال فلسطین تجدیدنظر کنند و به اسرائیل حق بدهند که با گروه هایی مانند حماس مبارزه کند!

نتانیاهو که تنها در جنگ غزه در اوایل تابستان گذشته، بیش از 1500 فلسطینی را قتل عام کرد، هزاران نفر را مجروح و معلول نمود و صدها خانه متعلق به فلسطینی ها را منهدم کرد، در راهپیمایی به اصطلاح ضد تروریسم پاریس در روز یکشنبه، گستاخانه در صف اول حضور داشت تا خود و رژیم صهیونیستی را مخالف تروریسم جلوه دهد. البته ملت های آزاده جهان این ادعا را هرگز نمی پذیرند و راهپیمایی یکشنبه پاریس با حضور نتانیاهو را مضحک ترین صحنه به اصطلاح ضد تروریسم می دانند. متاسفانه فرانسوی ها فریب این ترفند را خوردند و این صهیونیست قاتل را در کنار خود قرار دادند.

تاملی در اقدامات تروریستی که تنها در یکسال گذشته در جهان صورت گرفته و آمار قربانیان این اقدامات کاملاً نشان می دهد که بخش قریب به اتفاق حملات و اقدامات تروریستی، علیه مسلمانان بوده است. قربانیان اقدامات تروریستی از سوریه، عراق، یمن و فلسطین گرفته تا میانمار، پاکستان و چندین کشور آفریقایی، عموماً مسلمان ها بوده اند و به ندرت، پیروان سایر ادیان در میان قربانیان به چشم می خورند.

نکته قابل تامل اینست که اگرچه تلاش می شود هویت عاملان اقدامات تروریستی به اسلام نسبت داده شود، ولی واقعیت این است که این افراد، افراطی ها و جنایتکارانی هستند که خود غربیها در پیدایش و رشد آنها دخالت مستقیم داشته اند.

بر کسی پوشیده نیست که جنایتکارانی که در عراق، سوریه، یمن و بسیاری نقاط دیگر شنیع ترین اقدامات تروریستی را مرتکب می شوند، تروریست هایی هستند که در فضای ایجاد شده توسط غرب در منطقه رشد و نمو کرده اند و حتی آنگونه که گفته شده است عاملان اقدامات اخیر فرانسه نیز وابسته به گروه های تروریستی هستند که عقبه آنها عمدتاً به گروه های تروریستی فعال در سوریه باز می گردد که غرب در ایجاد آنها نقش غیرقابل انکار داشته است.

نکته مهم دیگر که سیاستمداران و دولت های غربی تمایل ندارند به آن توجه کنند ریشه و اساس تروریسم است. قطعاً بدون در نظر گرفتن ریشه تروریسم، مبارزه با آن، ادعایی دروغ است و مطمئناً نتیجه ای نخواهد داشت. غرب نمی خواهد این واقعیت را بپذیرد که تروریسم، «علت» نیست بلکه «معلول» شرایط و فضایی است که خود غربی ها نقش اولیه را در ایجاد آن داشته اند.

علت رشد تروریسم و ایجاد فضا برای فعالیت افراطی ها، حاکم شدن فضای تبعیض، بی عدالتی، ظلم و زورگویی قدرت هایی است که به طور غیرقانونی بر مقدرات بین المللی حاکم شده اند و هیچ اعتنایی به توصیه های واقع بینانه و عدالت خواهانه ندارند. قطعاً تا این عوامل از بین نروند امید به محو تروریسم نیز بیهوده خواهد بود و مبارزه با تروریسم، شعاری بیش نخواهد بود.

واقعیت اینست که مسلمانان نه تنها ارتباطی با تروریسم ندارند بلکه خود، بیشترین هزینه را در این راه متحمل شده اند. غرب نباید در دام ترفندی بیفتد که صهیونیست ها آن را گسترده اند و هدف نیز این است که با رودررو قرار دادن غرب و اسلام، امکانات ملت های غرب را به پشتیبانی خود در مقابله با مسلمانان بکشانند.

بارزترین موردی که متاسفانه غرب در دام ترفند صهیونیست ها افتاد، مورد سوریه است که اکنون تاوان آن حماقت و اشتباه خود را تحمل می کنند درحالی که خود صهیونیست ها، که طراح این نقشه بوده اند در کناری ایستاده و به وضعیت کنونی و مشکلات غربی ها پوزخند می زنند و از شرایط به وجود آمده، بهره برداری می کنند.

به نظر می رسد در غرب هنوز رهبران و سیاستمداران واقع بینی وجود داشته باشند که متوجه این توطئه خطرناک صهیونیست ها، یعنی رودررو قرار دادن غرب و مسلمانان شده باشند. اظهارات دبیرکل ناتو مبنی بر اینکه مسلمانان قربانیان اصلی تروریسم هستند را باید در همین چارچوب مورد بررسی قرار داد.

رسالت:پلورالیسم

«پلورالیسم»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛مقام معظم رهبری در دیدار مسئولان نظام و میهمانان خارجی در سالروز میلاد پیامبر اسلام(ص) و امام جعفر صادق(ع) فرمودند: "اسلام پلورالیسم را قبول ندارد." عده ای در این کشور در دهه 70 تخت گاز راه افتادند برای ترویج پلورالیسم و هیچ حریمی را هم رعایت نکردند. پلورالیسم از سمومات لیبرالیسم برای پنهان کردن حقیقت و حق جلوه دادن باطل است.

مروج، مفسر و مبلغ این تفکر عبدالکریم سروش بود که همه حیثیت علمی و مهارت قلمی و زبانی خود را روی آن گذاشت. او لیبرالیسم و پلورالیسم را حتی افراطی تر از طراحان این تئوری در بسته بندی های جدید فکری مطرح می کرد. همان کاری که احسان طبری در دهه 30 و 40 برای تبلیغ مارکسیسم انجام داد و حتی بهتر از اساتید و واضعان تئوری ماتریالیسم دیالکتیک، مارکسیسم را تبلیغ و ترویج کرد. اما علامه طباطبایی و شهید مطهری تیر خلاص را به لحاظ فلسفی به این تفکر منحط زدند که نه تنها مارکسیست ها در آن سال ها کمر راست نکردند بلکه حتی امروز یادی از آنها در موزه تفکر بشر نمی شود. سروش هم با خیزی که از سال 70 برداشته بود آن چنان سریع این وادی را طی کرد که یک شبه ره صد ساله را طی نمود و در فتنه 88 اوج اعتقاد خود را به پلورالیسم با قرارگرفتن در یک صف با "گوگوش"، علیه اسلام و نظام و مردم خود به نمایش گذاشت.

کسی که روزگاری در صف فیلسوفان و حکیمان این مملکت می درخشید بیماری پلورالیسم، او را در کنار رقاصه های کاباره ها و ارتش فرهنگی شاه قرار داد. سمومات پلورالیسم در جسم و جان او آن چنان ریشه دوانده است که حاضر نیست در کنار یک فقیه و حکیم و فیلسوف حوزه علمیه بنشیند اما حاضر است در کنار کسانی عکس یادگاری بگیرد که سر در آخور صهیونیست ها دارند و تنها افتخارشان دفاع از بهائیت و همجنس بازی است. او اکنون در اتاق فکر لندن در کنار کسانی کمر به هدم انقلاب و اسلام بسته است که اگر جیره روزانه شان از جرج سوروس قطع شود باید در خیابان های لندن به گدایی و دریوزگی بیفتند.

سروش در باب پلورالیسم چه می گفت؟

او می گفت:

- حقیقت خالص در دست کسی نیست.(1)

ـ هیچ تفسیر رسمی و واحد از دین وجود ندارد، لذا هیچ مرجع و مفسر رسمی از دین وجود ندارد.

ـ قول هیچ کس حجت نیست، هیچ فهمی مقدس نیست.

ـ نه تشیع حق محض است نه تسنن.(2)

سروش می گفت:

ـ تنوع قرائت های گوناگون از یک دین را باید به رسمیت شناخت.

ـ بهشت و جهنم مردم دست خودشان است.(3)

او معلوم بود با این حرف ها ریشه مرجعیت و رهبری در جامعه اسلامی را می زند. کسی که می گوید؛ حقیقت خالص در دست کسی نیست، دنبال مرجعیت فکری خود است چون دارد آدرس می دهد حقیقت در دست اوست. کسی که می گوید هیچ تفسیر رسمی و واحد از دین وجود ندارد در حقیقت تفسیر خود از دین را دارد تبلیغ می کند. کسی که قول هیچ کس را حجت نمی داند بر قول خود به عنوان یک حجت اصرار می ورزد.

چون در این مکان توقف نخواهد کرد، برای اثبات خود پای در فتنه می گذارد و حاضر است در کنار سرویس های امنیتی آمریکا و اروپا تیغ خشونت و نفرت بر مردم خود بکشد و تا مرز محاربه و بغی پیش رود.

همان روزها که این حرف ها در تهران زده شد گری سیک مشاور امنیت ملی جیمی کارتر، رئیس جمهور اسبق آمریکا گفته بود: " من چگونه خوشحال نباشم از اینکه در ایران موج تازه ای بر پا شده که مصمم است طومار حکومت اسلامی را به هم پیچد و حکومتی نظیر ایران در دوران شاه و عربستان سعودی را روی کار آورد. خواست ما این است که دین در سیاست دخالت نکند. من روشنفکرانی را دیده ام که
اشاره های ما را دنبال می کنند. آنها ششلولی را بالا برده اند تا هر کس و هر چه را با ما ناسازگار باشد، هدف قرار دهد مثلاً حتی ولایت فقیه را که من فکر می کنم در صحرای طبس تکنولوژی برتر ما نتوانست او را دفع کند."(4)

آمریکایی ها نمی توانستند خوشحالی خود را از کسانی که ریشه دین را با تمسک به پلورالیسم می زدند، پنهان کنند. آنها توانسته بودند به تن یک فیلسوف لباس کابوی بپوشانند و یک ششلول به دست او بدهند که هر کس را اراده کردند، بزند. شما آثار سروش در دهه 80 را ببینید، جز فحش و ناسزا و هتاکی به فقها و مراجع و بزرگان اسلام و تئوری پردازی علیه حکومت دینی هیچ چیز دیگری نیست.

ما در دهه 70 و 80 فقط شاهد هفت تیرکشی همین جماعت بودیم. فتنه سال 78 و 88 محصول همین هفت تیرکشی ها بود.

اصرار سروش بر اینکه تنوع قرائت های گوناگون از دین را به رسمیت بشناسیم برای این بود که رسمی ترین قرائت از دین را منزوی و رسواترین آن را رسمیت ببخشد. آنها می خواستند بگویند به رسمیت شناختن همجنس بازی و قبول اینکه بهائیت یک قرائت دینی است، محصول اسلام رحمانی است. اما تکیه بر فقه آل محمد(ص) در احکام مربوط به مرتد، محارب و مفسد فی الارض، یک قرائت طالبانی است، تا مقدمه کودتا علیه اسلام و نظام و مردم را تدارک ببینند.

