بی‌شک اولین کسی که از به هم ریختن بازی ائتلاف اصولگرایان خوشحال خواهد شد احمدی‌نژاد و اطرافیان او خواهند بود. آنها از یک سو می‏‌توانند در چنین شرایطی یارگیری جدی‏‌تری انجام دهند و دستشان برای گزینش نامزدهای انتخاباتی بازتر خواهد بود و از طرف دیگر خواهند توانست بر سبد رای خویش در انتخابات و نهایتا امنکان موفقیت خویش بیافزایند.

به گزارش روز نو به نقل از خرداد، محمدرضا باهنر اخیرا به صراحت دو موضوع مهم را مطرح کرده است؛ اول اینکه جبهه پیروان بزرگنرین و اصلی‏ترین تشکل حقوقی اصولگرایان است و دوم هم اینکه «براي انتخابات مجلس پيش رو صالح مقبول را بر اصلح غيرمقبول ترجيح مي‌دهيم». این موضع‌‏گیری مشخصا با مواضع گروه‏‌های دیگر اصولگرا همچون جبهه پایداری در تضادی بنیادین قرار دارد. تضادی که پیامد طبیعی آن تشدید شکاف در اردوگاه به هم‌ریخته اصولگرایان خواهد بود. اما سوال این است که کدام نیروها خواهند توانست از این اختلافات تشدید شده به نفع خود بهره‏برداری سیاسی کنند؟

 

به گزارش خرداد؛ فرآیند همگرایی اصولگرایان در حالی به صورت کجدار و مریض پیگیری می‏‌شود که از همان اول بر دو نام تعیین‌کننده خط قرمز کشیده شده است؛ محمود احمدی‌نژاد و علی لاریجانی. اصولگرایان از یک سو مدام اصرار می‏‌کنند که دوران جذابیت احمدی‏‌نژاد به پایان رسیده و او دیگر جایی برای بازی‏‌های سیاسی ندارد. تکلیف علی لاریجانی هم که با نزدیک شدن او به اردوگاه دولتی‏‌ها که حتی می‌‏تواند ائتلافی با اصلاح‏‌طلبان میانه‌‏رو را هم رقم بزند، مشخص شده است. در شرایطی که دامنه اختلافات اصولگرایان رو به افزایش است به نظر می‌‏رسد همین دو نیرویی که کم و بیش از این اردوگاه طرد شده بودند بتوانند بیشترین استفاده را از شکست پروژه ائتلاف اصولگرایان ببرند. به این معنا که بتوانند در زمانی که بزرگان اصولگرا مشغول نزاع در میانه میدان هستند، نیروهای حاشیه‌‏‏ای این جریان را به منفع خود جذب کنند.

 

خیز احمدی‏‌نژاد برای جذب نیرو از اردوگاه به هم ریخته اصولگرایان

محمود احمدی‏‌نژاد با سفرهای استانی خود نشان داده که رغبتش برای بازگشت به سیاست اصلا کم نیست. هر‌چقدر هم سفرها و دیدارهای او غیر انتخاباتی معرفی شوند اما بعید است او که 8 سال سکانداری دولت را تجربه کرده و اکنون شبکه‏‌ای از هواداران و امکانات سیاسی را در اختیار دارد و البته به لحاظ سن و سال در شرایط مناسبی است، به راحتی میدان را واگذارد و خانه‌‌نشینی پیشه کند. 

 

احمدی‏‌نژاد قطع به یقین راسا وارد انتخابات مجلس دهم نخواهد شد. او به دنبال جایگاهی رفیع‌‏تر از این می‏‌گردد. به عبارتی سابقه وی در دولت نهم هم نشان می‌‏دهد که او شدیدا تمایل دارد تا زعامت و رهبری جریانی منتسب به خویش را بر عهده بگیرد و بیشتر در قامت یک رهبر و مرجع سیاسی ظاهر شود تا یک نامزد انتخاباتی. هویت تمام نیروهای پیرامونی احمدی‌نژاد وابستگی شدیدی به خود او و شخصیت او دارد و همین هم کار را برای وی راحت می‏‌کند که اگر فردا کسانی از همراهان و نزدیکانش راهی به قدرت پیدا کنند، تبدیل به معضلی برای وی نشوند. چرا که آنها در حقیقت تابعی از خود احمدی‌‏نژاد هستند.

