برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های صبح امروز | روزنو

Roozno | پایگاه خبری تحلیلی روزنو

به روز شده در: ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - ۰۹:۳۰
کیهان:برای هیچ بیهوده مپیچ!

«برای هیچ بیهوده مپیچ!»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شریعتمداری است که در آن می خوانید؛اگرچه پیش از این نیز با ارائه اسناد و شواهد غیرقابل خدشه به این نکته پرداخته ایم ولی امروزه با قاطعیت بیشتر و بدون کمترین تردید- تاکید می شود بدون کمترین تردید- می توان گفت که چالش هسته ای کشورمان با 5+1 هرگز به نتیجه نمی رسد و دستیابی به توافقی که پایان بخش این چالش 12 ساله باشد، نه فقط دور از انتظار، بلکه به یقین ناممکن است. می پرسید چرا؟! پاسخ آن است که چالش هسته ای و ابراز نگرانی آمریکا و متحدانش از احتمال حرکت ایران به سوی تولید سلاح هسته ای - DIVERSION- که طی 12 سال گذشته بر آن تکیه کرده اند در حد و اندازه یک «بهانه» و «پوشش» برای مقابله با اقتدار پرشتاب ایران اسلامی است. از این روی مذاکرات هسته ای و ادامه آن اگر به منظور پایان دادن به چالش و رسیدن به توافق مطلوب باشد، آب در هاون کوبیدن و بازی در میدان فریب حریف است، ولی این مذاکرات تنها به دو علت و فقط این دو علت می تواند توجیه پذیر باشد. اول؛ اثبات غیرقابل اعتماد بودن آمریکا و متحدانش که این مقصود در مقیاس گسترده ای به دست آمده است و دوم؛ نشان دادن «دست پُر» و برتری اسناد فنی و حقوقی ایران اسلامی که از صلح آمیز بودن برنامه هسته ای کشورمان حکایت می کند. این منظور متأسفانه به علت خودداری تیم مذاکره کننده ایران از انتشار متن مذاکرات هنوز به نیمه راه نیز نرسیده است و مسئولان محترم در این زمینه، عرصه را به حریف واگذار کرده اند و توضیح درباره متن مذاکرات را به شیپور فریب رسانه های آمریکایی و صهیونیستی سپرده اند!

و اما، درباره این واقعیت غیرقابل تردید که حریف مذاکرات هسته ای را با اهداف غیرهسته ای دنبال می کند و در حد و اندازه «پاشنه آشیل» به آن نیاز دارد، گفتنی هایی هست؛
1- چند ماه قبل، شبکه تلویزیونی CNN طی گزارش مستندی اعلام کرد که در حال حاضر دستکم 17 هزار بمب هسته ای در جهان موجود است و تاکید کرد که این رقم، غیر از کلاهک های هسته ای آماده شلیکی است که تخمین تعداد آن به آسانی ممکن نیست. در گزارش CNN آمده بود که بیشترین تعداد بمب های هسته ای در اختیار آمریکاست و روسیه، انگلیس، چین و فرانسه در رده های بعدی قرار دارند. اکنون باید پرسید آیا خنده دار نیست که وجود هزاران بمب هسته ای در اختیار آمریکا- با توجه به اینکه آمریکا تنها کشور استفاده کننده از بمب اتمی است- نگران کننده نباشد ولی احتمال دسترسی ایران به یک بمب هسته ای تا پایان سال 2014- به ادعای حریف- باعث نگرانی جامعه جهانی! شده باشد؟! همین دیروز آقای هانس بلیکس مدیر کل اسبق آژانس بین المللی انرژی اتمی در مصاحبه با شبکه تلویزیونی «راشاتودی» ضمن ارائه یک گزارش مستند و البته مختصر، نتیجه گرفت که «نگرانی غرب از برنامه هسته ای ایران ساختگی است و هدف اصلی آنها جلوگیری از قوی تر شدن ایران است.»

2- طی 12 سال و چند ماه که از آغاز چالش هسته ای می گذرد، طرف مقابل هرگاه به پایان چالش نزدیک شده است به صراحت و نه حتی به تلویح و اشاره، از تن دادن به توافق سر باز زده است. چرا؟! در بندهای بعدی به این نکته اشاره ای گذرا خواهیم داشت و اینجا فقط به یک نمونه از طفره رفتن های آشکار حریف اشاره می کنیم؛
از اجلاس اکتبر 2003 تهران -1382- تمامی فعالیت های هسته ای کشورمان را به صورت داوطلبانه، تعلیق کردیم و مذاکرات با تروئیکای اروپایی- انگلیس، فرانسه و آلمان- را برای رسیدن به توافق آغاز کردیم. نهایتا بعد از چند دوره مذاکرات به اجلاس پاریس - نوامبر 1383/2004- رسیدیم و قرار شد ایران ظرف 3 ماه «تضمین های عینی - OBJECTIVE GUARANTIES» خود را مبنی بر اینکه در پی تولید سلاح هسته ای نیست ارائه دهد و طرف مقابل نیز«تضمین های محکم- FIRM GUARANTIES» بدهد که پرونده ایران به حالت عادی درآید. اما، یک ماه بعد - دسامبر 2004 - در نشست کارگروه هسته ای طرفین در لندن، طرف مقابل با صراحت اعلام کرد «قابل قبول ترین تضمین برای ما آن است که ایران فعالیت هسته ای خود را به طور کامل متوقف کند»! پس از آن بود که فعالیت های هسته ای تعلیق شده خود را به تدریج از سر گرفتیم و این دور جدید را با راه اندازی دوباره UCF اصفهان آغاز کردیم. اما طرف مقابل برخلاف نص صریح بند C از ماده 13 اساسنامه آژانس، پرونده هسته ای کشورمان را به شورای امنیت سازمان ملل ارسال کرد و ادامه ماجرا که شرح آن به درازا می کشد و پیش از این به آن پرداخته ایم.

3- شاید این برداشت تعجب آور باشد ولی شواهد فراوانی بر صحت آن دلالت دارد و آن، اینکه، برچیدن کامل تأسیسات هسته ای کشورمان نیز مطلوب و ایده آل آمریکا نیست! چرا که حریف به چالش هسته ای برای توجیه تحریم ها نیاز مبرم دارد. بنابراین تولید بمب هسته ای هم در صورتی که بهانه دیگری برای تحریم ها وجود داشته باشد، نمی تواند نگرانی آمریکا و متحدانش را در پی داشته باشد. برای حریف «تحریم ها» اصل است و نه فعالیت هسته ای. اوایل دسامبر 2012 ـ آذر ماه 1391 - در محافل سیاسی و رسانه ای غرب این احتمال مطرح شده بود که ممکن است ایران برای اعتمادسازی، غنی سازی 20 درصدی اورانیوم را متوقف کند و غرب در قبال آن برخی از تحریم ها را لغو کند. در پی این احتمال، دیوید فروم، یکی از نظریه پردازان نزدیک به کاخ سفید طی مقاله ای در سایت CNN نوشت « اگر پرونده هسته ای ایران به نقطه پایان برسد، غرب برای حفظ پرستیژ بین المللی خود چاره ای جز لغو برخی از تحریم ها ندارد و حال آن که تحریم ها با دو هدف پلکانی تعریف شده اند. اول تغییر رفتار سیاسی ایران - BEHAVIOR - و دوم تغییر ساختار - STRUCTURE - (تغییر نظام).» پیش از او، جرج فریدمن، مسئول مرکز راهبردی «استراتفور» -معروف به باشگاه کهنه کاران CIA - گفته بود «مشکل ما با ایران بر سر فعالیت هسته ای این کشور نیست، بلکه مشکل آن است که ایران نشان داده است نه فقط بدون حمایت آمریکا، بلکه در حال درگیری با آمریکا نیز می توان بزرگترین قدرت تکنولوژیک و نظامی منطقه بود. این پدیده ایران را به یک الگو برای کشورهای اسلامی تبدیل کرده است و بهار عربی (انقلاب های اسلامی منطقه) را در پی داشته است.» صرفنظر از هویت فریدمن، آیا واقعیت غیر از این است؟

4- برچیدن تاسیسات هسته ای ایران از آن جهت که می تواند پایان چالش هسته ای باشد، مطلوب آمریکا نیست، زیرا به ادامه چالش نیاز دارد - و به آن اشاره می کنیم- اما، از این لحاظ که می تواند نشانه شکست جمهوری اسلامی ایران در مقابل آمریکا باشد، مطلوب آمریکاست. چرا؟! آمریکا می تواند این -خدای نخواسته- شکست احتمالی را با این مضمون به نهضت ها و ملت های اسلامی پمپاژ کند که اگر ایستادگی جمهوری اسلامی ایران الگوی شما برای «مقاومت» است، این مقاومت در مقابل فشار و تهدیدهای آمریکا تاب نیاورده و ایران نهایتا ناچار به تسلیم شد! آیا آمریکا در دنیای برانگیخته کنونی که منطقه را به ویترین شکست های پی در پی آن تبدیل کرده است به این احتمال- در صورت وقوع که به یقین اتفاق نخواهد افتاد- نیاز مبرم ندارد؟!

5- همین جا باید گفت که آمریکا به ادامه چالش هسته ای از زاویه یاد شده در بند قبلی نیز احتیاج دارد. چرا که در پی اثبات «کدخدایی» خود در جهان است. «ژولیوس سزار» امپراتور رم باستان می گفت: برای اثبات اقتدار خود باید نشان بدهیم که «همه راه ها به رم ختم می شود»! و هیچ رخدادی نمی تواند بدون دخالت مستقیم امپراتوری رم اتفاق بیفتد! آمریکا از ادامه مذاکرات در پی القای این تصویر از ایران اسلامی - بخوانید توهم- به جهان در حال انقلاب است.

در این باره به سخن حکیمانه حضرت آقا در دیدار با سفرا و نمایندگان ایران در خارج کشور- 93/5/22 - بسنده می کنیم؛ ایشان ضمن آن که فرمودند از ادامه مذاکرات هسته ای منع نمی کنند و آن را یک تجربه ذی قیمت برای همه می دانند، تاکید کردند «نشست و برخاست و حرف زدن با آمریکایی ها مطلقا تاثیری در کم کردن دشمنی آنها ندارد و بدون فایده است... این کار ما را در افکار عمومی ملت ها و دولت ها به تذبذب (عدم ثبات) متهم می کند و غربی ها با تبلیغات عظیم خودشان، جمهوری اسلامی را دچار انفعال و دوگانگی جلوه می دهند.»

6- گفتنی و البته گلایه کردنی است که متاسفانه تیم مذاکره کننده کشورمان با تمرکز روی مذاکره دوجانبه با آمریکا تحت عنوان غلط انداز «مذاکرات سه جانبه» به دلیل حضور خانم کاترین اشتون، بی آن که بخواهد و یا متوجه باشد، به طرح فریب یاد شده از سوی آمریکا یی ها دامن زده است. وقتی تیم محترم هسته ای بیشترین نشست های خود را با وزیر خارجه آمریکا برگزار می کند، به طور طبیعی این توهم را نشر می دهد که از میان 6 کشور 5+1 فقط آمریکاست که تصمیم ساز و سیاست پرداز است! و این ترجمان دیگری از پذیرش کدخدایی آمریکاست!

حضور خانم اشتون تنها در حد و اندازه زینت المجالس! قابل ارزیابی است. ایشان نماینده اتحادیه اروپاست و اگر قرار بود با حضور وی نیازی به حضور نمایندگان 5کشور دیگر نباشد، کشورهای یاد شده نمایندگان جداگانه ای برای شرکت در مذاکرات نمی فرستادند. بنابراین خانم اشتون نه فقط نماینده سه کشور اروپایی انگلیس، فرانسه و آلمان نیست، بلکه بدیهی است از سوی دو کشور روسیه و چین هم نمایندگی ندارد و ... بگذریم!

7- با توجه به آنچه گذشت، مذاکرات ایران اسلامی با 5+1 و پیش از آن با تروئیکای اروپایی - فرانسه، انگلیس و آلمان- فقط تابلو و پوشش هسته ای دارد بی آن که کمترین ارتباطی با فعالیت هسته ای کشورمان داشته باشد. آنچه آمریکا و متحدانش از مذاکرات دنبال می کنند همانگونه که خود بارها اعتراف کرده و در عمل به صراحت نشان داده اند فشار بر جمهوری اسلامی ایران برای پیشگیری از اقتدار آن و دستیابی به دو هدف پلکانی تعریف شده، تغییر رفتار و نهایتا تغییر ساختار نظام اسلامی ایران است.

از این روی انتظار رسیدن به «توافق» مطلوب، غیر از انتظار «آب» از «سراب» نمی تواند هیچ مفهوم دیگری داشته باشد. چه رسد به آن که آینده و گشایش اقتصادی کشور و بهبود معیشت مردم را به نتیجه مذاکرات گره بزنیم و در مقابل وعده های نسیه حریف امتیازات «نقد» بدهیم! و مخصوصا از بازگشت به ظرفیت های بر زمین مانده خود که اقتصاد مقاومتی تضمین کننده آن است غافل باشیم.