آنها می گفتند بهشت و جهنم مردم دست خودشان است تا بعد بتوانند توسط صدها کانال ماهواره ای مستهجن و هزاران سایت آلوده به مسائل جنسی، فروپاشی خانواده ها را تدارک ببینند و مردم را به سمت جهنم طلاق و منازعات خانوادگی ببرند. آنها مامور بودند بگویند نه تشیع حق محض است نه تسنن، برای اینکه بتوانند ریشه اسلام را به نفع لیبرالیسم، سکولاریسم و پلورالیسم بزنند بدون دادن هیچ تلفات فکری!

آنها اصرار داشتند بگویند هیچ فهمی مقدس نیست الا همین عناوین که ذکرش رفت.

آنها بتی ساختند از تقدس زدایی که خود این بت مقدس بود؛ بت "هیچ چیز مقدس نیست" را مقدس اعلام کردند!

آنها حقیقت خالص را در دست خود می دانستند و به کسی اجازه نمی دادند از حقیقت سخن بگوید. اگر غیر از این راه کسی اراده راه دیگری داشت با جنگ سخت و نرم، هزاران تن را به خاک و خون می کشیدند. آنها در اوج استبداد از دموکراسی و در اوج ظلم و شقاوت و شکنجه از آزادی سخن می گفتند و فکر می کردند هیچ کس قادر نیست دست آنها را رو کند یا بخواند.

20 سال پیش از طرح اندیشه های منحط مبتنی بر پلورالیسم، شهید مرتضی مطهری پنبه این تفکر را زده بود و اثبات کرده بود در قرآن؛ "دین از اول تا آخر جهان یکی بیش نیست و همه پیامبران، بشر را به یک دین دعوت کرده اند."(5)

وی اثبات کرده بود "پیامبران از آدم تا خاتم، مردم را به اسلام دعوت کرده اند." ان الدین عندالله الاسلام و تکثرگرایی در اسلام جایی ندارد، صراط های مستقیم بی معناست، ما یک راه بیشتر نداریم، آن هم "صراط مستقیم" الهی است.

بصیرت مردم و هوشمندی نخبگان بویژه مراجع عالی قدر اسلام و دانشمندان ژرف نگر دینی سد راه چنین تبهکاری هایی شد و انقلاب را از گردنه های سختی به سلامت عبور داد.

همه این تلاش ها برای این صورت می گرفت که دوگانه "انقلاب و ضدانقلاب"، "اسلام و کفر" و "استضعاف و استکبار" که ملت را رو در روی دشمن قرار می داد به دوگانه های سرکاری سوق پیدا کند و ملت را در برابر ملت قرار دهد.

فتنه 78 و 88 نمونه ای از این تردستی سیاسی، فکری و... بود. آنها که مبلغ پلورالیسم در دهه 70 و 80 بودند مستند خود را پایه های فکری لیبرالیسم قرار داده بودند و اصراری نداشتند تا به قرآن و متون دینی تکیه کنند.

اما امروز شاهد پدیده ای هستیم که می خواهد فهم پلورالیستی و لیبرالیستی خود را به دین تحمیل کند و این کار فوق العاده خطرناکی است. این خطر در دهه چهل و پنجاه در قالب تحمیل فهم مارکسیستی از اسلام و قرآن ظهور کرد و خسارات زیادی به انقلاب اسلامی وارد آورد. از دل این تفکر، منافقین پدید آمدند که جنایات آنها علیه ملت را تاریخ فراموش نمی کند.

این یک کژراهه است و باید هشدار مقام معظم رهبری را در سالروز میلاد پیامبر اکرم(ص) که "اسلام، پلورالیسم را قبول ندارد"، جدی گرفت.

پی نوشت ها:

1ـ سروش ـ کیان شماره 33 - مقاله دین و آزادی ـ آبان و آذر 75

2ـ سروش ـ مقاله صراط های مستقیم ـ کیان شماره 365

3- سروش- مقاله رهایی از دین و یقین به رهایی- کیان شماره 48- مرداد و شهریور 78

4- روزنامه کیهان 27/7/79

5- مطهری، مرتضی - مجموعه آثار- ج 3 ص 57

قدس:قصۀ پر غصۀ چک

«قصۀ پر غصۀ چک»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم علیرضا ترابی نیا است که در آن می خوانید؛روند نگران کننده چکهای برگشتی یکی از مسایل و معضلات نظام اقتصادی کشور است که باید به آن بیش از پیش توجه کرد. آمار چکهای برگشتی نشانه ای از اوضاع اقتصادی نامناسب و ناکارآمد اقتصادی است که کشور با آن دست و پنجه نرم می کند.

مسلماً افزایش رکود در جامعه و قفل شدن چرخه خرید و فروش بر میزان افزایش چکهای برگشتی تأثیرگذار است کم شدن تقاضای خرید کالا و تعویق خرید در شرایطی که پیش بینی ها از کاهش قیمتها در آینده حکایت می کند، از مواردی است که به افزایش نابسامانی ها در حوزه چک و برگشت آن دامن زده است.

یکی از مهمترین معضلات چکها تغییر در شاخص اعتماد بازار است، به صورتی که معاملات از روند اعتباری با چک به روند نقدی تغییر می کند. در این حالت میزان داد و ستد و معاملات کاهش یافته و متعاقب آن باید در انتظار معضلات دیگری در اقتصاد کشور باشیم.

با بررسی آمار آذر ماه می توان گفت، حدود چهار میلیون چک در کشور صادر شده است که ارزش این تعداد چک صادر شده چیزی در حدود 101 هزار میلیارد تومان بوده، ولی متأسفانه 500 هزارفقره از چک های صادر شده به ارزش پنج هزار میلیارد تومان برگشت خورده و اعتبار لازم را ندارد.

نکته جالب در این باره توجه به آمار چکهای برگشتی است که نظام قضایی کشور را درگیر خود کرده است. در حال حاضر حدود 12 میلیون چک برگشتی یا تعدادی بیش از این رقم در حوزه قضایی کشور پرونده دارند و از آنان رفع سوء اثر نشده است.

در حقیقت مشکل اساسی حوزه چک دسترسی آسان و صدور آن توسط بانکهاست که باید به این مسأله به صورت کارشناسی نگاه کرد و تغییر این وضعیت باید به عنوان یکی از راهکارهای حل معضل چک مورد توجه مدیران اقتصادی و قضایی قرار بگیرد.

همچنین رقابت بین بانکی سبب شده که برای نپرداختن سود بانکی به مشتریان خود، آنان را به باز کردن حساب جاری ترغیب کرده و پاداش افتتاح حساب جاری را با دادن دسته چک جبران کنند.

یکی از معضلات چک که در اخبار جراید و نشریات با آن بارها مواجهیم، خرید دسته چک است؛ یعنی بعضی افراد با این چکها می توانند به کلاهبرداری بپردازند.

یکی دیگر از معضلات پیش روی ما در بحث چک، اوضاع نابسامان اقتصادی کشور است.

بسیاری از افراد با سلامت کاری و اخلاقی در پی داد و ستد مطلوب و رونق اقتصادی کشور هستند، اما رکود و کند شدن چرخه های اقتصاد و کاهش میزان نقدینگی، به برگشت چکها دامن زده است؛ زیرا بیشتر نقدینگی مردم در حسابهای بانکی بلند مدت بلوکه شده و از میزان نقدینگی سیال کاسته است و از سویی به دلیل اینکه فرایند اقتصادی همانند دانه های زنجیر به هم متصل است و همه نهادها، عوامل و نقش آفرینان اقتصادی را به هم مرتبط می کند، خلل در بخشی از آن می تواند به کل زنجیره و نظام اقتصادی آسیب برساند.

افزون بر مصادیق یاد شده بخش تولید نیز در زمینه گرفتن سرمایه در گردش از بانکها با مشکلات بسیاری روبه روست و این بر روند تأمین سرمایه برای دریافت مواد اولیه و نیازهای تولیدی تأثیر می گذارد. بسیاری از این شرکتها چکهایی خوشبینانه را با تاریخهای خوشبینانه به فروشندگان ارایه کنند؛ زیرا به زعم خود ممکن است تا آن زمان شرایط اقتصادی امکان تأمین مبلغ چک را فراهم کند، ولی به دلیل وضعیت اقتصادی نامناسب این چکها به پول تبدیل نمی شوند.

بنابراین لازم است قوانین مربوط به صدور چک و نظارت به طور اساسی تغییر کند تا از صدور چکهای بلا محل جلوگیری شده یا از میزان آن کاسته شود؛ زیرا وضعیت موجود در شأن اقتصاد و فرهنگ ما نیست و بسیاری از جرایم مالی که افراد را در زندان نگاه داشته و دولت را متحمل هزینه های بسیاری می کند، مربوط به کسانی است که چکهای برگشتی دارند.

سیاست روز:اقتصاد مقاومتی و بریز و بپاش

«اقتصاد مقاومتی و بریز و بپاش»عنوان یادداشت روز روزنامه سیاست روز به قلم سیاوش کاویانی است که در آن می خوانید؛همه فکر و ذکرشان شده است اقتصاد مقاومتی. زبان به زبان می چرخد و نقل همگان شده است، روزنامه ها و رسانه ها هم در مدح آن می گویند، دارد می شود یکسال از زمان فرمان حضرت آقا که اقتصاد مقاومتی را مطرح کردند، همایش می گذارند و سمینار. ستاد هم برایش تشکیل می دهند تا ببینند چه می شود عاقبت این اقتصاد مقاومتی. عده ای هم هی ورد زبانشان است که خودکفایی کیلویی چند! کدام دستاورد هسته ای!

این آدم ها با این حرف هایشان می زنند سرمال! پایمال می کنند هر چه که تاکنون به دست آورده است این نظام و این مردم. آبی که از آنها گرم نمی شود. حداقل سرکوفت و سرزنش های زخمدار نزنند به داشته هایمان که نامردی است، بی معرفتی است. از هوای این کشور تنفس می کنند و از پول بیت المال هم ارتزاق آنگاه نمک خوری و نمک دان شکنی!
بگذریم؛ اقتصاد مقاومتی را بچسبیم و آنهایی که باید کاری کنند، محکم این فرمان را بچسبند که حلال مشکلات است.
همانطور که حضرت آقا فرمودند، «یک روز درصدر اسلام، دشمنان به نظرشان رسید که با شعب ابی طالب و محاصره اقتصادی مسلمان ها، آنها را از پا بیندازند، اما نتوانستند. این روسیاه های بد محاسبه گر، خیال می کنند ما امروز در شرایط شعب ابی طالبیم. اینجور نیست. ما امروز در شرایط شعب ابی طالب نیستیم؛ ما در شرایط بدر و خیبریم.»

