واکنش پنهان قلعهنویی بعد از دعوت استقلالیها به تیم ملی
روزنو :دعوت 7 بازیکن از استقلال به تیم ملی برای خیلیها عجیب بود. حتی برای امیر قلعهنویی سرمربی استقلال که تصور نمیکرد هرگز از این تیم 7 بازیکن به تیم ملی فراخوانده شوند.
دعوت 7 بازیکن از استقلال به تیم ملی برای خیلیها عجیب بود. حتی برای امیر قلعهنویی سرمربی استقلال که تصور نمیکرد هرگز از این تیم 7 بازیکن به تیم ملی فراخوانده شوند.
کروش اما بیتوجه به فرضیات و گمانهزنیها بیشترین تعداد ملیپوش را به باشگاه استقلال اختصاص داد. تصمیمی که با توجه به نتایج اخیر آبیها در لیگ قدری قابل هضم نیست. چطور میشود تیمی که در 10 بازی اخیر 10 امتیاز میگیرد 7 نماینده در تیم ملی داشته باشد؟!
کروش لیستش را برخلاف تمام پیشبینیها نوشت. شاید تصور میشد استقلالی که تعداد گلهای خوردهاش نزدیک به تیمهای ته جدولی است بازیکنانی از خط دفاع در تیم ملی نداشته باشد اما سرمربی تیم ملی هم دروازهبان پراشتباه و فاجعه استقلال را به تیم ملی دعوت کرد و هم مدافعانش را. امیرحسین صادقی که بدترین عملکرد ممکن را در ماههای اخیر داشته و هرگز نشانی از آمادگی و استحکام ندارد دوباره در لیست قرار گرفته است.
مدافعی که سهم بسیاری در باختهای استقلال داشت و رد پایش در اغلب گلهایی که استقلال در این فصل خورده دیده میشود. این مدافع را کروش اما مانند سنتهای سالهای اخیر به تیم ملی دعوت کرده است و در کنارش دروازهبانی که در ناآمادگی و ضعفش هیچ تردیدی وجود ندارد. فروزان با 22 گل خورده در لیگ و واکنشهای مبتدیانه چگونه سر از تیم ملی درمیآورد؟
شاید بشود دعوت از بیکزاده را با توجه به مصدومیتش توجیه کرد، به کروش میشود در دعوت این بازیکن حق داد. وقتی پولادی نیست چه گزینهای بهتر از هاشم که اگر به مرز آمادگی برسد میتواند دفاع چپ ایدهآلی برای تیم ملی در جام ملتها باشد. دعوت از ابراهیمی نیز سوالی پدید نمیآورد. امید ابراهیمی اگر بهترین هافبک دفاعی تیم ملی نباشد اما میتواند در غیاب نکونام و تیموریان بازیکن موجهی در ترکیب تیم ملی باشد. سجاد شهباززاده نیز مزد گلزنیهای مداومش در ماههای اخیر را گرفت. اتفاقا او باید دعوت میشد.
مهاجمی که نقش خود را در تیم شکننده استقلال به خوبی ایفا کرده و گلهای ارزشمندی زده و پاسهای گل کمی هم برای دیگر مهاجمان ارسال نکرده است. سجاد نیز که برای اولین بار پس از پوشیدن پیراهن استقلال به تیم ملی فراخوانده شد، صاحب حقوق کافی برای قرار گرفتن در لیست تیم ملی بود. درباره تیموریان هم که هیچ شبههای وجود ندارد؛ هافبک میانی استقلال که به دلایلی که بر همه روشن است چندان مانند گذشته ندرخشید اما ستون اصلی تیم ملی محسوب میشود و کروش روی او برای پیش بردن ماشین کلینشیتش در جام ملتها نیز حساب باز کرده است. سوال این است که از میان این همه بازیکن شایسته اما چرا فروزان، چرا صادقی؟ این دو چرا دعوت شدهاند؟ آیا وقتی لیست تیم ملی را پس از اعلام خواندند او نیز به نام این دو بازیکن اشاره کرده است؟
از دهان قلعهنویی شنیده شده که یکی، دو نفر از استقلالیها حقشان نبوده به تیم ملی دعوت شوند. احتمالا او به همین دو بازیکن اشاره داشته است که البته سرمربی استقلال بیراه هم نگفته. چرا باید بازیکنانی به تیم ملی دعوت شوند که همین حالا جزو ارکان اصلی سقوط استقلال محسوب میشوند و هرگز عملکرد خوبی نداشتهاند. بازیکنانی که خود قلعهنویی نیز وقتی پس از تساوی 4-4 مقابل استقلال خوزستان با چهرهشان رو به رو شد حرفهای تندی نثارشان کرد و حتی کار به جروبحث لفظی نیز کشیده شد.