این نکته نیز گفتنی و تاکید کردنی است که اگرچه نسبت به چگونگی برخورد تیم هسته ای کشورمان با حریف و منش آنان در مذاکرات، انتقادهای بعضا جدی وجود دارد ولی تردیدی نیست که آنان فرزندان اسلام و انقلابند و بی انصافی است که عدم توافق مطلوب در مذاکرات به حساب آنها نوشته شود، زیرا، همانگونه که اشاره شد علت عدم توافق را بایستی در هویت باج خواهانه حریف و ماهیت غیرهسته ای مذاکرات جستجو کرد.و در این باره باز هم گفتنی هایی هست.

خراسان:تاریخ منتظر ۱+۵ نمی ماند

«تاریخ منتظر ۱+۵ نمی ماند»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم سیدمحمد اسلامی است که در آن می خوانید؛کمتر از ٣٠ ساعت تا پایان ضرب الاجل برنامه اقدام مشترک ژنو بین ایران و کشورهای ۱+۵ مانده است. برخی معتقدند که فقط یک معجزه می تواند گره های کور را باز کند. اما یک تحلیل گر آمریکایی به من گفت که به جای معجزه نیازمند این هستیم که باراک اوباما و شرکایش در ۱+۵ حاضر باشند تصمیم های تلخ اما مفید بگیرند. الان دیگر آخر پاییز رسیده است و ما و ۱+۵ باید جوجه هایمان را بشماریم. پرسش همه در این ساعات این است که اکنون مذاکرات در چه نقطه ای قرار دارد و به چه سمت می رود؟

اکنون در چه نقطه ای هستیم؟

امروز کمتر از ٢٤ ساعت تا پایان انقضای زمان در نظر گرفته شده برای برنامه اقدام مشترک ژنو، ایران و آمریکا در شرایط کاملا متفاوتی قرار گرفته اند. دولت آمریکا در یک سال گذشته لحظه به لحظه ضعیف تر شده است. دموکرات ها انتخابات سنا را واگذار کردند. باراک اوباما امروز از شخصیت کاریزماتیک سال های پیش اش به شدت فاصله گرفته است. برنامه باراک اوباما برای اصلاحات در حوزه بهداشت عمومی (ObamaCare) و اصلاح قانون مهاجرت در این کشور به شدت توان وی را برای مدیریت فضای داخلی ایالات متحده کاهش داده است. حتی دموکرات های نزدیک به اوباما نیز آماده شده اند تا او را در پرونده هسته ای ایران قربانی منافع داخلی شان کنند. سناتور دموکرات مارک وارنر از ایالت ویرجینیا از جمله نزدیک ترین افراد در حزب دموکرات به باراک اوباما است که حتی زمانی به عنوان گزینه معاون اول رئیس جمهور آمریکا نیز مطرح بود. وارنر که در انتخابات اخیر فقط با اختلاف 1 درصد توانست خود را در سنا نگه دارد، همزمان با مذاکرات کنونی در بیانیه ای خواستار توقف کامل فعالیت های هسته ای ایران شده است. این قبیل نشانه ها همگی خبر از این می دهند که تیم مذاکره کننده آمریکایی ها حداقل های لازم برای عمل به وعده های خود در چارچوب توافق ژنو را ندارد.

همزمان تیم مذاکره کننده آمریکایی هم به شدت زیر نفوذ لابی های صهیونیستی است. جان کری، وزیر خارجه آمریکا به تیم مذاکره کننده ایرانی گفته است که به توافقی نیاز دارد که دیوید آلبرایت آن را بپذیرد. دیوید آلبرایت، موسس و مدیر موسسه علوم و امنیت بین المللی isis است که متأثر از ارتباط نزدیک با محافل صهیونیستی نقش اساسی در جوسازی علیه مذاکرات دارد. دیوید آلبرایت زمانی از مقامات ارشد آژانس بین المللی انرژی اتمی بوده است. به گزارش منابع اطلاعاتی ایران، لابی صهیونیستی در آمریکا از ٢ سال قبل در موسسه تحت امر دیوید آلبرایت نفوذ کرده و از طریق کمک های مالی توانسته برخی ادعاهای بی اساس در مورد برنامه هسته ای ایران را از زبان این کارشناس هسته ای بیان نماید. خرید تصاویر ماهواره ای ایران توسط موسسه دیوید آلبرایت و انتشار مداوم آن نشان از حمایت قوی مالی و اطلاعاتی از موسسه وی دارد. دیوید آلبرایت اخیراً افرادی مانند اولی هاینونن که یکی دیگر از مقامات سابق ارشد آژانس است را نیز استخدام کرده تا در پوشش تخصص به جوسازی علیه برنامه هسته ای ایران اقدام نمایند. آلبرایت از ایده پردازان توهمی تحت عنوان "زمان گریز” یا Break Out است. به عبارت دیگر تیم مذاکره کننده آمریکایی نه فقط کنگره، بلکه لابی های صهیونیستی را هم بهانه عدم پذیرش حقوق ایران کرده است. با این حال واقعیت این است که محاسبات دیپلماسی، با محاسبات ریاضی روی کاغذ افرادی مانند دیوید آلبرایت نسبتی ندارد. به علاوه این که همه می دانند یکی از دلایل اصلی عدم موفقیت احتمالی مذاکرات، اطمینان کشورهای ۱+۵ از این واقعیت است که سلاح هسته ای هیچگاه در دکترین امنیتی ایران نبوده، نیست و نخواهد بود.

کارنامه ایران در پرونده هسته ای

در مقابل طی سال های گذشته اجماع ملی درباره مذاکرات هسته ای هر روز بیشتر شده است. البته ریشه این اجماع را باید در رخدادهای پیش از توافق ژنو جست و جو کرد. مذاکره کنندگان ایرانی قبل از انتخابات ریاست جمهوری سال ٩٢، ماه ها قبل از این که ریاست جمهوری دکتر روحانی آغاز شود و به ویژه قبل از توافق ژنو، برای مذاکره دو جانبه با آمریکایی ها مجوز لازم را دریافت می کنند. رهبری در اول فروردین سال ٩٢ در حرم مطهر رضوی با اشاره به نامه های اوباما گفتند: " من به این اظهارات خوشبین نیستم، اما مخالفت هم ندارم.” روند صداقت آزمایی اوباما پس از توافق ژنو با حمایت قاطعانه رهبری از "بچه های انقلاب” به اجرای تمام تعهدات ایران در چارچوب توافق ژنو منجر می شود. باید توجه کنیم که در یک سال گذشته جمهوری اسلامی ایران پی در پی عمل کرده است و کشورهای ۱+۵ پی در پی وعده داده اند. آژانس و کشورهای ۱+۵ همگی یک به یک تایید کرده اند که ایران تمام تعهدات خود در چارچوب توافق ژنو را اجرایی کرده است.

همزمان مسیری که ایران در نسبت با توافق ژنو طی کرده، دقیقا مشابه مسیری است که در نسبت با آژانس طی کرده است. ایران موظف است براساس توافق خود با آژانس موسوم به "پادمان” رفتار کند. با این حال پس از توافق ژنو، ایران در نوامبر سال گذشته توافق کرد که برای اثبات حسن نیت خود درباره ابهامات ادعایی آژانس (PMD) در اقدام داوطلبانه فراتر از پادمان به پرسش های آژانس پاسخ بدهد. دقیقا مشابه روند سیاسی، در روند فنی نیز ایران بارها خود را اثبات کرده است. آژانس درباره ادعای موضوع چاشنی های انفجاری به طور ضمنی تایید کرد که این چاشنی ها در تأسیسات نفتی کاربرد دارد، نه این که برای تسلیحات اتمی ساخته شده باشد. آژانس در سال های گذشته ٢ بار به منطقه پارچین دسترسی پیدا کرده است که در هر ٢ بار تعهد داده بود که این دسترسی فرا قانونی دیگر تکرار نمی شود. بنابراین کارنامه ایران در حوزه فنی اما سیاسی شده آژانس نیز کاملا روشن است.

واقعیت این است که مذاکرات تا به این لحظه هیچ پیشرفتی نداشته است. کشورهای ۱+۵ به ویژه آمریکایی ها در گفت و گوهای این روزها به جای توجه به راه حل های احتمالی، همچنان صرفا به اعلام مواضع می پردازند. متاسفانه خواسته دکتر ظریف از مذاکرات وین ٦ تاکنون برای صرفا شنیدن و فکر کردن به راه حل های پیشنهادی ایران در کشورهای ۱+۵ اثر نکرده است. فردا چه خواهد شد؟ اگر برنامه اقدام مشترک ژنو به نتیجه برسد، باید خودمان را آماده جشن موفقیت دیپلماسی کنیم. اگر هر تصمیم دیگری اعلام شود، چه اشکال مختلف تمدید و چه شکست مذاکرات، باید بگوییم که کشورهای ۱+۵ اثبات کرده اند که شرایط را برای اعتماد حداقلی نیز ندارند.

جمهوری اسلامی:نعل وارونه آل سعود

«نعل وارونه آل سعود»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی است که در آن می خوانید؛نماینده رژیم سعودی در سازمان ملل از شورای امنیت خواست حزب الله لبنان را در فهرست گروه های تروریستی قرار دهد. وی همچنین مدعی شد عربستان پیشگام مبارزه با تروریسم می باشد!

این ادعا و اقدام رژیم سعودی در سطح سازمان ملل درحالی صورت می گیرد که دیپلمات ها و رسانه های بین المللی از آن به عنوان یک شوخی بزرگ و مضحک نام برده و حتی یکی از کارشناسان غربی در واکنش به این دروغ شاخدار سعودی ها گفته است: بهتر است عربستان اگر مایل به مقابله با حزب الله لبنان است، از واژه تروریسم برای لکه دار کردن این سازمان استفاده نکند زیرا این برچسب بیش از هر کس دیگری برازنده خود سعودی هاست."
اقدام فرافکنانه سعودی ها در سطح سازمان ملل علیه جنبش مقاومت اسلامی حزب الله لبنان به همان اندازه که یک لودگی سیاسی و چندش آور برای خنداندن ملت ها در اوضاع آشفته منطقه ای است، حکایت از شکست های بزرگ عربستان در سیاست های خاورمیانه ای و قدرت نمایی مقاومت اسلامی در برابر گروه های تکفیری و سلفی دارد که ریاض از آنها حمایت می کند.

شاید زمانی که سعودی ها در مسیر سازماندهی نوچه ها و تربیت شده های خود در منطقه و وارد کردن آنها برای ورود از فاز تبلیغات ایدئولوژیک به فاز مبارزات نظامی تحت پوشش "جهاد" اقدام می کردند، هرگز تصور نمی کردند که به همین سرعت با شکست روبرو شده و حجم گسترده سرمایه گذاری های آنها نقش بر آب شود ولی اکنون که القاعده و داعش با سد مستحکم مقاومت اسلامی و ملت های منطقه مواجه شده و عملکرد گروه های تکفیری مورد نفرت جهانی قرار گرفته، مجبور هستند به سیاست نعل وارونه متوسل شوند. آنها با فرافکنی مفتضحانه قصد دارند ضمن متهم کردن رقیب، خود را از این مهلکه نجات دهند. حرکت اخیر نماینده عربستان در سازمان ملل دقیقاً حکم همان دزد و تبهکاری را دارد که درحال فرار از صحنه جرم هنگامی که مردم برای دستگیری او را تعقیب می کنند، فریاد "آی دزد، آی دزد" سر می دهد تا با رد گم کردن، خود را از خطر دستگیری برهاند. رژیمی که ریشه و اساس تفکرات تکفیری را با دلارهای نفتی تقویت کرده و به جای مقابله با صهیونیسم بین الملل، مسلمانان را به جان هم انداخته است، اکنون نه تنها دیگران را متهم به حمایت از تروریسم می کند بلکه به خود جرأت می دهد در صف اول پیشگامان مبارزه با تروریسم قرار بگیرد!

واقعیت اینست که به گواهی جهانیان و اسناد و شواهد موجود، اگر سفیر عربستان در سازمان ملل اندک صداقتی داشته باشد، باید بپذیرد که آل سعود پیشگام در ترویج تروریسم است نه مبارزه با آن.

تمام واقعیت های موجود و روند تحولات بین المللی در سالهای اخیر موید این نکته است که عربستان خاستگاه اصلی تروریسم در منطقه بوده و پدر خوانده گروه های تروریستی القاعده، داعش، جبهه النصره، بوکوحرام، الشباب و... محسوب می شود. هر چند این جریان های انحرافی از حمایت های آشکار و پنهان آمریکا و رژیم صهیونیستی نیز بهره مند بودند ولی تعزیه گردانی جنگ های فرقه ای و اقدامات تروریستی را آل سعود برعهده داشته است.

