در این كه ایرانیان جزو برترین افراد جهان هستند شكی نیست. از زمان صدر اسلام كه حضرت محمد (ص) در وصف ایرانیان فرمودند "اگر علم در ثریا باشد مردانی از سرزمین پارس به آن دست پیدا خواهند کرد" و یا حتی پیش از آن كه زرتشت مردم این سرزمین را به یكتاپرستی دعوت می كرد در سده های پیشین كه خیام ریاضیات جهان را متحول كرد و زكریای رازی با كشف الكل تحولی شگرف در دنیا رقم زد تا همین دوران معاصر كه اصغر فرهادی از ایران اسكار سینما و مریم میرزاخانی معتبرترین جایزه ریاضی را كسب می كند، همه و همه گواهی است بر ممتاز بودن ایرانیان در بین مردم این كره خاكی.
ما و آن بزرگان از یك خاك برخاسته ایم و تشابهات مشترك فراوانی داریم. تشابهاتی كه گویا در این روزها به طرز عجیبی مغفول مانده است. من بعید می دانم مردمی كه این روزها در كوچه و خیابان سر هر مسئله كوچكی به هم ناسزا می گویند و نزاع های كوچك و بزرگ رقم می زنند از نسل این بزرگان باشند.
ولی خدا را شكر ، گویا هنوز رافت و مهربانی در دل ایرانیان وجود دارد. سعدی علیه رحمه سالیان پیش گفت "چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضو ها را نماند قرار" ؛ این بیت شعر انگار هنوز تاریخ مصرف خود را از دست نداده است. هنوز هم در همین عصر وقتی می بینیم كسی كمك می خواهد او را یاری می كنیم. وقتی در بم زلزله می آید همه برای كمك می شتابیم، در زلزله آذربایجان شرقی برای كمك سر از پا نمی شناسیم، برای كمك به كودكان یتیم هزار و یك شكل كار مختلف می كنیم. وقتی كودكان كار را پشت چهارراه ها می بینیم دلمان به درد می آید حتی تصمیم می گیریم برای درمان بیماران دیگران را هشیار كنیم. هر عقل سلیمی هم این اقدامات را می پسندد و به افتخار كسانی كه چنین فعالیت های خیرانه ای انجام می دهد از صندلی خود بلند شده و كلاه از سر بر می دارد.
اما انگار عصر مدرن و ورود تكنولو‍ژی روی كمك كردن های ما هم تاثیر گذاشته است. امروز به جای آنکه به زلزله زدگان کمک کنیم، عکس های پروفایل مان را سیاه می کنیم و اینگونه تسلیت خود را اعلام می داریم. هنگام مرگ انسان موفقی مثل استیو جابز، به جای آنکه از راه و روش و منش او درس بگیریم عکس پروفایل مان را شبیه او می کنیم. تازه هنگام تشییع پیکر زنده یاد سیمین بهبانی خودمان را شتابان به پیکر او می رسانیم تا عکس "سلفی" از خودمان و پیکر زنده یاد سیمین بهبهانی بگیریم ما را چه شده است؟
این روزها هم که مد شده است بر سر خود آب یخ می ریزیم تا با بیماران ALS همدردی کنیم. آفرین بر ما! حداقل کاری که کردیم این بیماری بیش از پیش شناخته تر شود. ولی آیا درددل های مدیر انجمن کمک و به بیماران ALS را شنیده ایم؟ آیا شنیده ایم که او گفته در این سال ها حتی یک نفر هم به اندازه یک ریال به این بیماری در کشور کمک نکرده است؟ آیا کمک مالی مهم است یا ریختن آب یخ بر روی سر خودمان؟
قطعاً هنرمندان و ورزشکارانی که در این روزها آب یخ بر سر خود ریخته اند از لحاظ مالی آنقدر تامین هستند که بتوانند آن 100 دلار جریمه را بپردازند. ولی بیایید فکر کنیم، پرداخت کردن 100 دلار بهتر است یا ریختن آب یخ؟ این همه بنیاد خیریه در کشور وجود دارد که چشم به کمک های خیریه ما دارند اما دریغ از ما. خودمان را با ریختن آب یخ بر سرمان راحت کرده ایم. تازه هیچ بعید نیست که این کار را از روی کم نیاوردن جلوی دوست و رفیق مان انجام می دهیم یا واقعاً به نیت خیر. امروز دیگر هر کسی را می بینی روی سر خودش آب یخ ریخته است. کاری که قرار بود نیت خیرخواهانه داشته باشد حالا دیگر تبدیل به یک ژست شده است تا پیش دوست و رفیق و آشنا به قول معروف کم نیاوریم. تازه آنقدر این کار را به صورت خنده دار و کمیک اجرا می کنیم که دیگر تبدیل به یک حرکت طنز شده است تا یک اقدام خیرخواهانه.
