اگر واقعا قرار است رویکرد دوران احمدینژاد تکرار شود که ما برنامه هستهایمان را با سرعت و شرایطی که خودمان میخواهیم به جلو خواهیم برد و غربیها هم هر تحریمی میخواهند اعمال کنند و هر قطعنامهای میخواهند صادر کنند، این سیاست هم رسما میتواند اعلام شود و نیازی به «خبرسازی» نامستند و غیررسمی نیست. درعینحال همه تقصیر را هم نمیتوان متوجه جریانات منتقد تیم دیپلماسی فعلی کرد. واقعیت تلخ آن است که همانقدر که آنان حالت تهاجمی دارند، وزارتخارجه انعطاف به خرج میدهد. شاید اگر وزارتخارجه با قاطعیت بیشتری به ادعاها واکنش نشان میداد، این جریان اقلیت این میزان «جری» نمیشد. به نظر میرسد که دستگاه دیپلماسی خیلی دستبهعصا و محافظهکارانه عمل میکند. منتقدهای مدعی هم خیالشان راحت شده و هرروز برنامه و هجمه جدیدی علیه تیم مذاکرهکننده به راه میاندازند. متاسفانه باید اذعان داشت که تیم مذاکرهکننده ما فقط با غربیها طرف نیست بلکه با یک جبهه مخالفت جدی- البته اقلیت- هم در داخل کشور روبهروست که در ادوار گذشته، نشانی از آنها نبود. ممکن است آنها بگویند که ما با این تاکتیکها، درواقع میخواهیم موضع تیم مذاکرهکننده را در برابر غربیها در ژنو قویتر کنیم اما متاسفانه لبخندی که بر روی لبان آنها پس از بیان این جمله ظاهر میشود، چیز دیگری را مینمایاند.