افراط‌گری در منطقه خاورمیانه پدیده غریبی نیست. در رسانه‌های جهان معمولا اخبار خاورمیانه با بمبگذاری، ترور و انواع خشونت و افراطی‌گری همراه است. ایران نیز به نوعی با این پدیده در دهه‌های مختلف دست و پنجه نرم کرده و می‌کند. افراط‌گری و تندروی درجهان سوم مسبوق به سابقه است که قبلا درآمریکای لاتین شاهد آن بودیم و در حال حاضر نیز در شمال آفریقا اقداماتی که «بوکوحرام» انجام می‌دهد نمونه‌ای از خشونت و تروریسم است. آنچه مسلم است اینکه روش‌های قهری در مبارزه با این جریان شوم چندان موفق نیست. در زمان «جورج بوش» لشکرکشی آمریکا به افغانستان با هدف مقابله با تروریسم صورت گرفت ولی با گذشت سالیان زیاد ازحادثه 11سپتامبرنمی‌توان ادعا کرد که افراط‌گری از افغانستان رخت بربسته است. در عراق نیز به همین شکل، آمریکایی‌ها در مقطعی به این کشور حمله و آن را تصرف کردند. این تصرف به ظاهر با قصد مبارزه با تروریسم صورت گرفت اما آنچه امروز در عراق برجا مانده تداوم خشونت و ترور به شکل‌های مختلف است. تروریسم و افراطی‌گری عموما در عوامل فرهنگی، سیاسی و اجتماعی ریشه دارد. یک عامل فرهنگی ومهم آن قرائت‌های افراطی از اسلام است که مشابه آن در ادیان دیگر نیز قابل مشاهده است. برای مثال صهیونیسم به عنوان قرائت افراطی از آیین یهود شناخته می‌شود و معمولا این چهره‌های افراطی همراه با قرائت کاملا خودخواهانه ازحقیقت دین همراهند. این گرایش در رهبران گروه‌های افراطی وجود دارد و طبیعتا به مریدان آنها نیز سرایت می‌کند. وقتی شرایط روانی با دستورهای گروهای افراطی همراه شود هر رفتاری ممکن است اتفاق بیفتد به طوری که حتی انسان‌ها را آتش می‌زنند. این گروه‌ها رفته‌رفته جزایری را در کشورهای مستعد به وجود می‌آورند که سلطه بر این جزایر از دست حاکمان مرکزی خارج می‌شود و امنیت را از بین می‌برد. برای مثال مناطقی درعراق عاری از هر نوع اقتدار حکومت مرکزی بود و به نوعی هیچ دولتی بر آنها نفوذ نداشت و نهاد‌های امنیتی و نظامی عراق نتوانستند بر این مناطق مسلط شوند. همین اتفاق درسوریه نیز تاحدودی افتاد. مناطقی در افغانستان نیز وجود دارد که تحت نفوذ دولت مرکزی نیستند و این مناطق به مکانی برای سازماندهی تروریست‌ها تبدیل شده‌اند. افراطیون دراین مناطق جمع می‌شوند وآموزش‌های ایدئولوژیک و نظامی می‌بینند و از همان جا عملیات‌های تروریستی خود را گسترش می‌دهند. لذا اولین کاری که جامعه بین‌الملل باید انجام دهد اینکه هیچ بخش و قسمتی از کشور خالی از نفوذ و اقتدار حکومت مرکزی نباشد. حتی وجود یک حکومت محلی اجازه چنین اتفاقاتی را نمی‌دهد. اما چرا این گروهک‌های تروریستی در ایران موفق نشدند؟ اول اینکه یک حاکمیت ملی و مستقل برتمام مناطق داخلی و مرزی این کشور مسلط است و ارگان‌های امنیتی و نظامی برتمامی مناطق و بخش‌های ایران تسلط دارند. ایران در میان کشورهای خاورمیانه واقعا استثناست، ضمن اینکه جامعه ایران یک جامعه اخلاقی و معتدل است که با قرائت‌های تند و افراطی فاصله زیادی دارد. ایرانی‌ها توانسته‌اند مذهب را به گونه‌ای درجریان زندگی خود جاری کنند که ازعناصر تحمل و مدارا خالی نباشد و این ویژگی در برخی کشورهای منطقه کمتر دیده می‌شود. اسلامی که در ایران وجود دارد رحمانی است و حتی غربی‌ها نیز به آن اذعان دارند. آنها به این نتیجه رسیده‌اند که ایرانی‌ها سرآمد کشورهای منطقه از نظر توسعه‌‌اند و پیشرفت ایرانی‌ها درابعاد فرهنگی درمنطقه مثال‌زدنی است و آنها همیشه تاریخ با فرهنگ‌های دیگر رایزنی داشته‌اند. بنابراین آنچه دیده می‌شود اینکه جامعه جهانی می‌تواند دست در دست جامعه و دولت ایران در محو تروریسم و افراطی‌گری بخصوص در منطقه استراتژیک خاورمیانه نقش موثری ایفا کند.