عادل فردوسی پور فکر می کرد اگر در مصاحبه با کارلوس کی روش به او بگوید دست از پست گذاشتن در اینستاگرام اقلا در این بازه نزدیک به جام ملتهای آسیا بردارد ، او می گوید چشم. سرمربی این را نگفت اما دقیقا همان حرفی را زد که حرف اکثریت فوتبال ایران است.
 او از جوی گفت که 8 سال است تکرار می شود. جوی که تیم ملی به آن عادت دارد. گفت این حرف ها درباره وحدت ملی باید 6 ماه قبل زده می شد. باید فدراسیون جمعش می کرد و البته درست می گفت. این همان حرفی است که دیروز محمد دادکان هم گفته بود. علی پروین هم اگر بپرسید همین را می گوید. حتی حاجی مایلی که خودش یک پای دعواهاست و بقیه اهالی فوتبال!
بله این اوج بی هنری در فدراسیون فوتبال بوده اقلا در این 8 سال. از دوره علی کفاشیان تا امروز. اینکه اولا شانیت تیم ملی حفظ نشده. شان سرمربی آن فارغ از اینکه چه کسی است. این ولی همه ماجرا نیست. در سوی مقابل هم این یک رابطه دو طرفه بوده است. اینکه تیم ملی خودش سعی کرده پاسخ هر کسی را بدهد.

تندترین واژه ها در دو سوی دعواهای دو به دو منتقل شده است. مدام تکرار شده . رسیده است به امروز . چیزی که اصلا قابل پذیرش نیست. چرا چنین می شود؟ ماجرا خیلی دشوار نیست. 
مهدی مهدوی کیا اخیرا در مصاحبه ای با خبرآنلاین خاطره ای تعریف کرد از فوتبال آلمان:«توماس مولر کاپیتان بایرن و کاپیتان تیم ملی آلمان مصاحبه ای کرد علیه فن خال سرمربی وقت این تیم. باشگاه بلافاصله او را احضار کرد ، توبیخ کرد و وادار به عذرخواهی. برای اینکه بداند حیطه اختیارات یک بازیکن حرف زدن درباره سرمربی نیست. ولی اینجا چه؟ فدراسیون ما دقیقا چه کار کرده؟ اگر بار اول جدی می ایستادند هم حرمت تیم ملی حفظ می شد و هم فوتبال مان. فرقی نداشت هر کسی مقصر است از این طرف یا آن طرف ، حتما باید با او برخورد می شد تا ادامه پیدا نکند.» این گفته چقدر شبیه به مصاحبه کریم باقری بود درباره درگیری های بین افراد در فوتبال ایران در کادرفنی تیم ملی و آن سو در باشگاه ها که کریم هم بخشی از آنهاست. او باز به فدراسیون ایراد گرفته بود که مدیریت نکردند و این سیکل مدام تکرار شده و می شود.