تیم ملی فوتبال ایران بر خلاف رقبای سرشناسش در رقابت های جام ملتهای آسیا توانست در ۴۵ دقیقه ابتدایی بازی نخستش خوب نتیجه بگیرد.
درحالی که کره، امارات، چین و استرالیا در دام بازی اول افتادند و رقابت‌های دشوار داشتند، ایران در بازی نخست خیلی زود توانست یمن را گوشه رینگ ببرد. شوت عالی آزمون و ریباند قشنگ طارمی گل اول ایران شد. کاشته تماشایی اشکان دژاگه و تیر دروازه و گلر یمن گل دوم مان را قم زدند و سانتر تماشایی رامین و ضربه سر دیدنی طارمی هم شد گل سوم ایران در کمتر از ۲۴ دقیقه! نکته دلهره آور تیم ملی در این نیمه خطاهای پرشمار بازیکنان بود و کارتهای زیادی که می‌شد بگیریم!

تیم ملی ایران نیم دوم را با یک تغییر آغاز کرد. مجید حسینی رفت روی نیمکت و پژمان منتظری به زمین آمد. پژمان که بدون بازوبند بعد از مدت ها برای تیم ملی در یک تورنمنت رسمی به زمین آمد، جای مجید را گرفت. مجید که هیچ شباهتی به آن مجید جام جهانی نداشت. بی تمرکز و با چشمانی سرخ و کمی عصبی.

او چه شده بود را باید مربیان درباره اش توضیح دهند اما اشتباه دقایق اولیه که موقعیت داد به یمنی ها انگار تمرکزش را به هم ریخته بود.

خطای بدی هم که روی یاران یمنی داشت اگر با مهربانی ساتوی ژاپنی همراه نمی شد شاید بد کاری دستش می داد. طوری که کارشناسان داوری خودمان آن را مستحق مجازات شدید می دانستند.

پژمان در کنار مرتضی پورعلی گنجی کمی آرامش در پشت سر را به تیم برگرداندند . البته یمن هم خیلی بعد خوردن سه گل، میلی به حمله نداشت.

تیم ملی در نیمه دوم هم هجومی بود. گل چهارم را سردار زد. بعد از چند بار ناکامی باز روی یک پاس به بیرون او با بغل پا گل زد و تلاش دفاع یمن برای در آوردن توپ از روی خط بی اثر بود.

زیباترین گل ایران در این بازی را اما تعویض طلایی کی روش زد. سامان قدوس که جای وحید امیری به زمین آمد با شوتی چکشی از پشت محوطه جریمه گل زد. یک گل دیدنی و کی روش هم تازه از بعد گل چهارم بود که برای گل ها خوشحالی می کرد. در روزهایی که بزرگان جام را برابر کم نام ها بد شروع کردند، ایران بهترین نتیجه تا روز سوم را گرفته است. 

نتیجه ای که البته برای ما فقط سه امتیاز است اما هشداری است برای رقبا.

این بازی برای تیم ملی نکات مثبتی داشت. ایران گلزنی زیاد را بعد بازی سال ها قبل برابر بحرین تجربه کرد در یک بازی رسمی.

ترابی در خط هافبک عالی نشان داد و استثنایی تا جا برای رقبایش مثل امیری و دیگران تنگ شود.

در دفاع ما نشان دادیم در عمق روی ضد حمله ها جا می مانیم و اما مهمترین ترس مان باید از خشونتی باشیم که بچه های تیم ملی در بازی شان داشتند.

تکل های بی ملاحظه ای که می تواند کار دست مان دهد و عصبانی شدن هایی که دلیلی ندارند!