 

در چنین شرایطی از یک سو اصولگرایان قدری سعی می‌‏کنند فاصله خود را با احمدی‌‏نژاد حفظ کنند و در عین حال نمی‌‏توانند از سبد رای او چشم بپوشند. همین هم باعث شده تا آنها همچنان با تردیدی جدی نتوانند در تعیین نسبت خود با او تصمیم بگیرند. در همین حال اختلافات دامنه‌‏دار بزرگان و میدان داران آنها می‌‏تواند نیروهای حاشیه‏ای جریانی که در فکر ایجاد یک ائتلاف انتخاباتی است را در آینده نزدیک مردد کند. نیروهایی که طیف‌‏های نزدیک به جبهه پایداری آنها می‌‏توانند با پیوستن به جریان انتخاباتی احمدی‌‏نژاد بر تردید خود فائق بیایند. 

 

بی‌شک اولین کسی که از به هم ریختن بازی ائتلاف اصولگرایان خوشحال خواهد شد احمدی‌نژاد و اطرافیان او خواهند بود. آنها از یک سو می‏‌توانند در چنین شرایطی یارگیری جدی‏‌تری انجام دهند و دستشان برای گزینش نامزدهای انتخاباتی بازتر خواهد بود و از طرف دیگر خواهند توانست بر سبد رای خویش در انتخابات و نهایتا امنکان موفقیت خویش بیافزایند. 

 

سود به هم خوردن ائتلاف برای لاریجانی

سوی دیگر این معادله علی لاریجانی قرار دارد. کسی که او هم بی‌تعارف کم کم بیرق جدایی از اصولگرایان را برمی‏‌دارد تا وارد ائتلافی با دولتی‌‏ها و حتی اصلاح‏‌طلبان معتدل شود. اختلافات اردوگاه ائتلافی اصولگرایان برای او هم سودهایی در پی خواهد داشت. اول از همه اینکه با توجه به انکار احمد‌ی‌نژاد در اصولگرابودنش، در صورت نرسیدن گروه‌‏هایی چون جبهه پیروان و جبهه پایداری و جامعتین به یک ائتلاف این علی لاریجانی خواهد بود که می‏‌تواند عنوان مقبول‏ترین رهبر سیاسی و مرجع اصولگرایی را کسب کند. این وضعیت او را در حالتی قوی‏تر برای ائتلاف انتخاباتی با اعتدالیون قرار خواهد داد.

 

مضافا اینکه نیروهای بلاتکلیف اصولگرایان سنتی  در چنین حالتی به احتمال زیاد تیم منسجم‏‌تر لاریجانی را به اردوگاه به‌هم‌ریخته یک ائتلاف بی‌سرانجام ترجیح خواهند داد و این هم به شکل طبیعی یارکشی انتخاباتی برای لاریجانی را بسی آسان‏تر می‌‏کند. آن وقت او و همراهانش در بده بستان‌‏های انتخاباتی حرف‏‌های بسیار بیشتری برای گفتن خواهند داشت. 

 

لاریجانی تا همینجا هم نشان داده که بی ‌میل نیست تا بازی ائتلاف یاران دیروز  و رقبای امروزش به هم بریزد تا بتواند باز هم دست بالای خود را در سیاست پیدا کند. وضعیت کنونی فراکسیون رهروان که نیمی از آن عملا متحد تندروهای مجلس شده‌‏اند و در بزنگاه‌‏هایی مقابل علی لاریجانی که مرجع سیاسی این مجموعه محسوب می‏‌شد، صف کشیدند او را به نتیجه رسانده که به هم خوردن بازی تندروها و اصولگرایانی که مایل به ائتلاف با دولت نیستند برای حفظ جایگاه او مهم است.

 

پیش آمدن چنین وضعیتی را می‏‌توان حتی نفس‌‏های آخر گروه‌‏هایی چون جبهه پیروان، جامعتین و ... در رهبری سیاسی و مرجعیت اصولگرایی کشور دانست. مرجعیتی که احتمالا خلا آن را لاریجانی و احمدی‏نژاد پر خواهند کرد.