زمانی که می‌خواهیم در مورد تاریخچه برنامه‌های سفر به فضا فکر کنیم، اول از همه به یاد نخستین سفر فضانوردان آمریکایی به مدار زمین و آپولو، پروژه فرود فضانوردان در کره ماه می‌افتیم. اما کمتر کسی پروژه «جمنا» را به یاد می‌آورد. برنامه‌ای که ناسا در آن آموخت می‌توان در فضا هم کار و زندگی کرد. این پروژه موجب تحقق بسیاری از اهداف ناسا برای فرود انسان روی ماه شد و انسان برای اولین بار توانست به مدت دو هفته در فضا زندگی کند و به طور کلی، فناوری‌هایی چون پیل سوختی و لباس پیاده‌روی در فضا پدیدار شدند.
در ادامه تصاویری را از فضا و پروژه‌های ناسا می‌بینید که در عمرتان ندیده‌اید:
اولین سفینه سرنشین‌دار
این عکس مربوط به کارگران شرکت تولیدکننده سفینه‌های مک‌دانل است که جلوی سفینه Freedom 7 در اتاق سفید در 28 آوریل 1961 ایستاده‌اند. اد سیبلیست، سرکارگر این گروه نفر وسط در ردیف جلو نشسته است. مک‌دانل در سال 1959 موفق شد در مزایده ساخت سفینه، شرکت گرامان را شکست بدهد. زیرا دولت فدرال آمریکا می‌دانست که گرامان در پروژه‌های نیروی دریایی آمریکا دست دارد.
آماده برای پرتاب
در تصویر فیلمبردار تلویزیونی را می‌بینید که روی یک ماشین شورلت رفته تا بتواند از فضاپیمای LC-5 که در 19 ژوئیه 1961 به فضا پرتاب شد، گزارش تهیه کند. البته این دومین پرتاب سفینه LC-5 بود و نخستین پرتاب آن در 16 ژوئیه همان سال، به دلیل وضعیت بد آب‌وهوا کنسل شده بود.
پیش به سوی مدار زمین
جان گلن در اتاق سفید فضاپیمای LC-14 در 20 ژانویه 1962 (یک ماه قبل از پرتاب). جان گلن نخستین فضانورد آمریکایی بود که مدار زمین را دور زد. این پرواز موفقیت‌آمیز در 20 فوریه همان سال به وقوع پیوست و این خود سرآغاز یک رشته عملیات گسترده خلبانی در فضا برای ایالات متحده شد. اعدادی روی فضاپیما که با حرف J نوشته شده‌اند، نشان‌دهنده تعداد کابل‌های مرکزی فضاپیما هستند. وی توانست با سفینه خود سه بار به دور زمین بچرخد. عکس وی را در کنار سفینه فرندشیپ 7 می‌بینید.
پایان یک دوره زمانی
گوردون کوپر با لباس مخصوص و دستگاه تنفس –در دستش- در مقابل پناهگاه S در کیپ‌کاناورال ایستاده است. این لباس فضانوردی Mark IV Goodrich نام داشته و نسبت به نسخه‌های قبلی تغییرات زیادی کرده است. به طور مثال بوت‌ها، دستکش‌ها و قسمت سرشانه‌ها به کلی تغییر کرده‌اند. گفتنی است که کوپر یک مهندس هوافضا آمریکایی، خلبان آزمایش‌کننده و یکی از هفت فضانورد اصلی برنامه فضایی عطارد، نخستین برنامه فضایی سرنشین‌دار ایالات متحده آمریکا بود.
ماکت فضانوردان
ادوارد وایت و جیمز مک‌دیویت در روز 29 ژوئیه 1964، دو روز بعد از اینکه اسم آنها برای ماموریت «جمینای 4» درآمد. مک‌دیویت در بین شش فضانورد مرکوری به عنوان سرخلبان انتخاب شد. در آن زمان گلن استعفا داده بود و کوپر هم مشکل پزشکی داشت و نمی‌توانست به فضا برود. مدل فضاپیمایی که به صورت ماکت نشان داده شده، قرار بود که توسط پاراگلایدر روی زمین خشک فرود بیاید.
حرکت در فضا
در این تصویر دست ادوارد وایت را می‌بینید که دستگاه مانور دستی یا اسلحه مانور را با کابل مچی در دست گرفته است. این دستگاه دو مخزن دارد که در آن اکسیژن فشرده شده وجود دارد که باعث حرکت وایت در فضا می‌شدند. یک دوربین 35 میلی‌متری Zeiss Ikon نیز با لنز 50 میلی‌متری روی آن قرار گرفته است.
پیاده‌روی در فضا
در سال 1965 ادوارد وایت، فضانورد ناسا بیش از 20 دقیقه در فضا راهپیمایی کرد تا نخستین فضانورد آمریکایی لقب بگیرد که در فضا پیاده‌روی کرده است. کلاه وایت به گونه‌ای طراحی شده که از او در مقابل نور مرئی خورشید، اشعه ماورای بنفش و حرارت زیاد محافظت کند. این نور به دلیل اینکه توسط جو زمین فیلتر نشده، بسیار مضر است. وایت همچنین در این پیاده‌روی، مجهز به کپسول اکسیژن اضطراری و یک دستگاه خنک‌کننده است. دریچه باز فضاپیما روی کلاه وایت بازتاب کرده است.
تماس از فضا به خانه
پت مک‌دیویت، سمت راست، همسر جیمز توانست برای نخستین بار در یک کنسول مدیریت پرواز در MOCR 2 با همسرش تماس بگیرد. در حالی که سفینه فضایی تازه تگزاس را ترک کرده بود، پت به همسرش گفت که فرزندشان فکر می‌کند جیمز در سواحل کاکائو به سر می‌برد. این نخستین مکالمه خانوادگی فضانوردان در تاریخچه سفرهای فضایی انسان است.
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
