یک- علی علیپور که پیشنهادهایی برای بازی در لیگ‌های خارجی دارد و به خاطر مخالفت باشگاه پرسپولیس با انتقالش به مشکل خورده، خواهان بهبود دستمزد دریافتی‌اش شده و صراحتا گفته اگر تا پیش از اردوی ترکیه تکلیف این ماجرا روشن نشود فصل بعد سرخپوش نخواهد ماند. بخشی از سخنان بهترین گلزن دو فصل اخیر قرمزها از این قرار است: «من با قراردادهای 500 میلیونی این همه زحمت کشیدم و گل زدم، اما مهاجم خارجی می‌آید و خیلی راحت 400 یا 500 هزار دلار می‌گیرد.» این درست که فاصله ارزش دلار و ریال باعث به وجود آمدن چنین شکافی شده، اما اصل حرف علیپور هم بیراه نیست. فوتبالیست ایرانی دریافتی به مراتب کمتری نسبت به بازیکن خارجی دارد، اما بیشتر فحش می‌خورد، بیشتر انتقاد می‌شنود و بیشتر هم باید پاسخگو باشد. بازیکن خارجی به ایران می‌آید، آپارتمان لوکس‌اش را تحویل می‌گیرد، وسایل ایاب و ذهاب برایش فراهم می‌شود و بعضا بدون کمترین کارایی یا حتی بازی برای تیم جدا می‌شود و می‌رود. او حتی زبان هم نمی‌فهمد که متوجه انتقادات بشود؛ راحت راحت، پاک پاک! خب چرا ما نباید بلد باشیم با قیمت مناسب، بازیکن خارجی خوب بیاوریم که خدماتش ارزنده باشد و صدای اعتراض همبازیان ایرانی او هم در نیاید؟ آیا اگر بودیمیر، منشا یا پریموف بهتر و ارزان‌تر از این بودند، صدای اعتراض علیپور به این شکل در می‌آمد؟

دو- پژمان منتظری که به طور قطع تصمیمش را گرفته و دیگر قصد بازگشت به استقلال را ندارد، در جمله‌ای قابل تامل گفته است: «من به جرات می‌گویم اگر الان بخواهم در ایران بازی کنم، بیشتر از لیگ قطر پول می‌گیرم.» توجه داشته باشید لطفا؛ یک بازیکن 35 ساله ایرانی که سال‌های درخشانی در فوتبال قطر داشته، به صراحت می‌گوید آن سوی آب دیگر کسی حاضر نیست آنقدرها بابت استخدام او پول بدهد، اما در ایران که حتما اقتصاد فوتبالش نحیف‌تر از قطر است، به او دستمزد به مراتب بیشتری می‌پردازند؛ آیا این باورکردنی است؟ ببینید تا کجا اشتباه پیش رفته‌ایم. جالب است که قطری‌ها بهترین بازیکنان ما را در بهترین سال‌های عمرشان می‌گیرند و مورد استفاده قرار می‌دهند، ما اما بعد از اینکه آنها دست کشیدند، تازه سراغ متاع فرسوده خودمان می‌رویم و او را با قیمت بالاتر می‌خریم. ما؛ که لابد سرزمین‌مان با قطر دوونیم میلیونی خیلی توفیر دارد و پر از پژمان‌های جوان و ناشناخته است. ما هنوز منتظر منتظری‌ها هستیم و بابتش بیشتر از قطری‌ها سر کیسه را شل می‌کنیم. تلخ‌تر از این هم مگر داریم؟