هنر و ادبیات در ذات خود انسان مدار است و به فردیت و استقلال و آزادی انسان ها ارج می نهد، اخلاق را در تمام وجوه آن می ستاید و از اکراه و  کراهت بیزار است. سیاست مداران اما اغلب مشتاق اند همه ما را به یک نام خطاب کنند و ما را سربازانی رام و مطیع و با لباس ذهنی و زبانی متحدالشکل تماشا کنند. آن ها انسان ها را نه واحدهایی با احساس و اندیشه مستقل، بلکه همچون سلول هایی می بینند که قرار است جامعه آرمانی آن ها را بسازند.

دکتر حسن روحانی کاندیدای آرمانی ما نیست، اما  برخلاف رقبایش، می کوشد جامعه ما را به آن چه اخلاق و آزادگی و فردیت واقعی انسانی می نامیم چند گام نزدیک تر کند. ترویج عقلانیت، آزادی و برچیدن فضای شوم امنیتی در کنار تاکید بر حقوق زنان از پیام های ویژه روحانی در برابر رقبا است. حضور او در کارزار انتخابات، در میان انبوه اندیشه های هولناکی که از رقبای او می شنویم، غنیمت گرانقدری است؛ به ویژه که جامعه ما هنوز زخم های التیام نیافته بسیاری از روزگار تلخ و تاریک دولت نهم و دهم بر تن دارد و برای درمان آنها راه درازی در پیش است.

انتخاب روحانی گرچه دری به بهشت نیست اما دست کم روزنه ای به سمت روشنایی هست. در روزگاری که صداهای گوشخراشی ما را به تاریکی فرا می خوانند، حضور او خبر امیدبخشی است.

 

مصطفی مستور

۷ اردیبهشت ماه ۱۳۹۶