مربی سابق تیم ملی معتقد است صحبت درباره جام جهانی 2006 و اتفاقات آن زمان چیزی را عوض نمی‌کند و برانکو و دایی به جای این صحبت‌ها باید به فکر تیم‌های خود باشند. او البته معتقد است سازمان تربیت‌بدنی وقت بیشترین نقش را در عدم موفقیت تیم ملی ایفا کرد.

 در پایان سال 94، به سراغ بهترین مربی دو سال اخیر فوتبال ایران رفتیم. حسین فرکی با وجود اینکه سپاهان را در ابتدای سال قهرمان لیگ‌برتر کرد، نتوانست با حاشیه‌های موجود در اصفهان کار کند. البته فرکی از جدایی از سپاهان ناراضی نیست و می‌گوید پس از مدت ها توفیقی شد تا استراحت خوبی داشته باشد.

در فرصتی کوتاه با او درباره مسائل مختلفی از قبیل لیگ‌برتر، جام جهانی 2006، انتخابات فدراسیون فوتبال، پرسپولیس و ... به گفت‌و‌گو پرداختیم که این مصاحبه را در ادامه می‌خوانید:

* سال 94 در آخرین روزهایش قرار دارد. این سال برای شما چطور بود؟

با وجود اینکه در نیمه‌های راه از سپاهان جدا شدم، اما در مجموع سال خوبی را سپری کردم.

* به نظر سال 94 را برای شما باید به دو بخش روشن و تاریک تقسیم کرد؟

درست است. در نیمه نخست سال یک قهرمانی شیرین با سپاهان به دست آوردم. نیمه نخست سال از این نظر برای من خوب بود اما در نیمه دوم سال از سپاهان جدا شدم اما این را هم به فال نیک می‌گیرم. از این اتفاق خوشحال هستم چرا که نیاز به استراحت داشتم. بعد از چند سال کار با استرس و سخت، توانستم زمان کافی برای درمان پایم و حضور در کنار خانواده پیدا کنم. همین که صحیح و سلامت هستم، خوب است.

* اما پس از جدایی شما سپاهان نه که بهتر نشد، بدتر هم شد و این روزها در انتهای جدول قرار دارد.

از نظر خودم، به دنبال بستن پرونده سپاهان هستم ولی هر از چند گاهی با سوالاتی درباره این تیم برخورد می‌کنم. اتفاقاتی در این تیم افتاد که گفتن آن‌ها به کسی کمک نمی‌کند. شاید حقایق زیادی وجود دارد که تا به حال گفته نشده است. اگر از سپاهان جدا شدم به صلاح خود این تیم بود. می خواستم سپاهان آسیب نبیند. برای خودم هم جدایی از سپاهان بهتر شد. این روزها استراحت می‌کنم و از این موضوع راضی هستم. قهرمانی با این تیم خاطره بسیار خوبی بود. سپاهان هواداران با محبتی دارد و در همه حال برای موفقیت این تیم تلاش می‌کنند. احترام زیادی برای آن‌ها قائل هستم.

* سال 94 برای فوتبال ملی و لیگ‌برتر چطور بود؟

باید فوتبال ایران را به سه بخش فوتبال ملی، لیگ قهرمانان آسیا و لیگ‌برتر تفکیک کنیم. از نظر فوتبال ملی در مسابقات انتخابی المپیک 2016 حاضر شدیم و علی‌رغم تداکرات مناسبی که انجام شد، نتوانستیم طلسم 44 ساله را بشکنیم. البته مانند دوره‌های قبل مشکلاتی وجود داشت و هنوز هم وجود دارد. کادرفنی تیم ملی امید خوب بودند و نباید فراموش کنیم که تیم‌های دیگر هم خیلی زود مهیای این رقابت‌ها شدند. در این بخش نمی‌توانیم پابه‌پای دیگر کشورها حرکت کنیم.

در بخش لیگ قهرمانان آسیا هم نفت تهران را به دلیل کوتاهی مسئولان از دست دادیم. البته دو تیم اصفهانی و تراکتورسازی در این بخش حاضر هستند و می‌توانند در ادامه رقابت‌ها برای ایران افتخارآفرینی کنند. ذوب اهن تا به حال یک پیروزی و یک تساوی به دست آورده و سپاهان هم فقط یک پیروزی به دست آورد. موفقیت نمایندگان ایران در آسیا موجب خوشحالی مردم می‌شود.

