بازار نقل و انتقالات لیگ برتر ایران، در تابستان جاری نیز داغ و بسیار جذاب دنبال شد تا رفت و آمدها و اتفاقات غیرمنتظره، بر آتش هیجانات مخاطبین بیافزاید و فضایی ویژه را به فوتبال داخلی ایران هدیه کند، فضایی که صرفاً جذاب هم نبود و گاهاً شاهد جنگ و آتش‌افروزی‌ها در آن بودیم تا در کلکسیون نقل و انتقالات تابستانی فصل 98/99 بروز پدیده‌ای جدید به نام: حق فسخ قرارداد یکطرفه، در صورت داشتن پیشنهاد خارجی، فوتبال ایران و باشگاه‌ها را عملاً به خاک سیاه بنشاند!

با نگاهی ساده به بزرگ‌ترین نقل و انتقالات صورت گرفته در ماه‌های اخیر می‌توان دریافت، که بسیاری از بازیکنان خارجی و داخلی با کیفیت، زیر پوشش همین بند کاملاً غیرحرفه‌ای و یک‌طرفه که خروجی آن نتیجۀ: برد مطلق برای بازیکن یا مربی و باخت برای باشگاه است، بسیاری از افراد قراردادهای رسمی خود را پیش چشم قانون بی‌اعتبار و به صورت خودسرانه اقدام به ترک طرف قرارداد خود کردند.

از تراکتورسازی گرفته که هنوز هم با آنتونی استوکس بر سر این بند عجیب و ناشناخته درگیر است گرفته تا پرسپولیس و جدایی تلخ برانکو، تا ستاره‌هایی که در استقلال یکی پس از دیگری غیب شدند و ...، همه و همه زاییدۀ این پدیدۀ غیرقابل درک است که باشگاه را مجبور می‌کند تا دلار یا ریال آخر دستمزد بازیکن را در حالی که در لباس باشگاهی دیگر خدمت می‌کند، را بپردازد و هیچ‌کس هم برای مقابله با آن تدبیری و اندیشه‌ای را در دستور کار قرار نمی‌دهد و همچنان باشگاه‌ها در حال زیان‌دهی در این ماجرا هستند.

در هیچ یک از باشگاه‌های خارجی چنین بندی دیده نمی‌شود، ارجعیت قانونی ابتدا با مالک بازیکن، یعنی باشگاه است و هیچ بازیکنی نمی‌تواند و نخواهد توانست خودسرانه اقدام به ترک مالک کند، مگر با فعالسازی بند خرید که از این راه نیز باشگاه ضرری را متوجه خود نمی‌بیند و پس از آنکه بازیکن را از دست می‌دهد، بیش از 3 برابر ارزش مادی بازیکن را از باشگاه خریدار دریافت می‌کند، اما در لیگ برتر ایران چطور؟!!