نواصولگرایان همچنان قصد دارند گزینه هایی را برای رقابت به میدان بفرستند که برای پیروزی خود در انتخابات، برنامه ای جز دفاع از رویکردهای دولت قبل و تخریب عملکرد دولت روحانی ندارند. حال این گزینه می خواهد قالیباف ، بادامچیان باشد یا جلیلی، دستور کار تمام آنها تعریف از قبل و تخریب امروز است.
نواصولگرایان همچنان قصد دارند گزینه هایی را برای رقابت به میدان بفرستند که برای پیروزی خود در انتخابات، برنامه ای جز دفاع از رویکردهای دولت قبل و تخریب عملکرد دولت روحانی ندارند. حال این گزینه می خواهد قالیباف ، بادامچیان باشد یا جلیلی، دستور کار تمام آنها تعریف از قبل و تخریب امروز است.
وجود احزاب کارآمد در نظام های سیاسی سبب بروز و ظهور چهره هایی می شود که در زمینه های مختلف توانایی مدیریت و انجام امور را دارند.
به گزارش روز نو، این روند به حاکمیت کشورها کمک می کند تا ساکن عمل نکرده و جامعه ای پویا با رویکردها و عملکردهای متفاوت داشته باشند. از سوی دیگر برخی نظام های سیاسی که بر مبنای حزب گرایی حرکت نمی کنند و بیشتر چهره های سیاسی آنها از طریق انتصاب تعیین می شوند، بعد از آن که جریان ها و چهره های مورد اعتماد این نظام ها از بین می روند یا کارآیی خود را از دست می دهند، برای اجرای امور یا برنامه ریزی های کلان، کار را به دست افرادی می سپارند که یا از صلاحیت لازم برخوردار نیستند، یا اینکه دلسوزی لازم را برای آرمان ها و ایدئولوژی های آن نظام ندارند و تنها با توجه به رویکرد سیاسی و جناحی که دارند، تلاش می کنند امور را پیش ببرند.
دلزدگی سیاسی حاصل خودبینی جناحی
این وضعیت سبب شده تا جریان هایی که این جماعت را از نظر نگاه سیاسی قبول ندارند، حضور آنها و اقدامات صورت گرفته را به پای کل نظام سیاسی نوشته و در برخی اوقات از این رویکرد دلخوره و خسته شود. این معضل را امروز به راحتی می توانیم در میان جریان های سیاسی ایران مشاهده کنیم. جریان هایی که در روزگاری به راحتی برای انتخابات مجلس شورای اسلامی چندین نفر را معرفی می کردند که هرکدام در سطح ریاست جمهوری و ریاست کابینه های دولت توانایی داشتند ولی امروزه شاهد آن هستیم که نه تنها برای انتخاب یک گزینه که جامع الشرایط باشد مشکل دارند، بلکه افراد مختلفی را به میدان می فرستند که توانایی های لازم را برای جذب رای در یک انتخابات درون سازمانی نیز ندارد!
جریان اصولگرایی یا بهتر بگوییم نو اصولگرایانی که با پیدایش احمدی نژاد وارد عرصه سیاسی ایران شده و قدرت گرفتند، از این دست جریان های سیاسی هستند. آنهایی که با توجه به پیشینه فعالیت هایی که داشتند، تنها به پیشبرد اهداف جناحی خود در سطح ملی می نگریستند و برای سایرجریان های فکری هیچ جایگاهی قائل نبودند.
تنهایی نواصولگرایان
در همین راستا شاهد آن بودیم که در این مدت گذشته، این نوع تفکر سبب شده است تا گزینه های کارآمد ومفید برای جامعه و کشور از میان آنها رفته و در طرف مقابل آنها قرار بگیرند. اتفاقی که بیش از هر چیز دود آن در چشم سران و بدنه دنباله روی آن خواهد رفت.
این تفکر هرچه بیشتر در زمینه های سیاسی و اجتماعی شکست می خورد، دایره خود را تنگ تر و به گونه ای رادیکال تر عمل می کنند و درهمین راستا با توجه به نسبت سیاسی که برای خود ایجاد می کنند، مجبور به استفاده از گزینه های انتخاباتی دست دوم یا از کارافتاده می شوند. گزینه هایی که در طول ادوار گذشته خاصیت خود را از دست داده و در پیشگاه مردم امتحان شده اند.
در انتخابات های این چند دوره اخیر همگان مشاهده کردند که بازی های جریانی میان گروه های مختلف سیاسی سبب شد تا مردم نگاه بازتری به مسائل داشته باشند و به راحتی در میان هیاهو و جنجال گم نشوند.
در انتخابات 92 گزینه های جریان نواصولگرا که سعی داشتند مسیر دولت قبل را طی کنند شکست خورده و همگان دیدند که هرقدر سیاست های جریان سیاسی ضد دولت قبل بیشتربود،مردم علاقه بیشتری به نماینده آن جریان پیدا کردند.
برای همین نزدیک ترین چهره به تفکر حاکم در آن دوران که توانایی رقابت داشت از جایگاه نازل تری برخوردار شد. حال نواصولگرایان در این روزگار که چندان برای آنها مناسب نیست، سعی دارند تا تکرار همان اشباهات گذشته را داشته باشند.
