چرا مربیان خارجی در ایران نتیجه می‌گیرند؟

 کوروش تشت زر بازیکن سابق استقلال که ساکن تورنتوی کاناداست درباره شفر یادداشتی نوشته است که می‌خوانید.

 کوروش تشت‌زر- این روزها باشگاه استقلال در صدر حواشی فوتبال ایران قرار دارد. از تصادف مهدی قائدی جوان که امیدواریم هر چه زودتر سلامت خود را به دست آورد و به میادین فوتبال بازگردد، تا برد شیرین این تیم مقابل نفت آبادان که آبی ها را به فینال جام حذفی رساند. استقلال در نبود قائدی، اسماعیلی و ... که با مشکل تمرکز روبرو بود با تجربه شفر، مربی آلمانی این تیم، بازی بزرگ را برد و از جهنم آبادان بهشت ساخت. 

استقلال شفر این روزها بسیار باهوش و حساب شده بازی می کند، اگر به دیدارهای این تیم دقت کرده باشید چند نکته در دستورات تاکتیکی شفر قرار دارد. اول این که مرد باتجربه آلمانی خیلی زود نقطه ضعف فوتبال ایران را فهمیده که تیم های ایرانی در بازی بدون توپ مشکلات اساسی دارند و خیلی بی نظم و سرگردان بازی می کنند. او به بازیکنانش فهمانده که هر وقت توپ لو می دهند باید در خارج از محوطه هجده قدم و علی الخصوص در زمین حریف و کناره های زمینی خطا کنند تا تیم فرصت جمع شدن و در لاک دفاعی قرار گرفتن داشته باشد که این یکی از مهمترین مشخصه های تیم شفر در دیدارهای اخیر است. دوم این که وقتی استقلال توپ دارد و در حالت حمله است اگر در تیم حریف کم تعداد هستند با پاس های عرضی فرصت اضافه شدن دیگر بازیکنان را به تیم می دهند تا پر تعداد به محوطه جریمه حریف حمله کنند و دیده ایم که حملات استقلال زهردارتر و خطرناک تر شده است.

و حتی هافبک های مدافعان هم به دلیل حضور در زمین حریف فرصت گلزنی پیدا می کنند و بسیار شناور در زمین حرکت می کنند که این تاکتیک یکی از نقاط قوت استقلال در فاز حمله است. آبی ها این روزها صاحب یک شخصیت تیمی شده اند که مدیون مربی آلمانی هستند و حتی اگر ببازند هم تحقیر نمی شوند و مردانه می جنگند. حضور امثال برانکو، کی‌روش و شفر ثابت کرده که فوتبال ایران بیش از پیش به مربیان خارجی نیازمند است که تفکر و سبک بازی تیم های باشگاهی ما را عوض کنند. اکنون می بینیم که دو تیم استقلال و پرسپولیس و حتی تیم ملی برای دقیقه به دقیقه بازی و وجب به وجب زمین طرح و برنامه دارند و فوتبال را طور دیگری بازی می کنند که این اتفاق خوشایندی برای فوتبال ایران می باشد. در سالی که منتهی به جام جهانی است درخشش قرمز و آبی در نهایت به نفع تیم ملی می باشد. تفاوت مربیانی مثل برانکو و شفر با مربیان ایرانی در این است که این دو بدون تنش و رفتارهای غیرمعمول جایگاه خود را به دست می آورند و با مجهز بودن به علم فوتبال جهان به این مهم می رسند و وقت و زمان می گذارند تا به ریشه های فوتبال و شناخت اجتماعی بازیکنان برسند، نه مثل مربیان ایرانی که علاوه بر مربیگری چندین شغل دیگر دارند و حتی زمانی که در تمرین هستند باید به تلفن های بیزینس های خود جواب دهند و تمرکز لازم را ندارند. دو تیم استقلال و پرسپولیس از این نظر بسیار خوشبخت هستند که دو مربی با تجربه و حرفه ای دارند.