در روزهای اخیر طرح برخی نمایندگان برای سپردن گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح حاشیه ساز شده است. گویا مهمترین استدلال موافقان چنین طرحی، بحث امنیت در اینترنت است. اما سوال اصلی آن است که مگر کنترل امنیت در هر حوزه ای صرفا از طریق «مالکیت» محقق می شود؟
در روزهای اخیر طرح برخی نمایندگان برای سپردن گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح حاشیه ساز شده است. گویا مهمترین استدلال موافقان چنین طرحی، بحث امنیت در اینترنت است. اما سوال اصلی آن است که مگر کنترل امنیت در هر حوزه ای صرفا از طریق «مالکیت» محقق می شود؟
در روزهای اخیر طرح برخی نمایندگان برای سپردن گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح حاشیه ساز شده است.
به گزارش روز نو :احمد مازنی نماینده مجلس گفته است که این طرح از سوی نصرالله پژمانفر رئیس کمیسیون فرهنگی مطرح و پیش‌نویس آن تهیه شده است.
بر اساس اخباری که در این زمینه منتشر شده، دلیل اصلی این طرح «عدم همکاری دولت برای تشدید فیلترینگ» عنوان شده است.
با انتشار این اخبار و شایعات، برخی کارشناسان درباره آن به اظهارنظر پرداخته اند. شماری از آنها، درباره اصل فیلترینگ و راه های نادرستی که برخی نمایندگان درباره آن طی می کنند صحبت کرده اند و شماری دیگر به موضوع مرز مجازی و فیزیکی پرداخته اند. به گفته منتقدان طرح، نمایندگان پیشنهاددهنده ظاهرا تصور می کنند که گذرگاه اینترنت یک مرز فیزیکی است که باید آن را به نیروهای مسلح بدهیم درحالی که این تصور از اساس اشتباه است.
فارغ از بحث های ذکرشده، تقریبا همزمان با این شایعات «بنیاد تعاون» در اقدامی قابل توجه اعلام کرد که از کنسرسیوم توسعه اعتماد مبین، همان شرکتی که ۵۱ درصد از سهام شرکت مخابرات ایران را در اختیار دارد، خارج می شود. به این ترتیب نیروهای مسلح به صورت رسمی از مالکیت شرکت مخابرات کناره گیری کرده است.
این کناره گیری در حالی است که چند ماه پیش در دی ماه سال 96، امیر حاتمی، وزیر دفاع وزیر از دستور رهبر معظم انقلاب به ستاد کل نیروهای مسلح ایران برای واگذاری بنگاه‌های اقتصادی «غیرمرتبط» خبر داده بود.
به این ترتیب یکی از بارزترین مصادیق این ماموریت ویژه رهبر معظم انقلاب توسط بنیاد تعاون به طور کامل انجام شده است. در چنین شرایطی چرا باید عده ای در مجلس شورای اسلامی به دنبال واگذاری گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح باشند؟ مگر خود نیورهای مسلح به اختیار خود از نهادی غیرمرتبط خارج نشده؟
نکته دیگر در این خصوص این است که گویا مهمترین استدلال موافقان چنین طرحی، بحث امنیت در اینترنت است. این استدلال خود دارای اشکالات بارزی است. امنیت یکی از موضوعات محوری برای همه حوزه های اجرایی در همه کشورها قلمداد می شود. در کشور ما به دلیل شرایط ژئوپولتیکی و پاره از دیگر مسائل، این موضوع اهمیت مضاعفی دارد. اما سوال اصلی آن است که مگر کنترل امنیت در هر حوزه ای صرفا از طریق «مالکیت» محقق می شود؟ مگر نمی توان امنیت در اینترنت را تضمین کرد بی آنکه بر مالکیت گذرگاه اینترنت را در دست گرفت؟ به عنوان مثالی دیگر، بسیاری از شرکت های بزرگ کشور به صورت سهامی عام اداره می شوند و همگی آنها تحت نظارت بورس هستند. اما مگر بورس برای نظارت و کنترل آنها باید مالکیت آنها را نیز بر عهده بگیرد؟ بدیهی است که چنین موضوعی نمی تواند بهانه سپردن گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح باشد.
نکته قابل تامل دیگر درمورد برخی انگیزه های احتمالی در پس چنین طرح هایی است. در دولت احمدی نژاد، طرح واگذاری مخابرات با همین بهانه امنیت انجام گرفت. اما نتیجه آن چه بود؟ عده ای چنین اقداماتی را صرفا بهانه ای می دانند تا برخی افراد بتوانند برای خود در آینده پست های جدیدی مهیا کنند. اتفاقی که البته لزوما به افراد پیشنهاددهنده و اجراکننده طرح منتسب نیست بلکه به کسانی بازمی گردد که بدون آنکه در ویترین باشند، محرک چنین طرح هایی هستند.
