اما ما دوشنبه ها عادت داشتیم از ساعت 30/9 شب تلویزیون را با صدای تا آخر کم روشن کنیم و منتظر 90 باشیم. این دومین هفته است که کمبودش حس می شود. حتی منتقدانش هم برای خوراک فردای رسانه ها به آن احتیاج داشتند. این که مدیر جدید فکر می کند در حال حاضر منتقدان 90 با لبی خندان و دست هایی که به هم می مالند به فرصت تحدید این برنامه نگاه می کنند در اشتباه است. در طی این 20 سال 90 و عادل فردوسی پور در کنار هم اما هر کدام جداگانه به برندی مستقل بدل شدند که در نهایت به یک صدای واحد ختم می شد. اینکه از 90 می ترسید یا از فردوسی پور، و می خواهید جلوی قدرتمندتر شدن بیشتر آنها بایستید باید خیلی قوی تر از این دو باشید. در واقع باید بتوانید افکار عمومی را قانع کنید. چرا که بارها افکار عمومی سربزنگاه دست 90 را گرفته و اجازه نداده که پشتش به خاک برسد.

90 هم برای آنها جبران کرده است، از نجات اعدامی گرفته تا مطرح کردن رشوه در فوتبال، از «رمل و استرلاب» گفته تا حرف های نشنیده زنان فوتبالیست. رابطه 90 و مردم به تعبیری یک رابطه عاشقانه است. بارها از اینکه فردوسی پور رک و پوست کنده به سیاسیون توپیده دل مردم خنک شده است. همه حرف هایی که آنها می خواستند بزنند مجری 90 با «وول» خوردن های تمام نشدنی روی صندلی چرخداری که آنقدر لغزید تا افتاد با یک خنده پهن شده روی صورتش به زبان آورد. او برای میلیون ها رایی که هر هفته جمع می کرد یک ابرقهرمان بود.

کی می تواند با ساخت برنامه ورزشی طنازی کرده و از گرانی نرخ عوارض خروج از کشور بگوید؟ کدام مجری برنامه تلویزیونی در چشم دوربین خیره شده و گفته «مچکریم»؟ در کدام برنامه تلویزیونی تهیه کننده آن توانسته ادای «سندی» را در بیاورد و از «کاپی» کردن و credit دادن صحبت کند؟ و تمام این اشاره ها، یعنی بله می دانیم که شما مسابقه «سوپر تلنت» ایرانی را از شبکه های آن طرف آبی می بینید، یعنی ما هم جزئی از شما هستیم که با هر جریان فانتزی یا غیرفانتزی که ماهواره ها نشان می دهند همسو هستیم. و این یعنی بله «من 90» در کنار شما مردم هستم و آن را از تلویزیون پر گیر و گرفتی که به سختی باید در آن حرف زد به گوش همه می رسانم. این راه زمین زدن 90 نیست. مواظب باشید پشت این برنامه به خاک نمی رسد حریفتان «چغر بد بدنی» است.