یارانه و تبلت و در ادامه‌ی آن فضای مجازی که آمد، آرام آرام همه شادی‎ها و بازی‎های شاد و پُرتحرک دوران کودکی رو به فراموشی رفته‎اند، حالا بازیها به کنار، بچه‎ها حوصله ماندن در کنار پدر بزرگ و مادربزرگ و رفتن به خانه فامیل را هم ندارند. می‎خواهند با رایانه یا تبلت خود تنها باشند!

زمانه تغییر کرده است و این را از بازی‎های بچه‎ها نیز می‎توان دریافت؛ دیگر گل‌کوچیک، خاله‎بازی، لی‎لی، چوگان، گرگم‎ به هوا و حتی کمی نزدیکتر کارت‎بازی و هفت‎سنگ، قایم‌باشک و دزد و پلیس و ... توجه بچه‎ها را جلب نمی‎کند و یا به‎ندرت به دنبال آن می‎روند.

تابستان که می‎آمد شور و اشتیاق و سر و صدای بچه‎ها را در بازی‎های دسته جمعی فوتبال و داژوال می‎شد دید، قرار خیلی از هم سن و سالها در پارک‎ها و سر کوچه و میدانهای خاکی بود تا با یکدیگر بازی کنند، با لباسهای خاکی و گاه پاره و گاهی نیز با سر و صورت زخمی بر اثر زمین خوردن و دویدن‎ها به خانه بازمی‎گشتند و آنقدر خسته بودند که گاه شام نخورده می‎خوابیدند.

چه شیشه‎ها که بر اثر شوت کردن توپ به خانه همسایه شکسته نمی‎شد، چه توپها که به دلیل بازیهای وقت و بی‎وقت بچه‎ها توسط بزرگترها با چاقو پاره نمی‎شد و چه دعواها که بین بزرگترها به همین خاطر صورت نمی‎گرفت و چه قهر و آشتی‎های شیرین که اتفاق نمی‎افتاد.

حالا دیگر خبری از شکسته شدن شیشه همسایه نیست و کمتر چنین چیزی می‎شنویم، کسی گوش بچه‎های بازیگوش کوچه را نمی‎کشد! از چرخ و فلکی سر محل نیز خبری نیست... .

کمی نزدیکتر، دوچرخه‎سواری هم برای خود عالمی داشت، بچه‎ها آرزو داشتند که برای تولدشان یا بعد از به دست آوردن یک معدل خوب در کارنامه، از والدین‎شان دوچرخه هدیه بگیرند. آنهایی که دوچرخه داشتند با سایر دوستانشان شرط می‎بستند که اگر کاری برایشان انجام دهند؛ آنوقت می‎گذارند کمی با دوچرخه بازی کنند.


بیشتر وقت‎ها هر کودک و نوجوانی که دوچرخه داشت، دوست خود را تَرک آن سوار می‎کرد، دوچرخه‎سوارها با هم مسابقه می‎دادند و اگر جایزه یک مسابقه ورزشی یا فرهنگی و علمی از سوی مدرسه دوچرخه اعلام می‎شد، همه بچه‎ها برای به دست آوردن آن هر چه توان داشتند می‎گذاشتند.

حالا دیگر نه حوصله دوچرخه‎سواری و دوچرخه‎بازی را دارند و نه بازیهای دسته جمعی و شاد آن دوران را، حالا دلخوش کرده‎اند به رایانه و تبلت و موبایل، به فضاهای مجازی و دانلود فیلم و آهنگ و چت کردن با دوستان ... . رفتن به خانه پدربزرگ و مادربزرگ و فامیل نیز رو به تعطیلی می‎رود! آنها دوست دارند با رایانه و تبلت خود تنها باشند!

دوران بازیهای ناب و پُرتحرک و شاد گذشته است، حالا ساعتها می‎نشینند کنار دستگاه‎های ریز و درشت ارتباط جمعی و با آنکه ساعتها در آن سِیر می‌کنند اما سیر نمی‎شوند و گاه را از بیگاه تشخیص نمی‎دهند.

آنقدر در تبلت و گوشی غرق می‎شوند که متوجه اطراف خود نیستند، آنها با هم سن و سالهای خود از نوع گوشی و تبلت و رایانه و چت کردن در لاین و تلگرام و اینستاگرام و ... می‎گویند، همه چیز را در فضای مجازی جستجو می‌کنند و در مجاز حرف می‎زنند و در مجاز زندگی می‎کنند و چقدر سخت است آنها را از این فضای مجاز به حقیقت آوردن!

کاش می‎شد تا دوباره آن هیاهوی بازیهای شاد و دوستانه را در اوقات فراغت بچه‎ها ببینیم، کاش پارکهای شهرمان پُر باشد از بچه‎های پُرتحرک و شاد و ای کاش فضای مجازی تبدیل به حقیقت نشود!؟