ژانگ در روزگاری دور یک « زن راحتی» بوده است. زن های راحتی، زن های کره ای و چینی بودند که در پی حمله ژاپن به چین و کره در جنگ جهانی دوم اسیر شدند و برای روسپیگری اجباری به خانه های فحشای نظامی ژاپنی فرستاده شدند. او اخیرا سوژه عکاسی یکی از عکاس های خبری رویترز شده است و قصه اش از روزهای ناخوش جنگ را برای او تعریف کرده است.

خانه کوچک ژانگ تاریک و نمور و کهنه است آنقدر که هر مهمانی در آن ، بیم فروریختن سقف بالای سرش را دارد. ژانگ روزهایی را به یاد می آورد که در 15 سالگی ، سربازهای ژاپنی به خانه شان در چین حمله کردند و او را برای روسپیگری با خود بردند.

هائو یولیان، هم یک زن راحتی بوده است با سرنوشتی شبیه ژانگ. هائو بیمار و رنجور است و بخش عمده ای از مشکلات جسمی و روحی اش مربوط به همان روزگار سیاه تن فروشی است.

در خانه قدیمی هائو دو عکس بسیار بزرگ از دو نوزاد عریان به دیواری ترک خورده و خاکستری چسبانده شده است. عکس ها به خانه پیرزن نمی آیند اما دختر خوانده هائو می گوید بزرگترین آسیبی که پیرزن دیده سقط جنین های مکرر در دوران تن فروشی اجباری است و آن دو نوزاد عریان غول پیکر روی دیوار حالا سال هاست بچه های نداشته او شده اند که دلش به آنها شاد می شود.

خیلی از زن های راحتی در چین و کره حالا مرده اند و بی آن که کسی حتی خاطرات شان را از روزهای دور شنیده باشد ، به سکوت تاریخ پیوسته اند. آنها که زنده اند هم پیر و غمگین تر از آن هستند که سعی کنند خاطرات را با جزئیات به یاد بیاورند. کیم بوک دانگ اما یکی از قربانیانی است که اعداد و ارقام را کامل به یاد می آورد مثلا کیم یادش مانده است که او را هم 15 سالگی ربودند یا به خاطر دارد که در طول هفته 15 سرباز ژاپنی مشتری اش می شدند و این رقم در آخر هفته ها به 50 می رسید.

سربازها میان خودشان به فاحشه خانه های نظامی، خانه راحتی می گفتند و به همین خاطر ساکنان این خانه ها را که زنان ربوده شده بیگانه بودند، زنان راحتی صدا می کردند. کیم قصه اش را از تجربیات هولناک نوجوانی و جوانی اش بارها برای مردم و رسانه ها تعریف کرده است و قصد ندارد مثل برخی دیگر از ترس ریختن آبرویش، سکوت کند و مردم دنیا را از آنچه بر سرش آمده ، بی خبر بگذارد.

در سال های اخیر 238 زن در کره جنوبی تجربه شان را از روسپیگری اجباری برای ژاپنی ها در جنگ جهانی دوم افشا کرده اند که حالا فقط 47 نفرشان در قید حیات هستند. در چین اما آمارها در این باره دقیق نیست و با این حال می شود حدس زد که شمار چینی ها چندین برابر کره ای ها بوده است.

سو ژیلیانگ، مدیر یک مرکز پژوهشی درباره این گروه از زنان در چین است که به گواهش بیشتر زن های راحتی تا کنون از دنیا رفته اند بی آن که ژاپنی ها از آنها عذرخواهی کنند و برای باقی مانده فرتوت هم فرصت چندانی از زندگی و شنیدن عذرخواهی ژاپنی ها درباره آنچه در حق چینی ها و کره ها انجام داده اند باقی نمانده است در حالی که این عذرخواهی می تواند دستکم مرهم ناچیزی بر درد این زن ها باشد.

جمعه هفته گذشته در هشتادمین سالگرد پایان جنگ جهانی دوم شینزو آبه ، نخست وزیر ژاپن هم با رفتار نادرستش بر تنور کینه قربانیان جنگ در چین و کره دمید. او بابت خشونت سربازان کشورش نسبت به چینی ها عذرخواهی نکرد بلکه به ابراز تاسفی خشک و رسمی بسنده کرد.

شرح حال غم انگیز زنان چینی و کره ای در جنگ جهانی دوم، بی شباهت به اخبار سرگذشت زنان اقلیت های دینی بخصوص ایزدی ها در جریان جنگ داعش در عراق و سوریه نیست؛ جنگ همیشه قربانی می گیرد و طعم واقعی جنگ را بازماندگانش پس از جنگ می چشند و ناخوش تر از همه این ها این است که انسان ها از مرحله ای به بعد با هدف بقا نمی جنگند بلکه کینه ، خشم و قدرت مسخ شان می کند و آنوقت زیرپا گذاشتن ارزش های انسانی را برای خود مجاز می دانند و برای از میان بردن عذاب وجدان، تعریف شان را از انسانیت و شرافت تغییر می دهند.

مریم یوشی زاده - خبرنگار جام جم آنلاین