آن ها که برگفته خود اصرار می کردند از سال ها پیش تاکنون، همچنان هم آیه یأس می خوانند در گوشه و کنار، که شرایط شعب ابی طالب است برای ایران، اما حضرت آقا، بدر و خیبر را به میان کشیدند. اما چرا بدر و خیبر؟
جنگ بدر برای این خاطر بود که برخی مسلمانان آن زمان، با دیدن سپاه مجهز و پرتعداد مشرکان دچار وحشت شدند، که اکنون هم چنین افرادی دیده می شوند در میان ما; همان وادادگان و وحشت زده ها پیشنهاد دادند به عقب نشینی! ترس از لشکر پرتعداد مشرکین آنها را به این فکر انداخت و می خواستند پیامبر خدا(ص) را هم راضی کنند، که نتوانستند.

بدر، پیروزی بزرگ مسلمانان شد و ضربه ای سهمگین بر پیکر مشرکین و اما ماجرای خیبر؛ یهودیان مخالف اسلام، مخالفت خود را با پیامبر(ص) آشکار کردند و ساز جنگ نواختند. خیبر منطقه ای بود برای نبرد، جنگ خیبر هم با پیروزی بزرگ مسلمانان با فرماندهی رسو ل الله(ص) به سرانجام رسید.

شرایط بدر و خیبر، یعنی این، پیروزی برای ما و شکست برای دشمن، اما شرط دارد، شرطش این است که فرمان فرمانده کل را گوش کنیم، کج نیندیشیم، شک نکنیم و تردید نپاشیم در دل دیگران، اگر یار نیستیم، بار هم نباشیم برای کشور. اگر خیبری باشیم همه معادلات کنونی برعکس می شود. حربه ها را می گیرد از دست دشمن قدار.

این که نمی شود، شعار اقتصاد مقاومتی را سرلوحه داریم، اما ولخرجی می کنیم. ببینید وارداتمان را! این واردات لوکس شرایط شعب ابی طالب است؟! از جان آدمیزاد گرفته تا شیر مرغ را وارد می کنیم، دلار و یورو برایش می پردازیم، آنگاه اقتصاد مقاومتی را پیش می کشیم. همایش برپا می شود با چند صد میلیون هزینه، پشت هم، سری به سری. با نام های گوناگون و در شهرهای مختلف. این همه سمینار و همایش و اینجور چیزها پول می خواهد، سرجمع آنها می شود میلیاردها تومان!

اقتصاد مقاومتی می خواهیم؟ خرج کردن بچه پولداری جایی ندارد در آن. مانند بچه پولدارها خرج می کنیم، بدون آن که دلمان بسوزد برای آن پول. ساختمان هایی می سازیم که میلیاردها تومان خرجش می شود. اگر نسازیم این ساختمان های اشرافی را، به کسی برمی خورد؟! اگر هم می خورد، به لیبرال مسلک ها برمی خورد، که بخورد.
همه اینها را می توان در جای خودش خرج کرد.

اگر به این فرموده حضرت امیر(ع) توجه شود، بسیاری از مشکلات اقتصادی حل خواهد شد؛ «اعتدال در خرج کردن (میانه روی) موجب فراوانی مال و ثروت و اسراف باعث تباهی و نابودی است.»

وطن امروز:عربستان سرزمین بی قانون

«عربستان سرزمین بی قانون»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم دکتر سعدالله زارعی است که در آن می خوانید؛ در روزهایی که شایعه مرگ عبدالله بن عبدالعزیز به گوش می رسد، بار دیگر ابهام بر آینده عربستان سعودی به عنوان یک کشور سایه افکنده است اما باید دانست هر یک از برادران کوچک تر شاه، خواه امیر سلمان به عنوان یک شاه ضعیف یا امیر مقرن که مورد توجه پادشاه در حال احتضار است بر تخت بنشینند، آینده عربستان از گذشته اش جدا نخواهد بود. عربستان سعودی یک کشور 84 ساله است که سال 1931 از طریق اتحاد بین آل سعود و وهابی ها که در منطقه «نجد» در مرکز شبه جزیره حجاز شامل استان های ریاض، قصین و وائل مستقر بودند و از طریق جنگ ها و خونریزی های زیاد علیه آل رشید و سپس عثمانی ها به وجود آمد. عبدالعزیز بن سعود، بنیانگذار این حکومت با حمایت عوامل انگلیس- که در طمع نفت حجاز بود- بویژه «توماس ادوارد لورنس» مشهور به لورنس عربستان موفق شد مناطق شرقی که عمدتا شیعیان در آن ساکن بودند و مناطق جنوبی و غربی و شمالی شبه جزیره را به تصرف درآورد و کشور کنونی را تاسیس کند.

طی بیش از 8 دهه وهابی ها و آل سعود انواعی از فشارها و سختگیری ها را علیه قبایل و بومیان مناطق مختلف جزیره.. العرب اعمال و مردم را از حقوق طبیعی خودشان محروم کردند به گونه ای که مردم مناطق مختلف از شمال گرفته تا الشرقیه، حجاز و استان های جنوبی نجران و عسیر و جیزان، در تمام این مدت محروم بوده اند و آل سعود تمام پست های حکومتی را چه در مرکز و چه در استان ها در اختیار گرفته و به صورت مطلقه حکومت کرده اند. جالب این است که عبدالعزیز پس از آنکه با کمک وهابی ها و همچنین قبیله بزرگ «عُتَیبه» بر این سرزمین مسلط شد...

در وصیتی اعلام کرد تا زمانی که فرزندان پسر او در قید حیات هستند، دیگران سهمی در پادشاهی ندارند لذا از زمان مرگ او به ترتیب فرزندان ذکورش بر عربستان، پادشاهی کرده اند و هنوز هم آخرین فرزندان پسر عبدالعزیز که همگی در سنین کهولت هستند، پادشاه، ولیعهد و ولی ولیعهد هستند. این مساله مانع از این شده که قوانین معین و قابل قبول از سوی مردم در مسائل اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و امنیتی عربستان ناظر شود. به همین دلیل عربستان سعودی فاقد قانون اساسی است و در حقیقت تا امروز قانون در این سرزمین، تنها چیزی بوده که پادشاه بیان می کرده است. این کشور کماکان به شکلی ماقبل تاریخی با فرمان ها و اوامر پادشاهان که از 1931 بیان شده اداره می شود و هنوز هم اوامر پادشاه به قانون اساسی تعبیر می شود. به همین دلیل عربستان طی این 84 سال فاقد اجزای حکومتی قانونمند بوده است. مجلسی وجود نداشته که دولت ها براساس رای نمایندگان مردم انتخاب شوند یا قوانین اداری و مالی وضع کنند. حتی قانونی وجود نداشته که براساس رای مردم پارلمانی شکل بگیرد. ملک فهد در دوران خودش تلاش کرد یک مجلس پادشاهی را که مرکب از شاهزادگان سعودی بود به وجود آورد. این مجلس که 85 عضو دارد در واقع جایگزینی است برای قوه مقننه. در عین حال مجلس آل سعود از اختیارات بسیار محدودی برخوردار است و در حقیقت یک مجلس مشورتی است برای زمینه سازی اجرای دستورات پادشاه.

قوه قضائیه و نظام حقوقی- قضایی کشور هم در انحصار آل سعود است و قوانین جزایی با فرمان پادشاه معین می شود که البته وهابی ها در محاکم حضور دارند. در نتیجه می بینیم قوانین قضایی در عربستان هیچ مبنای شرعی، مدنی و حقوقی قابل قبولی ندارد و فاقد همه استانداردهای جهانی موجود است. در محاکم قضایی وقتی صحبت از رای و نظر پادشاه می شود همه معیارها به نفع رای حاکم سعودی کنار می رود. با وجود هیاهوی وهابی ها مبنی بر اینکه اسلام فقط قرائتی است که ما از دین خدا داریم و لاغیر اما در عمل شاهدیم هر گاه در محاکم قضایی که وهابی ها حضور دارند، اختلاف نظری بر سر تفسیر یا اجرای حکم با پادشاه پیش آید در نهایت این رای پادشاه است که اجرا می شود، حتی گاهی پادشاه با انحلال این محاکم وهابی رای و نظر خودش را حاکم می کند.

آل سعود، انباردار نفت غرب
در زمینه نظامی هم عربستان فاقد یک ارتش ملی است و تنها ارتشی کوچک از مزدوران پاکستانی، بنگلادشی و برخی ملیت های آفریقایی تشکیل داده اند که فقط در مرکزیت یگان های مسلح و در راس آن آل سعود حضور دارند. به همین دلیل هم عربستان سعودی از توانایی لازم در حوزه دفاعی- امنیتی برخوردار نیست. دستگاه امنیتی عربستان نیز اگرچه ظاهرا در انحصار آل سعود است اما عملا مدیریت پنهان این دستگاه ها را سازمان های اطلاعاتی انگلیس و آمریکا در دست دارند. به همین جهت در حوزه امنیتی، این کشور تابع اراده انگلیس و آمریکاست و منافع مردم عربستان قربانی برنامه های امنیتی بیگانگان می شود.

در حوزه اقتصادی هم آل سعود بر صنایع کشور بویژه صنایع انرژی مسلط هستند به طوری که چاه های نفت در قالب اموال خصوصی در اختیار شاهزادگان سعودی قرار دارد هرچند خود سعودی ها هم از زمان کشف نفت در شبه جزیره(1938) تاکنون در نقش انباردار منابع غرب عمل کرده اند. هنری کیسینجر حدود 20 سال پیش با صراحت گفت: «آل سعود فقط انباردار نفت هستند و حق انبارداری شان را از غرب بویژه آمریکا دریافت می کنند». حق استخراج نفت در سراسر شبه جزیره با شرکت آمریکایی «آرامکو» یا «کمپانی نفت آمریکایی عربی» است. چنانکه این روزها با سقوط قیمت نفت به ضرر حتی خود عربستان شاهد هستیم حاکمان این کشور هیچ کنترلی حتی بر چاه های نفت خودشان هم ندارند، نه درباره میزان صادرات و نه بهای آن.