اگر تفکرات وهابیت از حمایت دلارهای نفتی عربستان برخوردار نبود، هرگز گروه های تروریستی سلفی و تکفیری امکان بروز و ظهور نمی یافتند. بدون تردید این گروه ها از پستان تفکرات انحرافی وهابیت تغذیه شده اند و با حمایت های سیاسی و نظامی این رژیم جان گرفته و به جان مسلمانان و ملت های جهان افتاده اند. بدین ترتیب، اقدام اخیر نماینده رژیم سعودی در سازمان ملل صرفاً ژستی عوامفریبانه است که یا با هدف دادن آدرس غلط برای فرافکنی صورت گرفته و یا یک اقدام سفارشی است که سفارش دهندگان آن، صهیونیست ها و اربابان غربی رژیم عربستان هستند که می خواهند برای جنبش جهادی حزب الله لبنان پرونده سازی نمایند.

کمک 100 میلیون دلاری دولت عربستان به سازمان ملل برای مبارزه با تروریسم را نیز صرفاً رشوه ای به مقامات این سازمان در راستای چشم بستن بر نقش این کشور در ایجاد و حمایت سازمان یافته از تروریسم می توان تفسیر کرد، رژیم سعودی اگر خواستار مقابله با تروریسم و خشکاندن ریشه های آن است، باید از اختصاص بودجه میلیاردی برای ترویج تفکر سلفی گری و وهابیگری و حمایت از تروریست های تکفیری خودداری کند. دولت عربستان طبق توافق با دولت جدید افغانستان قرار است با احداث یک دانشگاه به اصطلاح اسلامی و پذیرش 4 هزار دانشجو و طلبه از افغانستان و سایر کشورها در کابل، همان مسیر تربیت سلفی های مستعد جذب درگروه های تروریستی و افراطی را که تاکنون در مدارس دینی عربستان و پاکستان صورت می گرفت به شکل سازمان یافته تری دنبال کند. روشن است که این، یک اقدام عملی نیست، بلکه یک تلاش برای ترویج تفکری انحرافی است که عناصر تکفیری را پرورش می دهد.

سعودی ها اگر در ادعای خود صادق هستند، که نیستند، باید بیش و پیش از هر کاری ریشه تفکر تکفیری و افراطی را در خانه بخشکانند زیرا تا این ریشه وجود دارد، تروریسم نیز به حیات شوم خود ادامه خواهد داد. رژیم سعودی بهتر است قبل از مطرح ساختن دعوت برای مبارزه با تروریسم و متهم کردن دیگران، آنرا از خود آغاز کند و با گروهک های تروریستی که در دامان وهابیگری و در داخل نهادهای آموزشی، دینی، اجتماعی و دولتی این کشور رشد می کنند، مقابله کرده و با قطع حمایت مالی از آنان که عامل اجرای سیاست های شوم آمریکا و رژیم صهیونیستی در منطقه هستند، به این بازی بدفرجام پایان دهد.

شاید روزی نباشد که مقامات و رسانه های صهیونیستی نگرانی خود را از فعالیت های حزب الله لبنان و مقاومت اسلامی در منطقه ابراز ننمایند و بر نقش کلیدی این گروه اسلامی اعتراف نکنند. دقیقاً در چنین شرایطی است که عربستان به اتاق اصلی طراحی عملیات میدانی علیه حزب الله تبدیل می شود و پیشنهاد گنجاندن نام گروه حزب الله لبنان در فهرست گروه های تروریستی را ارائه می کند.

افکار عمومی منطقه بویژه محالف عربی که از رهبری حزب الله لبنان به عنوان نماد عزت و شرافت اعراب یاد کرده و شجاعت آن را در مقابل مطامع رژیم صهیونیستی می ستایند و سید حسن نصرالله را تأثیرگذارترین شخصیت معاصر جهان عرب لقب داده اند قطعاً برای این سؤال پاسخی ندارند که چرا سازمان سیاسی و نظامی در منطقه که توانسته توطئه های شوم رژیم صهیونیستی را نقش بر آب کند و اسرائیل را هر لحظه فرسوده تر نماید، اکنون باید اینگونه مورد هجمه نیابتی رژیم سعودی قرار بگیرد؟

مقامات سعودی با این اقدام خود همانند غریقی که برای نجات خود به هر خس و خاشاکی متوسل می شود، شکست سیاست های خود در منطقه را به نمایش گذاشته و وابستگی خود به رژیم صهیونیستی و حامیان غربی آن را آشکارتر کرده اند، لکه ننگی که هرگز از دامان این خاندان پاک نخواهد شد.

رسالت:زیاده خواهی غرب!

«زیاده خواهی غرب!»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم محمدکاظم انبارلویی است که در آن می خوانید؛دکتر حسن روحانی رئیس جمهور پس از نشست با سران قوا گفت: "غرب زیاده خواهی نکند، توافق دردسترس است." دکتر لاریجانی ریاست محترم مجلس نیز در همایش اقتصاد مقاومتی در مشهد گفت: "امیدواریم غربی ها عاقلانه رفتار کنند. کنگره آمریکا حرف های بی حساب و کتاب می زند." آیت الله آملی لاریجانی نیز در جلسه مسئولان قضائی با تاکید بر مقاومت تیم مذاکره کننده ایران در وین گفت: "ملت تن به زیاده خواهی آمریکا نمی دهد. مذاکره کنندگان بدانند حمایت یک ملت را به دنبال خود دارند قدمی از حقوق ملت عقب ننشینند." زیاده خواهی آمریکا چیست؟ حرف های بی حساب و کتاب کنگره آمریکا کدام است؟

"ادرویس" رئیس کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا به روایت پنج شنبه شب رادیو آمریکا می گوید: "تایید غنی سازی اورانیوم در ایران انحراف از سیاست آمریکاست ما عمیقا از گزارش هایی که بیان می کند ایران در صدد حفظ بخش اعظم زیر ساخت های هسته ای خود و نه تعطیلی آنهاست، احساس نگرانی می کنیم."

تدداچ" نماینده جمهوریخواه مجلس نمایندگان آمریکا هم در تایید دیدگاه رئیس کمیته روابط خارجی آمریکا می گوید: " 1+5 یا اطمینان دهد که هر توافقی مستلزم توقف کامل غنی سازی در ایران و تعطیلی کامل تاسیسات هسته ای ایران است یا از ادامه گفتگوهای محکوم به شکست دست بردارد."

ته زیاده خواهی آمریکایی ها همین است که رئیس کمیته روابط خارجی مجلس آمریکا و برخی نمایندگان کنگره می گویند.

طبیعی است با این دیدگاه مفهوم یکسال گفتگو پشت درهای بسته رونمایی می شود.

ریتم صدای آمانو هم با همین آهنگ آمریکایی ها تنظیم می شود وی با وقاحت تمام با آنکه ایران فراتر از پادمان با ماموران آژانس همکاری کرده است به نقل از صدای آمریکا می گوید:" ایران به سئوالات درباره تحقیقات مشکوک پاسخ نداده است." این در حالی است که ایران به تمام تعهدات خود در توافق ژنو عمل کرده است و طرف مقابل به هیچ یک از آنها - الا چند قلم که نقش نمادین دارد - عمل نکرده است.

از سوی دیگر کاخ سفید چندی پیش گفته بود:" در صورت توافق نهایی بخشی از تحریم ها علیه ایران تعلیق - نه لغو- می شود"

از این بیان صداقت اوباما و کارگزاران کاخ سفید پس از یک سال گفتگو مشخص می شود. یعنی حتی تحریم هایی که شخص رئیس جمهور که طرف مذاکره با مادر ژنو، وین و مسقط است "لغو" نمی شود بلکه " تعلیق" می شود.

استبداد جهانی برای تکمیل این وقاحت چهارشنبه گذشته یک قطعنامه ضدبشری علیه ایران تحت عنوان " حقوق بشر" به تصویب رساند تا این حلقه فریب را در آستانه گفتگوی وین تکمیل کند.

ارزیابی عملکرد 1+5 و بویژه میز آمریکا در گفتگوهای هسته ای این است که آنها به مذاکرات به مثابه یک بازی" برد- برد" نگاه نمی کنند.

آنها همان طور که از صورت مسئله ای که درکاخ سفید و کنگره نوشته اند یک بازی مضحک و در عین حال خطرناک "برد - باخت" را در نظر دارند.طبیعی است اولین کسی که پاسخ آمریکاییها را خواهد داد رئیس جمهور کشورمان است چرا که صورت مسئله و حل آن از دیدگاه ایشان بازی" برد - برد" است و در غیر این صورت نه ایشان و نه ملت ایران به هیچ عنوان زیر بار زیاده خواهی ها نخواهند رفت".آنها بزودی خواهند فهمید که حرف های بی حساب و کتاب زدن چه هزینه ای برایشان خواهد داشت. ملت و رهبری معظم انقلاب از اول نیک می دانستند که به غرب نباید اعتماد کرد آنها قابل اعتماد نیستند.این دوره یک ساله آزمون دیگری برای اثبات این حقیقت بود.

آنها به چیزی جز نابودی ملت ایران رضایت نمی دهند. اگر این کار در فریب و نیرنگ آنها در موضوع هسته ای رخ ندهد، از باب "حقوق بشر" وارد می شوند. این باب هم جواب نداد از باب مبارزه دروغین با " تروریسم" وارد می شوند. اگر این هم جواب نداد، گزینه "نظامی" روی میز و زیر میز خود را به رخ ما می کشند.

بر ملت ما پوشیده نیست و بر ملت های جهان هم پنهان نخواهد ماند. طی 36 سال گذشته انقلاب اسلامی در مسیر رشد و بالندگی خود بدون اعتنا به این تهدیدها و فریب ها پیش رفته است و پیش هم خواهدرفت.شمخانی دبیر شورای امنیت ملی با شجاعت پاسخ آمریکاییها و برخی اراذل و اوباش 1+5 را داده است. او گفته است :" ایران فناوری هسته ای نمایشی و کاریکاتوری را نخواهد پذیرفت".این پاسخ کسانی است که آرزو دارند زیر ساخت های هسته ای ایران را با مذاکره نابود کنند و حتی هزینه بمباران آن را نپردازند.شمخانی تاکید کرده است: "بدون لغو همه تحریم ها مذاکرات باطل است" این پاسخ کسانی است که می خواهند ساز و کار تحریم ها و زیر ساخت های آن را حفظ کنند تا هر وقت خواستند به ایران فشار بیاورند. این موضع دولت و ملت ماست و بر آن پا می فشاریم.اگر 1+5 حقوق ملت ایران را پذیرفتند، اتفاق جدیدی نیفتاده است آنها در برابر حقوق ملت ایران سرتعظیم فرود آورده اند و دست از شقاوت و ستم پیشگی برداشته اند.اگر هم این حقوق را به رسمیت نشناسند بر می گردیم به نقطه اول با این تفاوت که آنها به نقطه اول بر می گردند اما ما در این نقطه نمی مانیم. پاسخ زیاده خواهی ها
و ستم آنها را با قوت و قدرت بیشتری خواهیم داد.دست آمریکا در منطقه زیر ساطور ملت ایران است، آن را در عراق، سوریه، افغانستان و سرزمین های اشغالی قطع می کنیم.

سیر تحولات و رویدادهای سیاسی و نظامی در منطقه طی 20 سال گذشته نشان می دهد این عملی است. آنها پیامهای ما را در جنگ 33 روزه، 22 روزه و 51 روزه اگر نگرفته باشند در رویدادهای مهمی که در پیش داریم حتما خواهند گرفت.

سیاست روز:مجلس همچنان در آچمز

«مجلس همچنان در آچمز»عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم حسن اختری است که در آن می خوانید؛رئیس جمهور محترم در اجرای اصل یکصد و سی و سه قانون اساسی آقای دکتر محمد فرهادی را به عنوان "وزیر علوم و تحقیقات و فناوری" برای رای اعتماد به مجلس شورای اسلامی معرفی کرد. دبیر کل فعلی جمعیت هلال احمر - دکتر محمد فرهادی - صدارت بر وزارت فرهنگ و آموزش عالی دولت دوم مهندس موسوی و وزارت بهداشت دولت اول سید محمد خاتمی و ریاست بر دانشگاه تهران و همچنین مشاورت وزیر و دبیر شورای آموزش پزشکی را در کارنامه اجرایی خود دارد. دکتر فرهادی چهارمین گزینه انتخابی رئیس جمهور برای تصدی وزارت علوم و تحقیقات فناوری است. دکتر جعفر میلی منفرد، دکتر محمود نیلی احمد آبادی و دکتر فخرالدین احمدی دانش آشتیانی سه گزینه قبلی پیشنهادی ریاست جمهوری نتوانستند از سد مجلس نهم - که هر نوع ارتباط و نقش افراد معرفی شده در "فتنه ۸۸" را به عنوان خط قرمز مجلس اعلام کرده بود - عبور نمایند لذا با عدم رای قاطع نمایندگان مجلس اصول گرا مواجه شدند.

برخی قراین و شواهد و بعضی اظهار نظرهای مجلسیان اینطور بر می آید که وزیر معرفی شده این بار با رای قاطع از مجلس نهم رای اعتماد خواهد گرفت.