راستی... شنیده اید که عده ای در اروپا و سایر نقاط جهان در دفاع از کودکان بی پناه غزه روی سر خود شن می ریزند؟ کودکانی که هر روز با کشته شدن یکی از افراد خانواده و یا دوست خود روز را به شب می رسانند. کودکانی که آوار خانه هایشان هر روز به دلیل وحشی گری های رژیم غاصب صهیونیستی بر سرشان می ریزد. کودکانی که فکر می کنند جهانیان آن ها را فراموش کرده اند و انگار آن ها کودک نیستند. واقعاً سئوال این است، چرا کودکان غزه را همانند سایر کودکان جهان به رسمیت نمی شناسیم؟ جداً همدردی کردن با کودکان غزه از هر اقدام دیگری مهم تر نیست؟ چند نفر از ما حاضریم صدای کودکان مظلوم غزه باشیم و شن بر روی سر خود بریزیم؟ در این خشکسالی و بی آبی در کشور که صدای آژیر خطر آن روز به روز بلندتر از قبل می شود آیا بهتر نیست نوع دیگری از بیماران ALS حمایت کنیم؟ کلاه خودمان را قاضی کنیم. کار درست چیست؟ اگر می خواهیم از بیماران حمایت کنیم، کودکان غزه را نیز فراموش نکنیم. باور کنید این کودکان نیز بیمارند. بیماری جز درد هزینه دارد ؛ بیایید باری از روی هزینه های بیماران برداریم.
در این میان هنرمندان بزرگی همچون نیکی کریمی بودند که در خصوص چالش سطل آب یخ لب به انتقاد گشودند و گفتند "می شود در این کم آبی یک سطل آب رو به هدر نداد و اگر قرار است کمک کنیم خودمان یواشکی این کار را بکنیم و به این همه مراکزی که به کمک احتیاج دارند رسیدگی کنیم". بارها شنیده ام که امام علی (ع) هم شب ها و در خفا و پنهانی به نیازمندان کوفه کمک می کرد. اتفاقاً ثواب کمک های پنهانی بیشتر هم هست. بی شمار هنرمند و ورزشکار می شناسم که بدون آنکه کسی بداند بزرگترین کارهای خیر را در دنیا انجام می دهند. کار خیر کردن نیاز به بوق و کرنا ندارد. به قول زنده یاد سهراب سپهری "چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید".
ما و آن بزرگان از یك خاك برخاسته ایم و تشابهات مشترك فراوانی داریم. تشابهاتی كه گویا در این روزها به طرز عجیبی مغفول مانده است. من بعید می دانم مردمی كه این روزها در كوچه و خیابان سر هر مسئله كوچكی به هم ناسزا می گویند و نزاع های كوچك و بزرگ رقم می زنند از نسل این بزرگان باشند.
ولی خدا را شكر ، گویا هنوز رافت و مهربانی در دل ایرانیان وجود دارد. سعدی علیه رحمه سالیان پیش گفت "چو عضوی به درد آورد روزگار / دگر عضو ها را نماند قرار" ؛ این بیت شعر انگار هنوز تاریخ مصرف خود را از دست نداده است. هنوز هم در همین عصر وقتی می بینیم كسی كمك می خواهد او را یاری می كنیم. وقتی در بم زلزله می آید همه برای كمك می شتابیم، در زلزله آذربایجان شرقی برای كمك سر از پا نمی شناسیم، برای كمك به كودكان یتیم هزار و یك شكل كار مختلف می كنیم. وقتی كودكان كار را پشت چهارراه ها می بینیم دلمان به درد می آید حتی تصمیم می گیریم برای درمان بیماران دیگران را هشیار كنیم. هر عقل سلیمی هم این اقدامات را می پسندد و به افتخار كسانی كه چنین فعالیت های خیرانه ای انجام می دهد از صندلی خود بلند شده و كلاه از سر بر می دارد.
