سعید شهروز؛ متولد ۱۶ اردیبهشت ماه 1350 در خیابان دامپزشکی تهران به دنیا آمده. اصلیت او به شهر نهاوند برمی‌گردد و علت اصلی وجود آهنگ‌های لری در آلبوم‌های او همین امر است. از همان دوران نوجوانی علاقه او به موسیقی باعث شد تا در مقابل مخالفت‌های پدرش به این عرصه قدم بگذارد. شهروز فعالیت رسمی و حرفه‌ای خود را از سال ۷۶ آغاز کرد. سال ۷۸ اولین آلبومش «پسرای مشرقی» را منتشر کرد ولی در سال ۷۹ با ارائه دومین آلبومش یعنی «غزلک» توجه همگان را به خود جلب کرد. دومین اثر شهروز با فروش بیش از 4 میلیون نسخه‌ای، یکی از پرفروش‌ترین آلبوم‌های بعد از انقلاب لقب گرفت. وجود قطعه «خورشید خانم» در فروش فوق‌العاده این آلبوم نقش بسزایی داشت.
 
«غزلک»، «خورشید خانم»، «طعنه»، «یادش بخیر» و «قسم» موفق‌ترین کارهای این آلبوم بودند. شهروز یک‌بار برای همیشه از خواننده مهمان نیز استفاده کرد و او کسی نبود جز زنده‌یاد ناصر عبداللهی که آهنگ «گل یخ» را دو صدایی اجرا کردند. از دیگر آلبوم‌های او می‌توان به «نقره‌داغ»، «معبد»، «بی‌خوابی» و «79» اشاره کرد که آخرین آلبوم او یعنی «79» پس از هفت سال منتشر شد. درباره موضوعات مبتلا به امروز موسیقی پاپ با شهروز گفت‌‌وگو کرده‌ایم که در ادامه می‌خوانید.
 

آقای شهروز از فعالیت‌های جدیدتان که عرصه موسیقی بگویید.

در حال‌حاضر درگیر آماده کردن دو ویدئو کلیپ هستم. یکی از این ویدئو کلیپ‌ها برای یکی از قطعات آلبوم«۷۹» است. با توجه به مشکلات دانلود و کپی‌رایت دیگر به انتشار آلبوم فکر نمی‌کنم. امروزه سلیقه‌ها متنوع شده است، مردم دیگر حوصله ندارند کارهای تکراری گوش کنند؛ چون به‌دنبال تنوع هستند و به‌راحتی می‌توانند در فضای مجازی آهنگ مورد نظر خود را دانلود و کپی کنند؛ به‌همین دلیل دیگر نیاز ندارند که بخواهند با صرف هزینه مجموعه آثار یک خواننده را خریداری کنند؛ برای همین فروش آلبوم پایین آمده و انتشار آلبوم دیگر محلی از اعراب ندارد.

پس با این شرایط برای فعالیت در زمینه موسیقی چه باید کرد؟

برخی از خوانندگان با انتشار تک‌آهنگ قصد دارند در عرصه موسیقی بهتر دیده شوند و زودتر در بین مخاطبان موسیقی شناخته شوند تا آن‌که بخواهند آلبوم پرهزینه‌ای را منتشر کنند که مورد استقبال هم قرار نگیرد. بنابراین همین انتشار قطعات تنها راه ماندن در فضای امروز موسیقی به‌نظر می‌رسد.

در خصوص برگزاری کنسرت چطور؛ آیا قصد ندارید کنسرت برگزار کنید؟

از سال گذشته قصد داشتم در سالن میلاد نمایشگاه کنسرتی را برگزار کنم ولی متاسفانه این امکان فراهم نشد، چون نمایشگاه با حاشیه‌های بسیاری مواجه بود. سالن نمایشگاه همیشه در اختیار افراد خاص قرار می‌گرفت؛ بعد از ۱۷-18 سال کار حرفه‌ای هیچ‌وقت نخواستم به آن‌ها التماس کنم که سالن را در اختیار من هم قرار دهند. متاسفانه این بی‌‌عدالتی‌ها وجود دارد، امیدوارم مسئولانی که در راس قرار دارند و متولی موسیقی هستند به مسئله پارتی‌بازی سالن‌ها توجه داشته باشند.
 
در تهران چند فرهنگسرا وجود دارد که سالن‌های آن‌ها را به اجرای کنسرت اختصاص داده‌اند ولی متاسفانه هیچ‌کدام چندان به درد برگزاری کنسرت نمی‌خورند، برج میلاد هم به برگزاری همایش‌ها اختصاص داده شده است؛ تالار وحدت هم برای موسیقی کلاسیک است؛ در نهایت سالن میلاد نمایشگاه باقی می‌ماند که آن هم در اختیار خوانندگانی قرار می‌دهند که مدنظر خودشان است و باید گفت در این زمینه سلیقه‌ای عمل می‌شود. این مسائل خسته‌ام کرده است؛ به همین علت است که دیگر علاقه‌ای به برگزاری کنسرت ندارم.

این روزها شاهد هستیم که بعضی خوانندگان و موزیسین‌ها به عالم سینما روی آورده‌اند و به بازیگری می‌پردازند. با توجه به این‌که شما هم از این قبیل تجربه‌ها داشته‌اید، نظرتان در این‌باره چیست؟

بله؛ قبل از آن‌که وارد عرصه موسیقی شوم، در دو سریال بازی کردم اما با ورود به عرصه موسیقی تصور کردم که صرفا باید روی این حوزه تمرکز کنم تا به موفقیت برسم و در حقیقت مسیر خودم را در پیش بگیرم. در شرایط کنونی برخی از خوانندگان به چند دلیل به سمت سینما می‌روند؛ نخستین دلیلش شاید پول و کسب درآمد باشد، چون همان‌طور که اشاره کردم درآمد چندانی از موسیقی حاصل نمی‌شود. دومین دلیل برای رفتن به سمت سینما، عشقی است که در میان همه مردم به این هنر وجود دارد و من معتقدم تجربه کردن بد نیست چون با تجربه کردن است که می‌توان چیزهای زیادی را به‌دست آورد یا از دست داد. با تجربه است که فرد مسیر واقعی خود را به‌دست می‌آورد و پیدا می‌کند، اما باید دید چه کسی می‌خواهد چه چیزی را تجربه کند یا به‌دست بیاورد؛ اگر خواننده‌ای که موفق است در کاری وارد شود که درآن موفق نباشد، باید آن را رها کند تا بتواند از قضاوت‌های منفی دور بماند و موفقیت در حیطه کاری خودش را هم از دست ندهد.