اخیرا در اقلیم کردستان عراق یک توافقنامه امنیتی با ارتش آمریکا منعقد شده که جناح‌های نزدیک به دولت این منطقه از آن به عنوان یک پیروزی و مسیری برای رسیدن به استقلال نام می‌برند. اما این ادعا تا چه حد با واقعیت منطبق است.
 
 چند روز بعد از امضای توافقنامه مذکور روشن شد آمریکایی‌ها در ازای قبول پرداخت حقوق نیروهای پیشمرگ، قصد دارند 5 پایگاه نظامی در اقلیم کردستان عراق تاسیس کنند. رسانه های نزدیک به حاکمیت سیاسی در اقلیم از این توافق به عنوان عاملی یاد کرده‌اند که اقلیم را در عرصه بین المللی به عنوان یک بازیگر مهم معرفی می‌کند.  
 
در طول تاریخ اقلیم کردستان همواره وابستگی به یک ابرقدرت نهایت آرزوی حاکمان آن بوده است و از این منظر روانشناختی این توافقنامه در بوق و کرنا شده و به عنوان دوره جدیدی از روابط آمریکا و اقلیم از آن یاد شد.
 
این آرزو که بشدت در رسانه‌های وابسته به حاکمیت بازتاب داده می‌شود در تمام سال‌های گذشته بخشی از هویت فعالیت رسانه‌ای کردهای عراق بوده است. به عنوان مثال در تمام این سال‌ها برخی رسانه‌ها تلاش کرده‌اند وجود روابطی مستحکم میان اقلیم و اسرائیل را القا کنند. همین آرزو و سیاست رسانه‌ای که بخش زیادی از آن توام با غلو و بزرگنمایی است سبب شده است نگاه‌ها به کردها در عراق همواره توام با شک و تردید باشد.
 
این شک و تردید را می توان در نگاه‌های بغداد هم دید. خالد عبیدی، وزیر دفاع عراق در سایه همین تردیدها و نگرانی ها در آمریکا اعلام کرد که بعید است به کردها اجازه داده شود وارد شهر موصل شوند. وی که در کنفرانس بین المللی همکاری با عراق در مبارزه با جنگ داعش در واشنگتن صحبت می کرد در سخنان خود خواهان کمک کشورهای جهان به عراق برای مبارزه با داعش و بیرون راندن داعش از موصل شد.
 
او که بر هماهنگی کامل با نیروهای پیشمرگ در جنگ با موصل تاکید می‌کرد اعلام کرد: به نیروهای پیشمرگ اجازه داده نخواهد شد وارد شهر موصل شوند. این در حالی است که کردها در عراق یکی از نیروهای مبارز علیه داعش بوده و یکی از مهمترین سنگرهای دفاع در مقابل تروریسم تکفیری بوده‌اند. بیش از 1800 جان باخته و 7 هزار مجروح و میلیون‌ها آواره و نسل کشی علیه کردها همه و همه سبب نشده است این نگرانی‌ها در خصوص کردها زدوده شود؟
 
حال که کردهای حاکم در عراق تمامی تخم‌مرغ‌های خود را در سبد آمریکا گذاشته‌اند آیا واقعا آمریکایی‌ها به کردها به عنوان یک شریک واقعی می نگرند؟ بخش زیادی از مردم کردستان عراق که از شبکه های اجتماعی به عنوان مرجع رسانه‌ای استفاده می‌کنند به خوبی پاسخ این سوال را می دانند. آوات کروکی یکی از نویسندگان مطرح کرد عراق در صفحه شخصی خویش در فیس بوک در این مورد می‌نویسد: در توافق آمریکا و اقلیم آمده است که حقوق بخشی از نیروهای پیشمرگ پرداخت خواهد شد و در مقابل نیروهای پیشمرگ در جنگ آزادسازی موصل شرکت خواهند کرد. این تمام صورت مسئله است در حالیکه رسانه های وابسته به حزب دمکرات کردستان عراق چنین نشان می‌دهند که همکاری با آمریکا، کردستان را در جاده استقلال قرار داده است.
 
این نویسنده کرد ادامه می‌دهد: این توافقنامه در یک چهارچوب کوچک و تنها برای جنگ پیش رو و اجیر کردن نیروهای پیشمرگ بوده و اگر غیر از این است و این توافقنامه استراتژیک است و توافق مذکور نشان از چراغ سبز آمریکا برای استقلال است، چرا آمریکایی‌ها کردها را برای کنگره مبارزه با داعش به این کشور دعوت نکردند؟
 
تاریخ روابط آمریکایی‌ها با کردها مملو از این توافقات مقطعی است و متاسفانه همواره کردها دل به این توافقات مقطعی بسته‌اند. آمریکایی‌ها در شرایط جدید همواره می‌کوشند از همه ابزارها برای دستیابی به منافعشان استفاده کنند اما هیچ وقت خارج از خطوط قرمز حرکت نکرده‌اند. در این راستا آمریکایی‌ها بارها تاکید کرده‌اند که خواهان یکپارچگی عراق بوده و در قالب عراق با کردها رفتار می کنند.
 
روابط با کردها برای هیچ کدام از ابرقدرت ها خارج از چهارچوب‌های جغرافیایی موجود معنایی ندارد و کردها اگر بصورت تاکتیکی مورد توجه آمریکایی‌ها قرار گرفته‌اند اما هیچ وقت بخشی از استراتژی بلند مدت آنها نبوده‌اند و این راز عدم موفقیت کردها در طول تاریخ بوده است.
 
این اشتباه تاریخی نیز به نحو دیگری در حال تکرار است. امتیازهای همه جانبه به آمریکا هم سبب نخواهد شد که کردها بیشتر از قواره خویش مطرح شوند و همین نگرانی‌هاست که سبب شده است عراق در مقابل دیدگان جهان اعلام کند، کردها اجازه ورود به شهر موصل را نخواهند داشت. واقعیت این است که عراق در فکر موصل بدون کردها است و تنها دلیل آن هم رفتارهایی نگران کننده‌ای است که ریشه‌ایی و استراتژیک نیستند.