دکتر نصیرپور، معاون نظارت و هماهنگی معاونت پارلمانی رئیس جمهور گفت: امروز زمانی که نامه معرفی دکتر فرهادی در مجلس قرائت شد بحمدلله شاهد بودیم که همه جریانات داخل مجلس استقبال خوبی کردند. از رفتار نمایندگان متوجه شدم که دکتر فرهادی برای اخذ رای اعتماد مشکل جدی پیش رو نخواهد داشت. (پایگاه خبری آفتاب ۲۸/۸/۹۳)

محمد دهقان از فراکسیون اصولگرایان و عضو هیات رئیسه مجلس: برداشت ما این است محمد فرهادی زمینه رای را دارد {...} از آنجایی که سابقه وزارت را دارد و فرد متدینی است زمینه رای آوری از مجلس را خواهد داشت. (باشگاه خبرنگاران جوان ۲۸/۸/۹۳)

سید شریف حسینی نماینده مردم اهواز و عضو هیات رئیسه: وزیر علوم {محمد فرهادی} با رای بالا موفق به جلب اعتماد نمایندگان مردم خواهد شد (پایگاه خبری شوشان ۲۸/۸/۹۳)

قاسم جعفری سخنگوی کمیسیون آموزش و تحقیقات: هنگامی که نامه معرفی آقای فرهادی در صحن علنی قرائت شد مجلس سیگنال مثبتی در مورد این انتخاب ارسال کرد که می توان بر اساس آن برداشت هایی درباره نظر نمایندگان به دست آورد. (فرارو ۳۰/۸/۹۳)

کمال الدین پیر موذن نماینده استان اردبیل: وقتی نام آقای فرهادی به عنوان وزیر پیشنهادی قرائت شد نمایندگان با فریاد "چهار - چهار" از این انتخاب استقبال کردند. (فرارو ۳۰/۸/۹۳)

گفتنی است هفته گذشته زمانی که از تریبون مجلس نامه معرفی دانش آشتیانی در صحن علنی مجلس قرائت شد نمایندگان مجلس با فریاد "دو - دو" اعتراض خود را به این انتخاب نشان دادند پژواک این فریاد اعتراضی هم روز سه شنبه ۲۷/۸/۹۳ با رای عدم اعتماد نمایان شد. علاوه بر قراین و شواهدی که ذکر شد سید شریف صیفی نماینده اهواز در مجلس نهم تصریح کرد: فضای مجلس برای رای اعتماد به دکتر فرهادی آماده است. به نظر می رسد نه تنها فضای مجلس بلکه موکلین نمایندگان نیز انتظاری به جز رای اعتماد به وزیر پیشنهادی نداشته باشند در این رابطه آیت الله دری نجف آبادی نماینده ولی فقیه در استان مرکزی و امام جمعه اراک می گوید: شایسته دولت و مجلس نیست که پنجمین وزیر پیشنهادی برای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری که معرفی شده است، رای اعتماد نگیرد (فرارو ۳۰/۸/۹۳)

بنابراین پیش بینی می شود روز چهارشنبه، پنجم آذر ماه با رای قاطع نمایندگان مجلس شورای اسلامی دکتر محمد فرهادی راهی وزارت علوم و تحقیقات و فناوری شوند! و بعید به نظر می رسد تعداد رای مجلس نهم به وی کمتر از مجالس گذشته - ۲۱۷ رای مجلس سوم و ۲۱۶ رای مجلس پنجم - شود اگر بالاتر نباشد.

جای سوال اینجاست که با قاطعیت مثال زدنی که مجلس نهم در عدم رای اعتماد به چهار وزیر پیشنهادی رئیس جمهور که هر یک به نحوی با فتنه ارتباط داشتند برای تصدی وزارت علوم و تحقیقات می باید که رئیس قوه مجریه به حالت آچمز درآمده و نهایتا کسی را به مجلس معرفی می کرد که با خطوط قرمز تعیین شده توسط مجلسیان مطابقت می داشت که البته در نهایت نیز همین اتفاق افتاد. حال چگونه است که به جای رئیس دولت، مجلس در حالت آچمز قرار گرفته و یک راه بیشتر در پیش رو ندارد؟

درست است که بعد از چهار بار رفت و برگشت بین دو قوه مجریه و مقننه بالاخره رئیس جمهور محترم در آخرین فرجه قانونی که نیازی به استفاده از حکم حکومتی برای تمدید حکم سرپرستی وزارتخانه نباشد - فرد واجد شرایطی را معرفی کرد تا با استقبال مجلسیان مواجه شود که به قطع یقین از رای بالایی نیز برخوردار خواهد بود اما آیا رئیس جمهوری می توانست فرد دیگری از جنس نفرات قبل را معرفی کند یا خیر؟ و اگر نفر معرفی شده ویژگی های قبل را دارا بود آیا مجلس قادر به عدم رای اعتماد بود؟ مسلما عقل و منطق و همچنین مطالبات عمومی اقتضا می کرد که مجلس از موضع خود کوتاه بیاید و در یک مصلحت اندیشی عقلانی کشور را با بحران مواجه ننماید چرا که بحث های داغ مجلس مسئله مردم ما نبوده و نیست. بنابراین مجلس راهی جز تمکین - که اتفاقا عقلانی نیز بوده - نداشت.

سوال دیگر اینکه آیا رئیس جمهور نمی توانست و یا نمی دانست که دکتر فرهادی را به عنوان اولین انتخاب خود به مجلس معرفی کند - بنابر گفته خود دکتر فرهادی تا وقتی مسئله معرفی وزیر علوم می شود نامی نیز از او برده می شود - و قال قضیه را بکند و این همه حرف و حدیث نیز برای دولت نوپای یازدهم ایجاد نکند و متهم به سیاسی کاری و یا حرکت غیر اخلاقی معرفی اشخاصی برای عدم رای اعتماد و یا تلاش مشاورین رئیس جمهور برای رای نیاوردن نشود. اگر چنین تصوری داشته باشیم یا دکتر روحانی را بعنوان رجل سیاسی و مذهبی نشناخته ایم و یا ساده اندیشی کرده ایم.

به نظر می رسد که رئیس جمهور محترم یا علم به حساسیت های مجلس نهم و شناخت عمیقی که از کارگزاران حاکم بر قوه مقننه را داشت حرکت کاملا هوشمندانه و سیاستمدارانه اتخاذ نمود تا با برگ به ظاهر برنده مجلس نهم بازی دو سر برد را بازی کند. دکتر روحانی هیچ یک از وزرا را برای عدم رای اعتماد به مجلس معرفی نکرد. چراکه هر نوع برخورد مجلس با وزرای پیشنهادی چه رای اعتماد می داد و چه نمی داد - که نداد - در زمین بازی کرده بود که طراح و مدیریت آن با قوه مجریه بود اگر رای می داد که خوب رئیس جمهور محترم به وعده ای که به بدنه اجتماعی - سبد رای دولت یازدهم قشر متوسط به بالای جامعه است - خود در شعارهای انتخاباتی داده بود جامه عمل می پوشاند و اگر رای اعتماد نمی داد - که نداد - ناهماهنگی مجلس را با دولت "تدبیر و امید" در رابطه با موضوعی که مسئله مردم نیست به اثبات رسانده بود و نسبت به انتخابات سال آینده مجلس شورای اسلامی بسترسازی کرده بود - اکثر مشاورین تلویحا و یا بعضا ناشیانه صراحتا ضرورت هماهنگی مجلس آینده یا دولت را بارها گوشزد نموده اند - که البته در هر دو زمینه بخت با او و دولتش یار بوده چرا که دوستان اصولگرای ما ازروی صدق و صفا و البته کمی سادگی پیوسته مسائل را با یک فرمول حل می کنند. لذا در مقابل کاندیداهایی که مرتبط با فتنه بودند قاطعانه ایستادند و رای اعتماد بالایی دادند تا نه تنها برای دولت یازدهم بلکه برای تاریخ نیز درس عبرتی باشد؟!

آیا هیئت رئیسه محترم مجلس راه چاره دیگری از نوع امکان تعامل با رئیس محترم دولت را داشت یا خیر؟ از قرار اطلاع و انتقادی که برخی از نمایندگان مجلس به زبان آوردند در معرفی وزرای پیشنهادی برای وزارتخانه مذکور دولت عملا و اصولا کمترین رایزنی و تعاملی را با مجلس نداشته است. در چنین شرایطی هیات رئیسه مجلس می توانست با استفاده از چهره هایی مرضی الطرفین همچون آقای علی اکبر ناطق نوری که مورد وثوق هر دو - مجلس و دولت - می باشند از طرف هیات رئیسه محترم مجلس دعوت به میانجی گری و معرفی فردی مانند دکتر محمد فرهادی در اولین انتخاب رئیس دولت به مجلس می شد و بی جهت از سرمایه های اجتماعی - که اعتماد عمومی - باشد بی مهابا ولخرجی نمی شد.

و اما نکته آخر پیشنهادی نصیحت گونه به رئیس محترم دولت "تدبیر و امید" که به گفته خویش حقوقدان است و سرهنگ نیست ولو آنکه بیشترین عمر مدیریت خود را در بالاترین نهاد امنیتی کشور - شورای عالی امنیت ملی - گذرانده باشد. حال که دولت یازدهم با شعار "اعتدال" و بکارگیری نیروهای با تجربه و کارکشته و کاربلد باعث امیدواری بیشتر جامعه به آینده ایران اسلامی شده است و با پشتوانه اعتماد عمومی و حمایت رهبری معظم انقلاب اسلامی برای دفاع از حقوق ملت بازی برد - برد را با کشورهای بزرگ دنیا آغاز کرده است که امیدواریم با لغو کامل تحریم ها و ادامه غنی سازی - پژوهشی و صنعتی - شاهد پیروزی دولت محترم در صحنه های بین المللی باشیم. انتظار می رود در مواجهه با مسائل داخلی نیز "حد اعتدال" رعایت گردد و بی جهت از سرمایه های اجتماعی هزینه نشود و در بازی های سیاسی داخلی نیز همانند صحنه های بین المللی بازی برد - برد مد نظر باشد چراکه در مسائل داخلی باخت از هر طرف - دولت یا ملت - به زیان منافع ملی تمام خواهد شد و هرگز چنین مباد.

وطن امروز:امیرکبیر و مذاکرات 1+3

«امیرکبیر و مذاکرات 1+3»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم علی آهنگر است که در آن می خوانید؛میرزا تقی خان پسر کربلایی قربان از پیشخدمتی فرزندان قائم مقام بزرگ فراهانی، با تکیه بر توانایی ذاتی، ایمان و اعتقادات پاک خویش توانست بر صندلی صدارت تکیه زند. او که در 25 محرم سال 1268 هجری از مقام صدارت عزل و 40 روز بعد به قتل رسید، حالا دیگر بیش از هر زمان در دل و ذهن مردم جا دارد. کتاب ها، مقاله ها، فیلم ها و سریال های زیادی در موردش تهیه و ساخته شده است، آنقدر که دیگر نیازی به تقریر مقاله ای از آن دست نباشد.

در این مقاله اما می خواهیم امیر را از نگاهی دیگر به تماشا بنشینیم، از دریچه معاهده ارزنه الروم و مذاکراتی که از آن می توانیم به مذاکرات 1+3 تعبیر کنیم؛ مذاکرات طولانی مدت و نفسگیر امیر با 3 کشور روس، انگلیس و عثمانی از یکسو و دربار تاثیرپذیر قاجار از قدرت های خارجی حاضر در مذاکرات از سوی دیگر که در سال 1259 هجری در شهر ارزروم عثمانی (شهری در شمال شرق ترکیه) آغاز شد و تا سال 1263 به مدت 4 سال و چند ماه ادامه یافت و به سرانجامی درخشان رسید.

از آنجا که این کنفرانس نخستین کنفرانس بین المللی بین ایران و چند کشور خارجی بود، بررسی عمیق و ریشه ای این مذاکرات شاید بتواند برای امروز ما نیز درس های مفیدی داشته باشد.

