فوت پسر 10 ساله با آمپول اشتباهی، مرگ یک کودک 8 ساله به خاطر آمپول پنی‌سیلین، مرگ پسر جوان در لردگان پس از تزریق آمپول، گزارش از وضعیت کودک 6 ساله سرطانی که به او تزریق اشتباه شد و صدها تیتر دیگر که خبر از قصورپزشکی می‌دهند!

اما شاید هر یک از ما بپندارد که این‌گونه اتفاقات برای دیگران است و حتی یک درصد هم احتمال اینکه روزی این بلا بر سرش بیاید را هم نمی‌دهد ولی غافل از اینکه هر آن امکان دارد که قصور پزشکی و پرستاری بر تن بیمار ما یا یکی از عزیزانمان بنشیند.اتفاقاتی که تنها بر اثر قصور برخی از پزشکان و پرستاران رخ داده وسلامت افراد بی‌گناه که برای مداوای بیماری خود به آنها مراجعه کرده‌اند را به خطر انداخته است، برخی از این اشتباهات نیز موجب داغدار شدن خانواده‌ای شده است.

به هر حال، هر پدر و مادری با هزاران آرزو و امید صاحب فرزند می‌شوند و برای تأمین آسایش و راحتی آن سختی‌های زیادی را به دوش می‌کشند هرگز انتظار و یا تحمل رخ دادن چنین اتفاقاتی را که منجر به از دست دادن، قطع عضو و یا هزاران اتفاقات ناگواری که بر سر فرزندشان بیاید را ندارند.

پدر و مادر محمد، همان نوزاد قمی که بر اثر تزریق آمپول اشتباه در بدو تولد، انگشتان دستش را از دست داد، نمونه‌ای از همین پدر و مادرها هستند که نخستین ثمره 4 سال زندگی مشترکشان با یک اشتباه به ظاهر کوچک به نام قصور پزشکی انگشتان نحیف و کوچکش را از دست داد.

مصطفی نصیری پدر محمد می‌گوید: 13 شهریور سال 95 ساعت 4 عصر، همسرم که در ماه نهم بارداری بود، دچار درد شد. او را بلافاصله پیش پزشکش یعنی دکتر .... متخصص زنان و زایمان بردم. اما وی با وجود اینکه همسرم از درد رنج می‌برد و به خود می‌پیچید، دو ساعت بعد ایشان را ویزیت کرده و نامه‌ای به وی داد و گفت که فردا ساعت 6 به بیمارستان .... مراجعه کن و من هم ساعت 11 برای عمل به آنجا خواهم آمد.

وی ادامه می‌دهد: همسرم هم نامه را از وی گرفت و از مطب خارج شد اما چون درد داشت، دوباره وارد مطب شده و برای بار دوم حال خود را برای دکتر شرح داد و او این بار به همسرم گفت که همین حالا به بیمارستان .... مراجعه کن و بگو اگر لازم بود از آنجا با بنده تماس بگیرند تا خودم را برای عمل برسانم.

پدر محمد می‌افزاید: من هم بلافاصله همسرم را با وسیله شخصی با ترافیک سنگینی که در خیابان‌ها وجود داشت به بیمارستان رساندم. وقتی پرسنل بیمارستان مشغول معاینه همسرم بودند، بدون اینکه کوچک‌ترین توضیحی در خصوص وضعیت همسرم به من بدهند، بنده را به صندوق فرستادند.

وی بیان می‌کند: بنده همسرم را بعد از شروع درد، بدون فوت وقت به دکترش رساندم که او با دو ساعت فوت وقت وی را ویزیت کرد. حالا بماند که قصد داشتند همسرم را برای فردای آن روز یعنی 14 شهریور به بیمارستان بفرستند که اگر لطف خدا و اصرار خودم نبود الان نه همسرم زنده بود و نه فرزندم.