حرمین در کنترل آمریکا و انگلیس
سعودی ها فقط در چارچوب طرح کلی غرب عمل می کنند. همین مساله سبب شده صنایع ملی و بومی در عربستان پا نگیرند و تمام مراکز عمده اقتصادی در اختیار غربی ها باشد کما اینکه در حوزه مذهبی هم شاهد هستیم آمریکایی ها و انگلیسی ها در ساخت وساز بناهای مذهبی بویژه در مکه و مدینه نقش دارند و با کمال تاسف باید گفت اگرچه ملک عبدالله عنوان «خادم الحرمین» را یدک می کشد اما اداره مسجدالحرام و حرم نبوی در اختیار آمریکا و انگلیس است. اینها بر سیستم امنیتی عربستان حاکم هستند و درباره نحوه اداره مراکز مقدس و حتی گسترش آنها حرف آخر را می زنند. در حوزه علم و آموزش هم عربستان سعودی یکی از عقب مانده ترین کشورها به لحاظ برخورداری از دانشگاه های پیشرفته است و نظام آموزشی این کشور هم تابعی از سیستم آموزشی و حقوقی غرب است. البته وهابی ها تلاش کرده اند برای کنترل بر عقاید مذهبی مردم داخل و خارج عربستان، «جامع المدینه» یا همان دانشگاه مدینه به تربیت طلاب وهابی بپردازد. نکته اینجاست که این طلاب اگرچه از یک مذهب خاص یعنی حنبلی هستند اما حتی در داخل مذهب حنبلی هم تنها فرقه ای که در کانون جامع المدینه قرار دارد، فرقه پیروان فقه «ابن تیمیه» یا همان وهابی هاست که در نهایت اختیاردار تمام مسائل مذهبی عربستان هستند. این در حالی است که در این سرزمین تنها 20 درصد مردم پیرو فقه حنبلی هستند و در میان حنبلی ها هم درصد بسیار کمی از فقه وهابی تبعیت می کنند بنابراین شیعیان عربستان که حدود 38 درصد جمعیت کشور را به خودشان اختصاص داده اند یا شافعی ها و مالکی هایی که در حجاز شامل استان های مقدس مکه، مدینه و تبوک زندگی می کنند، زیدی ها و اسماعیلی ها که در 3 استان جنوبی نجران و عسیر و جیزان سکونت دارند و سرانجام حنفی هایی که اکثریت جمعیت استان های شمالی بویژه الجدار را تشکیل می دهند هیچ جایگاهی در اداره نظام مذهبی ندارند در حالی که در مجموع 80 درصد پیروان مذاهب در عربستان را شامل می شوند. فقه شیعه، فقه زیدی یا سایر فرق اسلامی نیز توسط وهابیت به حاشیه رانده شده اند. در زمینه مسائل اجتماعی نیز عربستان اگرچه دارای بیش از ۷۰ قبیله، تیره و طایفه است اما آل سعود همه را قلع و قمع کرده اند حتی قبیله بزرگ «عُتَیبه» را که نقش کلیدی در به قدرت رسیدن آنها داشت.

حجاز، کانون اعتراضات خفته
عربستان سعودی به دلیل تمامیت خواهی همه جانبه در عرصه هایی که شرحش رفت به کانون اعتراضات خفته بدل شده و این آینده ثبات این کشور را با ابهام زیادی مواجه می کند. بسیاری از نظریه پردازان و مطلعان از شرایط این کشور معتقدند عربستان سعودی متلاشی خواهد شد و مناطق جنوبی، شمالی، غربی و مرکزی از محور ریاض جدا می شوند و بار دیگر ما شاهد به قدرت رسیدن طوایف و مذاهب مختلف در حجاز خواهیم بود.

البته باید توجه کرد که الزامی ندارد این تجزیه مطابق خواست آمریکایی ها اتفاق بیفتد چون حداقل از سال ۲۰۰۷، طرح تجزیه کشورهایی مثل مصر و عربستان بر خلاف دیگر کشورهای خاورمیانه از دستور کار آمریکایی ها خارج شده و حتی با شدت با تجزیه عربستان سعودی مقابله می کنند، چراکه ۵ پاره شدن این کشور منافع متمرکز واشنگتن را تهدید می کند. آمریکا ترجیح می دهد همین قلمروی کنونی را به واسطه یک حاکمیت وابسته در اختیار داشته باشد تا اینکه با چند طرف سرکش چانه بزند. لذا در حال حاضر ثبات عربستان بر پایه روابط کنونی حاکمان ریاض با غرب اهمیتی ویژه برای آمریکا دارد.

به همین جهت اگر در عربستان اتفاقی منجر به تجزیه رخ دهد ربطی به آمریکا نخواهد داشت بلکه مبتنی بر واقعیت های اجتماعی است؛ واقعیت هایی که چندان به مذاق غرب خوش نمی آید.

بیم لیبیایی شدن عربستان
البته این به معنای استقبال ما از تجزیه این کشور نیست و در حقیقت جمهوری اسلامی که خواهان ثبات منطقه و مخالف جدی درگیری های کور در کشورهای همسایه است، از طرح تجزیه عربستان و شورش های قومی حمایت نمی کند اما متاسفانه به رغم اینکه در منطقه ظرفیت هایی در جهت حمایت از وحدت عربستان وجود دارد و تهران نیز به آن علاقه نشان می دهد، رژیم سعودی با برخورد غلط خود این کشور را به سمت درگیری های طایفه ای سوق می دهد و هشدارهای دلسوزانه ما را نادیده می گیرد.

این نکته را هم باید مدنظر داشت که شکل گیری شورش های قومی در عربستان ارتباط حتمی با مرگ پادشاه کنونی ندارد و ممکن است با مرگ ملک عبدالله، نظام سعودی تا مدتی سرپا بماند و شاهزادگان کماکان قدرت را در اختیار داشته باشند یا غربی ها اصلاحاتی را در ظاهر به قصد کاستن از اعتراضات و شورش ها در حاکمیت اعمال کنند اما بعید است در بلندمدت یکپارچگی عربستان سعودی بدین شکل باقی بماند. وضع داخلی آنقدر خراب است که به نظر نمی رسد غربی ها بتوانند مدت زیادی به حفظ یکپارچگی نظام فعلی سعودی بپردازند. هرچند شخصا شایعات موجود مبنی بر همدستی آل سعود یا بخشی از آن با داعش درباره حمله احتمالی به عربستان را باور نمی کنم منتها این نکته حائز اهمیت است که وضع داخلی عربستان ظرفیت هایی دارد که ممکن است داعش به دنبال بهره برداری از آنها باشد. مثلا خبرهایی داشتیم از اینکه ابوبکر البغدادی با رئیس قبیله «عُتَیبه» دیدار داشته و حتی قول حمایت از حکومت او در عربستان در صورت سقوط آل سعود را داده است یا اینکه دست کم داعش با رهبر «عُتَیبه» بیعت کرده تا از اقدامات این قبیله برای به دست گرفتن قدرت در عربستان حمایت کند.

این مساله نشان دهنده تلاش داعش برای رخنه به شکاف های عربستان سعودی است که می تواند نقطه آغاز درگیری های طایفه ای در این کشور باشد چرا که «عُتَیبه» قبیله ای بسیار بزرگ است که دامنه نفوذ آن از مناطق مرکزی و مکه و مدینه تا حتی جنوب عراق می رسد. اگر این خبر واقعیت داشته باشد نشان می دهد خطرات بسیار بزرگی هم سرزمین و هم مردم عربستان را تهدید می کند. باید ابراز امیدواری کنیم که درگیری های قومی، مردم این کشور را در یک دالان تاریک فرو نبرد چون برای هیچ یک از اقوام بویژه شیعیان منافعی دربر نخواهد داشت. بروز چنین اتفاقی می تواند عربستان را همانند لیبی دچار خشونت و هرج و مرج گسترده کند که تنها دشمنان از آن سود می برند. در مقابل آرزو داریم اقوام مختلف حول محور استقلال و منافع ملی خود به وحدت برسند.

جوان:مدعیان خط امام به کجا چنین شتابان؟

«مدعیان خط امام به کجا چنین شتابان؟»عنوان یادداشت روز روزنامه جوان به قلم محمد ابراهیمی است که در آن می خوانید؛چند روز از پاسداشت 9دی نگذشته بود. با خود فکر می کردم آیا نخبگان و خواص بی بصیرت در فتنه 88 متنبه شده اند؟ آیا امر رهبر جامعه اسلامی را گردن می نهند یا راه فتنه 88 را می پیمایند؟ آیا هنوز عده ای به دنبال تغییر نظام و ساختار سیاسی اند؟ هشتمین شماره روزنامه مردم امروز را ورق می زدم، یادداشتی از حجت الاسلام رسول منتجب نیا (از اعضای ستاد انتخاباتی کروبی در 88) توجه مرا به خود جلب کرد. به یاد سؤالاتم افتادم با خود گفتم احتمالاً یکی از خواص متنبه ایشان است و باید موضوع مناسبی را در اختیار خوانندگان قرار داده باشد. عمیق تر شدم، آنقدر عمیق که در پایان این یادداشت به حجم سؤالاتم افزوده شد. کینه خط امامی ها نسبت به امام و اندیشه امام و میراث امام، یعنی ساختار نظام اسلامی و ولایت فقیه... تا کجا؟

منتجب نیا در این یادداشت می نویسد:... همه پرسی یک مطالبه جدی و به حق از سوی مردم است. در ابتدای انقلاب اسلامی درباره اصل نظام، همه پرسی صورت گرفت و مردم درباره آن نظر خود را با قاطعیت مطرح کردند، اما بسیاری از کسانی که در آن مقطع در همه پرسی شرکت کردند در حال حاضر در قید حیات نیستند و بسیاری دیگر که اکنون مطالبه همه پرسی را مطرح می کنند در سال 1358 به دلیل نرسیدن به سن قانونی، حق شرکت در آن همه پرسی را نداشتند...

آقای منتجب نیا، از کدام مردم صحبت می کنید؟ مردم مدنظر شما همان مردم انقلابی 57، مردم روزهای فتنه و ترور، مردم پایدار در دفاع مقدس، مردم مقاوم در محاصره اقتصادی، مردم حماسه آفرین 23 تیر 1378 و مردم حماسه آفرین 9 دی اند؟ اگر ذهن شما گذشته ها را فراموش کرده حماسه 9 دی را در خاطره خود مرور کنید. آیا 40 میلیون عاشق فارغ از هر رنگ و تفکر، بی توجه به علائم و نشانه های سیاسی همراه با نسل سوم خود رفراندوم را به نمایش نگذاشتند؟چرا از 9 دی می گریزید؟چرا شما و دوستانتان از به کار بردن لفظ حماسه برای 9 دی دریغ می کنید؟ یحتمل مأموریت لگدمال کردن حماسه بزرگ 9 دی را به دوستان بی بصیرت اصولگرایی سپردید که با نطق خود اتفاقات یک شنبه مجلس(21/10/93) را خلق کردند. جناب آقای منتجب نیا نسل سوم انقلاب با عقلانیت و شعور سیاسی رفراندوم خود را در 9 دی و حمایت از اصل نظام و ولایت فقیه به نمایش گذاشته است.

کاش رئیس جمهور محترم مصادیق همه پرسی را روشن می کردند تا زمینه برای افرادی نظیر آقای منتجب نیا فراهم نشود که در رابطه بامقبولیت اصل نظام موضوع همه پرسی را به میان بکشند. شاید نظر امثال منتجب نیا دو پهلو و شخصی باشد اما از آنجا که طرح موضوعاتی از این قبیل چالش روانی و امنیتی در محیط داخلی و پیرامونی ایجاد می کند طرح موضوع را هم باید جدی گرفت و به آن پاسخ داد.