ماجرا چه بود؟
از زمان صفویه به این سو، مشکلات و ادعاهای مرزی همواره موجب بروز جنگ هایی گسترده بین ایران و عثمانی می شد. جنگ هایی که مدت ها به طول می انجامید و رنج ها و خسارات زیادی را به کشورمان وارد می ساخت. شهرها، ایلات و عشایر استان های مرزی دست به دست می شدند؛ گاه دست عثمانی و گاه دست ایران. عثمانی ها که مرزی طولانی با ایران داشتند، از سلیمانیه در شمالی ترین نقطه تا خرمشهر در جنوبی ترین نقطه مرزی ماجراهای زیادی را در سر می پروراندند - از جمله بر سر مالکیت اروندرود - و همواره در صدد تعرض و تجاوز به این نواحی بودند. به علاوه، ترک های عثمانی همواره مشکلاتی را برای زائران ایرانی در عتبات عالیات و نیز در مکه و مدینه- که آنجا هم در آن زمان جزو دولت عثمانی بود- پدید می آوردند. در دوره افشاریه نیز چندین سال بین 2دولت ایران و عثمانی جنگ هایی رخ داد ولی سرانجام نادرشاه به این نتیجه رسید که باید صلح برقرار شود. او بعد از آخرین پیروزی اش در بغداد تصمیم نهایی خود را گرفت و قرارداد صلحی در سال 1156 هجری در کردان ساوجبلاغ تنظیم شد و به امضای 2 کشور رسید ولی در این قرارداد صلح حدود مرزها مشخص نشد و همین امر بهانه ای برای شروع جنگ های بعدی شد. آرامش موقتی که در مرزهای غربی ایران حاکم بود، در سال 1236 هجری پایان یافت و حکام و فرماندهان ترک مجددا بهانه تازه ای برای دامن زدن به آتش جنگ به دست آوردند.

در پاسخ به توطئه ها و دسیسه های مرزی عثمانی، عباس میرزا ولیعهد و فرمانده غیور سپاه ایران در اواخر سال 1236 هجری در مرز آذربایجان در مقابل ارتش ترک ایستاد و در نخستین برخورد در حوالی «توپراق» سپاه ترک را شکست داد و متوجه ارزروم شد. هنگامی که عباس میرزا قصد حمله به ارزروم را داشت، خسرو محمدپاشا که والی شهر بود، آنجا را ترک کرد و به جنوب ارزروم عقب نشست. در این حملات سرانجام شهرهای بایزید، ملازگرد، بدلیس و موش (موش هم اکنون نیز نام استانی در شرق ترکیه است) به تصرف سپاه ایران درآمد(صفر سال 1237).

در همین زمان سپاه ایران سلیمانیه را متصرف شد و از سامرا به طرف بغداد حمله برد. ترک ها برای بازپس گیری این شهرها با سپاهی بالغ بر 70 هزار تن به توپراق قلعه حمله ور شدند؛ عباس میرزا با 4000 نفر، تا رسیدن قوای کمکی مقاومت کرد. جنگی بسیار سخت و خونین درگرفت و کار از توپ و تفنگ به شمشیر و خنجر کشید. در آن جنگ سربازان ایران نهایت شهامت و شجاعت را بروز دادند و سرانجام پس از یک شبانه روز جنگ، سپاه ترک از کار افتاد. فرمانده آنان گریخت و توپخانه سپاه ترک به تصرف قوای ایران درآمد (شوال 1237).

عباس میرزا پس از این فتح نمایان، در دشتی خرم اردو زد و میرزاتقی خان فراهانی را که از پروردگان قائم مقام فراهانی و مردی مدبر و چرب زبان بود به ارزروم فرستاد تا با دشمن مغلوب در باب متارکه جنگ و عهدنامه صلح و حل اختلافات مرزی گفت وگو کند.

این اولین آزمون دیپلماسی مردی بود که بعدها در تاریخ ایران ماندگار شد. مردی که حالا بعضی خیلی دلشان می خواهد در جمع کوچک دوستان و هواداران شان خود را تکرار او و مانند او بدانند؛ غافل از آنکه مقایسه کردن خود با بزرگمردی که تاریخ به او نشان لیاقت و برجستگی داد، بی آنکه خودش حریصانه دنبال آن باشد، مقایسه بحر با کوزه است:

گر بریزی بحر را در کوزه ای
چندگنجد؟ قسمت یک روزه ای

اوایل سال1237 هجری مذاکرات صلح بین نمایندگان 2 دولت در تهران و ارزروم آغاز شد. فتحعلی شاه شرایط صلح را که از آن جمله پرداخت خراج سالانه از طرف عثمانی به ایران بود به اطلاع سلطان عثمانی رسانید ولی سلطان از قبول آن سرپیچی کرد و خود طی نامه ای مواد اساسی عهدنامه را نوشت و به تهران فرستاد. فتحعلی شاه بدون آنکه متوجه ضعف کلی نیروهای ترک و موقعیت مناسب سیاسی و نظامی ایران در برابر عثمانی باشد و شاید برای خاتمه دادن به جنگ ها و زد و خوردهایی که تمام دوره سلطنت او را گرفته بود، با پیشنهاد سلطان عثمانی موافقت کرد و دستور داد تفصیل قرارداد تهیه و به امضای نمایندگان 2 طرف برسد.

این عهدنامه که به عهدنامه ارزروم اول مشهور است سرانجام در سال 1238 به امضای هر دو کشور رسید. از مفاد اساسی این عهدنامه که یک مقدمه و 7 ماده داشت، تسهیل در صادرات کالاهای ایران از طریق عثمانی به کشورهای اطراف مدیترانه و نیز تسهیل در مسافرت مردم ایران به مشاهد متبرکه در کربلا و نجف و جلوگیری از اذیت و آزار آنها بود. اما خطوط مرزی همچنان در این عهدنامه مبهم و بلاتکلیف ماند و به قرارداد 1156ق نادرشاه ارجاع شد در حالی که در آن قرارداد هم روشن نبوده است. اختلافات ارضی و مشکلات سرحدی همچنان در مرز غربی از سلیمانیه تا خرمشهر باقی ماند. تعیین نشدن خطوط مرزی و مشخصات جغرافیایی نقاط سرحدی، به صورت یک مشکل سیاسی موجب تیرگی روابط دولت می شد و بهانه های لازم را برای فشارهای استعماری روسیه و مداخله های انگلستان و دست اندازی و تجاوز مرزداران عثمانی به مرزهای ایران می داد.

این موضوع در سال 1254 هجری به واقعیت پیوست؛ زمانی که محمدشاه قاجار هرات را به محاصره خود درآورده بود، پاشای بغداد زمان را مغتنم شمرد و به خرمشهر (که در آن زمان محمره نامیده می شد) هجوم برد. مردم محلی در مقابل این هجوم دفاع جانانه ای کردند ولی در برابر سپاه زمینی و دریایی پاشا شکست خوردند و تلفات زیادی دادند. سپاهیان عثمانی شهر را غارت کردند، جمعی از مردان را به قتل رساندند و عده ای از زنان و دختران خرمشهر را به اسارت بردند. محمدشاه پس از اطلاع از این حمله و قتل و غارت، سفیرانی را به استانبول فرستاد و خواستار عذرخواهی و عزل و مجازات پاشای بغداد و جبران خسارت های وارده به خرمشهر شد. اما دولت عثمانی که خرمشهر را جزو امپراتوری خود می دانست، از قبول خواسته های ایران سرپیچی کرد. در همین موقع، سپاه عثمانی که در مصر مشغول نبرد بود، از مصریان شکست سختی خورد و بخش مهمی از ناوگان جنگی عثمانی به تصرف مصریان در آمد.

این شکست، برتری نظامی را به ایران داد و محمدشاه تصمیم گرفت به بغداد حمله و کربلا و نجف را تسخیر کند. اما سفیران روس و انگلیس که می دانستند عثمانی با شکست از مصریان حالا در موضع ضعف قرار دارد و ایران در این جنگ پیروز خواهد شد، با فشار بر دولت ایران و بویژه میرزاآغاسی که خود سر و سری با انگلستان داشت، جلوی حمله ایران به بغداد را می گیرند و درنهایت موافقت ایران را برای تشکیل کمیسیون حل اختلاف مرزی به دست می آورند.

کمیسیون حل اختلاف برای مذاکره و اخذ تصمیم درباره حدود مرزی 2 کشور، در سال 1259 هجری در ارزروم تشکیل شد.

نماینده ایران در این مذاکرات یک بار دیگر وزیر نظام میرزاتقی خان امیرکبیر بود؛ نماینده ای که حالا به کمال بلوغ سیاسی و نظامی رسیده بود.

این کمیسیون متشکل بود از نمایندگان دولت های روس، انگلیس و عثمانی. امیرکبیر در این کمیسیون باید برای تعیین حدود مرزی و تثبیت حاکمیت ایران بر شهرهای غرب، شمال غرب و جنوب ایران، دور یک میز مذاکره به مصاف نه تنها دولت عثمانی بلکه نمایندگان روس و انگلیس هم می رفت. رابرت کرزن یکی از نمایندگان انگلیس در این مذاکرات درباره امیرکبیر می نویسد: «این شخص از تمام نمایندگان عثمانی، انگلیس و روسیه که در این وقت در ارزنه.. الروم بودند قابل ملاحظه تر و ممتازتر بود و با هیچ یک از آنها قابل مقایسه نبود».

مذاکرات به هیچ وجه آسان نبود. قریب 4 سال و نیم به طول انجامید و دولت های عثمانی و روس و انگلیس برای به زانو درآوردن امیر از هیچ کوششی فروگذار نکردند. آنها حتی کار را به جایی کشاندند که اوباش شهر ارزروم به اردوی امیرکبیر هجوم آوردند و تعدادی از همراهان او را مجروح ساختند و حتی خود امیر نیز جراحت برداشت، خانه ای که در آن اسکان داشتند ویران شد و اموال شان به غارت رفت و 2 تن از همراهان امیر کشته شدند.

از سوی دیگر روس و انگلیس از ضعف و سرسپردگی درباریان قاجار نیز نهایت استفاده را کرده و دربار را هم در مقابل اراده و تصمیم امیرکبیر قرار دادند به نحوی که هرازگاه نامه ای از دربار به ارزروم می رسید و موقعیت را برای امیر سخت و سخت تر می کرد. امیرکبیر ناچار مبارزه سختی را با دربار نیز آغاز کرد.

بعد از چهار سال و نیم مذاکره سخت و جانفرسا، سرانجام نمایندگان روس، انگلیس و عثمانی در برابر اراده آهنین امیر تسلیم شدند؛ حاکمیت ایران را بر خرمشهر پذیرفتند، حق کشتیرانی ایران را در شط العرب (اروندرود) اقرار و حدود مرزی ایران را در سرتاسر مرزهای غربی مشخص کردند؛ یعنی همان مرزی که امروز نیز مرز میان ایران و عراق شناخته می شود.

معاهده «ارزنه.. الروم دوم» برقرار شد و امیرکبیر با پیروزی و سرافرازی کامل در یک نبرد دیپلماتیک سرانجام پیروزمندانه به ایران بازگشت.

اما ماجرای اختلاف مرزی و ادعاهای همسایه غربی نسبت به شهرهای ایران پایان نیافت. بعد از جنگ اول جهانی و فروپاشی عثمانی در سال 1918 میلادی و تشکیل دولت عراق در سال 1921، این کشور تازه تاسیس نیز چشم طمع به شهرهای ایران داشت. عراقی ها همچنان خرمشهر و شط العرب (اروندرود) را برای خود می خواستند.

مزاحمت های مرزی و زد و خوردهای همیشگی جریان داشت تا اینکه ماجرا به انعقاد قرارداد 1975 الجزایر منتهی شد که یک بار دیگر تثبیت مفاد همان معاهده ارزنه.. الروم امیرکبیر بود.

اما گویا خرمشهر و اروندرود چیزی نبود که همسایه غربی بخواهد از آن چشم بپوشد. عراق منتظر فرصت بود تا یک بار دیگر اشتباهات گذشتگان خود را تکرار و خرمشهر و اروندرود را از آن خود سازد. طلوع انقلاب اسلامی این توهم را در ذهن خودکامگان عراق دامن زد که حالا موقع مناسب فرارسیده است. قراردادهای گذشته پاره شد و خرمشهر و دیگر شهرهای ایران در شهریور 1359 یک بار دیگر از سمت همسایه غربی مورد هجوم و تاخت و تاز قرار گرفت. «خرمشهر» را «خونین شهر» ساختند و مانند بسیاری از شهرهای دیگر به اشغال خود درآوردند اما این بار حضرت امام خمینی و امت شهیدپرور حماسه ای آفریدند که تاریخ مانندش را به یاد ندارد و شد آنچه در حافظه همیشه تاریخ تا ابد باقی خواهد ماند. صدام پس از شکست از رزمندگان اسلام، سرانجام به قرارداد 1975 که در واقع همان قرارداد ارزنه.. الروم بود، بازگشت.
***
اما این قطعه تاریخ چه درس هایی برای امروز ما دارد؟

1- دشمن تا در موضع ضعف قرار نگیرد پای میز مذاکره نمی آید. چنانکه هم در مذاکره اول و هم در مذاکره دوم ارزروم، دولت عثمانی در موضع ضعف نظامی قرار داشت و ایران در هر دو مورد دارای برتری دفاعی و نظامی بود.

2- نقش ویژه رهبری؛ درک شرایط و نقاط ضعف و قوت خودی و دشمن، قدرت تصمیم گیری و تعیین چارچوب اساسی مذاکرات، نقش ویژه رهبری را عیان می سازد. در مذاکره اول با آنکه ایران برتری نظامی داشت ولی فتحعلی شاه این برتری نظامی و ضعف قوای عثمانی را درک نکرد و با گذشتن از خواسته های خود تن به قراردادی داد که خواست آنان بود و در مذاکره دوم نیز محمدشاه از برتری نظامی ایران سود نجست و از استفاده از قوای نظامی صرف نظر کرد.