در قسمت لیگ‌برتر هم به نظرم کیفیت لیگ چهاردهم بهتر از لیگ پانزدهم بود. تیم‌ها با مشکلاتی با مواجه هستند و از این موضوع هم آسیب دیده‌اند. یکی از این اشکالات به برنامه ریزی مسابقات باز می‌گردد. البته این تعطیلات به خاطر بازی‌های تیم ملی بزرگسالان، تیم ملی امید و لیگ قهرمانان آسیا بوده است. بعضی از تیم‌ها از این تعطیلات متضرر شده‌ و زیان دیده‌اند و تیم هایی هم سود کرده‌اند. مشکلات مالی و اقتصادی هم از دیگر عوامل ضعف لیگ پانزدهم است. خیلی از تیم‌ها به دلیل مشکلات اقتصادی تمرکز لازم را از دست داده‌اند. اگر باشگاه‌ها به تعهدات خود به موقع عمل می‌کردند می توانستند موفق شوند. در کل این دو موضوع بیش از سایر مشکلات لیگ پانزدهم را از لیگ چهاردهم در وضعیت نامناسب‌تری قرار داده است.

* از وضعیت پاس خبر دارید؟ هر چند قبلا گفته بودید این تیم با پاسی که در تهران بازی می‌کرد، تفاوت دارد.

بله، از جدول رده‌بندی لیگ یک آگاه هستم و می دانم این تیم اوضاع مناسبی ندارد.

* احتمال دارد پاس در پایان فصل به لیگ پایین‌تر سقوط کند.

چند سال پیش این اتفاق را پیش بینی کرده بودم. باز هم تکرار می‌کنم انتقال پاس از تهران به یک شهر دیگر اشتباه بود. این حرکت فقط برای عده خاصی خوب بود که به دنبال منافع شخصی خود بودند. کسانی که از این اتفاق سود برند، وجدانشان راحت باشد اما الان باید پاسخگو باشند. سال‌ها از آن اتفاق می‌گذرد و پاس بزرگ که به فوتبال این مملکت خدمات ویژه‌ای را ارائه کرده بود، از تهران خارج شد تا به سمت نابودی برود. بسیار ناراحت هستم و باز هم تاکید می‌کنم که مسئولان پاس را به تهران باز گردانند تا پاس یک بار دیگر به جایگاه اصلی خود باز گردد.

روز اولی که طرح انتقال پاس به همدان کلید خورد، پیش بینی کردم که پاس در عرض 5، 6 سال به لیگ پایین‌تر برود. حتی اگر امروز هم پاس را به تهران بازگردانند، مثمرثمر واقع می‌شود. برای گفته‌هایم دلایلی داشتم که خارج از صحبت است. کسانی که پاس را به این روز انداختند، عذاب وجدان بگیرند.

* زمانی که نخستین روز‌های لیگ‌برتر به مصاف پرسپولیس رفتید، این تیم وضع خوبی نداشت و با چهار گل آن‌ها را شکست دادید اما الان پرسپولیس در بالای جدول است و اتفاقا برانکو توانسته تیم خوبی را درست کند.

صددرصد همینطور است. گذشته‌ها به خوبی در حافظه من می‌مانند. همان زمان در مصاحبه‌ای گفتم که اگر کسی فوتبال را بشناسد، می تواند بفهمد که پرسپولیس تیم بسیار خوبی است. پرسپولیس برانکو را فصل قبل آورده بود و او به این تیم شناخت کامل داشت و موفق هم شد. مضوع بعدی در موفقیت پرسولیس بازیکنانی بودند که این تیم جذب کرده بود. صبوری هواداران پرسپولیس هم بسیار خوب بود. تقریبا برایم قابل پیش‌بینی بود که پرسپولیس از انتهای جدول جدا می‌شود و می‌تواند برای قهرمانی بازی کند. پیش‌بینی‌های من از وضعیت پرسپولیس در پایان سال و حتی لیگ‌برتر تقریبا درست است.