آقای منتجب نیا، در کدام ساختار، ساز وکار انتخاباتی و مجریان انتخاباتی همه پرسی برگزار شود؟کسانی که فتنه 88 را خلق کردند با یک برنامه ریزی بلندمدت عملیاتی از شش ماه مانده به انتخابات، مشروعیت مجریان، و سیستم انتخاباتی نظام را به چالش کشیدند. آیا صحبت های پاییز1387 جناب آقای هاشمی رفسنجانی را فراموش کرده اید؟ آن صحبت ها زمانی مطرح شد که شش ماه و 10 روز تا انتخابات 22 خرداد سال 1388 مانده بود. بعد از آن، فرمایشات ایشان در همایش 30 سال قانونگذاری، فرمایشات ایشان در نماز جمعه هفته اول سال 88 و...

دوم، راه اندازی کمیته صیانت از آرا توسط بعضی از دوستان شما که در پشت اندیشه های حضرت امام سنگر گرفته اند با اجرای حجت الاسلام محتشمی پور و مرتضی الویری و هماهنگی آقای مهدی هاشمی.

سوم، صحبت ها و مصاحبه خانم عفت مرعشی بعد از انداختن رأی خود به صندوق در ساعات اولیه روز 22 خرداد.

چهارم، انجام عملیات سنگین روانی برمیرحسین موسوی مبنی بر آماده سازی ایشان و ایجاد فضای اوهام و خیالی در پیروزی و ورود به تقلب.

پنجم، برگزاری جلسات متعدد از مدت ها قبل به روایت اسناد شورای عالی امنیت ملی.

ششم، دیدار آقای خاتمی با پادشاه عربستان، اخذ دلارهای سعودی و تزریق آن در انتخابات.

هفتم، دیدار خاتمی با جورج سوروس (پدر انقلاب های مخملی دنیا) و نهایتاً مصاحبه آقای موسوی با مجله تایم امریکایی مبنی بر فشار به رهبری با ذکر این ادعا و عبارت که: تجمعات چشمگیر هفته های گذشته احتمالاً ماهیت ساختار قدرت را به نحوی بنیادین دگرگون خواهد کرد و در واقع این اتفاق با فشار بر رهبری نسبت به پذیرش افکار عمومی رخ خواهد داد، همه و همه بیانگر عدم پایبندی شما و دوستانتان به قانون و سازوکار انتخابات و همه پرسی است.

آیا آنگونه که در فتنه 88 مشروعیت و سپس مقبولیت نظام را هدف قرار دادید امروز با طرح همه پرسی همان مسیر را طی می کنید؟ آیا از همه ظرفیت های قانون اساسی استفاده کرده اید و نکته مغفول قانون اساسی همه پرسی است؟ آن هم همه پرسی در اصل نظام؟

آقای منتجب نیا در کدام کشور وساختار سیاسی مخصوصا کشورهای غربی که قبله آمال بعضی از اصلاح طلبان است 35سال پس از دگرگونی سیاسی و انقلاب اصل نظام را به رفراندوم می گذارند؟از آن بالاتر اجازه طرح چنین مسائلی را هم نمی دهند. چرا؟ چون به همان دلیل و مولفه های دموکراسی وعقلانیت سیاسی( که اگرمطابق میلتان باشد) معتقدید مشارکت سیاسی وفعالیت نهادهای مدنی رادر چارچوب ساختار سیاسی تعریف شده خود می پذیرند نه بر چارچوب نظام سیاسی. بنابراین شما هم به عنوان یک فعال سیاسی یا شهروند سیاسی حق دارید رأی ونظر خودرادر چارچوب ساختار سیاسی موردوفاق ملت درسال 1358 با 98درصد مشارکت فعال ایرانیان بصیر بیان وبه آن افتخار کنید نه بر چارچوب ساختار سیاسی، خصوصاً ساختاری که دارای مبانی دینی و الهی است.

جناب منتجب نیا، فراموش کردید امام در خرداد سال1360 نسبت به هواداران بنی صدر و منافقین که فریاد برگزاری رفراندوم را سر می دادند فرمود: ...دنبال این افتادند که ما همه بساط را به هم بزنیم. باز دو سه سال بنشینیم دوباره رفراندوم کنیم، رفراندوم برای اصل جمهوری، رفراندوم برای قانون اساسی، رفراندوم رئیس جمهوری، رفراندوم برای مجلس، رفراندوم کنیم برای آنها، این معنایش چیست؟ معنایش این است که ثبات این مملکت را از دست بگیرند. اینکه الان ثبات دارد و از انتخابات این انقلاب است که در ظرف یک سال همه این چیز ها درست شده این را از دست بگیرند... این بخشی از صحبت های پیر و مرشد انقلاب در سال 60 است. امروز به مراتب ثبات، اقتدار و حوزه نفوذ ما بیشتر است. چه الزامی به برگزاری همه پرسی است. ثبات و حوزه نفوذی که فرزندان این ملت در نهادهای امنیتی، نظامی به شما ارزانی داشتند همان هایی که دوستان شما آنان را به فساد و رانت اقتصادی متهم می کنند. بد نیست دوستان شما مجموعه دارایی ها و امکانات شخصیت های سیاسی جریان اصلاحات و بعضی از مدیران منتسب به آن جریان را بررسی و با سرداران انقلابی مقایسه کنند ببینند رانت و فساد اقتصادی و قاچاق کجاست و سرهای بریده برای عزت مسلمین کجا؟

و اما نکته آخر: امروز خیلی ها در سایه اندیشه های تابناک حضرت روح الله سنگر گرفته و تیرهای خود را عمداً یا سهواً به سمت میراث حضرت امام و نظام اسلامی و ولایت فقیه و نهادهای انقلابی پرت کرده و دشمنان امام و انقلاب را شاد و گستاخ تر می کنند بنابراین مرور اندیشه های بنیانگذار جمهوری اسلامی با نگاهی به دور از تعصب و کینه برای شما و دوستانتان ضروری و راهگشاست.

حمایت:دست چدنی از آستین کنگره

«دست چدنی از آستین کنگره»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم احمد بخشایش است که در آن می خوانید؛با قدرت گرفتن جناح جمهوری خواه در انتخابات میان دوره ای سنای آمریکا، گمانه زنی ها درباره آینده توافقنامه هسته ای ایران و گروه 1+5 اوج گرفته و هر روز تحلیل های گوناگونی را در رسانه ها و جراید، شاهد هستیم. جمهوری خواهان طبق آنچه که پیشتر اعلام کرده بودند، لایحه تحریم های جدید را در هفته جاری در دستور کار خود قرار می دهند. بر اساس متن لایحه مذکور که یک سال قبل به کارگردانی مارک کرک و سناتور رابرت منندز تنظیم شده و به لایحه مارک کرک – رابرت منندز معروف است، مخالفان توافق هسته ای با ایران در کنگره، به دنبال آنند تا با حمایت صهیونیست ها برای تصویب تحریم های جدید علیه ایران، اکثریت دو سوم نمایندگان کنگره را با خود همراه کرده تا با این ابزار، از سدّ وتوی احتمالی تحریم های جدید از سوی اوباما عبور کنند.

در حقیقت این لایحه قصد دارد با این بهانه واهی که اگر ایران از ادامه مذاکرات هسته ای سر باز زند یا به مفاد توافق هسته ای ژنو عمل نکند، تحریم های اقتصادی علیه ایران را سخت گیرانه تر کند. از نظر تنظیم کنندگان این لایحه، توافق جامع هسته ای با جمهوری اسلامی نباید شامل ادامه برخورداری از ظرفیت غنی سازی اورانیوم در ایران باشد، زیرا از این ظرفیت می توان برای ساخت سلاح اتمی هم استفاده کرد.

اما در این میان و با توجه به اینکه کاخ سفید پیشتر تهدید کرده بود هر گونه طرح تحریم جدید مصوب کنگره علیه ایران را وتو خواهد نمود، سناتور ها در پی کسب اکثریت بیش از دو سوم هستند؛ بدین معنا، آنها که با صرف هزینه های سیاسی و همراهی صهیونیست ها موفق شده اند تاکنون حمایت 60 نفر از سناتورهای دو حزب جمهوری خواه و دموکرات را علیرغم مخالفت کاخ سفید جلب نمایند، خواهان کسب 67 رای از مجموع ۱۰۰ سناتور هستند تا حق اوباما برای وتوی تحریم ها از سوی وی سلب شود. در مقابل، مقامات دولت اوباما در تلاشند تا مانع همراهی تعداد بیشتری از سناتور ها با این طرح شوند. دولت اوباما که ظاهراً به دنبال توافق هسته ای با ایران است همچنان از این ناحیه احساس نگرانی می کند.

لذا باید تأکید کرد طرح تشدید تحریم ها از سوی کنگره چه بر اساس فضای رقابتی جمهوری خواهان و دموکرات ها طرح شده باشد و چه بر اساس هماهنگی عملیاتی از سوی دولت و کنگره برای منگه کردن ایران بر روی میز مذاکره، نشان از آن دارد که آمریکایی از این طریق به دنبال امتیازگیری بیشتر از ایران در مذاکرات هسته ای هستند. نکته ای که باید در این راستا مورد توجه قرا گیرد، این است که آمریکا از تحریم های خود علیه ایران تحت عنوان «نظام تحریم ها» یاد می کند. بدون شک کنگره و سایر نهادهای مرتبط در بنای این نظام، به هنگام طراحی این سیستم به پایداری و خدشه ناپذیری آن توجه ویژه داشته اند.

برداشت اشتباهی که بعضاً در تحلیل ها به چشم می خورد، تصریح به بی اختیاری دولت اوباما در عین تمایل به لغو تحریم ها است. حال آنکه دولت اوباما یکی از مهم ترین ارکان طراحی تحریم ها بوده است و از ابتدا به مشقت تغییر و لغو آن آگاهی داشته است. به همین دلیل است که عده ای حتی در داخل نهادهای قانونگذاری آمریکا نیز معتقدند تهدیدهای مطرح شده از سوی کنگره برای اعمال تحریم های بیشتر علیه ایران، اهرم فشار برای امتیاز گرفتن از ایران بر روی میز مذاکره است؛ چرا که در حین مذاکرات هسته ای در طول دو سال گذشته بارها کنگره و حتی دولت آمریکا از احتمال تشدید تحریم ها علیه ایران سخن گفته اند.

همانطور که برخی نیز معتقدند آمریکایی ها تا زمانی که ایران را در موضوع هسته ای وادار به عقب نشینی جدی نکنند، حاضر به توافق هسته ای نخواهند شد. البته بر اساس این نگاه، بعید است آمریکایی ها به از دست دادن اهرم فشار خود در قبال ایران یعنی همان تحریم ها، رضایت دهند. از نگاهی دیگر، برای ما دموکرات و جمهوری خواه فرق چندانی با هم ندارند و سگ زرد را برادر شغال می دانیم.