3- قراردادها و معاهدات تا جایی دوام دارد که کشور ما ایران همچنان قوی و نیرومند باشد؛ به محض اینکه دشمن ضعف یا سستی اندکی را در ما ببیند یا تصور کند، قراردادها را پاره کرده و به ادعاهای گذشته خود بازخواهد گشت.

4- توان و برتری دفاعی و نظامی اصل انکارناپذیری است که مذاکره کنندگان را، پشت میز مذاکره در موضع برتر قرار می دهد.

5- مرد اول مذاکره باید مردی توانمند، کامل و مسلط در جلسات باشد، در میز مذاکره باید بتواند دیگران را تحت تاثیر استدلال ها و روشن بینی های خود قرار دهد؛ چنانکه امیرکبیر بود. نمایندگان روس و انگلیس بعدها همواره عظمت روحی و شکوه کلامی امیرکبیر را خاضعانه مورد ستایش قرار می دادند.

6- هرگونه ابهام در جملات و مفاد قرارداد می تواند موجب سوء استفاده های بعدی قرار گیرد؛ سوء استفاده هایی که گاه ممکن است به برپایی یک جنگ منجر شود.

7- و نکته آخر اینکه؛ آنچه در یک مذاکره مهم در سطحی بین المللی به دست می آید، می تواند گریبانگیر نسل های آینده حتی در قرن های بعد شود، پس در تنظیم مفاد قرارداد باید پیامدهای درازمدت را بر منافع زودگذر ترجیح داد

حمایت:دوربرگردان توافق!

«دوربرگردان توافق!»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت به قلم جعفر قناد باشی است که در آن می خوانید؛فردا یعنی سوم آذر، مهلت 4ماهه ایران و 1+5 برای رسیدن به توافق جامع به پایان می رسد و مذاکرات هسته ای در حالی ساعات حساس خود را پشت سر می گذارد که محافل نزدیک به تیم های گفت وگو کننده در وین، از احتمال تمدید مذاکرات، تحت عنوان «توافق کلی» خبر می دهند. توافقی که در واقع، دنباله توافقنامه پر ابهام و یکطرفه ژنو خواهد بود. آنچه که مسئولین کشور ما و طرف های غربی پیش از دور جدید گفت وگوها اعلام کرده بودند، مذاکره برای بحث بر روی جزئیات بود اما هر چه به گردنه حساس و تعیین کننده برای حصول «توافق نهایی» نزدیک تر می شویم، اعتبار حقیقت ذکر شده روشن تر می شود.

به عبارت بهتر، دشمن سعی دارد یک دور باطل و تکراری نظیر آنچه در توافق ژنو شاهد آن بودیم را به ما تحمیل کند، زیرا ترجیع بند تعلیق- و نه لغو- تحریم ها و اعطای حق کاریکاتوری غنی سازی هسته ای، به طور دائم در سخنان و اظهاراتشان تکرار می شود. شاهد این مدّعا، جلسه اخیر سه نفر از مشاوران اوباما با نمایندگان دموکرات کنگره است که طی آن، نظر اوباما مبنی بر تمدید مذاکرات مطرح شده و تاکید کرده اند که طرح تمدید مذاکرات «انتظار معقولی» است!اکنون باید دید که مضرات توافق کلی و مذاکرات ژنوگونه برای ایران چیست؟ باید به این نکته ظریف توجه کرد که اصرار طرف غربی بر کاهش غنی سازی ایران و بی توجهی به مسئله لغو تحریم ها در مذاکرات مسقط و وین، این فرضیه را تقویت می کند که آمریکا در پی آن است تا به واسطه فرسودگی و مستهلک شدن قطعات و دستگاه های هسته ای از یک سو و نیز عقب افتادن از فناوری روز از سوی دیگر، عملاً ایران را از پیگیری صنعت هسته ای باز دارد و صرفاً وعده لغو تحریم ها را در حد شعار و در جهت نیل به اهداف خود مطرح کند.

اگر این طرح آنان عملی شود، ضرر ناشی از آن، به گونه ای نیست که کشوری هوشیار و حساس به آرمان هایش آن را نادیده انگارد. اما بخش خطرناک توافق کلی و نیز تمدید مذاکرات که فرضیه ای احتمالی و نزدیک به واقعیت می باشد این است که ظاهرا توافقنامه پرابهام ژنو، غرب را برای رسیدن به اهداف شوم خود حریص تر کرده و با توجه به مفاد توافقنامه فوق، آمریکا در پی آن است تا مرحله متوقف سازی صنعت هسته ای را با توافق اقدام مشترک انجام دهد و برای تمدید مذاکرات و دوره تمکین، مرحله معکوس سازی صنعت هسته ای عملیاتی شود و در پایان به بهانه طول قرنطینه، برای برچیدن تحریم ها در یک دوره 10 تا 20 ساله، عملاً مرحله سوم، یعنی برچیده سازی برنامه هسته ای ایران را اجرایی کند.

نکته قابل تأمل دیگر در استمرار تمدید مذاکرات، تحقق بخشی دوباره و به بیانی روشن تر، تمدید پروژه جنگ روانی ناشی از تحریم ها در میان آحاد مردم است. پیش از آغاز تحریم های گسترده، هنگامی که صدای طبل جنگ اقتصادی جدّی غرب به گوش رسید، بسیاری از خنّاسان، از التهابی که جامعه در آستانه آن قرار داشت، سوء استفاده کرده و مشکلات جدیدی را در عرصه های مختلف از جمله اقتصادی و سیاسی به وجود آوردند. پذیرش تمدید گفت وگوها که مذاکره کنندگان هسته ای کشورمان با فراست به استقبال عدم قبول آن رفته اند به معنای پیروزی جنگ روانی دشمن علیه اقشار مردم، پیش از قطعیت یافتن اهداف آنان است.

مثالی که می تواند به روشن شدن این حقیقت کمک کند، تبلیغات گسترده گروه تروریستی داعش پیش از تصرف شهرهاست به نحوی که هر گاه قصد هجوم به منطقه ای را داشتند، مردم، پیش از ورود این جانیان، خانه و کاشانه خود را از ترس کشته و یا ذبح شدن رها کرده و فرار می کردند. در واقع آنان قبل از اینکه پیروز میدان باشند، در جنگ تبلیغاتی و روانی پیروز و کامیاب شده بودند.

آنچنان که «اسکات پترسون« نویسنده روزنامه کریستین مانیتور در تحلیل خود تصریح می کند، تحریم ها بیش از آنکه تاثیر واقعی و محسوس داشته باشند، صرفاً دارای تاثیر روانی بوده اند.لطیفه دیگری که اشاره به آن در اینجا خالی از لطف نیست سکوت معنادار و شک برانگیز رژیم صهیونیستی در برابر گزارشات مربوط به تمدید مذاکرات است. به یاد داریم، هر جا که کشورمان در آستانه پیشرفت در زمینه های گوناگون بوده، «سگ هار نجس منطقه» شروع به پارس کردن کرده و هم پیمانان خود را نسبت به اوج گرفتن ایران آگاه می کرد.

بنابراین سکوت این سگ وحشی و خطرناک، بدین معنی است که تهدیدی در کمینش نیست، با فراغ بال آفتاب گرفته و منتظر اتفاقات بعدی است. به عبارت دیگر، این سکوت مرموز، نشانه این واقعیت است که تمدید مذاکرات، به نفع رژیم صهیونیستی است، زیرا سکوت علامت رضاست!لذا تن دادن به این خواسته دشمن یعنی تمدید مذاکرات، موفقیت های زیادی را به لحاظ سیاسی، اقتصادی و اجتماعی برای آنان به همراه خواهد داشت.

در یک کلام، مسئولین کشور ما نه باید تمدید مذاکرات را بپذیرند و نه منتظر حاتم بخشی طرف های غربی باشند. آمریکا و غرب دیگر چگونه باید به ما ثابت کنند که قابل اطمینان نیستند ؟ تاریخ ثابت کرده آنان، تا زمانی که از برآورده شدن منافع خود یقین حاصل نکنند، اقدامی در جهت منافع ما انجام نخواهندداد . بنابر این باید اینگونه نتیجه گیری کرد که تنها انتظار ملت بزرگ ایران از تیم مذاکره کننده در وین این است که با اتّکا به قدرت لایزال الهی و پشتوانه مردمی، تن به زیاده خواهی و خواسته های غیرمعقول دشمن نداده و رهنمودهای مقام معظم رهبری را در این مذاکرات حساس، نصب العین خود قرار دهند.

آفرینش:تشخیص بیماری در مراحل پیشرفته؛ چرا؟

«تشخیص بیماری در مراحل پیشرفته؛ چرا؟»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم زهرا کیان بخت است که در آن می خوانید؛شیوع بیماریهایی که تا یک دهه قبل از این، جامعه آن قدرها هم با آنها آشنا و سایه به سایه نشده بود، مثل هر پدیده دیگری، پیامدهایی را با خود به دنبال دارد. می شود گفت در رأس این بیماریها، بیماری سرطان و انواع مختلف آن قرار دارد که بخصوص در چند سال اخیر، جامعه را با نگرانی های زیادی روبرو کرده است.

اما در ارتباط با مرگ و میرهای زیاد بر اثر این بیماری، به عنوان یکی از عللی که متخصصان همواره از آن یاد می کنند و درواقع آن را یکی از عوامل موثر در پیشرفته شدن بیماری و مرگ بر اثر آن، ذکر می کنند، مساله تشخیص دیرهنگام بیماری است. یعنی تعداد زیادی از بیماران، زمانی برای پیگیری وضعیت جسمی خود به پزشکان و مراکز درمانی مراجعه می کنند که دیگر کار از کار گذشته است و با توجه به اینکه بیماری وارد مراحل پیشرفته ای شده، عملا نمی توان کار چندانی برای مداوا و درمان بیمار انجام داد. با توجه به اینکه این عامل، در موارد بسیاری منجر به از دست رفتن شخص بیمار گردیده است بحث چرایی این مساله بسیار مهم پیش می آید و آن اینکه به راستی چرا پیوند جامعه ما با مراکز درمانی از قوت لازم برخودار نیست و حتی به نظر می رسد با وجود اهمیت مساله سلامت در زندگی، که همه فعالیتها و کارکردهای انسان را در زندگی شخصی و اجتماعی اش تحت تاثیر قرار می دهد، در بسیاری از خانواده های ایرانی، مساله توجه به سلامت فردی و پیگیر وضعیت سلامتی خود بودن، همواره در آخر لیست موارد ضروری یک خانواده قرار دارد.

یکی از عللی که قطعا نمی توان تاثیر آن را در ایجاد فرهنگ "عدم مراجعه به پزشک تا وقتی کارد به استخوان برسد" انکار نمود، مساله هزینه های درمان و دشواریهایی است که در این زمینه وجود دارد. نکته مهمی که جامعه پزشکی از مدتها قبل، همواره نسخه آن را برای یک جامعه سالم، پیچیده و افراد را به آن توصیه می کنند موضوع مراجعه به پزشک و مراکز درمان در بازه های زمانی مشخص و انجام آزمایشات دوره ای و چکاپ وضعیت سلامتی است. این مساله ، درواقع اقدام پیشگیرانه ای است که درصورت بروز بیماری، موجب تشخیص زودرس آن شده و از پیشرفت آن جلوگیری می کند. ممکن است برای ما این طور جا افتاده باشد که بیماریهایی مثل سرطان، اصولا درمان ناپذیر بوده و تشخیص دیر یا زود آن نیز چندان مهم نیست اما تصریح پزشکان این است که برخلاف این تصور، بسیاری از بیماریها و از جمله سرطان، درصورت تشخیص به موقع و در زمان مناسب، قابل درمان بوده و به علاوه در این قبیل موارد، روند درمانی فرد نیز بسیار ساده تر و کم هزینه تر خواهد بود.

عقل حکم می کند هزینه های انجام چکاپ را بپردازیم چون درصورت مبتلا شدن به بیماری و پیشرفت آن، هزینه های درمانی که باید بابت آن بپردازیم بسیار بسیار بیش تر از مبلغی است که صرف چکاپ سلامت نموده ایم. اما چرا بسیاری از افراد که می شود گفت بخش زیادی از افراد و اقشار جامعه مان را تشکیل می دهند، از انجام این کار خودداری می کنند؟

همان گونه که اشاره شد یکی از عوامل اصلی دخیل در این مساله، این است که متاسفانه افراد به این دلیل که نگران هزینه های چکاپ اند، به سراغ آن نمی روند. به علاوه یک موضوع مهم هم در این رابطه، بیمه ها هستند که بابت چکاپ، هزینه ای را متقبل نمی شوند و این گونه است که آمار مبتلایان و فوتی ها در اثر این مساله، همچنان رقم بالا و قابل توجهی را دارد. یکی از موثرترین ها در بهبود این روند، اتخاذ تصمیمات اساسی در حوزه بهداشت و درمان و تدبیراندیشی برای این مساله مهم است تا زمانی برسد که برخورداری از خدمات چکاپ و تشخیص زودهنگام نه فقط متعلق به قشری محدود و خاص در جامعه، بلکه امری همگانی باشد.