* این روزها بازیکنان و مربیان تیم ملی ایران در جام جهانی 2006 درباره اتفاقات آن دوران اظهارنظرهای متفاوتی دارند. دقیقا چه اتفاقی در آن زمان افتاد؟ آیا واقعا توطئه‌ای در کار بود یا این برداشت عده‌ای از وضعیت تیم بود؟

سال‌های زیادی از آن زمان می‌گذرد و موافق مطرح کردن این صحبت‌ها در شرایط فعلی نیستم چرا که چیزی را در تغییر نمی‌دهد. این بحث جز اینکه باعث خروج چند مصاحبه حاشیه‌ای شود، به کار فوتبال ایران نمی‌آید. در سال 2006 مصاحبه شفافی را کردم و همه چیز را گفتم. برانکو و دایی هم به جای مطرح کردن این صحبت‌ها به بازی‌ها لیگ فکر کنند چرا که تاثیری برای فوتبال‌مان ندارد. ما باید از آن اتفاقات برای آینده درس بگیریم و اشتباهات گذشته را تکرار نکنیم.

* بالاخره مشکلی در آن تیم وجود داشت که نتوانست تمام قابلیت‌های خود را نشان دهد.

مهم‌ترین موضوع 2006، سازمان ورزش ایران بود. بزرگ‌ترین اشتباه را خودشان انجام دادند. البته اختلاف‌ها از سوی سازمان ورزش بود و فدراسیون فوتبال مشکلی با علی آبادی و سازمان تربیت بدنی نداشت. دادگان به کار خود مسلط بود و می دانست چه کاری را باید انجام دهد و چه کاری را انجام ندهد. دادگان دوران موفقی را در فدراسیون فوتبال سپری کرد. سازمان ورزش همه چیز را خراب کرد. بعدها هم خود علی آبادی به اشتباهات خود اعتراف کرد. خیلی اتفاقات رخ داد که در نتیجه تیم‌ملی دچار مشکل شد. البته بازی‌های خوبی را در جام‌جهانی انجام دادیم اما نتیجه خوب نبود.

* آن نسل از بازیکنان تیم‌ملی این روزها به کار مربیگری مشغول هستند و حتی مقابل شما هم قرار گرفته‌اند.

یک دهه از آن موقع گذشته و بازیکنان هم مانند ما پیرتر شده‌اند. بخشی از آن بازیکنان مانند آندرانیک تیموریان، جواد نکونام، امیرحسین صادقی و رضا عنایتی هنوز هم بازی می‌کنند و عده‌ای هم به کار مربی‌گری مشغول شده‌اند که این برای من خبر خوبی است. هر کدام از این بازیکنان تجربه بالایی دارند و اگر علاقه‌مند به مربی‌گری باشند و عجله نکنند در آینده موفق می‌شوند. برای مثال یحیی گل‌محمدی،‌ وحید هاشمیان و مهدی مهدوی کیا با تجربیاتی که در خارج از کشور به دست آورده‌اند، می‌توانند مربیان بزرگی شوند. البته نسل بعد از آن‌ها هم آینده خوبی خواهد داشت.

* اشاره کردید که محمد دادگان حضور موفقی در فدراسیون فوتبال داشته است. البته او در انتخابات ریاست فدراسیون ثبت نام نکرد.

دادگان یک فرد امتحان پس داده است. کارنامه او در گذشته به عنوان رییس فدراسیون برای همه قابل قبول است. بهترین گزینه از نظر من دادگان است. او تجربیات زیادی دارد و مجموعه فوتبال را به خوبی می‌شناسد. ارتباطات او در فضای بین‌المللی عالی بود و کنار گذاشتنش یکی از اشتباهات فوتبال ایران محسوب می‌شود. بازگشت دادگان موجب خوشحالی فوتبال‌دوستان و مردم می‌شود.

* آیا سال 95 به استراحت خود پایان می‌دهید و به فوتبال باز می‌گردید؟

اگر زنده باشم به فوتبال بازمی‌گردم. فعلا سال 94 به پایان نرسیده و معلوم نیست در روزهای آینده چه اتفاقی می‌افتد. در سال 94 پیشکسوتان و ورزشکاران زیادی از کنار ما رفتند. این بخش سال خوبی را سپری نکردیم. باید قدر پیشکسوتان‌مان را بدانیم و امیدوارم سال 95 سال خوبی برای پیشکسوتان‌مان هم باشد.

* عید نوروز به مسافرت می‌روید...

برنامه خاصی ندارم و معلوم که در تهران باشم یا به جای دیگری بروم اما آرزوی من برای مردم تندرستی و سلامتی است. هنوز چند روز به پایان سال مانده و امیدوارم در چند روز باقی مانده هم شاهد اتفاقات بدی نباشیم.