به نظر می رسد که مسکو و تهران در موضع خود در قبال سوریه متحد شده اند حتی اگر استقرار جنگنده های روسیه در پایگاه هوایی همدان در ایران دیگر ممکن نباشد.

به گزارش روز نو به نقل از نشریه راشا دایرکت، از آگوست سال 1941 حدود هفتاد و پنج سال می گذرد، زمانی که نیروی نظامی روسیه برای آخرین بار در جنگ جهانی دوم وارد خاک ایران شدند تا امروز که نیروی هوایی روسیه از پایگاه هوایی نوژه در همدان برای حمله به سوریه استفاده کرد.
 
در این گزارش آمده است: اما سوالی که در اینجا مطرح می شود این است که طرفین چگونه تفاوت کامل این 2 رویداد را درک کرده اند، ایرانیان به رویداد نخست به چشم اشغال نگاه می  کنند اما حضور اخیر جنگنده های روسیه در پایگاه نوژه نوعی همکاری های استراتژیک تلقی شده است.
 
روسیه دایرکت می نویسد: در 16 آگوست، نخستین خبرها در این موضوع اینگونه منتشر شد که جنگنده های روسیه در یک پایگاه هوایی در استان همدان دیده شده اند. روز بعد این موضوع در پارلمان ایران مورد بحث قرار گرفت و حشمت الله فلاحت پیشه یک نماینده مجلس نسبت به حضور نظامی روسیه در ایران انتقاد و با آن مخالفت کرد. یک هفته بعد، جنگنده های روسیه ایران را ترک کردند و پیش از ترک نوژه عملیات هوایی در کشور سوریه انجام دادند.
 
این نشریه روس بر این باور است: منطق عدم استقرار جنگنده های روسیه در ایران آسان است، این موضوع برخلاف قانون اساسی ایران است که این موضوع را مطرح می کند که هیچ پایگاه نظامی نباید در اختیار نیروهای نظامی خارجی قرار بگیرد.
 
اما واقعا چه چیزی ایران را نگران کرده است؟ با این حال باید گفت که روسیه به انتشار این خبر و استفاده اش از یک پایگاه نظامی در ایران تمایل داشت. این اقدام روسیه کاملا از سوی ایران غیرمنتظره بود. تا جایی که وزیر دفاع تهران آن را بیمعرفتی روس ها خواند.
 
آشکار است که ایرانیان آماده نبودند تا این توافق را اشکار کنند، بنابراین در ابتدا، آنها ترجیح دادند تا این موضوع را تکذیب کنند. با این حال چند روز پس از آنکه این خبر در رسانه ها منتشر شد و در تاریخ 22 اگوست سخنگوی وزارت خارجه ایران عنوان کرد که استفاده روسیه از این پایگاه هوایی در ایران موقتی بوده است.
 
این رویداد به ظاهر کوچک اما اهمیتی تاریخی دارد: از ابتدای انقلاب اسلامی ایران در سال 1979، این برای نخستین بار است که ایران اجازه حضور نظامی خارجی و استفاده از پایگاه های نظامی خود برای انجام عملیات نظامی در خارج از این کشور را می دهد. هیچ شکی وجود ندارد که این موضوع بیانگر عمق همکاری ها میان روسیه و ایران در قبال بحران سوریه است. تهران به مسکو اجازه چیزی را داد که به دلیل حساسیت موضوع در زمینه حضور و نفوذ خارجی ها تابو بود.
 
این اقدام همچنین مزیت های استراتژیک فراوانی دارد، مزیت هایی چون کاهش مدت زمان پرواز جنگنده های روسیه برای حمله به مواضع تروریست ها در سوریه،  این موضوع به روسیه اجازه می دهد که عملیات های هوایی خود را افزایش دهد و کنترل بهتری بر آن داشته بشاد. موضوع مورد اهمیت دیگر در این زمینه نیز این است که این اقدام سوریه در ایران نشانه ای است از درک و فهم عمیق بر سوریه میان روسیه و ایران.

*نامه نيوز