دوران آرامش دوران صلح با خود و جهان همسایه وقتى من را همبازى فرزندش مى‌دید لبخندى میزد و جمله او و مادرم این بود: خودتونو خاکى نکنین مواظب هم باشین. دوران بدى‌ها را نفهمیدن دوران خندیدن از ته دل بدون درد و گاهى غصه که فقط اشکى بود از گوشه چشم که سبک میکرد دلت را و همسایه ات غمگین میشد از اشک تو ... اما امروز روزگارى که غم دیگران لبخند لبهایمان شد و بازى‌هاى کودکى با همسایه شد جنگ امروزمان یادش بخیر گذشته اى که چقدر حسرت لحظه به لحظه اش رویاى گذر عمر من شد لبخند میزنم شکر که داشته ام ان روزگار را. که اینروزها تلاش کنم غم و شادى همسایه ام را بفهمم حتى اگر سخت حتى اگر چشم و قلبم به زلالى گذشته ها نباشد. تلاش براى انسان خوب بودن کمترین کاریست که اینروزها میشود کرد