از آخرین باری که منچستریونایتد در جریان بازی موفق به گلزنی شده 437 دقیقه می‌گذرد. ولی پر زور نبودن یونایتد در فاز تهاجمی تنها به این فصل خلاصه نشده و شیاطین سرخ از شش فصل گذشته تا امروز در فاز حمله و در مقابل دروازه حریفان با افول تدریجی مواجه بوده‌اند.

یونایتد در جریان شکست 4-0 اخیرش مقابل اورتون تا دقیقه 86 نتوانسته بود دروازه حریف را تهدید کند و در جدال با بارسلونا در اولدترافورد هم بازیکنان این تیم حتی یک بار نتوانستند مارک آندره تراشتگن را به زحمت بیندازند. سه روز بعد از آن هم یونایتد در مقابل وستهام به جز دو پنالتی تعیین‌کننده پل پوگبا تنها یک بار توانست روی دروازه حریف شانس گلزنی خلق کند.

اما این مشکل برای یونایتد تازگی ندارد. از زمان خداحافظی سر الکس فرگوسن در سال 2013 شیاطین سرخ در مقابل دروازه حریفان همچون شیری بدون دندان بوده‌اند. یونایتد در شش فصل گذشته نسبت به میانگین سابق خود به مراتب کمتر گلزنی کرده و در هر شش فصل اخیر، همه رقبای بزرگ این تیم در لیگ برتر بیشتر از یونایتدی‌ها گلزنی کرده‌اند.

سولسشر می‌داند که برای برطرف کردن این مشکل بیش از هر چیز به خلاقیت بیشتر در میانه میدان نیاز دارد. جایی که برای مثال حریفان یونایتد با استفاده از خلاقیت بازیکنانی مثل داوید سیلوا، کوین دی‌بروین یا کریستین اریکسن، به مراتب بهتر از یونایتدی‌ها عمل می‌کنند. یونایتد در عین حال به بازیکنانی نیاز دارد که با ارسالهای باکیفیت از کناره‌های زمین بتوانند خط حمله تیم را تغذیه کنند. کسانی مثل سادیو مانه و محمد صلاح و حتی اندرو رابرتسون و ترنت الکساندر آرنولد در لیورپول.

از سوی دیگر یونایتد سالها است که یک شماره 10 کلاسیک، یک وینگر راست ستاره و یک دفاع راست قهار در اختیار ندارد. سولسشر بدون شک در آستانه فصل نقل و انتقالات تابستانی به این نیازها فکر می‌کند و باید دید آیا مدیریت باشگاه می‌تواند در همکاری با او، برای فصل آینده یونایتدی متفاوت را روانه میدان کند؟