بعد از بازی با استقلال خوزستان قلعهنویی را به واسطه نحوه عملکرد خط دفاع بسیار خشمگین دیدند. امیر قلعهنویی دقیقا دست گذاشت روی همین بازیکنانی که به تیم ملی هم فراخوانده شدند. البته لحظاتی هم با هاشم بیکزاده مناقشه داشت!
کروش اما بیتوجه به فرضیات و گمانهزنیها بیشترین تعداد ملیپوش را به باشگاه استقلال اختصاص داد. تصمیمی که با توجه به نتایج اخیر آبیها در لیگ قدری قابل هضم نیست. چطور میشود تیمی که در 10 بازی اخیر 10 امتیاز میگیرد 7 نماینده در تیم ملی داشته باشد؟!
کروش لیستش را برخلاف تمام پیشبینیها نوشت. شاید تصور میشد استقلالی که تعداد گلهای خوردهاش نزدیک به تیمهای ته جدولی است بازیکنانی از خط دفاع در تیم ملی نداشته باشد اما سرمربی تیم ملی هم دروازهبان پراشتباه و فاجعه استقلال را به تیم ملی دعوت کرد و هم مدافعانش را. امیرحسین صادقی که بدترین عملکرد ممکن را در ماههای اخیر داشته و هرگز نشانی از آمادگی و استحکام ندارد دوباره در لیست قرار گرفته است.
مدافعی که سهم بسیاری در باختهای استقلال داشت و رد پایش در اغلب گلهایی که استقلال در این فصل خورده دیده میشود. این مدافع را کروش اما مانند سنتهای سالهای اخیر به تیم ملی دعوت کرده است و در کنارش دروازهبانی که در ناآمادگی و ضعفش هیچ تردیدی وجود ندارد. فروزان با 22 گل خورده در لیگ و واکنشهای مبتدیانه چگونه سر از تیم ملی درمیآورد؟
شاید بشود دعوت از بیکزاده را با توجه به مصدومیتش توجیه کرد، به کروش میشود در دعوت این بازیکن حق داد. وقتی پولادی نیست چه گزینهای بهتر از هاشم که اگر به مرز آمادگی برسد میتواند دفاع چپ ایدهآلی برای تیم ملی در جام ملتها باشد. دعوت از ابراهیمی نیز سوالی پدید نمیآورد. امید ابراهیمی اگر بهترین هافبک دفاعی تیم ملی نباشد اما میتواند در غیاب نکونام و تیموریان بازیکن موجهی در ترکیب تیم ملی باشد. سجاد شهباززاده نیز مزد گلزنیهای مداومش در ماههای اخیر را گرفت. اتفاقا او باید دعوت میشد.
مهاجمی که نقش خود را در تیم شکننده استقلال به خوبی ایفا کرده و گلهای ارزشمندی زده و پاسهای گل کمی هم برای دیگر مهاجمان ارسال نکرده است. سجاد نیز که برای اولین بار پس از پوشیدن پیراهن استقلال به تیم ملی فراخوانده شد، صاحب حقوق کافی برای قرار گرفتن در لیست تیم ملی بود. درباره تیموریان هم که هیچ شبههای وجود ندارد؛ هافبک میانی استقلال که به دلایلی که بر همه روشن است چندان مانند گذشته ندرخشید اما ستون اصلی تیم ملی محسوب میشود و کروش روی او برای پیش بردن ماشین کلینشیتش در جام ملتها نیز حساب باز کرده است. سوال این است که از میان این همه بازیکن شایسته اما چرا فروزان، چرا صادقی؟ این دو چرا دعوت شدهاند؟ آیا وقتی لیست تیم ملی را پس از اعلام خواندند او نیز به نام این دو بازیکن اشاره کرده است؟
از دهان قلعهنویی شنیده شده که یکی، دو نفر از استقلالیها حقشان نبوده به تیم ملی دعوت شوند. احتمالا او به همین دو بازیکن اشاره داشته است که البته سرمربی استقلال بیراه هم نگفته. چرا باید بازیکنانی به تیم ملی دعوت شوند که همین حالا جزو ارکان اصلی سقوط استقلال محسوب میشوند و هرگز عملکرد خوبی نداشتهاند. بازیکنانی که خود قلعهنویی نیز وقتی پس از تساوی 4-4 مقابل استقلال خوزستان با چهرهشان رو به رو شد حرفهای تندی نثارشان کرد و حتی کار به جروبحث لفظی نیز کشیده شد.
بعد از بازی با استقلال خوزستان قلعهنویی را به واسطه نحوه عملکرد خط دفاع بسیار خشمگین دیدند. امیر قلعهنویی دقیقا دست گذاشت روی همین بازیکنانی که به تیم ملی هم فراخوانده شدند. البته لحظاتی هم با هاشم بیکزاده مناقشه داشت!
