'مادلین آلبرایت' وزیر خارجه آمریکا در دولت 'بیل کلینتون' گفت: توافقنامه هسته ای امضا شده با ایران، یک توافق برد - برد و ابتکار عمل بدیع دیپلماسی است که نباید آن را از دست داد.

آلبرایت درمقاله ای درپایگاه خبری 'سی ان ان' نوشت : به دانشحویان درس می دهم که سیاست خارجی ترغیب سایر کشور به انجام آنچه ما می خواهیم، است. ابزار موجود برای انجام این کار شامل همه چیز، ازکلمات والفاظ مهربانانه گرفته تا موشک های کروز، است. ترکیب مناسب این موارد به همراه صبر کافی، هنر دیپلماسی است. 

آلبرایت با اشاره به قطع رابطه ایران وآمریکا پس ازپیروزی انقلاب اسلامی ایران وماجرای گروگانگیری وتجربیاتش دردوره کلینتون، گفت: من تصور می کردم یافتن امکان برقراری روابطی با تنش کمتر با ایران حایز اهمیت است. در طول دورانی که من وزیر خارجه بودم، شروع گفت وگو را پیشنهاد کردیم اما، ایرانی ها آماده نبودند. اگرچه درپایان ما توانستیم روابط را درزمینه موضوعات حاشیه ای توسعه بدهیم اما نتوانستیم در دیوار ضخیم بی اعتمادی بین دو کشور خللی ایجاد کنیم.

وی با بیان این نکته که 'با توجه به ماهیت حکومت ایران، به تغییر یک شبه در روابط آمریکا - ایران اعتقاد ندارم'، نوشت: اما پیگیری نکردن ومتوسل نشدن به دیپلماسی خطرناک است. تجربه مرا متقاعد کرده است که توافق هسته ای بین قدرت های جهانی وایران یک ابتکار عمل دیپلماتیک عاقلانه وهوشمندانه است. هیچ توافقنامه دیپلماتیک یا اقدام نظامی نمی توانست تضمین کند که ایران هیچگاه به سلاح هسته ای دست نخواهد یافت اما، حتی بیشتر مخالفان این توافقنامه نیز با این مساله موافقند که این توافقنامه، به مدت یک دهه یا بیشتر، جهان رااز تیررس ایران دور کرد. با توجه به اغتشاش وهرج ومرج حاکم برخاورمیانه، این توافقنامه مایه خوشحالی است. 

آلبرایت با اشاره به انتقاد منتقدان مبنی بر نپرداختن این توافقنامه به ابعاد رفتار ایران درخاورمیانه، گفت : به لحاظ نظری، آمریکا می توانست توافقنامه جامعی را با ایران دنبال کند شامل مسایلی ورای مساله هسته ای شود اما، تجربه نشان داده است که چنین رویکردی به هیچ نتیجه ای نمی رسد. البته، امضای این توافقنامه هسته ای مانع سایر اقدامات نمی شود. درواقع، این (توافقنامه) ابزاری جدید برای شکل دهی به رفتار ایران دراختیار آمریکا قرار می دهد. 

به نوشته آلبرایت، آمریکا باید اجرای این توافقنامه را درمعرض شدیدترین نظارت ها قرار دهد، سیاست باز دارندگی قدرتمندانه ای را درمنطقه اعمال کند، تلاش ها برای مقابله با عوامل نیابتی ایران را افزایش دهد وتجهیزات نظامی بیشتری در اختیار اسرائیل قرار دهد. این کارها باعث تشدید فشار بر ایران خواهد شد. 

وی تاکید کرد : البته، سیاست ما باید فراتر ازانزوا ، تحدید وکنترل باشد. ما باید از همه ابزارهای موجود سیاست خارجی استفاده کنیم. باید با دقت وارد تعاملی دقیق وسنجیده با ایران شویم. باید فرصت تعامل وبرقراری رابطه را ایجاد کرد زیرا ایران یکپارچه نیست بلکه کشوری است که درآن تئوکرات ها و اصلاح طلبان درآن واحد حضور دارند وشمار زیادی ازمردم عادی که خواستار تعامل سازنده با دنیا هستند. 

آلبرایت افزود : به نفع آمریکا نیست که با آن دسته ازایرانی هایی که از انزوای بین المللی ناراضی هستند، حسن نیت نشان دهد. این توافقنامه با نشان دادن فواید ملموس همکاری بین المللی به ایرانی ها، دلیل تلاش برای تغییر بیشتر را در اختیار آنها قرار می دهد.

وی درباره رد این توافقنامه ازسوی کنگره هشدار داد وگفت: طرفداران رای منفی کنگره به این توافقنامه هیچ طرح جایگزینی ارایه نکرده اند. تبعات این کار، بزرگ است. رد این توافقنامه باعث انزوای آمریکا وتقویت تندروهای ایران می شود. با رد این توافقنامه، ازنو ساختن ائتلافی که درقبال فعالیت های هسته ای ایران متحد باشد وتحریم های سختی اعمال کند که باعث شود ایران به میز مذاکره بیاید، عملا غیرممکن خواهد بود. بسیاری ازابزار نفوذ ما درمنطقه بی فایده خواهند شد وبه توان ما برای حل وفصل مسایل مهم جهانی ضربه خواهد زد. رد این توافقنامه به منزله شکستی راهبردی برای آمریکا خواهد بود، شکستی که دشمنان ورقبای ما آن را نادیده نمی گیرند. 

آلبرایت درپایان نوشت: این توافقنامه، یک ابتکار عمل بدیع دیپلماسی و فرصتی است که نباید آن را هدر دهیم.