اما انگار عصر مدرن و ورود تكنولو‍ژی روی كمك كردن های ما هم تاثیر گذاشته است. امروز به جای آنکه به زلزله زدگان کمک کنیم، عکس های پروفایل مان را سیاه می کنیم و اینگونه تسلیت خود را اعلام می داریم. هنگام مرگ انسان موفقی مثل استیو جابز، به جای آنکه از راه و روش و منش او درس بگیریم عکس پروفایل مان را شبیه او می کنیم. تازه هنگام تشییع پیکر زنده یاد سیمین بهبانی خودمان را شتابان به پیکر او می رسانیم تا عکس "سلفی" از خودمان و پیکر زنده یاد سیمین بهبهانی بگیریم ما را چه شده است؟
این روزها هم که مد شده است بر سر خود آب یخ می ریزیم تا با بیماران ALS همدردی کنیم. آفرین بر ما! حداقل کاری که کردیم این بیماری بیش از پیش شناخته تر شود. ولی آیا درددل های مدیر انجمن کمک و به بیماران ALS را شنیده ایم؟ آیا شنیده ایم که او گفته در این سال ها حتی یک نفر هم به اندازه یک ریال به این بیماری در کشور کمک نکرده است؟ آیا کمک مالی مهم است یا ریختن آب یخ بر روی سر خودمان؟
قطعاً هنرمندان و ورزشکارانی که در این روزها آب یخ بر سر خود ریخته اند از لحاظ مالی آنقدر تامین هستند که بتوانند آن 100 دلار جریمه را بپردازند. ولی بیایید فکر کنیم، پرداخت کردن 100 دلار بهتر است یا ریختن آب یخ؟ این همه بنیاد خیریه در کشور وجود دارد که چشم به کمک های خیریه ما دارند اما دریغ از ما. خودمان را با ریختن آب یخ بر سرمان راحت کرده ایم. تازه هیچ بعید نیست که این کار را از روی کم نیاوردن جلوی دوست و رفیق مان انجام می دهیم یا واقعاً به نیت خیر. امروز دیگر هر کسی را می بینی روی سر خودش آب یخ ریخته است. کاری که قرار بود نیت خیرخواهانه داشته باشد حالا دیگر تبدیل به یک ژست شده است تا پیش دوست و رفیق و آشنا به قول معروف کم نیاوریم. تازه آنقدر این کار را به صورت خنده دار و کمیک اجرا می کنیم که دیگر تبدیل به یک حرکت طنز شده است تا یک اقدام خیرخواهانه.
راستی... شنیده اید که عده ای در اروپا و سایر نقاط جهان در دفاع از کودکان بی پناه غزه روی سر خود شن می ریزند؟ کودکانی که هر روز با کشته شدن یکی از افراد خانواده و یا دوست خود روز را به شب می رسانند. کودکانی که آوار خانه هایشان هر روز به دلیل وحشی گری های رژیم غاصب صهیونیستی بر سرشان می ریزد. کودکانی که فکر می کنند جهانیان آن ها را فراموش کرده اند و انگار آن ها کودک نیستند. واقعاً سئوال این است، چرا کودکان غزه را همانند سایر کودکان جهان به رسمیت نمی شناسیم؟ جداً همدردی کردن با کودکان غزه از هر اقدام دیگری مهم تر نیست؟ چند نفر از ما حاضریم صدای کودکان مظلوم غزه باشیم و شن بر روی سر خود بریزیم؟ در این خشکسالی و بی آبی در کشور که صدای آژیر خطر آن روز به روز بلندتر از قبل می شود آیا بهتر نیست نوع دیگری از بیماران ALS حمایت کنیم؟ کلاه خودمان را قاضی کنیم. کار درست چیست؟ اگر می خواهیم از بیماران حمایت کنیم، کودکان غزه را نیز فراموش نکنیم. باور کنید این کودکان نیز بیمارند. بیماری جز درد هزینه دارد ؛ بیایید باری از روی هزینه های بیماران برداریم.
در این میان هنرمندان بزرگی همچون نیکی کریمی بودند که در خصوص چالش سطل آب یخ لب به انتقاد گشودند و گفتند "می شود در این کم آبی یک سطل آب رو به هدر نداد و اگر قرار است کمک کنیم خودمان یواشکی این کار را بکنیم و به این همه مراکزی که به کمک احتیاج دارند رسیدگی کنیم". بارها شنیده ام که امام علی (ع) هم شب ها و در خفا و پنهانی به نیازمندان کوفه کمک می کرد. اتفاقاً ثواب کمک های پنهانی بیشتر هم هست. بی شمار هنرمند و ورزشکار می شناسم که بدون آنکه کسی بداند بزرگترین کارهای خیر را در دنیا انجام می دهند. کار خیر کردن نیاز به بوق و کرنا ندارد. به قول زنده یاد سهراب سپهری "چشم ها را باید شست ، جور دیگر باید دید".
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
