فارغ از نتیجه و برد قاطع شاگردان شفر، شکل بازی و نظم آنها در زمین باید علاقه‌مندان به استقلال را خشنود کرده باشد چراکه بحران استقلال در یکی، دو سال اخیر تنها نتیجه نگرفتن نبود، که اگر تنها مساله نتیجه بود، سال گذشته شاگردان منصوریان در نیم فصل دوم بهترین نتایج را گرفتند و تا رتبه دوم بالا آمدند اما استقلالی‌ها باز هم ناراضی بودند.

نارضایتی هواداران استقلال ناشی از بی‌نظمی در بازی و نداشتن ریتم و نظم در بازی تیم منصوریان بود. سال گذشته کاوه رضایی محور بازی استقلال بود و مثل سال‌های قبل‌تر همه چیز به سانتر از جناحین خلاصه می‌شد که با شم بالای گلزنی کاوه و دوندگی و تحت فشار قرار دادن حریفان، نتایج خوبی در نیم فصل دوم ثبت شد اما استقلالی‌ها که همواره تیم خود را با رقیب دیرینه مقایسه می‌کردند، از تیم خود انتظار بازی مالکانه و کار تاکتیکی داشتند اما منصوریان هیچ‌گاه نتوانست این خواسته هواداران را برآورده کند.

شاید براساس همین نیاز بود که استقلالی‌ها برای فصل 97-96 سراغ مجتبی جباری رفتند و با آماده شدن جباری، منصوریان وعده فوتبال مالکانه را داد.

عمر منصوریان به دلیل نتایج ضعیف و زیبا بازی نکردن استقلال، در هفته ششم به پایان رسید تا مدیران باشگاه کار را به یک مربی کارکشته و باتجربه آلمانی بسپارند. وینفرید شفر به زمان نیاز داشت تا ابتدا تیمش را بشناسد و بعد تغییرات خود را اعمال کند. هر هفته که از لیگ گذشت، استقلال تیم بهتری شد و نشانه‌های تغییر در بازی‌های این تیم مشهود بود.

روند رو به رشد استقلال ادامه پیدا کرد و آنها در جدول بالا آمدند اما نیاز هواداران برای بازی خوب همچنان پابرجا بود تا دیروز مقابل ایرانجوان استقلال فوتبالی متفاوت ارائه کرد؛ بازی مالکانه که با نتیجه هم همراه بود. حالا پرسش اساسی این است: «آیا استقلال در لیگ برتر و مقابل تیم‌های لیگ برتری هم می‌تواند همین نمایش تماشاگرپسند و زیبا را ارائه کند؟» اگر استقلال در تمام بازی‌های پیش رو همین فوتبال را به حریفان دیکته کند، باید منتظر تغییر معادلات لیگ برتر باشیم و پرسپولیس و برانکو دیگر نمی‌توانند به اختلاف امتیاز و حاشیه امنیتی که در بالای جدول دارند، دلخوش باشند و در ذهن خود، پرسپولیس را قهرمان لیگ در پایان فصل ببینند. این استقلال زنگ خطر را برای لیگ برتری‌ها به صدا درآورده و می‌خواهد به جمع مدعیان برسد.

این نگاهی سراسر خوشبینانه به روند استقلال است اما هنوز هستند منتقدانی که می‌گویند این نتیجه برابر یک تیم لیگ دسته یکی ملاک نیست و اگر استقلال در لیگ برتر هم بتواند بازی مالکانه خود را به نمایش بگذارد، آن‌وقت می‌توان به این تیم امیدوارانه نگاه کرد. خلاصه اینکه بازی دیروز استقلال به همه چسبید و یک حسرت در دل ما باقی ماند؛ اگر پرسپولیس در جام حذفی صعود کرده بود، شاهد شهرآوردی دیدنی پای فینال جام حذفی بودیم. عجب مسابقه‌ای می‌شد این شهرآورد، استقلالی که مالکانه و جذاب بازی می‌کند در تقابل با پرسپولیس که آنها هم در این زمینه برای خود مدعی هستند.

شهرآورد حذفی برگزار نخواهد شد اما تقابل شفر- برانکو چندان هم دور نیست. چشم برهم بزنیم هفته دهم از راه می‌رسد. با شروع لیگ، همه علاقه‌مندان به فوتبال هفته دهم را انتظار می‌کشند. اگر استقلال با همین روال جلو بیاید، شهرآورد شاید مسابقه‌ای فراتر از یک بازی بزرگ باشد و قهرمان از دل آن بازی بیرون بیاید. اگرچه تا آن روز زمان زیادی باقی مانده و در 10 هفته پیش‌رو، اتفاقات عجیب فراوانی رخ خواهد داد اما نباید این استقلال را نادیده گرفت و تغییرات بزرگ تیم شفر را ندید.