این روزها فوتبال نگاه کردن از تلویزیون ملی سخت‌تر از همیشه شده. بیشتر گزارشگرها که البته اغلب‌شان آنقدرها هم فرقی باهم ندارند، انگار رفته‌اند مسافرت و ما مانده‌ایم و چندنفری که برای بدترین بودن مسابقه گذاشته‌اند.

البته مدت‌هاست فوتبال‌بین‌های ایرانی سطح توقع‌شان از گزارش‌های سیما را آنقدر پایین‌ آورده‌اند که تقریبا به هر چیزی راضی هستند اما چند وقتی می‌شود که اوضاع گزارش‌ها حتی از این سطح توقعی که به کف رسیده هم پایین‌تر رفته.

همین شب گذشته، هنوز چند ساعت از فاجعه بازی تیم امید با افغانستان نگذشته بود که استاد علیفر فاجعه‌ای به مراتب بدتر خلق کرد.

گزارشگر بازی امید ایران و افغانستان، تمام سعیش را کرد تا بدترین گزارش ممکن را انجام دهد. از تمسخرهای توهین‌آمیز و خیلی زشت هشتادهزار هوادار حریف که به طرز فوق‌العاده‌ای روز تاریخی داشتند تا تعریف و تمجیدهای بی‌پایان و نفرت‌انگیز از حبیب کاشانی، مدیر تیم المپیک.

گزارشگر دوم اما مثل همیشه، انگار تمام تلاشش را کرد تا خودش بدترین ممکن باشد. علیرضا علیفر پدیده عجیبی‌ست؛ او اصرار دارد تا جایی که می‌شود، بد باشد. مطالعه نمی‌کند، فوتبال تماشا نمی‌کند، فوتبال را حتی دنبال هم نمی‌کند، انتقادی را قبول ندارد و عجیب اینکه اصرار دارد این رویه را ادامه هم بدهد.

استاد علیفر مطالعه نمی‌کند. اگر می‌کرد این قصه هزار و یک شب دفاع خطی و سه نفره که حالا برای همه (متاسفانه) دستمایه خنده شده اما برای خودش همچنان جدی‌ست را یک جایی بالاخره رها می‌کرد.

اگر مطالعه می‌کرد، می‌دانست که دفاع سه نفره امروز شناور است و با آن چیزی که او بر آن اصرار دارد، زمین تا آسمان فرق کرده. یا مثلا می‌دانست فوتبال آلمان مدت‌هاست از آن پوسته خشک خارج شده و تعداد فانتزیست‌هایش از همه مثال‌هایی که ایشان در جریان بازی با گرجستان، بالاتر از فوتبال آلمان زدند به مراتب بیشتر است.

استاد علیفر فوتبال تماشا نمی‌کند. اگر می‌کرد می‌دانست بندیکت هوودس، در جام‌جهانی 2014 برای آلمان دفاع چپ بازی کرد نه دفاع راست. یا می‌دانست سامی خدیرا در بازی آلمان و استرالیا دفاع چپ بازی نکرد (برخلاف چیزی که او در جریان بازی آلمان و گرجستان معتقد بود) و اتفاقا برخلاف آن چیزی که او اصرار داشت القا کند، یوگی لوو به بازیکنان باتجربه‌ای مثل پودولسکی و خدیرا اعتقاد دارد و حتی اگر در تیم‌هایشان ذخیره هم باشند آن‌ها را دعوت می‌کند.

اگر استاد فوتبال تماشا می‌کرد، می‌دانست که پر مرته‌ساکر درست بعد از جام‌جهانی از فوتبال ملی خداحافظی کرد و دلیل نبودنش در بازی مقابل گرجستان ( و همه بازی‌های ملی دیگر بعد از آن رقابت‌ها) همین است نه چیز دیگری و ایشان لازم نیست نگران باشند که سرمربی تیم قهرمان جهانی چطور می‌خواهد از سه مدافع میانی خوبش استفاده کند.

استاد علیفر فوتبال را دنبال هم نمی‌کند. اگر دنبال می‌کرد می‌دانست فوتبال آلمان و به خصوص تیم ملی این کشور، یکی از محبوب‌ترین‌ها در ایران است و گفتن این جمله که تیم ملی آلمان در ایران آن‌چنان طرفداری ندارد فقط توهین به شعور هزاران نفری‌ست که تیم محبوب‌شان آلمان است.

سرهنگ یکشنبه شب آنقدر جملات بی‌ سر و ته در باب روش‌های تربیت نوجوانان در زمین‌های فوتبال و آموزش زبان آلمانی گفت که یک بار دیگر عنوان بدترین گزارشگر تلویزیون را حتی بین این همه گزارشگر بد مال خودش کند.

او در این بازی مثل همیشه آنقدر روی بد ماندن اصرار کرد که احتمالا خیلی‌های قید تماشای بازی را زده‌اند، کنترل را برداشته‌اند و یک کانال دیگر را تماشا کرده‌اند.