از قضا، در دوره زعامت دموکرات ها، همواره تحریم ها و فشارهای بیشتری بر کشورمان وارد شده است زیرا بر اساس خاطرات هیلاری کلینتون، آنان معتقد به «تحریم های هوشمند» هستند. بدین معنی که انواع و اقسام ابزارهای فشار را در سطوح مختلف و حجم های گوناگون، بر ایران وارد می کنند.

بر خلاف جمهوری خواهان که تهدیدهای آشکار و بدون پرده ای دارند، دشمنی جمهوری خواهان غالباً از سرنادانی و عداوت دموکرات ها از روی تدبّر و تفکر است. نکته دیگر اینکه، نمایش تحریم های کنگره از یک سو و اظهار نگرانی مقامات آمریکایی از جمله ساماننتا پاور نماینده آمریکا در سازمان ملل که گفته است: «اگر ماشه تحریم های تازه هسته ای علیه ایران را بکشیم، ممکن است وضعیت از منزوی کردن ایران به منزوی کردن خودمان تغییر پیدا کند» از سوی دیگر، آیا جنگ زرگری و یا تقابل واقعی داخلی است، ابداً به ما مربوط نیست. ما دولت اوباما را مسئول مذاکرات می دانیم و مشکلات داخلی کنگره با کاخ سفید مسئله ای جداگانه است.

در پایان گفتنی است جمهوری اسلامی ایران تاکنون با برنامه ای روشن و برای حصول توافق جامع با کشورهای موسوم به 1+5 در مذاکرات شرکت کرده و به معاهدات بین المللی پایبند بوده است. این در حالی است که طرف مذاکره کنده غربی که به شدت تحت تأثیر صهیونیست هاست در هر دور از مذاکرات هسته ای با طرح بهانه های بی پایه، همواره بر سر راه توافق، ایجاد مانع کرده اند. بنابراین دولت اوباما باید پاسخ دهد مادامی که از ناحیه صهیونیست ها و کنگره تحت نفوذ لابی آیپک این چنین قابل نفوذ است، چگونه می تواند اطمینان لازم را به مذاکره کنندگان ما بدهد که در مذاکرات هسته ای شفاف عمل کند؟

آفرینش:الگوی مناسب برای تفریح جوانان چیست و کجاست؟!

«الگوی مناسب برای تفریح جوانان چیست و کجاست؟!»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛جذابیت قلیان در میان جوانان با 4000 ماده سمی و 70 ماده سرطان زا"،" 66درصد برونشیت و سرطان ریه ناشی از مصرف دخانیات است"، "مصرف هربار قلیان برابر با مصرف 80 تا 100 نخ سیگار است" "60 درصد از مرگ و میرهای سالیانه کشور ناشی از مصرف دخانیات است"، " قلیان به عنوان یک فرهنگ در تفریح اکثر دختران وپسران جوان جای گرفته است" و...

همه ما در سایت ها و رسانه های خبری گزاره های تکراری بالا را شنیده ایم و نمونه ملموس آنها را از نزدیک دیده ایم و یا خودمان هم به آنها مبتلاییم. همه ما معتقدیم که ورود قلیان به مجموعه فرهنگ تفریحی کشور امر پسندیده ای نیست و به عنوان دروازه اعتیاد تلقی می گردد. اما قبل از این قضاوت، باید بپرسیم بروز این فرهنگ از کجا نشأت گرفته است.

برخی از کارشناسان اجتماعی علت این امر را معضلات و کمبودهای شخصیتی عنوان کرده اند و براین اعتقادند که جوانان برای بزرگ و مستقل جلوه دادن شخصیت خود به استعمال دخانیات، به خصوص قلیان روی می آورند. به عنوان یک جوان به شخصه این رویکرد را به طورقطع قبول ندارم و معتقدم کمبود و گران بودن امکانات رفاهی- تفریحی از مهمترین عواملی است که باعث روی آوردن جوانان به قلیان می باشد.

طبق مطالعات انجام شده در ایران مصرف قلیان بین نوجوانان 13 تا 15 سال از سال 1382 تا 1386 دو برابر افزایش یافته است. جوانان دهه 80 که همگی در رده سنی 20 تا 30 سال هستند، متولدین دهه 60 به بعد می باشند. نگاهی به فعالیت ها و برنامه های این دو دهه بیاندازیم و ببینیم چه اندازه برای آنها امکانات تفریحی و رفاهی ایجاد کرده ایم.

نگاهی به مجتمع های تفریحی بیاندازید، بسیاری از شهرهای کشوراز داشتن حتی یک شهربازی محرومند و یا تجهیزات آن آنقدر فرسوده است که سالی چند کشته به بارمی آورد!

ضمن اینکه گران بودن هزینه حضور برای یک بار در ماه هم برای یک خانواده و یا جوانان مجرد به هیچ وجه به صرفه نیست و افراد ترجیح می دهند این هزینه را به امورات دیگر اختصاص دهند.

چه تعداد کتابخانه برای جذب جوانان به فرهنگ کتاب خوانی ایجاد کرده ایم. چراباید عضویت در کتابخانه ها فقط با کارت دانشجویی آن هم درصورت عدم تکمیل ظرفیت صورت بگیرد. آیا نشستن جوانان در فضای سبز محوطه کتابخانه نشان از ظرفیت بالای کتابخانه دارد؟!

وضعیت ورزشگاه ها و مجتمع های ورزشی چه طور؟ آیا نیازهای شهرهای مختلف و حتی پایتخت را برطرف می کند...؟ جواب خیر است. استفاده از فضاهای ورزشی به سبب عدم پراکندگی براساس نیاز شهرها و بافت جمعیتی بسیاری از جوانان را از این نوع تفریحات سالم محروم کرده است. ضمن اینکه هزینه ماهیانه عضویت در این باشگاه ها هم از توان یک جوانی که تازه به دهه دوم زندگی وارد شده بسیار مشکل است.

آیا وضعیت مالی به اکثریت جوانان ما این اجازه را می دهد که به ارتفاعات برفی کشور بروند و از امکانات تفریحی ورزشی آنجا استفاده کنند؟ از طرفی هم برخی ورزشگاه ها، که برای استفاده اقشار ضعیف جامعه درنظر گرفته شده به سبب ظرفیت پایین و تقاضای بالا قابلیت خود را از دست داده اند.

درزمینه موسیقی هم که جاذبه فراوانی برای تخلیه انرژی جوانی دارد، برخوردهای سلیقه ای فراوانی به وجود آمده که در طی چند وقت گذشته نمونه های فراوانی از آن را دیده ایم. امروز بسیاری از جوانان ما در شهرستان ها از کمترین امکانات لازم برای آموزش و آشنایی با موسیقی و برگزاری یک کنسرت ساده محرومند و یا محرومشان می کنند!. پس جوانان ما باید به کدام الگوهای فرهنگی رفتارکنند و هیجان سنی خود را تخلیه نمایند؟ مقتضای سنی آنها ایجاب می کند تا شور و هیجان خود را در زمینه های ورزشی، هنری، علمی، فرهنگی و... آزاد کنند، اگر این زمینه ها فراهم نباشد جای تعجب ندارد که سن اعتیاد به زیر18 سال برسد و استعمال دخانیات وارد مدارس ما شود!.

در نصیحت های اجتماعی همه ما به جوانان این گزاره قراردارد که: "چرا به دل طبیعت نمی روید و به کوه نوردی و استفاده از هوای سالم علاقه ای ندارید؟"

در جواب این گزاره هم باید گفت متاسفانه طبیعت ایران عجین شده با سفرخانه ها و رستوران هایی که قلیان عرضه می کنند! آیا این نظارت برعملکرد این صنف و فرهنگ سازی برای ارائه الگوهای رفاهی، هم برعهده جوانان است؟! آیا هزینه های استفاده از طبیعت آن قدری هست که جوانان از آن استفاده کنند ویا منحصر به قشری خاص است؟

به هرحال این را هم قبول داریم که تربیت و تفکر خود جوان هم در جلوگیری از گرایش به سمت دخانیات و قلیان موثر است.

اما براین امرهم تاکید داریم که نتوانسته ایم ملزومات ابتدایی رفع نیازهای رفاهی – تفریحی جوانان را فراهم کنیم. فرهنگ سازی درهرزمینه ای مستلزم وجود اسباب و تجهیزات مربوطه می باشد.

"با پاشیدن بذر برروی سنگلاخ گندم نمی روید"

شرق:کلید زمان

«کلید زمان»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم صادق زیباکلام است که در آن می خوانید؛با آغاز دور جدید مذاکرات ایران و شش کشور جهان، آنچه بیش از سایر موضع گیری ها نمود دارد، تاکید طرفین بر اهمیت «سرعت عمل» است. دکتر روحانی در ایران و در سفر استانی خود در جمع مردم بوشهر، بر این موضوع تاکید کرد و در سوی مقابل، وزیر خارجه ایالات متحده نیز موضعی مشابه اتخاذ کرده است. به نظر می رسد این موضع مشترک، کلید فهم روش طرفین در دوره جدید و دوره های بعدی مذاکرات تا رسیدن به توافق در آینده ای نزدیک باشد و ایران و ایالات متحده بدون اینکه رسما اعلام کنند، روی این مساله توافق دارند. به نظر نگارنده دو طرف نه تهدید می کنند و نه بلوف می زنند، بلکه احساس می کنند برای کسب منافع بیشتر، باید زمان مذاکرات را کوتاه تر کنند.

در ایران برخی چهره های اصولگرا، مدعی شده اند که دولت می خواهد تا زمان انتخابات مجلس، مذاکرات را کش دهد. در ایالات متحده نیز دو هفته از سال ٢٠١٥ گذشته و شش ماه دیگر، مبارزات انتخابات ریاست جمهوری سال ٢٠١٦ رسما آغاز خواهد شد و دموکرات ها باید در مقابل رقیب که در انتخابات اخیر میان دوره ای به پیروزی رسیده، صف آرایی کند.

تا به امروز این گونه بوده که موضوعات سیاست خارجی، به قول انگلیسی ها «صندلی پشت» را اشغال می کرد و صندلی جلویی به «مسایل داخلی» آمریکا اختصاص داشت. اما بیم آن می رود اگر توافق با ایران صورت نگیرد آنگاه جمهوریخواهان، کل سیاست خارجی اوباما و دموکرات ها را به چالش بکشند و مدعی شوند از ابتدا باید به روش نئوکان ها یا جمهوریخواهان قدیم، رویارویی با کشورهای مخالف آمریکا انتخاب می شد. دموکرات ها و دولت اوباما حتما نمی خواهند این شکست در پرونده آنها ثبت شود بر همین اساس دست کم پس از روی کارآمدن دولت جدید ایران، اعلام کردند می توان با جمهوری اسلامی به نتایجی رسید.