نصیری تصریح می‌کند: البته ناگفته نماند که روز قبل آن، یعنی 12 شهریور هم همسرم برای دقایقی دچار درد شد که چون نتوانستیم پزشک Doctor معالجش را پیدا کنیم، به بیمارستان .... مراجعه کردیم و در آنجا نیز که روز جمعه بود حاضر به معاینه همسرم نشدند و گفتند تنها در صورت بستری شدن در این بیمارستان می‌توانیم او را معاینه کنیم! اما از آنجایی که دکتر ایشان به وی گفته بود که حالا 10 روز وقت داری و عجله نکن تا وقت زایمانت برسد، او از ترس بستری شدن و زایمان زودرس حاضر به بستری نشد.

وی در ادامه می‌گوید: در واقع اگر پرسنل بیمارستان ...همسرم را تهدید به بستری شدن اجباری نمی‌کردند و یا اینکه اگر پزشک همسرم با توجه به حالش، وی را در دم ویزیت کرده و زودتر به بیمارستان ارجاع می‌داد، شاید این حادثه Incidentتلخ رخ نمی‌داد و یا اصلا اگر این پزشک، همسرم را به بیمارستان .... که فاقد بخش ان آی سی یو است، نمی‌فرستاد این اتفاق نمی‌افتاد. به هر حال، انگار همه چیز دست به دست هم داده بود تا...

پدر محمد ادامه می‌دهد: به هر ترتیب، ساعت حول و حوش 9 شب بود که همسرم را به اتاق عمل برده و بعد از تقریباً دو ساعت پزشک تنها از اتاق عمل خارج شد و بدون اینکه اشاره‌ای به اتفاقاتی که افتاده است بکند، گفت که حال نوزاد خوب نیست. آیا مایل به انتقال او به بیمارستانی دیگر، با توجه به هزینه‌های آن هستید؟! که طبیعتاً جواب بنده مثبت بود. پس از حدود یک ساعت اورژانس خصوصی جهت انتقال نوزاد به بیمارستان آمده و بدون هیچ توضیحی نوزاد را به بیمارستان حضرت معصومه (س) منتقل کردند و بابت این جابجایی و همراهی پرستار بیمارستان ....، مبلغ 150 هزار تومان از من دریافت کردند.

نصیری بیان می‌کند: نوزاد را پس از انتقال به بیمارستان حضرت معصومه (س) به خاطر حال وخیمش در  آی سی یو بستری کردند. آن شب هیچ کس توضیحی در خصوص حال فرزندم به من نداد تا اینکه فردای روز بستری، پزشک معالج نوزاد توضیحات مختصری داد و گفت که حال نوزاد خوب نیست و به احتمال زیاد یک دست هم نخواهد داشت. کاملاً گیج شده بودم. با تعجب پرسیدم که دست بچه من که مشکلی نداشت؟! اما جوابی نداد.

وی می‌افزاید: فردای آن روز، وقتی پزشک همسرم برای ویزیت ایشان وارد بخش شدند، گفتند که به دلیل اینکه بچه در رحم مادر مدفوع کرده و وارد ریه‌اش شده است، تیم پزشکی بیمارستان تشخیص دادند که برای ثبات حال نوزاد، آمپول بی‌کربنات، به دستش تزریق کنند که به دلیل محل اشتباه تزریق توسط یک پرستار که آمپول را به جای رگ در شریان تزریق کرده بود، رگ‌های دست نوزاد پاره شده و به احتمال زیاد دستش از شانه قطع خواهد شد.

وی می‌گوید: محمد به مدت 5 روز در بیمارستان حضرت معصومه (س) بستری بود و در این مدت هیچ یک از مسئولین بیمارستان .... نه تنها وضعیت نوزاد را پیگیری نکردند، حتی به روی خود هم نمی‌آوردند که یک چنین اشتباهی از سوی آنها رخ داده است! اصلا کوچک‌ترین اطلاعاتی از نوع و مقدار دارویی که به اشتباه تزریق کرده بودند و اتفاقات رخ داده هم به ما ندادند. با همه اینها هزینه‌های زایمان همسرم را هم تمام و کمال مطالبه و دریافت کردند.