در روزهای اخیر طرح برخی نمایندگان برای سپردن گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح حاشیه ساز شده است.
به گزارش روز نو :احمد مازنی نماینده مجلس گفته است که این طرح از سوی نصرالله پژمانفر رئیس کمیسیون فرهنگی مطرح و پیش‌نویس آن تهیه شده است.
بر اساس اخباری که در این زمینه منتشر شده، دلیل اصلی این طرح «عدم همکاری دولت برای تشدید فیلترینگ» عنوان شده است.
با انتشار این اخبار و شایعات، برخی کارشناسان درباره آن به اظهارنظر پرداخته اند. شماری از آنها، درباره اصل فیلترینگ و راه های نادرستی که برخی نمایندگان درباره آن طی می کنند صحبت کرده اند و شماری دیگر به موضوع مرز مجازی و فیزیکی پرداخته اند. به گفته منتقدان طرح، نمایندگان پیشنهاددهنده ظاهرا تصور می کنند که گذرگاه اینترنت یک مرز فیزیکی است که باید آن را به نیروهای مسلح بدهیم درحالی که این تصور از اساس اشتباه است.
فارغ از بحث های ذکرشده، تقریبا همزمان با این شایعات «بنیاد تعاون» در اقدامی قابل توجه اعلام کرد که از کنسرسیوم توسعه اعتماد مبین، همان شرکتی که ۵۱ درصد از سهام شرکت مخابرات ایران را در اختیار دارد، خارج می شود. به این ترتیب نیروهای مسلح به صورت رسمی از مالکیت شرکت مخابرات کناره گیری کرده است.
این کناره گیری در حالی است که چند ماه پیش در دی ماه سال 96، امیر حاتمی، وزیر دفاع وزیر از دستور رهبر معظم انقلاب به ستاد کل نیروهای مسلح ایران برای واگذاری بنگاه‌های اقتصادی «غیرمرتبط» خبر داده بود.
به این ترتیب یکی از بارزترین مصادیق این ماموریت ویژه رهبر معظم انقلاب توسط بنیاد تعاون به طور کامل انجام شده است. در چنین شرایطی چرا باید عده ای در مجلس شورای اسلامی به دنبال واگذاری گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح باشند؟ مگر خود نیورهای مسلح به اختیار خود از نهادی غیرمرتبط خارج نشده؟
نکته دیگر در این خصوص این است که گویا مهمترین استدلال موافقان چنین طرحی، بحث امنیت در اینترنت است. این استدلال خود دارای اشکالات بارزی است. امنیت یکی از موضوعات محوری برای همه حوزه های اجرایی در همه کشورها قلمداد می شود. در کشور ما به دلیل شرایط ژئوپولتیکی و پاره از دیگر مسائل، این موضوع اهمیت مضاعفی دارد. اما سوال اصلی آن است که مگر کنترل امنیت در هر حوزه ای صرفا از طریق «مالکیت» محقق می شود؟ مگر نمی توان امنیت در اینترنت را تضمین کرد بی آنکه بر مالکیت گذرگاه اینترنت را در دست گرفت؟ به عنوان مثالی دیگر، بسیاری از شرکت های بزرگ کشور به صورت سهامی عام اداره می شوند و همگی آنها تحت نظارت بورس هستند. اما مگر بورس برای نظارت و کنترل آنها باید مالکیت آنها را نیز بر عهده بگیرد؟ بدیهی است که چنین موضوعی نمی تواند بهانه سپردن گذرگاه اینترنت به نیروهای مسلح باشد.
نکته قابل تامل دیگر درمورد برخی انگیزه های احتمالی در پس چنین طرح هایی است. در دولت احمدی نژاد، طرح واگذاری مخابرات با همین بهانه امنیت انجام گرفت. اما نتیجه آن چه بود؟ عده ای چنین اقداماتی را صرفا بهانه ای می دانند تا برخی افراد بتوانند برای خود در آینده پست های جدیدی مهیا کنند. اتفاقی که البته لزوما به افراد پیشنهاددهنده و اجراکننده طرح منتسب نیست بلکه به کسانی بازمی گردد که بدون آنکه در ویترین باشند، محرک چنین طرح هایی هستند.
موضوع دیگر، بحث افکار عمومی و نگاه مردم به نیروهای مسلح است. نیروهای مسلح به لحاظ وظیفه ذاتی خود در هر کشوری، از جایگاه ویژه ای میان افکار عمومی برخوردارند. اما آیا ارائه چنین طرح هایی و گذاشتن چنین مسئولیت هایی بر دوش نیروهای مسلح، نگاه افکار عمومی به آنها را منحرف نمی کند؟ کافی است به تجربه های پیشین نگاهی بیندازیم. آیا بهتر نیست نمایندگان مجلس با دست کشیدن از چنین طرح هایی، نیروهای مسلح را بدنام نکنند؟
انتخاب
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
