به گزارش خرداد؛ شهردار پیشین استانبول که بلدیه را سکوی پرتاب خود برای رسیدن به قله سپهر سیاسی ترکیه قرار داد و بیش از یک دهه است که فارغ از عنوان و سمت سیاسی، مرد اول ترکیه نام گرفته است، این روزها آخرین و مهم ترین قطعه پازل فرمانروایی بی چون و چرا بر سریر قدرت را پیش روی خود دارد و برای رسیدن به این نقطه و جایگاه حاضر است هر کاری را به انجام رساند تا قدرت خود را حداقل برای یک دهه دیگر تثبیت و تضمین کند. 

تغییر ساختار سیاسی و تبدیل آن از پارلمانی به ریاستی، آقای رئیس جمهوری را حاکم مطلق العنان قدرت خواهد کرد و دستیابی به این جایگاه هر چیز و هر گزاره دیگری را از حیز انتفاع ساقط می کند و در اولویت ثانویه قرار می دهد.

ترکیه سال هاست که برای رسیدن به اتحادیه اروپا که می تواند سکوی پرتاب آن به توسعه و رشد اقتصادی پایدار باشد، تلاش می کند و هزینه های گزافی را هم بابت آن داده اما اردوغان برای رسیدن به جایگاه قدرت حاضر است همه رشته ها را پنبه کند و به اروپا بتازد و همه پل های ساخته شده را خراب کند.

در این میان طبیعی است که ارتباط با ایران نیز با همه مراودات اقتصادی و به رغم چشم انداز ترسیمی برای تبادلات ۳۱ میلیارد دلاری، در پازل مد نظر اردوغان قربانی شود و او لحظه ای و لمحه ای به فکر هزینه های این رجزخوانی ها و حملات و لفاظی های ضد ایرانی نباشد، وقتی می خواهد ماه دیگر آرزوی دیرین خود را محقق شده بیابد.

حال سئوال اینجاست که مگر ارتباط با اروپا و ایران و حفظ و تداوم روابط دوستانه با دول خارجی منافاتی با کامیابی اردوغان در انتخابات پیش رو و رفراندوم تغییر قانون اساسی دارد؟ 

بدون شک ارتباط مستقیم و ملموسی میان این اتفاق درونی و فرآیند های ارتباط بیرونی وجود ندارد اما اردوغان با هوشمندی و هدف مشخص این دست حملات بیرونی را در راستای تاثیر گذاری بر فضای درونی و جایگاه خود در افکار عمومی داخلی در دستور کار قرار داده است. 

اردوغان در ابتدای دهه دوم هزاره سوم محبوب ترین چهره سیاسی ترکیه بود، آقای نخست وزیر توانسته بود، رشد خیر کننده اقتصادی را طی چند سال مداوم در ترکیه به منصه ظهور برساند، به لحاظ امنیتی چالش چند دهه ای با کردها را مدیریت کرده و فضای مساعدی در این زمینه رقم زده بود و ترکیه نیز فاصله چندانی برای تحقق آرزوی دیرین و پیوستن به اروپا نداشت.

اردوغان بر فراز ابرها سیر می کرد و چهره ای بس محبوب در ترکیه بود اما همین کامیابی های داخلی و تحولات منطقه ای اردوغان را به طمع احیای اقتدار امپراطوری عثمانی در منطقه انداخت و او را به کنش های بی محابا و جسورانه ای واداشت که نتایج بس هولناکی برای ترکیه به ارمغان آورد.

رشد اقتصادی با نا امنی های رقم خورده و هزینه های گزاف دخالت های منطقه ای متوقف شد و توریسم بزرگترین موتور محرک اقتصاد ترکیه به گل فرونشست، کردها یکبار دیگر دست به اسلحه بردند و سیاست های دیکتاتورمابانه اردوغان و اقدامات تروریستی امکان الحاق ترکیه به اتحادیه اروپا را غیر ممکن ساخت.

همه دستاوردهای اردوغان رنگ باخته بود و او تنها یک گزینه و گذرگاه برای فرار داشت، ترسیم چهره ای مقتدر و مسلط از اردوغان تنها راه علاج بود، مردی که با تکیه بر رویکردهای ناسیونالیستی مقابل همه تهدیدات می ایستد و می تواند ترکیه را از این قهقرا نجات دهد، پوپولیستی که رویا در هم کوفته ترک ها را یکبار دیگر احیا می کند و می تواند گزینه نجات باشد.

انتخابات دو سال پیش که حزب عدالت و توسعه در آن شکست خورد، پیام واضحی برای اردوغان داشت و سپس سلسله اتفاقاتی از جمله کودتای نافرجام طی ۲ سال گذشته پی در پی به منصه ظهور رسید تا  اردوغان آن نقش ناسیونالیستی، پوپولیستی خود را اجرایی کند و اکنون به بزنگاه رفراندوم رسیده ایم.

اردوغان در این فضا لازم دارد چهره ای مقتدر و با صلابت از خود نشان دهد و حمله به اروپا و سپس ایران نیز در همین راستا در دستور کار اردوغان قرار گرفته، مردی که یک تنه از ترکیه در برابر جهان پیرامونی به دفاع می پردازد و برای همه شاخ و شانه می کشد، گزینه نجات برای احیای رویای ترک هایی که این سال ها همه رشته های گذشته را پنبه شده می بینند و تجربه هم نشان داده این گزینه جوابگوست و می تواند بدنه مردمی را حول و حوش اردوغان بسیج کند و او را برای رسیدن به قدرت بی چون و چرا در ترکیه یاریگر باشد.

تنها نکته باقیمانده آنست که این حملات و لفاظی ها در فردای رفراندوم قانون اساسی، دردسر ساز نشده و روابط ترکیه با اروپا و ایران را به سمت و سوی بحرانی ژرف رهنمون نکند، چرا که ترکیه نیازمند ارتباط وثیق با این کشورها در شرق و غرب خود است و باید دید اردوغان چگونه شرایژ را مدیریت می کند و سیاستمداران در ایران و اروپا چگونه نسبت به این اقدامات واکنش نشان می دهند و آیا در مسیر تادیب اردوغان با اهرم های بسیاری که در اختیار دارند، حرکت خواهند کرد...