دقیقه ۹۰ در فوتبال جهان برای ما ایرانی‌ها تعریف شده است‌؛ عصر دقیقه ۹۰ را ما ساخته‌ایم. برنامه ۹۰ هم متعلق به ماست. به ما بگویید دقیقه نودی!

دوستان در فدراسیون فوتبال خیلی دیرتر از موعد مقرر به یاد قرعه‌کشی لیگ افتادند. یعنی اگر چند روز دیگر می‌گذشت نیازی به قرعه‌کشی نبود زیرا خود لیگ شروع می‌شد!

مراسم قرعه‌کشی با حضور مدیران و جمعی از اهالی فوتبال قرار بود برگزار شود و ما خوشبینانه یک تعریف ۶۰ دقیقه‌ای برای تأخیر داشتیم. یعنی می‌توانستیم حدس بزنیم یک ساعت تأخیر در برگزاری مراسم از اوجب واجبات است!

وقتی خود قرعه‌کشی اینقدر دیر برگزار شده تأخیر چند دقیقه‌ای برای بیرون آوردن نام تیم‌ها از گلدان چیزی نیست.

تأخیر در برگزاری مراسم اما به ۱۰۰ دقیقه کشید. این یعنی اوج بی‌برنامگی در برنامه‌ریزی! متأسفانه در هر کاری این‌طور می‌لنگیم. هرگز یاد نگرفته‌ایم یک مراسم را به موقع، سر وقت بدون روده‌درازی سخنرانان آغاز کنیم.

ببینید این همه سال از برگزاری رقابت‌های لیگ گذشته، ما هنوز نتوانسته‌ایم جشن قهرمانی تیم‌ها را برگزار کنیم. از انجام یک مراسم آتش‌بازی ساده عاجزیم. هنوز نمی‌توانیم افراد مزاحمی که در زمین می‌لولند را مهار کنیم.

جام به دست همه می‌افتد مگر کاپیتان و سرمربی تیم! لیدرها و بوقچی‌ها جام را برمی‌دارند و می‌برند‌؛ آخرش می‌فهمیم که «جام» سر از یکی از خیابان‌های جوادیه درآورده! شگفتا از این فوتبال...

با این همه بلایای طبیعی و غیر‌طبیعی اما ساده‌دلی دست از سر ما بر نمی‌دارد. قربان این تواضع اخلاقی و رفتاری که همه چیز را برایتان شرح و تفصیل می‌دهیم. دل که نیست دریاست!

برایتان بگوییم تأخیر ۱۰۰ دقیقه‌ای در مراسم قرعه‌کشی فقط با یک عذرخواهی از سوی رئیس سازمان لیگ، ماست‌مالی شد و دیگران فقط داد سخن سر دادند.

آی که سوختیم از این عشق سخنرانی‌ها که یکی نیست به آنها بگوید شما سخنران هم نیستید. قدرت واژه‌پردازی محدود، حرف‌های خسته‌کننده و تکراری و دوباره وعده‌های سرخرمن.

چه خوب است باور کنیم ما این کاره نیستیم. ما اهل جشن نیستیم. ما مراسم قرعه‌کشی بلد نیستیم. ما اساساً اداره‌کننده یک جلسه ساده هم نیستیم. زور که نیست. بلد نیستیم...