وقتی نوروز می‌آید پیک نغمه‌خوانی‌اش در همه سراها شنیده می‌شود. مهرها می‌شکفد و کین‌ها از یاد می‌رود. نوروز، میراث گرا‌‌ن‌قدر نیاکان فرهنگ‌پرور ماست. روز سبزشدن است، روز استشمام عطر ماندن و بقا و روز تحول و دگرگونی، روز ارج‌نهادن به شکوه شکفتن، شکفتن دل از جان و شکفتن طبیعت بی‌جان.

این آیین دیرینه یکی ازصدها اشتراک فرهنگی دو‌کشور ایران و افغانستان و البته تمام سرزمین‌های گستره جغرافیایی زبان پارسی است. تاریخ و فرهنگ دو‌ملت از دیرباز با ریشه‌های مشترک به یکدیگر گره خورده‌اند و در بستر خویش بزرگانی پرورانده‌اند که نام و آثار بازمانده از آنها مایه فخر و مباهات دوملت، نزد جهانیان است. بسیاری از ادیبان پارسی‌گوی، که ما و شما آنها را دوست می‌داریم و به آثارشان می‌بالیم، درباره نوروز سخن گفته و سروده‌اند تاآنجاکه بهاریه‌ها سرفصلی از ادبیات پارسی شده است.

آمدت نوروز و آمد جشن نوروزی فراز / کامکارا کار گیتی تازه از سر‌گیر باز بر ما سالی گذشت و بر زمین گردشی و بر روزگار حکایتی؛ امید آنکه کهنه به نکویی رفته باشد و سال نو با شادمانی و شادکامی همراه شود و در بهاری که از راه می‌رسد، به‌رسم روزگاران و هدیه پروردگار یکدیگر را دوست بداریم و به اعتبار پیوندهای دیرینه و الفت‌های همیشگی، یار و همراه همدیگر باشیم. از خداوند متعال می‌خواهیم که در سال نو دل‌هایمان را در جویبار زلال رحمتش چنان شست‌و‌شو دهد که زندگی‌هایمان را زیباتر و دوستی‌هایمان را مستحکم‌تر از گذشته کنیم. بهار را با همه شگفتی‌ها و زیبایی‌هایش و نوروز را با همه آیین‌های دیرپایش با احساسی لبریز از مهر و دلبستگی به فرهنگ و آیینی که مشترک میان ما و شماست ارج می‌نهیم و به ملت دوست و برادر، افغانستان، تبریک و شادباش می‌گوییم و سعادت و بهروزی‌ همگان را از صمیم قلب آرزومندم.

برآمد باد صبح و بوی نوروز / به کام دوستان و بخت پیروز/ مبارک بادت این سال و همه سال، همایون بادت این روز و همه‌روز