شرق:راه حل معمای عبور از البرز

«راه حل معمای عبور از البرز»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم محسن هاشمی رفسنجانی است که در آن می خوانید؛پیرو درج مطلبی با عنوان «معمای بزرگراه شمال» در ستون سرمقاله 24آبان روزنامه «شرق» و ضمن تشکر از جناب آقای هاشمی طبا که به فکر انسداد ترافیک آزادراه در انتهای آن بودند و قدردانی از نگرانی و ارایه نظر ایشان؛ باید یادآور شد، امروزه مهم ترین عوامل موفقیت و جذابیت راه آهن، سرعت، دقت، امنیت و آسایش آن است و بدون وجود هرکدام از این خصوصیات، شبکه ریلی کارایی لازم را نخواهد داشت. برتری های حمل ونقل ریلی نسبت به سایر شقوق حمل ونقل، زمانی بیشتر آشکار می شود که ترکیبی از راه آهن برقی، خطوط و قطار سریع السیر و تونل های طویل ریلی با یکدیگر آمیخته شوند. در این میان تونل های طویل ریلی دارای ویژگی های منحصر به فردی هستند که کوتاه شدن مسیر و به تبع آن، کاهش زمان سفر و نیز افزایش ظرفیت حمل ونقل بار و مسافر از آن جمله هستند.

سالیان متمادی بحث حمل سریع مسافر و کالا با کمترین آثار منفی زیست محیطی و ایمنی و آسایش بیشتر نسبت به خطوط جاده ای در کریدور تهران - شمال با طرح یک مسیر ریلی سریع السیر با قابلیت جابه جایی مسافر، بار و ماشین مطرح بوده است و کسانی نیز تلاش هایی برای این مهم انجام داده اند که جای تقدیر دارد. احداث آزادراه تهران-شمال از قبل از انقلاب مطرح و مطالعات آن شروع شده بوده است. به دلایلی از جمله اینکه بعضی ساخت این بزرگراه را عامل و مشوق گسترش فساد می دانستند، کار اجرایی آن تا سال75 در دولت سازندگی به تعویق افتاد.

آیت الله هاشمی رفسنجانی رییس جمهور وقت بالاخره کلنگ ایجاد این اتوبان را به زمین زد تا دولت های بعدی مجبور به ادامه اجرای آن شوند. ولی متاسفانه پیشرفت 15درصدی پروژه بعد از حدود 18سال، یعنی کمتر از یک درصد پیشرفت در سال، نشان از عدم اهتمام ویژه دولتمردان به این مهم دارد. آنطور که پیش بینی می شود و از طرح های ارایه شده برمی آید در این دولت و دولت های بعدی نیز به این زودی ها شاهد راه اندازی این پروژه نخواهیم بود؛ زیرا با این وضع باید حدود 80سال دیگر منتظر بود که معادل روی کارآمدن 19دولت خواهد بود و البته این موضوع نیز به شرطی است که تکلیف فازسه آن از محل تونل البرز واقع در محدوده کندوان تا پایین هزارچم مشخص شود.

این مهم بدون احداث تونل آن هم از نوع تونل های عمیق و طویل با توجه به وضعیت توپوگرافی منطقه در طول مسیر مذکور میسر نیست؛ بنابراین برای آزادراه تهران -شمال از مسوولان مربوطه می خواهیم که ایده مذکور را برای این محدوده از مسیر بررسی کنند و با احداث تونلی به طول حدود 20کیلومتر که باعث کوتاه تر شدن مسیر نیز می شود، ساخت آزادراه را تسریع کنند. احداث این تونل نیز با استفاده از دو یا چهاردستگاه اتوماتیک حفار تونل (TBM) از دوطرف و ظرف مدت چهارسال امکان پذیر خواهد بود. شایان ذکر است طولانی ترین تونل جاده ای با نام گوتارد به طول 26کیلومتر هم اکنون در جنوب سوئیس درحال بهره برداری است.

اما راه حل پایدار با توجه به وسعت کشور، فاصله شهرها و تمرکز جمعیت در کوهپایه ها و ارتفاعات سلسله جبال البرز و زاگرس، استفاده از خطوط ریلی آن هم از نوع پرسرعت، با استفاده از تونل های طویل و عمیق است. قطر تونل های ریلی حداکثر هشت متر و ساخت آنها نیز از تونل های ماشین رو با قطر دهانه 14متر به مراتب آسان تر است.

با توجه به حجم انبوه مسافران و بار که در ماه های مختلف سال در مسیر تهران- شمال در حال تردد هستند، ایجاد و توسعه شبکه حمل ونقل ریلی به طور واضحی خودنمایی می کند. در این راستا توجه به راه ارتباطی مناسب و البته پاسخگو به حجم تقاضای مسافران، ایجاد مسیر ریلی جدیدی را به منظور دسترسی به استان های شمالی کشور و تسهیل این ارتباط پررنگ تر از همیشه می کند. این خط ریلی اقتصاد دوسوی البرز را به هم پیوند می زند و این اجازه را خواهد داد که با سرعت 220کیلومتر در ساعت در حداکثر 25دقیقه از البرز عبور کرد؛ به این معنی که فاصله 5/4ساعته در زمان غیرشلوغ و هفت ساعته در زمان های شلوغ به نیم ساعت تقلیل پیدا خواهد کرد و بنابراین صرفه جویی کلانی در مصرف سوخت و همچنین وقت مردم را به ارمغان خواهد آورد و بخش مهمی از دغدغه جناب آقای هاشمی طباء نیز در مقصد، با توسعه ریل کناره برطرف خواهد شد. همچنین این امکان وجود خواهد داشت که مردم در مقصد خودرو کرایه کنند یا اینکه با خودرو شخصی وارد قطار شده و در مقصد با وسیله نقلیه شخصی پیاده شوند. سیاسیون و برنامه ریزان باید به اندازه ای هوشمند باشند که چنین پروژه ای را هرچه سریع تر تصویب کرده و چراغ سبز مطالعه و اجرای آن را به مجریان، مشاوران و پیمانکاران نشان دهند.

از سال1386 که طرح جامع ریلی تهران در شورای شهر به تصویب رسید؛ دست اندرکاران وقت متروی تهران به این حقیقت پی بردند که جمعیت تهران و شهر های اقماری آن تا سال1409 به حدود 20میلیون نفر خواهد رسید به این معنی که با احتساب پنج میلیون نفر جمعیت مازندران تا آن سال، 25درصد جمعیت کشور در سه استان تهران، البرز و مازندران سکونت خواهند داشت. با وجود شهرهای اقماری کرج، اسلامشهر، ورامین، پاکدشت، پردیس، پرند و... نیاز به فرصت جدید و شهر های اقماری جدیدی وجود دارد که باتوجه به پتانسیل مازندران، امکان ایجاد چنین فرصت و تنفس گاه جدید فقط می تواند در آن طرف کوه های البرز ایجاد شود و قبل از هرچیز باید دسترسی آسان و سریع به آن از طریق ریل پرسرعت، ایمن و غیرآلاینده میسر شود که درغیراین صورت جنگل های شمال آسیب دیده و از بین می روند. مسلما در ابتدا باید مطالعات فاز صفر که در عرف بین الملل به آن اوان پروژه Avant Project می گویند به دقت انجام شود تا پروژه در مدت زمان کوتاه و با حداقل هزینه به اجرا در آید.

مسلما پروژه ای در اجرا موفق خواهد بود که اوان پروژه مدیریت شده ای داشته باشد. اوان پروژه اجازه می دهد پروژه تعریف شود و مشخصات فنی، عملیاتی و هزینه های آن را باز می کند. اوان پروژه مفاهیم لازم برای ایجاد پروژه را مشخص کرده و راهبردهای آن را روشن و در نهایت امکان پذیری ایجاد آن را بررسی می کند. همچنین اثر پروژه را در محیط اطرافش از نظر مسایل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی که در آن غوطه ور خواهد شد به مجریان آن نشان می دهد و مصوبات لازم از طرف های درگیر از جمله شهرداری ها، وزارتخانه ها، دولت و مجلس را اخذ می کند.

جرقه ایجاد تونل طویل ریلی در البرز بعد از بازدید از تونل درحال ساخت ریلی 57کیلومتری گوتارد در کو ه های آلپ زده شد. سپس این موضوع در مجمع شرکت راه آهن شهری تهران و حومه مطرح و اجازه مطالعات اولیه پروژه گرفته و نتیجه اولیه آن برای طرح در کمیته زیربنایی دولت ارسال شد. همچنین موضوع با نمایندگان استان مازندران در مجلس شورای اسلامی مطرح شد و مورد استقبال شدید آنان قرار گرفت. مصاحبه هایی نیز در مورد اجرای آن در مطبوعات مطرح شد. در سخنرانی رییس مجمع تشخیص مصلحت نظام در مازندران نیز بر اجرای آن تاکید شد؛ بنابراین مجموع این نظرات و تصویب شرکت راه آهن شهری تهران و حومه (مترو) سبب شد تا قراردادی با مشاور سوئیسی که از مشاوران پروژه تونل ریلی 57کیلومتری گوتارد نیز بوده است منعقد شود تا مطالعات راهبردی، امکان پذیری و مسیریابی پروژه را به سرانجام برساند که متاسفانه بعد از خروج اینجانب از مجموعه مترو، باوجود حمایت آقای قالیباف ابتر ماند. شایان ذکر است، با توجه به آینده مبهم و لزوم صرفه جویی در مصرف انرژی در کشور و همچنین لزوم حفظ و نگهداری محیط زیست و جنگل های شمال کشور، تعامل هرچه بیشتر دو طرف البرز با روش حمل ونقل پاک و افزایش جذابیت حمل ونقل ریلی با افزایش سرعت، ایمنی و کوتاه کردن زمان سفر، راهی جز حداقل تکمیل مطالعات این پروژه مهم باقی نمانده است. توسعه پایدار چنین می خواهد. حال که منابع فسیلی آیندگان را با سرعت و بدون دغدغه مصرف می کنیم، حداقل امکان ایجاد پروژه های پایدار را از آنها دریغ نکنیم.

مردم سالاری:پیامد حرکت های عرضی

«پیامد حرکت های عرضی»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم منصور فرزامی است که در آن می خوانید؛رفتارهای اجتماعی و سیاسی هر جامعه ای بازخوردها و تبعات آنی و آتی خاصی در پی دارد، برخی مثبت و ماندنی و سرنوشت ساز و بارز است و بعضی، منفی زیان بار، مخرب و بسیار هزینه بر و از همه بدتر، پنهانی و فرو رونده در لایه های توبرتو و در هم تنیده اجتماعی است که بروز و برون ریز آن، غیر قابل پیش بینی و حیرت آور و گاهی غیرقابل مهار است و جامعه، متحمل زیانهای سخت می شود که آن زیانها هم نه قابل چشم پوشی و نه از ذهن ها پاک شدنی، نظیر آنچه در هفته پیش در بدرقه جنازه جوانی هنرمند اتفاق افتاد و قیاس هایی شد و تأملاتی را در پی داشت. آنچه در روز سه شنبه در مجلس شورای اسلامی اتفاق افتاد و سومین نامزد پیشنهادی رئیس جمهور جهت احراز کرسی وزارت علوم، رای اعتماد نیافت و دلهایی را آزرد و در مقابل آن دست هایی به نشانه پیروزی، لبخند بر لبان فاتحان نشاند، از نوع حرکت های عرضی در جامعه سیاسی ما بود که مسلم، پیامدهای سخت و دور از انتظار خواهد داشت و نباید خاتمه یافته تلقی شود، چون از عهد تشکیل مجلس در عصر مشروطه تاکنون به خاطر تاریخ نمی آید که نظیری داشته باشد، هم سخنان موافق و مخالف را شنیده ایم و خوانده ایم و هم تحلیل ها و نقدهای آن را آینده تاریخ در محفوظات خود نگه خواهد داشت.