جمهوریخواهان اگر از خاکریز موضوع ایران گذر کنند آنگاه در افغانستان، عراق و سوریه هم سیاست های اوباما را به چالش خواهند کشید. به هر حال آمریکایی ها در اساس پذیرفته اند غنی سازی، نطنز، فردو و آب سنگین اراک ادامه یابد اما به شکلی که اگر انحرافی در برنامه هسته ای ایران به نظر آنها بروز کرد، زمان زیادی تا ساخت سلاح هسته ای نیاز باشد. موافقت آنها با غنی سازی پنج درصد، نشان از همین رویکرد دارد اما بحث بر سر میزان سوخت در اختیار ایران، با توجه به تعهد روسیه برای تامین سوخت بوشهر تا هشت سال آینده، محل چالش است.

نکته دوم اینکه آمریکایی ها اصرار زیادی دارند تحریم ها به سرعت برداشته نشود. آنها مدعی هستند زمان و هزینه زیادی برای رسیدن تحریم ها به این نقطه طی شده است و اگر به سرعت برداشته شود و اگر دو سال دیگر انتخاباتی برگزار شد و مانند دولت احمدی نژاد، موضع هسته ای تفاوت فاحشی با سیاست های دولت قبل از خود پیدا کرد، قدرت مانور در اختیار غرب باشد. آنها از ٢٠سال سخن می گویند و طرف ایرانی بر حداکثر پنج سال تاکید دارد. به نظر می رسد اگر نظر ایران بر لغو تحریم های سختگیرانه بانکی و نفتی به نتیجه برسد، بر سر زمان لغو بقیه تحریم ها توافق صورت گیرد. دولت اوباما می داند ارزش حل موضوع هسته ای ایران و ارتباطی حداقلی پس از ٣٦سال روابط سرد، چه میزان ارزشمند است. این مساله می تواند با توجه به نقش راهبردی ایران در خاورمیانه، چشم انداز بهتری از همکاری های احتمالی آتی به دست دهد.

آرمان:درحاشیه کشتار پاریس

«درحاشیه کشتار پاریس»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم مصطفی ایزدی است که در آن می خوانید؛
چهارشنبه هفته گذشته، دفتر یک مجله طنز در پاریس مورد حمله تروریست ها قرار گرفت و تعدادی از کاریکاتوریست های شاغل در آن کشته شدند. این اقدام از طرف قریب به اتفاق کشورها، احزاب و بسیاری از مردم جهان محکوم شد. بدون در نظر گرفتن اعتقاد و عملکرد مقتولین این حادثه، از هر بعدی که نگاه کنیم، محکوم است. ترور بدترین شیوه انتقام گیری از کسانی است که تروریست ها فکر می کنند باید مجازات شوند. علی القاعده باید منتظر شد تا هویت مهاجمان، دقیقا و به طور کامل روشن شود و هدف آنان از این کشتار بی رحمانه منتشر شود، اما برحسب آنچه تاکنون اعلام شده، مهاجمان به دفتر مجله «شارلی ابدو» از مهاجران مسلمانی هستند که ملیت فرانسوی دارند. اکثر مسلمانان فرانسه که اقلیت مهم و قابل اعتنایی در این کشور اروپایی هستند، از اعراب کشور الجزایرند که پیشینه حضور آنان در شهرهای کوچک و بزرگ فرانسه، به دوران استعمار الجزایر توسط فرانسه برمی گردد.

اگرچه پنج شش دهه قبل مردم الجزایر در یک انقلاب خونین با یک میلیون شهید و بیشتر از آن مجروح، که محصول خشونت ارتش فرانسه بود استقلال خود را به دست آورده اند، اما گویا روح دشمنی و خصومت، بین این دو، همچنان وجود دارد که ضرورت دارد دولت های فرانسه و الجزایر در یک برنامه ریزی درازمدت، به این شرایط پایان دهند. پس از حادثه خونبار «شارلی ابدو»، براساس آنچه رسانه ها منعکس می کنند، فضای فرانسه علیه مسلمانان مقیم آن کشور، مه آلود شده است. نگارنده چند سال قبل، در پاریس و لیون و بعضی نقاط دیگر فرانسه برای تولید فیلم مستند «مسلمانان اروپا»، با بسیاری از مسلمانان و مساجد و مراکز تجمع آنان در ارتباط بودم.

در آن سفر با واقعیتی برخورد کردم که نشان می داد الجزایری های مقیم فرانسه، می توانند برای فرانسویان دردسرساز باشند. چراکه رسانه های مهم آن کشور، بخصوص رادیوها و تلویزیون های فرانسه، همیشه و همه جا در تحقیر مسلمانان مهاجر، به ویژه اعراب آفریقایی می کوشند. جز این زندگی در محله های فقیرنشین و به شدت آلوده به انواع و اقسام جرایم، زمینه یک نوع گرفتاری روحی و روانی- که آرام شدنی نیست- را فراهم می کند. گروه ما به هیچ عنوان نمی توانست در مساجد فرانسه، از جمله در پاریس و لیون، فیلمبرداری کند واز نماز جماعت یا حتی از بیرون ساختمان مساجد تصویر بگیرد. زیرا جوانان مسلمان آن را ممنوع کرده و می گفتند هر آنچه از تلویزیون می بینیم، علیه مسلمانان است.

اصلا فیلم و دوربین را دارای شایستگی برای ثبت و ضبط صحنه های مذهبی نمی دانستند. چراکه تلویزیون و احیانا سینماهای فرانسه، هرگاه می خواستند از تروریست ها حرفی بزنند، تصویر یک مسلمان را نشان می دادند که ریش دارد و عرقچین درحالی که آن زمان از طالبان و داعش و بوکوحرام و القاعده و این گونه گروه های خشونت طلب و تروریست، هیچ خبری نبود. واقعیت این است اروپاییان، بخصوص در فرانسه، با مسلمانانی که از قدیم ساکن آن بوده اند و از دوران استعمار اروپا بر آسیا و آفریقا در آنجا زندگی می کنند، بسیار بد برخورد می کنند. برای ما کاملا محسوس بود که جوانان تندرو مسلمان در فرانسه، می توانند مقامات آن کشور را به دردسر بیندازند. چند سال قبل دیدیم که مهاجران آفریقایی تبار در پاریس و بعضی از شهرهای دیگر فرانسه، تجمعات و تظاهرات خشونت آمیزی داشتند.

بنده در لیون مشاهده کردم در مناطق قدیمی این شهر که از دوران استعمار فرانسه باقی مانده، جوانان عرب الجزایری به رغم اینکه با زبان فرانسه صحبت می کردند، ضدفرانسه بودند. با پیرمردانی حرف زدم که دوران انقلاب علیه فرانسویان را به خاطر می آوردند و غصه می خوردند. اکنون که یک حادثه خونبار در پاریس رخ داده و به گفته خبرگزاری ها، حوادث کوچک تر دیگری نیز صورت گرفته، این موضوع را سر زبان ها انداخته که مسلمانان چه سرنوشتی در فرانسه خواهند داشت؟ بدیهی است پنج میلیون مسلمان مهاجر در فرانسه، امکاناتی در اختیار ندارند که بتوانند زمینه زندگی مسالمت آمیز را در فرانسه فراهم کنند. متاسفانه ائمه جمعه و جماعت مسلمانان در اروپا، عموما مجری سیاست های دولت عربستان هستند که یکی از مراکز عمده تقویت و شاید تربیت تروریست است.

البته مسلمانان فرهیخته، دانشگاهی، ثروتمند و آزاداندیش فراوانی در اروپا زندگی می کنند که می توانند در میان مسلمانان اثر داشته باشند، به شرط اینکه دولت فرانسه آنان را مورد حمایت قرار دهد. لذا این دولت فرانسه است که می تواند و باید چاره ای بیندیشید و نگذارد رسانه های صوتی و تصویری و مکتوب و مجازی، بیش از گذشته، علیه مسلمانان فعالیت کنند. اگر در اینباره اقدام جدی صورت نگیرد و به زندگی مسلمانان، بخصوص الجزایری ها و مراکشی ها سروسامان ندهد و جوانان آنان را از بیکاری و ولنگاری نجات ندهد، روزهای بدتری برای فرانسه رقم خواهد خورد.

ابتکار:صحن مجلس صحنه تظاهرات خیابانی نیست!

«صحن مجلس صحنه تظاهرات خیابانی نیست!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم حمید قاسمی فیض آباد است که در آن می خوانید؛هر مکانی را به دلیلی و شانی ساخته اند. مسجد، مدرسه، منبر و مجلس هر کدام از اعتباری برخوردارند و اعتبار مجلس نیز به این است که نمایندگان محترم آموخته اند در آن اندیشمندانه سخن بگویند و پیامبر گونه سخن گوش کنند. اگرچنین شد اعتبار کرسی های سبز هر روز فزون تر می گردد و اگر ره دیگری زده شد منزلتی دیگر یافت خواهد گردید.

مطهری از سر درد، اندیشه کرده است و اندیشمندانه سخن می گوید. همکاران این مطهر نیز پیامبر گونه سر و پا گوش می شوند تا سخن آرام گیرد و تبدیل به اندیشه ای دیگر شود. حال اگر قیل وقالی برخواست نه سخنی شنیده خواهد شد و نه اندیشه ای رستن خواهد گرفت.گفته اند حرمت امامزاده را متولی آن باید نگه دارد. نمی دانم مارا چه می شود که جایی که باید سخن و اندیشه و شنیدن را پاس بداریم پاسداری از خیابان می کنیم. اینگونه عمل کردن مرا می ترساند که روزی مجلس هم به طور کامل تبدیل به خیابان شود و آنگاه دیگر نه سخنی و نه اندیشه ای و نه شنیدنی در کار خواهد بود.

عزیزانی که با شعار می خواهند که سخنی شنیده نشود خوب می دانند که روزی خواهد رسید که سخن آنان نیز گوش شنوایی نداشته باشد و سخن که نه فریاد آنها نیز در هیاهو ها گم شود.

مجلسیان چه نیکو گوش دادند و چه بزرگوارانه دست به شعار نزدند تا اگر اندیشه ای را صواب نمی دانند صدای سخن و اندیشه را نیز خاموش نکنند. لیک باید تدبیری کنند که از این پس بعضی از نمایندگان محترم نیز دریابند که صحن مجلس جای تظاهرات خیابانی نیست. چه رسد به آنکه صحن مجلس جای توهین و پرخاشگری شود و خدای ناکرده اعمالی در آنجا صورت گیرد که حتی در خیابان نیز جایز نیست.

عزیزان من مگر شما در مجلس هرروز چه می کنید؟ عده ای از شما وقتی به اندیشه ای می رسید و اکثریت می شوید آن اندیشه در قالب سخن، پس از رای اکثریت تبدیل به قانون می شود و همیشه نیز اینگونه است که در هر قانونی عده ای مخالفت می کنند. و اگر قرار باشد مخالفین رای دیگری را برنتابند که باید پای تصویب هر قانونی کلی نزاع صورت پذیرد. پس چگونه است که بعضی ها این موضوع ساده را فراموش می کنند و به خود اجازه می دهند تا یکی از همکاران آنها اجازه بیان اظهارات مخالف خود را نداشته باشد.