سیاست های تکراری گزینه های احتمالی
چرا که همچنان قصد دارند گزینه هایی را برای رقابت به میدان بفرستند که برای پیروزی خود در انتخابات، برنامه ای جز دفاع از رویکردهای دولت قبل و تخریب عملکرد دولت روحانی ندارند. حال این گزینه می خواهد قالیباف و بادامچیان باشد یا جلیلی، دستور کار تمام آنها تعریف از قبل و تخریب امروز است.
*نامه نيوز
وجود احزاب کارآمد در نظام های سیاسی سبب بروز و ظهور چهره هایی می شود که در زمینه های مختلف توانایی مدیریت و انجام امور را دارند.
به گزارش روز نو، این روند به حاکمیت کشورها کمک می کند تا ساکن عمل نکرده و جامعه ای پویا با رویکردها و عملکردهای متفاوت داشته باشند. از سوی دیگر برخی نظام های سیاسی که بر مبنای حزب گرایی حرکت نمی کنند و بیشتر چهره های سیاسی آنها از طریق انتصاب تعیین می شوند، بعد از آن که جریان ها و چهره های مورد اعتماد این نظام ها از بین می روند یا کارآیی خود را از دست می دهند، برای اجرای امور یا برنامه ریزی های کلان، کار را به دست افرادی می سپارند که یا از صلاحیت لازم برخوردار نیستند، یا اینکه دلسوزی لازم را برای آرمان ها و ایدئولوژی های آن نظام ندارند و تنها با توجه به رویکرد سیاسی و جناحی که دارند، تلاش می کنند امور را پیش ببرند.
دلزدگی سیاسی حاصل خودبینی جناحی
این وضعیت سبب شده تا جریان هایی که این جماعت را از نظر نگاه سیاسی قبول ندارند، حضور آنها و اقدامات صورت گرفته را به پای کل نظام سیاسی نوشته و در برخی اوقات از این رویکرد دلخوره و خسته شود. این معضل را امروز به راحتی می توانیم در میان جریان های سیاسی ایران مشاهده کنیم. جریان هایی که در روزگاری به راحتی برای انتخابات مجلس شورای اسلامی چندین نفر را معرفی می کردند که هرکدام در سطح ریاست جمهوری و ریاست کابینه های دولت توانایی داشتند ولی امروزه شاهد آن هستیم که نه تنها برای انتخاب یک گزینه که جامع الشرایط باشد مشکل دارند، بلکه افراد مختلفی را به میدان می فرستند که توانایی های لازم را برای جذب رای در یک انتخابات درون سازمانی نیز ندارد!
جریان اصولگرایی یا بهتر بگوییم نو اصولگرایانی که با پیدایش احمدی نژاد وارد عرصه سیاسی ایران شده و قدرت گرفتند، از این دست جریان های سیاسی هستند. آنهایی که با توجه به پیشینه فعالیت هایی که داشتند، تنها به پیشبرد اهداف جناحی خود در سطح ملی می نگریستند و برای سایرجریان های فکری هیچ جایگاهی قائل نبودند.
تنهایی نواصولگرایان
در همین راستا شاهد آن بودیم که در این مدت گذشته، این نوع تفکر سبب شده است تا گزینه های کارآمد ومفید برای جامعه و کشور از میان آنها رفته و در طرف مقابل آنها قرار بگیرند. اتفاقی که بیش از هر چیز دود آن در چشم سران و بدنه دنباله روی آن خواهد رفت.
این تفکر هرچه بیشتر در زمینه های سیاسی و اجتماعی شکست می خورد، دایره خود را تنگ تر و به گونه ای رادیکال تر عمل می کنند و درهمین راستا با توجه به نسبت سیاسی که برای خود ایجاد می کنند، مجبور به استفاده از گزینه های انتخاباتی دست دوم یا از کارافتاده می شوند. گزینه هایی که در طول ادوار گذشته خاصیت خود را از دست داده و در پیشگاه مردم امتحان شده اند.
در انتخابات های این چند دوره اخیر همگان مشاهده کردند که بازی های جریانی میان گروه های مختلف سیاسی سبب شد تا مردم نگاه بازتری به مسائل داشته باشند و به راحتی در میان هیاهو و جنجال گم نشوند.
در انتخابات 92 گزینه های جریان نواصولگرا که سعی داشتند مسیر دولت قبل را طی کنند شکست خورده و همگان دیدند که هرقدر سیاست های جریان سیاسی ضد دولت قبل بیشتربود،مردم علاقه بیشتری به نماینده آن جریان پیدا کردند.
برای همین نزدیک ترین چهره به تفکر حاکم در آن دوران که توانایی رقابت داشت از جایگاه نازل تری برخوردار شد. حال نواصولگرایان در این روزگار که چندان برای آنها مناسب نیست، سعی دارند تا تکرار همان اشباهات گذشته را داشته باشند.
سیاست های تکراری گزینه های احتمالی
چرا که همچنان قصد دارند گزینه هایی را برای رقابت به میدان بفرستند که برای پیروزی خود در انتخابات، برنامه ای جز دفاع از رویکردهای دولت قبل و تخریب عملکرد دولت روحانی ندارند. حال این گزینه می خواهد قالیباف و بادامچیان باشد یا جلیلی، دستور کار تمام آنها تعریف از قبل و تخریب امروز است.
*نامه نيوز
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