رد صلاحیت سه تن از شخصیت های شناخته شده دانشگاهی و استیضاح درخور تامل «فرجی دانا» همه از یک نوع استدلال و از یک منظر بدون آن که قابلیت کاری و تاثیرگذاری و شناخت آن در مسوولیت وزارت، نقد و تحلیل شود، از نوع حرکت های عرضی است که هم دولت رعایت نکرد و هم مجلس مورد مداقه و جامع نگری قرار نداد و اگر این دور تسلسل باطل ادامه یابد و نظایر دیگری بیابد، پیامدهای غیرقابل جبرانی برای ملت و حکومت خواهد داشت و عوارض سخت آن نیز برای مجلس و دولت، می ماند و به ما می آموزد و هشدار می دهد که داوری ما باید با توجه به شرایط زمان خود باشد و ضرورت های جامعه نیز مورد نظر قرار گیرد، وگرنه مردم چنان تصور خواهند کرد که جمعی را برگزیده اند که قادر به اداره امور و حل مشکلاتشان نیستند و جز منافع حزبی و خطی و جناحی، دغدغه های دیگری ندارند، مدعی چیزی اند که خود عامل آن نیستند و برای از میدان به درکردن رقیب، حاضر به استفاده از هر مستمسکی هستند، در چنین صورتی، مهاجرتهای نخبگان تسریع خواهد شد؛ قابلیت ها از هر دو نسخ، از مسوولیت ها چشم می پوشند و کناری می گیرند، جوانان، همراهی نخواهند کرد؛ مردم، حمایت خود را از حکومت مداران برمی گیرند ؛ قبح و حسن و بد و خوب در رفتارها رنگ می بازد، مرزهای فرهنگی و اخلاق جامعه، مخدوش می شود، امر به معروف و نهی از منکر، کارآمد نیست؛ گسست اجتماعی و فرهنگی چهره ناصواب خود را نشان خواهد داد ؛ ارزش ها از منزلت ها، فاصله خواهد گرفت و در یک کلام، شرایطی پیش می آید که نه مطلوب ماست و نه راه حلی می توانیم برای آن بیندیشیم.

و اما برای رهایی از این مخمصه و خلاصی از معضل خود خواسته و خودخوانده آن است که جمهوریت نظام را به رسمیت بشناسیم و به قرائت های مردم در هر دوره ای احترام بگذاریم و از دیگران نخواهیم که در زمین ما بازی کنند و «فرد» خود را صاحب نظام و انقلاب ندانیم و بدانیم که در حکومت های مردمی ، یک رأی، مساوی یک رأی است ؛ جهت به کرسی نشاندن حرف خود از دیگران مایه نگذاریم و از نظام و شخصیت ها جهت تداوم خط فکری خود، هزینه نکنیم و هرگز نپنداریم که دلسوزتر از دیگران برای جامعه خود و در خدمت به ایران و ایرانی، «ایرانی تر» از آحاد دیگر هستیم.

پایان سخن این که ما مردم هم بدانیم که چه کسی را برای چه کاری انتخاب می کنیم و در این راه گزینش، هم تعهد لازم است و هم تخصص و در کنار مشروعیت، داشتن اهلیت از ضروریات است و صرف داشتن سوابق نیکو، جهت پیشبرد اهداف آتی و حال کشور، کافی نیست و قابلیت های متناسب نیز می خواهد.

ابتکار:مذاکره کنندگان در محضر تاریخ

«مذاکره کنندگان در محضر تاریخ»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم فضل الله یاری است که در آن می خوانید؛این روزها مردان هسته ای ایران در واپسین روزهای ماموریت تاریخی خود قرار دارند، ماموریتی که اگرچه گاه در لابی هتل هایی در ژنو و وین در قلب اروپا انجام می شد و گاه در راهروی کاخ سلطانی در سواحل گرم دریای عمان، اما همه و همه در منظرِ شاهدی دیرپا و همیشه زنده به نام "تاریخ" رخ می دهد. شاهدی که هم توانایی ثبت همه این رویدادها را دارد و هم از قدرتی مافوق بشری برخوردار است که می تواند مستندات را کنار هم بگذارد و بی اعتنا به نتایج و دستاوردهای آن به قضاوتی درست و قطعی برسد.

اگرچه این روزها به مدد جادوی رسانه ها و ارتباطاتِ فراگیر می توانیم کوچک ترین حرکاتِ وزیر خارجه آمریکا را زیر نظر بگیریم و حالت چشم های وزیر خارجه ایران را به وضوح دریابیم و لبخندهای کاترین اشتون را تفسیر کنیم، اما نمی توان انکار کرد که روزگاری همه این جزئیات در تصویری کلی تحت عنوان "مذاکرات هسته ای ایران و غرب" در کتاب تاریخ ثبت می شود.

آن روز دیگر رفت و آمدهای ظریف و کری و اشتون در راهروهای هتل کوبرگ وین ارزیابی نمی شود که رفتارهایی در دالان های تو در توی تاریخ توصیف می شوند و لابد تاریخ این قاضی قاطع و بی ملاحظه نه لبخند های کری را برای ما روایت می کند و نه فریاد های ظریف را. او برای آیندگان می گوید که هر کدام با چه نیتی به آوردگاه مذاکرات پای نهادند و فارغ از نتیجه چه نمره ای را دریافت می کنند.

اگر چه همین تاریخ قراردادهای عجیب و غریب مردانی از همین سرزمین را به یاد ما می آورد که خود در فرصت سوزی و حراج منافع ملی ایران به ضرب المثل تبدیل شده اند، اما فراموش نمی کند که به ما یاد آور شود که آن قراردادهای ننگین از سوی حاکمانی به زیان کشور بسته شد، که هیچ نسبتی با مردم ایران نداشتند و در تاریکخانه هایی انجام گرفت که نور آگاهی و نظارت مردم به آن راهی نداشت.

از همین منظر می توان دلواپسی برخی از کسانی را که نگاهِ نگران خود را به تحولات هسته ای دوخته اند درک کرد و البته ارج گذاشت و از آن سو به کسانی که بارها نشان داده اند که در برابر تضییعِ حقوق مردم و منافع ملی سکوت کرده اند، گفت که برای کسبِ روزی دکان دیگری بگشایند.

اگر تاریخ را به شهادت بگیریم و به قضاوتش ایمان داشته باشیم، می توانیم با خیالی آسوده تر تحولات این روزها را پیگیری کنیم. می توانیم پی ببریم مردانی که با رای مردم بالا کشیده شده اند نه انگیزه و نه جرات آن را دارند که منافع ملی کشورشان را به پای بیگانگان بریزند. بخصوص که هم ساز و کارهای قانونی و هم روشنگری رسانه های امروزی، راه را بر هر خیانتی می بندند.

اما همچنان می توان به نقش نظارتی تاریخ پناه برد و آن را به کمک گرفت تا دلواپسی ها به اطمینان بدل شود. اگر محمدجواد ظریف یا حسن روحانی خود را نه "محمد جواد ظریف" و "حسن روحانی"، بلکه نماینده ملتی بزرگ و با ماموریتی تاریخی فرض کنند، بسیاری از نگرانی ها برطرف خواهد شد. علاوه بر این که کارنامه این افراد در سه دهه گذشته می تواند هر نگرانی و اضطرابی را بر طرف کند.

اگرهر مسئولی نگاه نافذ تاریخ را حس کند و در کنار منافع ملی و خواسته های مردم پیشگاه تاریخ را نیز درک کند، بسیاری از رفتارهای شخصی و جناحی، جای خود را به رفتارهایی مطابق استانداردهای انسانی و اخلاقی خواهد داد. چنان که اگر محمود احمدی نژاد برای لحظاتی فراموش نمی کرد که رئیس جمهور ملتی بزرگ و با سابقه است، به راحتی وزیر خارجه اش را در سفر کاری برکنار نمی کرد و از این منظر قضاوتی تاریخی در دو کشور ایران و سنگال را برای خود نمی خرید و یا در برهه ای مهم تر، اگر از سوی بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران جنگ میان ایران و عراق مشمول یک تصمیم تاریخی نمی شد، چه بسا که تا سال های سال ادامه پیدا می کرد.

بدون تردید اگر هر مسئولی خود را به مردم، آرمان ها و سرزمینش وفادار بداند و همچنان از فردیت خود فاصله گرفته و در جایگاه نماینده مردمش ارزش ها، آرمان ها و منافع آنان را نمایندگی کند، هیچ گاه دست به عملی نمی زند که سندی باشد برای محکومیت در دادگاه تاریخ.این محکمه نه رشوه می پذیرد و نه توصیه وحکمش نیز ضمانت اجرایی سفت و سختی دارد.

دنیای اقتصاد:اتفاق دقیقه 90

«اتفاق دقیقه 90»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم هادی خسروشاهین است که در آن می خوانید؛دیپلماسی فن مذاکره می خواهد و آداب در پشت پرده سخن گفتن. دیپلمات برخلاف سیاستمدار، مواضعش را شفاف برملا نمی کند یا هنگام اضطرار، کلی سخن می گوید و در جهت مخالف آنچه بر زبان آورده، رفتار می کند. دیپلماسی به هر میزان به ابهام، ایجاز و کنایه نزدیک شود، به همان اندازه هم دست دیپلمات ها را برای مصالحه و توافق می گشاید تا کامیابی حاصل شود و شکست در انزوای مطلق قرار گیرد. بروز هر نشانه ای از شفافیت و دوری جستن از کلی گویی و برملا کردن جزئیات گفت و گوهای محرمانه در حوزه عمومی، یا حکایت از حضور بازیگرانی آماتور در دنیای دیپلماتیک دارد یا از عزم دیپلمات ها برای به شکست کشاندن گفت و گوهای خاص و مهم حکایت می کند.

اگر در سیاست داخلی، دموکراسی به ابزاری برای روشن کردن دالان تاریک سیاست و قدرت تبدیل می شود، در سیاست خارجی و نظام بین الملل، نخبه گرایی حرفه ای به سیاست و مذاکره رمز و راز می دهد تا دموکراسی و افکار عمومی پس از پروسه گفت وگوهای دیپلماتیک وارد گود شوند و نه قبل از آن.

در دنیای امروز هر چه بر اهمیت مذاکرات افزوده می شود، از میزان روزنه های رو به دنیای بیرون هم کاسته می شود. در چنین فضایی امکان مصالحه فراهم می آید و رسیدن به توافق بزرگ، قدری میسر می شود.

همه دیپلمات های ورزیده دنیا چنین عمل کرده اند و تاریخ دیپلماسی جهان نیز مذاکرات موفق را در چنین قالب و اسلوبی ثبت و ضبط کرده است.

اگر به دنیای دیپلماتیکمان این چنین نگاه کنیم، آن وقت محملی برای اضطرار و نگرانی از وضعیت ابهام آلود آخرین دور مذاکرات ایران و 1+5 در وین باقی نمی ماند.

درست است که طی روزهای گذشته خبرنگاران از دریافت اخبار موثق و موثر در رابطه با چشم انداز توافق هسته ای محروم مانده اند و این درست تر که افکار عمومی پاسخی برای انتظارات فزاینده خود نمی یابد؛ اما دیپلماسی حوزه ای برای برملا کردن هیجان های موقتی و زودگذر نیست.

پنهان کاری و وضعیت ابهام آلود حاکم بر مذاکرات وین، نه ناامیدکننده است و نه غافلگیرکننده؛ از قضا امیدواری را دوچندان می کند و پیش بینی اتفاقات را به امری امکان پذیر مبدل می سازد.

اگر قدری منطقی بیندیشیم، بی خبری از مذاکرات وین پر از اخبار خوشحال کننده و مسرت آور است: اول اینکه؛ دو طرف مذاکرات هسته ای نمی خواهند وین را با شکست ترک کنند، دوم اینکه دیپلمات های مستقر در هتل کوبورگ خود را برای توافق آماده می کنند. سوم اینکه نمی خواهند دست خود را برای امتیازدهی تا دقیقه 90 رو کنند و به همین دلیل هم با چراغ خاموش حرکت می کنند تا لحظه آخر حریف دستشان را نخواند و به امتیازات متقابل امیدوار نباشد.
زمان که به بده بستان رسید، آن وقت همه طرف ها چراغ ها را روشن می کنند تا مذاکرات یا با توافق جامع مختومه شود یا با تمدید گفت و گوها.

فراموش نکنیم که مذاکرات ایران و 1+5 نه بر سر اقتصاد است و نه در مورد اختلافات جزئی در حوزه مراودات دو یا چندجانبه. اهمیت مذاکرات وین نه در سطح و اندازه کشورهای درگیر در آن است و نه به رتبه و وضعیت دیپلمات های پشت میز بازمی گردد. تنها موضوع هسته ای مذاکرات وین را به گفت و گوهای تراز اول و بین المللی تبدیل کرده است. پس این مذاکرات را باید به نوعی هم رتبه با مذاکرات استراتژیک میان آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی در دوران جنگ سرد تعبیر و تفسیر کرد.

مختصات چنین مذاکراتی به ما گوشزد می کند که باید تا دقیقه 90 منتظر بمانیم؛ چراکه همه مصالحه های بزرگ و استراتژیک در تاریخ روابط بین الملل در همین دقیقه ثبت و ضبط شده است.

پس وعده ما برای مصالحه چه توافق جامع و چه توافق برای تمدید مذاکرات در دقایق پایانی سوم آذرماه 1393

برچسب ها: سزمقاله ، روزنامه
نظر شما
نظراتی كه حاوی توهین و مغایر قوانین کشور باشد منتشر نمی شود
لطفا از نوشتن نظرات خود به صورت حروف لاتین (فینگلیش) خودداری نمایید
نام:
ایمیل:
* نظر:
عکس روز
خبر های روز