شاید اگر دیروز نمایندگان محترم مجلسی که در آن یک نفر به خود اجازه داد تا به صورت نماینده محترمی سیلی بزند راهی می جستند تا به صورت قانونی آن شخص را از مجلس بیرون کنند امروز حواس بعضی ها اگر به آینده کاری که می کنند جمع نبود حد اقل از ترس تنبیه آنی مجلس، از کاری که در شان نمایندگان نیست پرهیز می کردند. عزیزان در جهان تمامی صداها می ماند پس چه بهتر از ما صدایی بماند که بعدها مایه خشنودی ما و فرزندانمان باشد.

مردم سالاری:جهان اسلام در مواجهه با اتهام تروریسم

«جهان اسلام در مواجهه با اتهام تروریسم»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم زهرا خانیانی است که در آن می خوانید؛در پی اتفاقات تروریستی فرانسه که افکار عمومی دنیا را متاثر کرد، روز شنبه روزنامه «ویکند» استرالیا کارتونی اهانت آمیز را با عنوان «بیایید دعا کنیم» منتشر کرد؛ این در حالیست که علاوه بر متون قانون اساسی کشورها که توهین به مقدسات مذهبی را جرم می دانند، در کتب مقدس و سیره عملی پیامبران نیز دشنام و اهانت به مقدسات امری مذموم شناخته شده است.

درست است که عوامل تروریستی فرانسه سه فرد -به ظاهر- مسلمان بودند اما نوشتن عملکرد افرادی معدود که اعتقادی به آموزه های بنیادین اسلام ندارند به پای بزرگان این دین، واکنشی منصفانه به نظر نمی رسد. همانطور که روزانه اقدامات غیرانسانی زیادی توسط منتسبان به ادیان مختلف در سراسر دنیا صورت می گیرد و مردم با نگاه بغض آلود مذهبی به آنها نمی نگرند. البته نمی توان منکر این قضیه بود که در سال های اخیر به واسطه موج اسلام هراسی و شکل گیری گروه های افراطی که خود را منتسب به اسلام می دانند اسلام و مسلمانان در کانون توجهات جهانیان قرار گرفته اند؛ اما با تاملی کوتاه در آموزه های اسلام می توان دریافت که دین اسلام سخت ترین مجازات را برای کشتن انسان ها قرار داده که نمایانگر اهمیت حیات انسانها در این دین است.

البته این اولین باری نیست که به بهانه های مختلف در کشورهایی که دم از آزادی بیان و حقوق بشر می زنند اعتقادات بیش از یک میلیارد مسلمان مورد اهانت قرار می گیرد. پیش از این نیز در آمریکا، فرانسه، انگلیس، دانمارک و دیگر کشورها توهین های مشابهی علیه مسلمانان و باورهای اسلامی صورت گرفته بود. اما آنچه که در این نوشتار قابل تامل است رعایت اصل حقوق بشر و آزادی مذاهب از جانب مدعیان آنها در قبال مسلمانان است. اینکه عده ای توهین به مقدسات –همه ادیان چه یهود، مسیحیت، اسلام و ... را به بهانه آزادی بیان و عقیده مجاز می شمارند باید بر طبق همین آزادی حضور یک زن با پوشش اسلامی را نیز در محیط های کار و دانشگاه بپذیرند در صورتیکه اینگونه نیست و در سالهای اخیر در همین فرانسه تدابیر سختگیرانه متعددی در قبال حضور و فعالیت های اجتماعی زنان مسلمان اعمال شده است. اینکه روز یکشنبه رهبران و سران کشورهای مختلف دنیا برای ابراز همدردی و محکومیت تروریسم در فرانسه گرد هم آمدند امری قابل تقدیر است اما نقطه مقابل این ترا‍ژدی، سکوت همین رهبران در قبال هزاران زن، کودک، پیر و جوان مسلمان در کشورهای اسلامی نظیر سوریه، عراق، افغانستان، پاکستان و ... است که هر روز توسط همین گروه های تروریستی کشته می شوند. گروه هایی که بسیاری از این کشورها در شکل گیری و تقویت آنها نقش داشته اند. افکار عمومی جهان باید به این باور برسد که گروه های تروریستی چون القاعده، داعش، طالبان، جبهه النصره و ... ارتباطی با اسلام حقیقی نداشته و در حقیقت برداشت این گروه ها از اسلام برداشتی التقاطی و افراطی است.

نکته دیگر اینکه کشورهای غربی محصولی را درو می کنند که خود بذر آن را سالها پیش به بهانه گسترش حوزه نفوذ خود در خاورمیانه کاشتند و علاوه بر حمایت های مالی و تسلیحاتی از این گروه ها، تعداد قابل توجهی از شهروندانشان طی همین سالهای اخیر به این گروه ها در سوریه و عراق پیوستند و در تمام این سالها مسلمانان تاوان این حمایت ها را پرداخت کرده اند.

پس از اتفاقات تروریستی اخیر فرانسه، مسلمانان جهان نیز در کنار دیگر گروه های اجتماعی متاثر شدند اما طرف دیگر ماجرا پیامدهای ناگوار و محدودیت های سختگیرانه ای است که پس از این اتفاقات برای آنها اعمال خواهد شد چرا که با توجه به قدرت گرفتن احزاب راست افراطی در اروپا تا مدتها ایزوله شده و در موضع دفاعی قرار خواهند گرفت و نگاه های امنیتی بیشتری بر آنها سنگینی خواهد کرد. ناگفته نماند که در سال های اخیر گسترش اسلام در کشورهای اروپایی افکار عمومی این کشورها را به خود جلب کرده است به طوریکه جمعیت مسلمانان در کشورهای اروپایی روز به روز در حال گسترش است و قدرت های غربی از نفوذ اسلام و قدرت گرفتن مسلمانان بیم دارند و هر از چند گاهی با تبلیغات توهین آمیز و نسبت دادن اقدامات تروریستی به مسلمانان قصد ترویج اسلام هراسی و جلوگیری از نفوذ اسلام در میان شهروندانشان را دارند.

از طرفی مسلمانان جهان نباید در مقابل توهین به مقدساتشان بی تفاوت باشند و جهانیان باید بدانند که گروه های مختلف اسلامی با تقویت وحدت می توانند از اهرم های سیاسی، اقتصادی، علمی و ... برای مطالبه حقوقشان استفاده کنند، مانند اقدامی که پس از انتشار کارتون توهین به پیامبر(ص) در دانمارک صورت گرفت و مسلمانان با تحریم کالاهای دانمارکی ضررهای قابل توجهی را به شرکت های دانمارکی وارد کردند. در حقیقت این حرکت مسلمانان بزرگترین اعتراض به این اقدام بود و آنها را متوجه قدرت مسلمانانی کرد که مقدساتشان را هدف قرار داده بودند. اما آنچه در پایان قابل توجه است ارتباط تنگاتنگ جوامع انسانی با یکدیگر است بطوریکه هر عملی با عکس العمل طرف مقابل مواجه خواهد شد؛ بنابراین اصل احترام به عقاید طیف های مختلف دینی، آرامش و زندگی مسالمت آمیز را برای بشریت رقم خواهد زد چراکه دنیای امروز دنیای تسخیر اندیشه هاست و عقل حکم می کند که انسان متفکر با قابلیت علم و اندیشه به سوی نیل به مقصود پیش رود نه با توهین یا حذف فیزیکی مخالف.

دنیای اقتصاد:سرخابی ها و گزینه سرمایه گذاری خارجی

«سرخابی ها و گزینه سرمایه گذاری خارجی»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم مهدی نصرتی است که در آن می خوانید؛اخیرا قیمت گذاری باشگاه های پرسپولیس و استقلال جهت واگذاری به بخش خصوصی صورت گرفت. هرچند قیمت اعلام شده، به عنوان قیمت پایه اعلام شده است، اما شاید بتوان آن را قیمت سقف در نظر گرفت! از این حیث قیمت گذاری صورت گرفته برای این باشگاه ها را می توان به نوعی حراج هلندی یا مزایده نزولی تلقی کرد. در حراج هلندی، مزایده با بالاترین قیمتی که مدنظر است شروع می شود سپس مرتب از قیمت کاسته می شود تا خریداری برای قیمت پیشنهادی یافت شود.

البته حراج هلندی به صورت حضوری برگزار می شود و هدف اصلی آن، سرعت واگذاری است، اما در مورد واگذاری این دو باشگاه به نظر می رسد که دقیقا نقطه مقابل یعنی پرهیز از شتاب مدنظر باشد.

خصوصی سازی این دو باشگاه سال ها است که مطرح است و حتی طبق مصوبه هیات واگذاری، این دو باشگاه در سال های گذشته باید واگذار می شد؛ اما با فرآیندهای جاری، بعید نیست که اصولا یا واگذاری صورت نگیرد یا پای شبه دولتی ها به میان آید، اما آنچه در سال های اخیر در بحث خصوصی سازی این دو باشگاه مغفول واقع شده است، گزینه واگذاری به متقاضیان خارجی و بین المللی است. موضوع فروش و واگذاری باشگاه های معروف ورزشی به خریداران خارجی، در دنیا کاملا شناخته شده است؛ به طوری که در انگلیس تملک بسیاری از باشگاه های معروف از جمله چلسی، منچسترسیتی و آرسنال در اختیار مالکان خارجی است. جالب است که یکی از مالکان و سهامداران عمده باشگاه آرسنال ایرانی است.

این سرمایه گذاران با دو رویکرد می توانند به تزریق منابع بپردازند: یا به عنوان یک کسب و کار و سرمایه گذاری سودآور یا به عنوان تملک یک برند و کسب اعتبار و جایگاه اجتماعی، اما به هرحال هدف نهایی از دید حاکمیتی این است که وضعیت این باشگاه ها سروسامانی بگیرد؛ ضمن اینکه حضور سرمایه گذاران خارجی می تواند باعث شود یکسری قواعد رایج در دنیای فوتبال، در ایران نیز حاکم شود.

به لحاظ قانون سرمایه گذاری خارجی ایران، مانعی برای واگذاری این باشگاه ها به متقاضیان خارجی وجود ندارد و حتی واگذاری صددرصدی نیز امکان پذیر است. از این رو وزارت اقتصاد و دو زیرمجموعه مرتبط با آن یعنی سازمان خصوصی سازی و سازمان سرمایه گذاری می توانند واگذاری این باشگاه را به متقاضیان داخلی و خارجی در دستور کار خود قرار دهند، البته آنچه در اینجا گفته شد صرفا برای طرح موضوع است و قطعا نیازمند الزامات زیادی است.