پدر محمد ادامه می‌دهد: فرزندم بعد از 5 روز بستری در بیمارستان حضرت معصومه (س)، به بیمارستان مفید تهران منتقل شد و بنده در مسیرانتقال محمد از قم به تهران، برای نخستین بار توسط پرستار همراه نوزاد در آمبولانس از بخشی اتفاقات رخ داده، مطلع شدم. محمد تقریبا به مدت 20 روز نیز در بیمارستان مفید بستری بود و داروی هپارین می‌گرفت که به لطف خدا رگ‌هایی که از بین رفته رو به بهبود رفت و پس از 6 ماه ترمیم شده و سیاهی دست بچه کمتر و کمتر شد. اما متاسفانه انگشتان دستش دیگر از بین رفته بود و به اصطلاح پزشکی نکروز پوستی شده بود که دیگر پزشکان نتوانستند برای احیای آن کاری کنند. 2 تا از انگشتان دست راستش را قطع و سر 3 تای دیگر را نیز چون سیاه شده بود در چندین مرحله با ازون تراپی جدا کردند.

نصیری ابراز می‌کند: ناگفته نماند که پس از مطلع شدن از نوع و دوز آمپول اشتباه، متوجه شدیم که بیش از 2 سال است که تزریق آمپول بی کربنات به نوزادان ممنوع شده است. به طوری که پزشکان و پرستاران بیمارستان مفید نیز از بروز یک چنین خطای فاحشی متعجب بودند و می‌گفتند که نمی‌دانیم این چه تیم پزشکی بوده که نتوانسته یک چنین کار ساده ای را انجام دهد! حتی برخی از آنها نیز ادعا می‌کردند که اصلا نباید آمپول بی کربنات را به این نوزاد تزریق می‌کردند.

وی می‌افزاید: اما دردناک‌تر از همه اینها رای نظام پزشکی است که افراد خاطی این پرونده را تنها به توبیخ شفاهی محکوم کرده است. آیا با توبیخ شفاهی آنها دردی از ما دوا می‌شود؟ انگشتان دست بچه ما بر می‌گردد؟ ضربه روحی و عاطفی که خودم و همسرم از این اتفاق خورده‌ایم جبران می‌شود؟ اصلا از همه اینها که بگذریم مخارجی که در این مدت به خاطر اشتباه آنها، خرج دست فرزندم کرده‌ایم و بعد از این هم هزینه‌های هنگفت دیگری خواهد داشت تامین می‌شود؟!

پدر محمد با صدایی لرزان می‌گوید: واقعا نمی‌دانم که چطور جواب وجدان خفته خود را خواهند داد!

وی عنوان می‌کند: از سویی دیگر پزشک قانونی نیز پس از برگزاری چند جلسه کمیسیون 48.2 درصد پزشک خاطی یعنی دکتر .... و 26.8 درصد بیمارستان ... را مقصر دانسته است. با این احتساب یعنی نوزاد بیگناهم را که با این اشتباه فاحش انگشتان دستش را برای همیشه از دست داده است را نیز 25 درصد مقصر دانسته‌اند!

نصیری تصریح می‌کند: واقعا دیگر حرفی برای گفتن ندارم... خودتان قضاوت Judgment کنید. اما این را هم بگویم که آه من و همسرم همیشه پشت سر افراد خاطی این ماجرا خواهد بود و می‌دانم آه مظلوم بدجور گرفتنی است.

وی در پایان خاطرنشان می‌کند: این را هم بگویم فرزندم نظر کرده و بسیار باهوش است و من و همسرم برای رشد و تعالی او تمام تلاش خود را خواهیم کرد. باشد که روزی یکی از بزرگان کشورمان شده و به مردم عزیزمان به درستی و صادقانه خدمت کند.

متاسفانه قصور پزشکی همچون تزریق‌های اشتباه و دیگر خطای ریز و درشت دیگر، جان افرادی به خصوص نوزادان و کودکان معصوم و بیگناه را گرفته و یا مشکلاتی را در روند ادامه زندگی برای آنها ایجاد کرده است که امیدواریم با تقویت هرچه بیشتر اهرم های نظارتی دیگر چنین اشتباهاتی از نباشیم.

ركنا