می گویند موتورسواری محدودیت سنی ندارد، ‌در همان پیست خلوت آزادی، ‌از دختران ٢٠ ساله و ٣٠ ساله موتورسواری می‌کنند تا زن ٥١ ساله. خودش را «خانم موتورسوار شهران» معرفی می‌کند. اسمش مریم است و برای گذراندن دوره‌های حرفه‌ای موتورسواری به آزادی آمده. می‌گوید: ١٨ سال است در تهران موتورسواری می‌کنم، ‌البته بیشتر در محله خودمان شهران می‌رانم اما یک سال است به همه جای شهر تردد می‌کنم. یک wave دارم که با آن هم سرکار می‌روم، ‌هم خرید می‌کنم، ‌هم مهمانی می‌روم. چند بار برای گرفتن گواهینامه موتور اقدام کرده‌ام، اما چون خانم هستم، نمی‌دهند. من هم با موتورم در خیابان رفت و آمد می‌کنم. کل منطقه ٢٢ من را می‌شناسند. چون قانون را رعایت می‌کنم و با احتیاط می‌رانم، ‌پلیس هم به من کاری ندارد.

مریم از موتورسواری‌اش که حرف می‌زند، ‌هیجان همه وجودش را می‌گیرد. می‌گوید: در خیابان که موتورسواری می‌کنم، ‌عکس‌العمل‌ها متفاوت است، ‌خانم‌ها که من را می‌بینند، ‌دوست دارند ترکم بنشینند، ‌سعی می‌کنم کسی را ترک ننشانم، ‌وقتی من را می‌بینند از هیجان جیغ می‌کشند، ‌خوششان می‌آید و تشویقم می‌کنند. مردان هم می‌گویند دمت گرم، آفرین. هیچ‌وقت کسی در خیابان به خاطر موتورسوار بودنم اذیتم نکرده است. اگر کسی هم بخواهد مزاحمت ایجاد کند، ‌بقیه مردم نمی‌گذارند.

مریم که مادربزرگ یک نوه ١٠ ساله است، می‌گوید: کاش روزی برسد که موتورسواری برای زنان هم محدودیت نداشته باشد. باور کنید اگر مجوز موتورسواری صادر شود، ‌هم آلودگی هوا کمتر می‌شود و هم ترافیک. زنان هم می‌توانند مانند مردان، ‌موتورسواری کنند. در منطقه ٢٢ من را به دو ویژگی می‌شناسند؛ ‌یکی موتورسوار بودنم و دیگری حامی حیوانات بودن.

خبر باز شدن پیست آزادی را که شنیده، ‌انگار قوت‌قلبی شده برایش. می‌گوید: وقتی شنیدم که موتورسواری در پیست آزاد شد، ‌بلافاصله آمدم که یاد بگیرم. کاش در کشور ما هم مانند کشورهای دیگر موتورسواری زنان آزاد شود. من به عنوان یک زن موتورسوار، ‌همیشه تجهیزات ایمنی دارم، همیشه کلاه به سرم است، دستکش دارم. حتی برای مسافت‌های طولانی زانوبند هم می‌بندم. وقتی خانم‌ها بیشتر رعایت می‌کنند، ‌پوشش‌شان هم درست است، ‌چرا نباید بتوانند مانند مردان موتورسواری کنند. من علاقه‌ای به ماشین ندارم، همیشه با دوچرخه و موتور برای کارهایم بیرون می‌روم، گرچه موردمخالفت خانواده‌ام هستم، ‌اما مقاومت می‌کنم و کار خودم را پیش می‌برم. این هم از مشکلات فرهنگی ما است که برای خانواده‌های‌مان جا نیفتاده که موتور، مرد و زن ندارد.

خانم مربی که امیدوار است پیست ریس هم به زودی برای خانم‌ها باز شود، می‌گوید: ما خیلی دوست داریم هرچه زودتر پیست ریس هم برای خانم‌ها باز شود، ‌حتی امیدواریم که در چند هفته آینده این اتفاق بیفتد. خیلی از خانم‌ها دوست دارند در خیابان موتورسواری کنند، ‌اما چون هنوز ممنوع است، ‌سعی می‌کنیم این کار را نکنیم. چون در خیابان موتورسواری خطرناک است، ‌مردم رعایت نمی‌کنند، اگر کم کم جریمه‌ها را بازدارنده‌تر و قانون را سفت‌تر بگیرند، شاید آدم‌ها تصمیم بگیرند بهتر رانندگی کنند و آسیب‌ها کمتر شود. به نظر من اگر خانم‌ها هم وارد خیابان بشوند، اتفاق خاصی نمی‌افتد. جدای از اینکه ترافیک و آلودگی کمتر می‌شود.

قهرمان موتورسواری ایران، علاوه بر موتورسواری، ‌نجاری و طراحی هم می‌کند. در دانشگاه طراحی داخلی خوانده و حالا در کنار مربیگری، ‌کار طراحی و دکوراسیون هم می‌کند. می‌گوید: ورزشکاران در کشورهای دیگر همین که ورزش می‌کنند، حقوق می‌گیرند، ما مجبوریم اینجا هم ورزش کنیم هم کار و این سخت است. من علاوه بر آزادی، در شهران و تختی هم مربی‌ام و آموزش می‌دهم.

به یاد ٤ سالگی‌اش که می‌افتد، ‌خنده‌اش می‌گیرد و می‌گوید: پدرم از آن موقع به من موتورسواری یاد داد، آن زمان یک موتور هوندا ٥٠ سی‌سی داشتم که تقریبا سایزم بود، هنوز هم دارمش.